Er is niet veel waar ik spijt van heb.

'Je ziet er moe uit, mamma, ik zie het.' Zei Zoon1 vanavond na het eten tegen mij, toen ik als een soort zombie, vol met bami, achteruit leunend in mijn stoel aan de tafel zat. Ongetwijfeld bijzonder on-charmant. Wellicht zat er ook wat pindasaus op mijn wang. Ik denk het niet, maar ik schets gewoon even het beeld.

'Ja jongen, ik ben enorm moe.' Antwoordde ik.
Het was ook zo. Ik was laat naar bed gegaan, op mijn verjaardag. Paar kleine kommetjes wijn gedronken natuurlijk, 's ochtends vrij vroeg alweer gewekt door Zoon2 en Hond1, die beiden nodig aandacht wilden.

Tijdens het eten vroeg ik de Echtgenoot waarom hij eigenlijk tegenwoordig mijn stukskes niet meer deelt, op Facebook. Was me opgevallen, namelijk.
Daar moest hij even over nadenken.
'Omdat het iets te persoonlijk is allemaal', was zijn antwoord.

En dat snap ik ergens wel.

In de jaren dat ik mijn stukskes schrijf, ben ik altijd wel persoonlijk geweest, omdat het altijd over mijn eigen leven is gegaan. Geen fictie. Het gaat over mij, mijn familie, mijn Zonen, mijn Vriendinnen, de Echtgenoot. Maar de toon is wellicht wel wat veranderd zo door de tijd heen.
Het waren mijn avonturen, mijn gedoe als moeder, mijn gedoe als werknemer, mijn gedoe als Echtgenote, mijn gedoe als Vriendin. Maar dan de leuke dingen, met name. Met een grap, een klein beetje overdrijven hier en daar en gewoon verhalend over de dingen die ik nu eenmaal zo meemaakte, als iemand die vrij jong is, kinderen heeft en huizen koopt, werkt, een wijntje drinkt en leuke dingen doet.
Vinden de mensen leuk. Zo bleek. Ik vond het vooral leuk om het op te schrijven en toen er positieve reacties op bleven komen, ben ik het blijven doen. Het is een soort dagboek, als het ware.

Maar zoals dat gaat, gebeuren er dus ook wel eens dingen die niet zo grappig of gezellig zijn.
Om die dingen dan opeens niét in je dagboek te schrijven, dat is raar.
Dat iedereen meeleest in mijn dagboek, dat is al opmerkelijk, vind ik af en toe. Echter doe ik het zelf. Maar het zou toch ook raar zijn om de niet leuke dingen dan maar opeens niet op te schrijven. Ik schrijf wat ik mee maak. En nu maak ik dit mee. De Scheiding. De Zonen die groter worden. Een verjaardag waarop ik afschuwelijk eenzaam was. En natuurlijk af en toe een Vriendin of een Zuske die een Artikeltje 8 meemaken of anderszins de aandacht afleiden. op doorgaans hysterisch grappige manier

Of een verkering die uit is. Maar die vreselijk zijn best doet om mijn liefde te herwinnen.
Niet dat de liefde weg was. Maar er gebeuren wel eens dingen die maken dat voornoemde liefde op losse schroeven werd gezet.
En het is best wel fijn voor een meisje, dat iemand haar heel graag wil herwinnen. Dat zet een mens aan het denken.
Vooral in tijden, dat de liefde hetgene is, waardoor het hele leven überhaupt op losse schroeven is gezet.

Ingewikkeld allemaal jonge.

In de jaren hiervoor heb ik er voor gekozen om nooit echt in detail te treden over de zaken in mijn bestaan.
Natuurlijk hadden de Echtgenoot en ik ruzie. Natuurlijk waren er tijden dat we elkaars bloed konden drinken en vanzelfsprekend zaten wij niet iedere avond knusjes aan de wijn met z'n twee en maakten wij grappen over alles en iedereen. Oók, hoor. Maar ook deden we zwijgen en zeuren en ongelukkig en teleurgesteld zijn.

Maar ik schreef op, wat grappig was. Wat leuk was en wat ik een geestige gebeurtenis vond.

Oh hahhahhaaha wat een leuk bestaan.
Ja zeg, Huis1 werd niet verkocht. Iedereen leefde mee zeg.
Ik heb niet gemeld dat er een groot financieel probleem was, terwijl we onderwijl naar de Rijkste Gemeente Van Nederland verhuisd waren.
Dat Zoon1 het heel moeilijk heeft gehad met de verhuizing, met de wisseling van school en toen goddomme ook nog zo slim bleek dat hij een klas ging overslaan en weer nieuwe vriendjes moest vinden. Dat dat thuis echt best wel lastig is geweest. En nog steeds is, af en toe. Omdat hij eigenlijk met de dag slimmer wordt en feitelijk weer een klas mag overslaan. En dat zeg ik niet, want dat zeg je niet. Maar misschien moet ik het wel gewoon zeggen. Want ik ben niet alleen maar de lollige persoon met idioot blond haar en een voorkeur voor kommetjes wijn.
Ik heb een gezin gaande, waar Zoon1 alles leest wat los en vast zit. Waar we proberen hem zo sociaal mogelijk op te voeden. Dat we Zoon2 fantastisch vonden met zijn voorkeur voor Roze en Prinses, dat hij nu ouder wordt en beseft dat zijn vrinden dat niet cool vinden, dus dat hij het opeens ook niet meer wil. Maar dat ik zo graag wil dat hij authentiek blijft. Dat ik ook elke avond gedoe heb over eten, over naar bed gaan en over nageltjes knippen. Dat ik zo graag wil dat mijn jongens een fijne jeugd hebben, omdat dat zo belangrijk is, dat ik wakker lig over het feit dat ik hun jeugd nu al minder mooi maak, puur omdat hun vader en ik niet meer samen gaan zijn. Dat dat zo'n pijn doet, en dat Zoon2 vanmiddag en vanavond heel erg verdrietig was, omdat hij ontdekte dat de zomervakantie niet met z'n vieren gaat zijn.
Dat hij daarom nu in mijn bed ligt, omdat hij niet alleen wilde slapen.

Dat ik lastig alleen kan zijn tegenwoordig. Maar het ook nodig heb.
Dat ik de Echtgenoot een appje stuur, terwijl hij beneden zit, en ik boven, dat mijn internet het niet doet.
Dat ik ook weet dat ik dat alleen zou moeten kunnen regelen, maar ik kan dat niet.


Mijn Zuske die zegt, 'Ga jij nou maar eens voor jezelf zorgen'.

En dat ik dan vooral kan denken, dat ik zo vreselijk blij ben dat ik de Zonen heb om voor te zorgen.
Zonder de Zonen zou ik volledig de weg kwijt zijn.

Dus ja, het is wellicht te persoonlijk allemaal, misschien te persoonlijk om allemaal maar op Facebook te gooien.
Maar toch vind ik van niet.
Het helpt mij,for better and for worse.

Dus daarom doe ik het gewoon. Zoals ik eigenlijk alles heb gedaan ooit, omdat ik dacht dat het een goed idee was. Er is niet veel waar ik spijt van heb.