Je zou van minder schizofreen worden.
Buiten het normale schema om, hebben de Echtgenoot en ik de vakanties verdeeld, met daarin dat we nooit langer dan twee weken weg gaan. Tenzij ik natuurlijk superrijk word en zes weken naar de andere kant van de zon ga. Maar dat zien we dan wel weer.
Aldus ging ik een week met de ouders, het Zuske en de Zonen naar Nunspeet, en was ik nog een week thuis met ze. En zijn zij dientengevolge afgelopen weekend met hun vader en zijn Verkering1 naar Italie vertrokken.
En ja, dat went. Stond ik drie jaar geleden nog brullend ze uit te zwaaien omdat ze een week naar Drenthe gingen. Dit jaar kuste ik ze gedag en wenste ze HEEL erg veel plezier de komende twee weken. Met droge ogen en alles.
Ik krijg foto's van sproetige gezichtjes en bruine beentjes.
Ze belden terwijl ze net 'aan de lunch bij het zwembad zaten'. En dat het volwassen deel van de familie redelijk brak was van de limoncello.
'Oh wat heerlijk schatjes!' "Mamma zit in de regen aan de koffie, maar GENIETEN HOOR JULLIE!' Deed ik superleuk.
En ik vind t echt heerlijk voor ze. Ik meen t ook echt. Ik heb niet gehuild dit jaar. Ik weet dat ze in goede handen zijn, en ik weet dat ze het heerlijk hebben. Wat wil een moeder nou nog meer.
En ja, onder mijn rokken natuurlijk. Veilig en fijn bij mij. Broccoli en schone haartjes.
Maar daar is het hele jaar nog voor.
En laten we wel zijn. Ik ben ook opeens twee weken 'vrij'.
Want twee weken de kinderen in je eentje, is heel anders dan gewoon twee kinderen in je gezin.
Vorige week kwam Zoon2 de badkamer binnen terwijl ik stond te douchen. Wonderwel zonder een sloot aan vriendjes. Meevaller.
'Hela, jij lijkt helemaal niet op pappa' meldde het kind mij terwijl hij het douchegordijn met een ruk opendeed en mij zo eens bekeek.
'Eh. Dank je?' Was mijn eerste reactie. Kijk, dat een kind dingen zegt, dat weet iedereen. De eerlijkheid van een kind he, hahhahahahhaha.
En nu was ik eigenlijk in de veronderstelling dat we het hele jongen-meisje verschil dinges wel een beetje gehad hadden. Blijkbaar was er nog wat onderwijzing nodig. Normaal zou ik alle piemel-gerelateerde onderwerpen fluks naar de man des huizes doorschuiven, maar ja, die is er dus even niet. Soms heb ik een verkering gaande, die zou ook nuttig kunnen zijn, maar dat is ook alweer niet meer, dus ik moest t maar even zelf oplossen.
Nu bleek het in dit geval vooral te gaan om mijn gebrek aan borsthaar, zo bleek bij nadere beschouwing. Welnu, daar kon ik best wat mee.
Mamma's hebben geen borsthaar, immers. Easy peasy gesprek, zo dacht ik terwijl ik mijn roze handdoek ter hand nam en mijn haarloze borst afdroogde.
Moet je net Zoon2 hebben.
En WAAROM dan niet. En zou hij het dan WEL krijgen, en HOEZO kon hij eigenlijk geen slokje melk meer bij mij drinken want hij had eigenlijk wel dorst?O
(Het gevolg van een ander naakt gesprek)
Ondertussen wilde Zoon1 nog even de feitelijkheden over het ontstaan van de wereld weten en was ik vergeten wijn te kopen.
Alleenstaand moederschap, ik was er even zat van.
Maar nu zijn ze dus weg. En ook echt weg. Niet 100 meter verderop.
En heb ik niemand in mijn bed. Geen man maar ook geen zoon. Geen moeilijke vragen maar ook geen zoon. Geen sap, brood en groente in huis. Als ik de kinderen heb, heb ik ook eten en alles. Voor mezelf denk ik daar niet aan.
Maar. Ik had wel een avond met het Zuske. En er was bier. Ik ga werken en daarna zie ik wel wat ik doe. Ik wandel over mijn landgoed en ik kijk uuuuuurenlang Netflix. Ik rook schandalig veel en ik dacht er heel even over om Tinder te installeren voor de 38e keer. Niet gedaan. Ik had een onverwacht leuk gesprek met iemand. Ik kan op een vrije dag echt uitslapen en ik hoef aan niemand te denken behalve mezelf.
En dat is dus heel fijn. Voor een paar dagen.
Nog anderhalve week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten