vrijdag 22 december 2017

Een net blouseje en de andere nuance.

Een net blouseje, dat moest t kind aan natuurlijk, Zoon2. Naar het kerstdiner op school. Zulks bleek ik niet in huis te hebben, dus moest er gisteren nog even naar het huis van Echtgenoot1 worden gegaan. Dit nadat ik samen met De Kapitein naar de bouwmarkt ging, omdat mijn bed aan het instorten was geslagen. Het bed dat eerder ook al voor een deel ineens los klapte, en ook met attributen van de bouwmarkt weer in elkaar was gezet door de man. Dientengevolge heb ik nu buiten een hamer en wat spijkers, ook helemaal zelf wat schroeven en een heuse schroevendraaier in huis. Dit alles in een knus tasje. De Gereedschaps Tas. Het wordt nog wat met mij zeg.
Evenwel was het bed nu aan de andere kant ingestort. Dit heeft waarschijnlijk alles te maken met het feit dat het een Zweeds Warenhuis meubel betreft, in combinatie met mijn overmatige frequentie aan verhuizingen in de afgelopen jaren. Dit alles is niet alleen niet goed voor de toestand van de mens, maar ook niet voor het welzijn van sommige soorten meubilair, zo blijkt.

Bij dit alles ging Zoon2 gezellig mee, want was maar weer eens vrij van school. De afgelopen weken is het staking, studiedag en zomaar-vrij wat de klok slaat hier op het schooltje. Natuurlijk kom ik achter zulke dingen pas op het laatste moment, dus raakte de laatste tijd meer dan eens in een paniekerige staat, omdat ik gewoon dacht te gaan werken, en ineens met een Zoon zat, die ik op school had bedacht. Gelukkig zijn er lieve collega's die me konden helpen, dus hoefde ik het kind niet moederziel alleen op het landgoed achter te laten.

In het kader van werk en dinges en dat ik de afgelopen jaren mijn punten qua schoolouderhulp wel gehaald had, vond ik zelf, had ik me dit jaar helemaal nergens voor opgegeven. Geen versiering, geen worstjes in bladerdeeg, geen fruitspiesjes en geen serveren in de klas in een glitterjurk. Wel zo rustig even, dacht ik. Echter ontkom je er toch niet helemaal aan natuurlijk. Zo bedacht ik me op de valreep dat ik eigenlijk elk jaar een aardigheidje aan de juffen doe toekomen. Een kerstpresentje, een kleinigheidje, een troepje. Fluks zocht ik in mijn kastje, waarin ik dingen en spullen bewaar. En vond zowaar een aantal dingen en spullen, die ik heel creatief, al zeg ik het zelf, bij elkaar flatste, en zo opeens een aantal KERSTBOOMORNAMENTEN maakte ja. Zoon2 was in zijn nopjes, en ik eigenlijk ook zeg.
Het viel me nog mee van mezelf, vooral in het licht van deze week, waarin ik mezelf heeeeeeel erg druk vind. Ja maar echt hee. Echtgenoot1 is op vakantie met zijn Verkering1 en zodoende heb ik de Zonen én Hond1 extra in huis, op mijn werk ben ik vet druk met het maken van kerstboompjes in de cappuccino en thuis stapelt de was zich, as we speak, enorm op. Laat staan dat ik bezig ben met het voorbereiden van een kerstdis, een ontbijt, een brunch of een andersoortig stemmig samenzijn. Met kerst ga ik werken. En ergens op de tweede dag ga ik met de Zonen eten bij de Ouders. De Kapitein is niet aan mijn zijde, de Zonen zijn bij andere familie, ik vind het allemaal wel prima.
Natuurlijk was er deze week wel een avond met de meisjes. Zuske en ik verheugden ons op een fijne bijpraat met Vriendin2 en wat kommetjes wijn.
Hatsa, kwam daar Vriendin2 aanzeilen, met een verdacht ogende tas. Verdacht, omdat hij niet rinkelde van fleskes wijn, nee hij ritselde. En knisperde.
En klingelde een weinig bovendien.
Wat bleek.
Zij had zich dus wél opgegeven. Op school. Om namelijk menukaarten te maken voor de klas van haar Dochter1. En toevallig moesten die net af zijn, de ochtend na de borrelavond bij mij thuis.
Welnu! Knippen en plakken hoor! Wij vermaakten ons eigenlijk opperbest zeg, wij waren ook helemaal fanatiek en alles en bedachten plannen voor een eigen knutselclub, en we deden lijm op kwasten en we knipten kerstballen of het een lieve lust was.
Bijkomend voordeel was dat we aanzienlijk minder kommetjes wijn dronken, omdat we zo druk doende waren, dan normaal. Het eindresultaat mocht er ook zijn hoor, dat moet gezegd. De gele en rode en roze snippers papier liggen hier nog steeds door het Nonnenhuis verspreid, want stofzuigen komt er ook niet echt van, maar hállo wat hadden de kleuters een mooie menukaart binnen drie minuten onder de tomatensoep gesmeerd.

Voorts kwam Zoon1 thuis met een rapport waarvan de tranen me in de ogen sprongen, zo prachtig. Opa en oma zullen ook wel een traantje laten denk ik, dat er toch nog iets van hun eigen dochter1 zo goed terecht aan het komen is. Hij straalt immers zijn succes op mij af, zo zie ik dat wel hoor. Ik zal allicht binnenkort een eenhoorn met een regenboog in de koffie kunnen maken. Zoiets.
Ook zit het kind tegenwoordig op rugby. Vertrekt opgewekt in een schone outfit, komt volledig uitgeput en smerig terug en slaapt een gat in de volgende dag.

En over outfit gesproken ja, had Zoon2 dus gisteren inderdaad zijn mooie blouseje aan. Naar het kerstdiner. Was het eerst nog nodig dat ik hem moest overtuigen van het feit dat hij niet in zijn gescheurde broek en vlekkerige trui mocht gaan, eenmaal het witte gestreken overhemdje aan (ik bleek de strijkbout mee te hebben verhuisd zeg!), zag hij opeens zelf de noodzaak van gekamde haartjes in, en kwam met een midden scheidinkje de badkamer uit. Ik kon wel janken zeg.
Hij zat naast zijn mattie aan de tafel in de klas, at tot zijn grote vreugde 'kleurrijke soep' en terwijl hij dat deed, dronken De Kapitein, een aantal lieve schoolmoeders, vaders, en ik, glühwein op het schoolplein.
De soep kwam er vervolgens inderdaad zeer kleurrijk uit, in het holst van de nacht, in het midden van zijn bed.
En zo gaan we de kerstvakantie in.
Weer een einde van een jaar, die dit jaar bepaald een andere nuance heeft, en een ander prospect dan de voorgaande jaren. Fris als het blouseje van Zoon2, hoopgevend, zoals het rapport van Zoon1, aanbiddelijk, zoals zij nu eenmaal zijn, kostelijk, zoals mijn cappuccino, liefdevol en elementair met de Vriendinnen, meer dan genoeglijk met Echtgenoot1 en diens lieftallige Verkering en dat alles bij elkaar, met De Kapitein.













Geen opmerkingen:

Een reactie posten