Van de antwoorden op mijn Tinderbericht. En Zoon2 die het beste met me voor heeft.

Zoon2 kwam kort geleden naar mij toe, met een plaatje van een hond met een sloot babietjes aan haar buik.
'Kijk mamma, deze hond is net getrouwd!' Zo orakelde het kind.

Ik vond het aandoenlijk, dus ik knikte instemmend en samen bedachten we hoe schattig baby hondjes zijn. En dat was weer dat.

Vanmorgen stond ik onder de douche, en dezelfde Zoon kwam binnen om zijn tandjes te poetsen, en stond mij zo eens uitgebreid te bekijken.
Waarom ik een touwtje uit mijn piemel had? Wilde hij weten.
Nu was het half acht op een koude donderdagochtend, ik had nog geen koffie op en Zoon1 was nog niet eens uit bed, maar toch vond ik het kennelijk een goed moment om eens even uit te leggen hoe dat zo ongeveer zat met zaadjes, eitjes en alles. Ik geloof dat hij het wel zo ongeveer begreep, ook al was hij daarna heel rap alweer geïnteresseerd in welk broodbeleg ik van plan was op zijn ontbijt te doen, en niet in de vrouwelijke ovulatie.

Wie daar wel interesse in hadden, zo bleek, waren mijn Tindermatches, na mijn hilarische ouderwetse bericht van de vorige keer.

Man, wat kreeg ik een reacties. Deze varieerden behoorlijk. Ik moest me er toe zetten om het allemaal te lezen, want ik was er eigenlijk nogal klaar mee, maar ik was ook erg nieuwsgierig natuurlijk.

Er waren een aantal heren die op dezelfde toon een bericht stuurden. Dat ze inderdaad een dienstbode hadden, een hoed en een stal vol peerden en zeer genegen waren mij te ontmoeten, maar allicht pas na een gedegen schriftelijke kennismaking. Zulks.
Vond ik leuk.
Als hun eigen profiel ook meer was geweest dan een een foto waarop ze een berg vissen vasthouden, de mededeling dat ze niet van kinderen houden en natuurlijk het kiekje waarop de bruid eraf is geknipt, maar je nog net een tipje van haar sluier ziet, en een halve hand op zijn schouder. Lieflijk.

Dan waren er de mannen die daadwerkelijk dachten dat ik weduwe was.
´Och, wat naar zeg. Gecondoleerd.´ Kreeg ik in mijn inbox.
En de echt humorlozen zetten daar nog bij, dat ze verbaasd waren over het feit dat ik stelde snel weer te willen hertrouwen, maar dat ze daar niet perse onwelwillend tegenover stonden. In deze berichten stonden zorgelijk veel spelfouten.

Het grootste deel bestond echter uit mededelingen van meer ranzige aard. Ja hoor, ze wisten wel een discrete plek om elkaar te ontmoeten. Een parkeerplaats bijvoorbeeld. Of wat dacht ik van morgenavond een wijntje bij hem thuis? En had hij al gezegd dat hij net een nieuw bed had? Oeh, die blonde haren van mij, nou daar wist hij wel raad mee. Hield ik misschien van een trio?
Dit alles niet gehinderd door enige communicatie verder.

Een tweede plaats qua hoeveelheid, hadden de berichten van mannen die dachten dat ze met een simpel 'hoi' meteen doorgingen als Man Van Het Jaar. Had ik namelijk niet binnen een paar uur gereageerd, was ik een arrogante trut. Of anderszins geformuleerde benamingen, niet van de vriendelijke soort.

Op twee heren heb ik gereageerd. Maar daarna op hun antwoord weer niet. Dat is ook niet perse aardig, maar ik had er simpelweg gewoon echt geen zin in. Eentje daarvan woonde 370 kilometer hiervandaan. De enige die oprecht leuk leek op foto's en in tekst. Maar ja, hallo. Ook geen zin in.

Mijn idee van iemand ontmoeten, gewoon in de kroeg het echt blijft vooralsnog dus bestaan. We zien wel.

Al denkt Zoon2 ook daar alweer anders over. Hij slaapt altijd gezellig bij mij in bed, en gisteren zei hij: 'We kunnen mijn bed wel wegdoen, ik slaap toch altijd bij jou.'
'Nououou lieve Zoon, maar als mamma nou een keer weer iemand ontmoet die bij mij blijft slapen, dan ga jij gewoon in je eigen bedje, dat hebben we afgesproken, dat weet je.' Zo vertelde ik, en ik kuste hem nog maar een keer.

'Na ja, dat gebeurt toch niet, jij gaat toch zeker nooit meer trouwen.' Keek hij mij stralend aan.
'Jij wilt toch geen baby meer.' Voegde hij nog toe. En nestelde zich in mijn sponde.

En toen nam ik maar een kommetje wijn.