Niet dakloos op mijn 38e. En er is een trampoline.

Nou zeg. Dat was weer wat hier. Was ik net bekomen van het feit dat ik zowaar een keer voor mezelf gekookt had, zonder dat de Zonen bij me waren...Ja, ik kan verrukt zijn over kleine dingen hoor.
- Kreeg ik een telefoontje dat mijn ganse leven maar weer eens op de kop zette.

Of ik even mijn makelaar wilde ontvangen, want die wilde namelijk wel wat foto's maken van mijn huis. Zodat het weer op de markt gezet kon worden en alles. Over een maand.

'Eh. WAT? WAAAAATTTTT??' Brulde ik door de telefoon.
'Ja, je moet er 1 juni uit' Zo meldde Makelaar1. Met een piep in zijn oor, zo schat ik in.
En, zo zei hij nog heel olijk: 'Wat doe je eigenlijk verrast, je hebt toch zeker twee maanden geleden een brief gekregen?'
'Neen. Neen dat heb ik niet.' Deed ik onschuldig, en wanhopend bovendien. Met in gedachten mijn brievenbus die ik niet perse elke dag open om te kijken wat ik nu weer moet betalen.

'Ja ja, een aangetekende brief. Heb jij gekregen. En al je buurvrouwen ook' deed hij overtuigend.

Kijk, nu ontgaan mij dingen wel eens hoor, heus wel, (Zoon2 sprak vandaag foutloos Archeologisch uit, bijvoorbeeld. Wist ook nog wat het betekent, ik denk dat hij niet eens weet wat sperziebonen zijn bij wijze van spreken.) Maar tekenen voor een enge brief en dat vervolgens vergeten? Nee, dat gaat zelfs voor mij te ver.

Vervolgens had ik natuurlijk daarna een roodgloeiende lijn met Buurvrouw1,2,3+4, die ook het bericht des onheils telefonisch hadden ontvangen. En ook geen brief hadden gezien, laat staan getekend.
Voorts werd er dus in paniek heen en weer ge-appt, gebeld en riep ik hulp in van Oom1 die Advocaat is. Die mij zelfs vanuit het zonnige oord waar hij verbleef wilde helpen. Ondertussen zocht ik naarstig mijn contract en aanverwante administratie, dat ik, geheel op eigen wijze, kundig had kwijt gemaakt opgeruimd.

Daarna belde ik vol drama Echtgenoot1 op, die een weinig verbleekte, zo hoorde ik wel aan zijn stem. De man zag mij natuurlijk alweer met al mijn roze krukjes en vierhonderd boeken onder mijn arm bij hem intrekken. Gezellig.
De Vriendinnen en het Zuske kwamen direct langs met vierhonderd flessen wijn onder hun armen, ter steun en toeverlaat. Oprecht gezellig.
En Verkering1 van Echtgenoot1 hielp mij toen Makelaar1 op bezoek kwam, en dronk bovendien daarna een kalmerend kommetje wijn met mij.
En ik zette een oproep op Facebook.

Want inmiddels, na onderzoek, advocaat en een hoop gebel en gelees, bleek dat het onoverkomelijk was. Ik moet per 1 juni mijn huis uit. Iets met vergunningen en een hoop ellende. De nooit ontvangen brief maakte niet eens wat uit.
Mijn bericht werd als een malle gedeeld, wat mij ontroerde zeg. Ik werd gebeld, gemaild, ik kreeg appjes en berichten en er kwamen van alle kanten adviezen, tips en vriendelijkheden.
Zelfs mij volledig onbekende mensen wilden mij helpen. Zomaar. Omdat ze aardig zijn.

En toen kwam de Gouden Tip. En daarop volgde een berichtje van mij. Een berichtje terug. Een schrikbarend aantal telefoontjes, een paniek aanval van mij, een zere knie van mij, want ik viel nog even van de trap, en een mevrouw bij de gemeente Bloemendaal die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Ik ga haar zoenen zeg. Ik denk wel dat ze daar van op zal kijken, want zij heeft geen idee wie ik ben. Behalve die iemand die door de telefoon gilde vandaag, toen ze mij het verlossende woord gaf.
Ik heb nieuwe woonruimte.

Ik kan er binnen een maand in. Het is weer tijdelijk, maar voorlopig zit ik daar prima. Ik heb nog geen idee wat voor ruimte het precies is, maar er is ongetwijfeld plek voor mijn eekhoorn-lamp, mijn krukjes, mijn roze kaarsen en, natuurlijk, De Zonen.

Die ik vandaag het nieuws ging brengen, dat we, weer, moeten verhuizen.
Ter verzachting kocht ik lekkere broodjes en chocolade muffins. Door ervaringen uit het verleden is altijd gebleken dat dat wel helpt, bij de Zonen die akelig nieuws ontvangen.

Zoon1 was lief. En moest huilen. Maar vooral omdat hij het zo zielig voor mij vond, omdat ik mijn huiske, dat een volledige bouwval was toen ik er bijna twee jaar geleden in kwam, toch redelijk heb op weten te knappen. En dat we nu weer weg moeten.
Zoon2 was woedend. Tussen het huilen door. Hij gaat niet weg, zo vertelde hij mij. Hij blijft hier.
Maar wilde toch wel weten of we de lekkere stoel en onze bank dan wel meenemen? EN HOE DAN?
'Die kan jij toch niet tillen mamma?'

En ik kreeg nondenju toen pas eigenlijk de harde waarheid voor ogen. Zo gaat dat wel vaker bij mij. Het moet soms even landen.

Ons huiske. Met ons terraske. Waar ik potdikke net weer nieuwe plantjes op had gezet. In verwachting van een weer mooie zomer hier, met wijntjes buiten, mijn lampjes aan en barbecue met al mijn lieve buren en Vriendinnen.
Het huiske waar ik twee jaar geleden hard huilend in ben getrokken. Omdat ik weg moest uit de echtelijke sponde, immers.
Het huiske waar ik bloed zweet en tranen in gestopt heb, om het leuk en gezellig voor ons te maken. En waar ik weer een beetje tot mezelf kwam na alle gedoe. Al mijn avonden in mijn keuken, met een Liefde, met vrienden, met Vriendinnen. Etentjes, borrels, kerst, Netflix avonden en heel veel koffie en ontbijt met de Zonen.
De Woonkamer waar de jongens het liefste zijn op de bank en mijn heerlijke stoelen.
De gare badkamer, met de douche die lekt, maar waar je nou eenmaal aan gewend raakt.
De deur die altijd open staat, bij alle buren ook, als het maar een beetje mooi weer is.

Het eerste huis waar ik weer alleen woonde, na dertien jaar. Mijn eigen huis. Met een trap en kamers en alles.

En weer kan ik gaan inpakken. Het is onderhand de achtste keer dat ik verhuis. Waarvan dit de derde keer in zes jaar tijd.
Het worden steeds minder spullen, dat scheelt dan weer. Hoewel ik in de afgelopen twee jaar toch weer aardig wat verzameld heb.
Of De Zonen weer een eigen kamer krijgen, dat weet ik nog niet eens, maar ik denk zomaar van niet.
Dat nieuws houd ik nog even voor mezelf. Daar kan geen chocola tegenop.
En ik hoop dat ik wel weer een muur paars mag schilderen....dan voelt het in elk geval meteen weer als Thuis.

Maar verder ben ik niks dan dankbaar. Dat het zo snel opgelost is voor mij. Want dat kan wel heel anders, dat weet ik ook wel. En ik pak straks lekker weer alles in en daarna uit, en zorg dat de jongens het ook daar weer leuk gaan vinden. Er is een trampoline zag ik. Dat gaat Zoon2 leuk vinden.
En gelukkig gaat Zoon1 morgen met zijn vader op reis. Dat verzet de zinnen nogal.
En ik word overmorgen 38, en ben dan niét dakloos. Als dat geen reden voor een kommetje wijn is, dan weet ik het echt niet meer.