donderdag 17 augustus 2017

Nog anderhalve week. En ik lijk niet op pappa.

Nja, het werd weer zomervakantie. De regen slaat tegen de ramen, de vesten worden opgezocht en we eten ijsjes en we trekken zwembroeken aan.
Je zou van minder schizofreen worden.

Buiten het normale schema om, hebben de Echtgenoot en ik de vakanties verdeeld, met daarin dat we nooit langer dan twee weken weg gaan. Tenzij ik natuurlijk superrijk word en zes weken naar de andere kant van de zon ga. Maar dat zien we dan wel weer.
Aldus ging ik een week met de ouders, het Zuske en de Zonen naar Nunspeet, en was ik nog een week thuis met ze. En zijn zij dientengevolge afgelopen weekend met hun vader en zijn Verkering1 naar Italie vertrokken.

En ja, dat went. Stond ik drie jaar geleden nog brullend ze uit te zwaaien omdat ze een week naar Drenthe gingen. Dit jaar kuste ik ze gedag en wenste ze HEEL erg veel plezier de komende twee weken. Met droge ogen en alles.
Ik krijg foto's van sproetige gezichtjes en bruine beentjes.
Ze belden terwijl ze net 'aan de lunch bij het zwembad zaten'. En dat het volwassen deel van de familie redelijk brak was van de limoncello.
'Oh wat heerlijk schatjes!' "Mamma zit in de regen aan de koffie, maar GENIETEN HOOR JULLIE!' Deed ik superleuk.

En ik vind t echt heerlijk voor ze. Ik meen t ook echt. Ik heb niet gehuild dit jaar. Ik weet dat ze in goede handen zijn, en ik weet dat ze het heerlijk hebben. Wat wil een moeder nou nog meer.
En ja, onder mijn rokken natuurlijk. Veilig en fijn bij mij. Broccoli en schone haartjes.
Maar daar is het hele jaar nog voor.

En laten we wel zijn. Ik ben ook opeens twee weken 'vrij'.

Want twee weken de kinderen in je eentje, is heel anders dan gewoon twee kinderen in je gezin.

Vorige week kwam Zoon2 de badkamer binnen terwijl ik stond te douchen. Wonderwel zonder een sloot aan vriendjes. Meevaller.
'Hela, jij lijkt helemaal niet op pappa' meldde het kind mij terwijl hij het douchegordijn met een ruk opendeed en mij zo eens bekeek.

'Eh. Dank je?' Was mijn eerste reactie. Kijk, dat een kind dingen zegt, dat weet iedereen. De eerlijkheid van een kind he, hahhahahahhaha. Whatever

En nu was ik eigenlijk in de veronderstelling dat we het hele jongen-meisje verschil dinges wel een beetje gehad hadden. Blijkbaar was er nog wat onderwijzing nodig. Normaal zou ik alle piemel-gerelateerde onderwerpen fluks naar de man des huizes doorschuiven, maar ja, die is er dus even niet. Soms heb ik een verkering gaande, die zou ook nuttig kunnen zijn, maar dat is ook alweer niet meer, dus ik moest t maar even zelf oplossen.

Nu bleek het in dit geval vooral te gaan om mijn gebrek aan borsthaar, zo bleek bij nadere beschouwing. Welnu, daar kon ik best wat mee.
Mamma's hebben geen borsthaar, immers. Easy peasy gesprek, zo dacht ik terwijl ik mijn roze handdoek ter hand nam en mijn haarloze borst afdroogde.
Moet je net Zoon2 hebben.
En WAAROM dan niet. En zou hij het dan WEL krijgen, en HOEZO kon hij eigenlijk geen slokje melk meer bij mij drinken want hij had eigenlijk wel dorst?O
(Het gevolg van een ander naakt gesprek)

Ondertussen wilde Zoon1 nog even de feitelijkheden over het ontstaan van de wereld weten en was ik vergeten wijn te kopen.
Alleenstaand moederschap, ik was er even zat van.

Maar nu zijn ze dus weg. En ook echt weg. Niet 100 meter verderop.
En heb ik niemand in mijn bed. Geen man maar ook geen zoon. Geen moeilijke vragen maar ook geen zoon. Geen sap, brood en groente in huis. Als ik de kinderen heb, heb ik ook eten en alles. Voor mezelf denk ik daar niet aan.
Maar. Ik had wel een avond met het Zuske. En er was bier. Ik ga werken en daarna zie ik wel wat ik doe. Ik wandel over mijn landgoed en ik kijk uuuuuurenlang Netflix. Ik rook schandalig veel en ik dacht er heel even over om Tinder te installeren voor de 38e keer. Niet gedaan. Ik had een onverwacht leuk gesprek met iemand. Ik kan op een vrije dag echt uitslapen en ik hoef aan niemand te denken behalve mezelf.

En dat is dus heel fijn. Voor een paar dagen.
Nog anderhalve week.

bier, jazz, roken, kommetjes wijn, werk, afspraken en uitslapen. Je moet iets





woensdag 2 augustus 2017

Nunspeet, geen dokter en konijnen.

Nu, we zitten er weer hoor, in Nunspeet. De vorige keer dat ik hier was, moest ik naar de dokter. Vanwege omdat ik toen met mijn fiets van de roltrap was gevallen. Dat zal ik nooit vergeten. Vooral ook niet omdat het nog steeds een favoriet onderwerp van gesprek is bij mijn ganse familie. En niet omdat ze het zo'n akelig verhaal vinden voor mij. Vooral Zoon1 vindt het erg lollig om er voortdurend wat over te zeggen, bij elke glimp van een roltrap.

Evenwel ging de heenreis dit keer heel soepeltjes. Ik had geen fiets bij me, maar wel 5 koffers en tassen. Dit omdat de Zonen een dagje later zouden komen vanwege allemaal kampen waar ze op verbleven, en ik dus mijn handige helpertjes niet bij me had.
Maar wel al hun spullen.

Zuske en ik reisden met onze ouders. Heel knus en net als vroeger en alles. Broodjes mee, en hop in de trein met ons allen.
Ik had ook een open fles wijn meegenomen, want natuurlijk laat ik die niet staan verfledderen, nogal zonde he.
Dus ik trok om 10.00 des morgens de fles uit mijn tas en zei: 'Nou, proost op de vakantie he!'
Daar had ik me enorm op verheugd zeg, om dat te doen. Om het gezicht van mijn moeder te zien. HAHHAHAHAHAHAHAHAHAHHAA bolderde ik door de trein. Vond mezelf bijzonder geestig namelijk.
Vanzelfsprekend stopte ik fles weer netjes terug. We gingen immers op een familie vakantie, het geeft geen pas om dan maar meteen aan de wijn te gaan.of juist wel

Toen we er eenmaal waren, gingen Zuske en ik eerst onze gehuurde fietsen halen. Vlak daarvoor liep zij vol met haar gezicht tegen een fietsenstalling aan. Twee bulten op haar hoofd was het gevolg. Dat deed pijn zeg, dat zag ik wel. Fluks liep ik een winkeltje in en kocht een raket-ijsje om de zwelling tegen te gaan. Ja, je moet wat, als je niet thuis bent met een vriezer vol koel elementen vanwege ongelukken van de Zonen. Een ijsje helpt net zo goed hoor, zo bleek. Je ziet er niks meer van.
Eenmaal op het vakantiepark waar mijn ouders een huiske hebben, kregen Zuske en ik de sleutel van ons eigen huiske. Midden in het bos stond daar een houten onderkomen. Toen we binnen kwamen zagen we geen hand voor ogen. Het is een schattig huiske en er staat een tafel en er zijn stoelen en er zijn bedden en alles, maar je ziet het niet echt. Want aan licht doen ze hier gewoon niet zo.
Er zijn wel lampen, ze geven alleen bijster weinig licht. In het duister ontbijten we, in de donkerte kleden we ons aan en dat de mascara op onze wimpers zit, dat is gewoon jarenlange ervaring. Komen we dan na de koffie bij de ouders in hun huiske, dan zien we eigenlijk pas wat we aanhebben en of de Zonen een beetje aangekleed zijn.
Das trouwens ook nog een gelukje, want toen we net aankwamen, rook het vreemd.
'Gut, wat ruikt het hier vreemd' deden wij. Maar ja, je weet niet he, je zit toch ergens anders en alles.
Na een uur dachten we wel nog steeds, van 'nou, toch een eigenaardig luchtje hangt hier hoor hee'.
Bleek het gas aan te staan zeg.
Dat we niet tot ontploffing zijn gekomen is een wonder. Vooral omdat het Zuske en ik nogal graag plachten een sigaretje op te steken, als het ons zo uitkomt.
Maar geen paniek, ramen open en na een paar uur ademden wij weer frisse boslucht in.

De volgende dag was er een Zomer Markt hier op het terrein. Nu, als ik toch ergens van houd, is het wel een fijne braderie, of markt. Zeker in plaatsen zoals deze.
Ik kocht mij een Flamingo broek, poffertjes voor de Zonen en ik keek zo eens bij een kraam met allerhande snuisterijen. Zoon1 stond belangstellend te kijken naar een paar kabeltjes en dingen voor telefoons en zo, en een bak met kleine pistooltjes, van het formaat en de allure van kermis-souvenirs. Dat vinden jongens leuk he. Dus ik veinsde ook belangstelling en pakte er eentje op.
KLABAAAAMMMMM kreeg ik me daar een schok! Echt niet normaal. Ik krijste een soort van vloek, gooide het ellendige ding een paar meter de lucht in en zei iets heel onaardigs tegen de mevrouw achter de kraam.
Zoon1 raapte het ding weer op, keek angstig naar mij en ik keek zeer verongelijkt naar de mevrouw.
'Er staat een waarschuwing op hoooooooor' zo meldde het mens mij. (Zij bedoelde een piepklein stickertje op het door haar ter verkoop aangeboden illegale speelgoed, een stickertje met een doodshoofd, wat je pas aan de hemelpoort weer kunt lezen met je door God nieuw gegeven ogen, zoiets)
'NONDENJU! Wat is dat voor belachelijks??' Brulde ik. En stampte weg. Met Zoon1 in mijn kielzog, die alleen maar zei: 'Gaat het mamma?'
Dat schaap.

Zuske en Zoon2 stonden ons verbijsterd aan te kijken. Eerst loop je knus rond op een braderie, vervolgens is er geschreeuw en gedoe. Je zou van minder schrikken immers.

Gelukkig was het alweer ongeveer borreltijd. Dat is toch altijd weer een fijne terugkerende zekerheid.

Voorts was er vandaag een fietstocht. Want we gingen Het Verscholen Dorp bezoeken. Want ja, hier in de bossen op de Veluwe, was in de Tweede Wereld oorlog een heel gedoe gaande, met hutjes onder de grond en dinges. Ik vind dat soort dingen interessant en de rest van de familie ook, dus wij gingen op pad. Een klein stukje fietsen maar hoor.
Uuuuuren waren we onderweg zeg. Behoorlijk verscholen, dat dorp, als je het mij vraagt.
En een behoorlijke flashback naar mijn jeugd. 'Ja Zonen, zo ging dat vroeger dus altijd met mij he. Toen ik zo oud was als jullie.' Onderwees ik de kinderen. Altijd fietstochten.
'ALTIJD?' Was Zoon2 in afschuw terwijl hij achterop zat en Zoon1 fietste dapper door.
Natuurlijk fietsten wij om. Er was ook nergens een knusse uitspanning te bekennen en wij moesten maar drie keer omkeren.
Het Verscholen Dorp was interessant hoor, toen we het vonden. Heus wel.

Toen we eenmaal weer bij mijn moeder waren, die thuis was gebleven, was het einde middag.
Zoon2 wilde wel Hond2 uitlaten.

'Neeeeee' vond Oma. 'Nu gaan ook ongeveer de konijntjes eten, en dan zal Hond2 ze storen bij het eten.' En zij keek hierbij ter illustratie op haar horloge.
Er viel een oorverdovende stilte.
Mijn Vader, Zoon1, Zuske en ik keken in totale verbijstering naar Oma.
Zoon2 vond het vooralsnog een logisch verhaal.

'HAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHA' Deden Zuske en ik.
'Welja, moeder het konijn is net de tafel aan het dekken zeg' deed mijn vader een duit in het zakje.
'Hup konijnkinderen, even handen wassen, etenstijd!' Was Zoon1 ook lollig.

Zuske en ik bleven er bijna in.
Zoon2 wilde meteen op Google opzoeken hoe laat de konijntjes dan precies gaan eten. Dat wilde hij met eigen ogen zien, en terecht.

Gelukkig was het alweer borreltijd.

Morgen wordt er op een pony gereden. De pony heet Henkie.
Er wordt ook naar een museum gegaan. En we doen boodschappen bij de plaatselijke supermarkt. We doen aan badminton en we gooien vleesch op de barbecue. We slapen als een malle, want boslucht en zo en vooralsnog is er nog niemand naar de dokter geweest.
Nunspeet baby!