Verregaande pijn en de piercing die niet meer is.

Weet u nog die keer dat ik een piercing nam? Ja, nou, die heb ik dus niet meer.

Wat ik wel heb, is een afgrijselijk ontstoken oor, het gevoel alsof iemand met een vork in mijn hersens prikt aan de rechterkant, en bovendien ben ik doof.

Nu was het niet de eerste piercing die ik ooit nam, dus het is mij geheeeeeel niet zelf aan te rekenen dat dit allemaal zo akelig is afgelopen. Hoewel mijn moeder daar anders over denkt en mij al dagen hoofdschuddend aankijkt.
De keer dat ik er eentje in mijn tong nam, was er helegaar niks aan de hand. Ja, drie dagen een dikke tong en alles, maar hee, whatever. Nooit meer last van gehad. Behalve natuurlijk die keer dat ik een sollicitatiegesprek had bij een brave en dure bank, en de boel in mijn mond besloot om los te gaan. Zodat ik daar in mijn nette kleertje, met een halve piercing in mijn wang verborgen, heel zakelijk maar beslist en voortijdig afscheid moest nemen. (Kreeg wel de baan, overigens. Ha!)

Toen ik ooit jong en onbezonnen en plat-buikig was, nam ik er eentje in mijn navel. Ook niks aan het handje. Die heb ik er maar uitgehaald toen ik zwanger was van Zoon1, omdat ik het niet zag zitten dat de hele boel zou uitscheuren. Leek me minder prettig. Heb het ding ook nooit meer ingedaan, want na zwangerschappen was ik iets minder geschikt voor een navelversiering, buikesque gezien.

Toen ik eens in Italië woonde een tijdje, nam ik samen met Vriendin3 een piercing aan de bovenkant van ons oor. Vonden onszelf bijzonder cool en waren in ons nopjes. Ik herinner me daarvan, dat ik eenmaal thuis na een periode van pijnlijkheid, het ringetje eruit heb gehaald. Vandaag vertelde Vriendin3 mij dat ook daarmee wel iets mis was gegaan, voor die tijd. Iets met pus en pijn en meer van zulks. Had ik kennelijk verdrongen zeg.

Na dit alles vond ik het evenwel dus drie weken geleden een heul goed plan om toch nog weer een piercing te nemen.
Ja het deed pijn. Ja het stond leuk. Ja het deed eigenlijk best wel pijn en ik googelde me ongans naar informatie, depte met water en zeezout of het een lieve lust was en had toch best vertrouwen in het geheel, hoewel ik wel iedereen die een beetje in de buurt van mijn oor kwam een heut voor het hoofd wilde geven.

'Hatsel dat ding er gewoon uit zeg' adviseerde mijn waarde zuster.
'Ga anders gewoon even terug naar de piercingwinkel' zeiden andere mensen.
'Je lijkt wel gek, kind' aldus mijn moeder.
'Ieeewww' meldde Zoon1.
'Doet het erg pijn, mammie?' kweelde Zoon2.
'Hier heb je wat antibiotica zalf' kwam de lieve Vriendin2.
'Wat heb je nou weer?' keek mijn vader een beetje wazig naar mijn oor.
'Goh, ik heb nergens last van gehad zeg' beurde VriendinT mij op, die dezelfde piercing heeft.

En terwijl ik van de week onze koffers thuis inpakte, teneinde een weekje weg te kunnen gaan met mijn ouders, zuster, Echtgenoot, Zonen en Hond1+2, begon ik me toch af te vragen of ik misschien wellicht even naar de huisarts moest gaan, wegens inmiddels verregaande pijn in mijn oor.

'GA IN GODSNAAM NAAR DE HUISARTS, JIJ ACHTERLIJKE' zeiden ook mijn moeder en zuster.
Welnu, dat deed ik dus maar. Gisterenochtend, vlak voor wij zouden afreizen naar het pittoreske Eerbeek, te Gelderland.

De huisarts keek een seconde naar mijn oor, verbleekte een weinig en zei: 'Die piercing moet eruit'

'ERUIT?' Was ik verschrikt. 'tut tut, dat is ook weer zo wat he' deed ik, scheel kijkend van de pijn.

Verliet het pand met een recept voor antibiotica en wij reden naar de einder.
Eenmaal in het vakantiehuis, begon ik danig in te storten zeg. Dronk een aantal wijn, omdat dat nu eenmaal altijd een goed idee is, vroeg mijn zuske om eens goed naar mijn oor te kijken, slikte een schrikbarende hoeveelheid pijnstillers en besloot uiteindelijk dan toch maar, dat het beter was om het ding te laten verwijderen. Ja, soms kom ik verstandig uit de hoek.

En vandaag toog ik met Echtgenoot naar Zutphen, waar ik ook raar vaak kom tegenwoordig, om in de plaatselijke piercingwinkel mij van de ellende te laten ontdoen.
Dat het een beetje pijn zou doen, schatte ik al in. Tuurlijk.
MAAR DAT HET HEL EN VERDOEMENIS EN LEVENDE HORROR ZOU ZIJN. Dat had ik niet voorzien.
Godallemachtig.
Doe liever bevalling.

De meneer was superlief, ondanks al zijn haar en tattoo's en schrikbarende beroep. Vond het óók niet leuk, zo zei hij. Vloekte ook een beetje, wat bijna niet te horen was omdat ik ook een beetje wat riep in de trant van wat godslastering. Tranen in mijn ogen zeg. En ik ben toch waarlijk niet echt een huilerig iemand.

Uiteindelijk was het voorbij. Ding eruit. Kreeg ik in zakje mee, ter herinnering.
Om mezelf te troosten kocht ik een nieuw bolletje voor in tongpiercing. Liet dat erin zetten.
En verliet met trillende benen het pand.
Rookte sigaret, en ging met Echtgenoot op weg naar supermarkt teneinde een voorraadje drank te kopen. En ook wel wat avondeten voor de kinderen en zo.

Eind goed al goed, zo dacht ik.
Tot ik tijdens het diner een blauw steentje tegenkwam, in mijn macaroni. Bleek nieuw bolletje te zijn.

En ik in plaats van grote opluchting aangaande oor, een zo mogelijk nog zeerdere rechterkant van gezicht heb.

Piercingsgewijs, zit het me kortom niet geheel mee deze dagen.

Maar, ben veerkrachtig iemand, zoals Zuske en ik elkaar altijd vertellen. Dus ik drink nu een Sloveense wijn, uit de plaatselijke supermarkt, kijk naar mijn familie die enorm vakantie-achtig een spelletje spelen en naar Hond1+2 die elkander zeer lief vinden.
En heb les geleerd. Neem geen piercing meer.
Ga me beraden op tattoo. U zult er nog wel van horen.

Pasen, hoe het vroeger was en de nieuwe moeder.

'KUIKENTJE, KUIKENTJE, KOM MAAR GAUW, HET IS BIJNA PAAAHAAASEN, VOOR MIJ EN JOUOUOUOUOU' galmde Zoon2 vanmorgen in mijn oor, ruim voordat mijn wekker af zou gaan.

Vond ik heus gezellig. Het bleek een paaslied te zijn. Geleerd op school. Nu viel het me alweer alles mee dat het niet een enorm christelijk lied of iets was. Zoon2 hoor ik zomaar een enorm orthodox lied declameren, als hem dat ingefluisterd is. Zoon1 niet hoor. Die kwam gisteren al met het verhaal dat Goede Vrijdag de dag is waarop Jezus uit de dood scheen te zijn opgestaan.

'HAHAHA wat een lariekoek' deed hij nogal ongelovig.

'Nouja nouja, sommige mensen denken dat echt. Daar moet je niet om lachen, kind.' Gnuifde ik heel pedagogisch.

In elk geval, de Zonen zijn kortom nogal in de ban van het hele Paasgebeuren. Vandaag was er Paasontbijt op school, natuurlijk.
Er dienden Paasdozen te worden gemaakt, met daarin een Paasontbijt, met diverse Paasattributen- en versiersels en toestanden en dinges. Reeds dágen was dat onderwerp van gesprek hier thuis, en op het schoolplein.
Lootjes zijn er getrokken. Lootjes met daarop naam van kind uit klas, met opgeschreven welk ontbijt het klasgenootje nu eens het allerliefst zou nuttigen.

Vriendin2 en ik gingen samenwerken en verdeelden de boodschappen. Zij het ene, ik het andere, en dan ruilen maar. Een waterdicht systeem, zo leek het. Behalve dan dat ik krentenbollen kocht, die ik niet nodig bleek te hebben. Gelukkig Vriendin2 wel. Ik kocht sinaasappelsap, maar bleek bij nadere inspectie van de lootjes, Fristi en Appelsap nodig te hebben. Natuurlijk. Ging ik gewoon weer even naar de Albert Heijn hoor, geen probleem nee.
En zo stond ik vanmorgen zoet croissantjes te beleggen met ham en kaas, wat tot een driftbui van Zoon1 leidde, want was ik soms gék geworden? Een ham-kaas croissant moest het zijn. Niet een croissant met ham en kaas?! Ik, de halfslachtige moeder, stak een preek af over het een en ander, niet perse ter zaken doend, maar meer om gewoon een punt te maken.
Kookte eieren en tekende er voor Zoon2 hartjes op, aangezien zijn Paasdoos voor een 'lief en mooi meisje' was, zo vertelde hij mij.

Eenmaal op school was het een bonte verzameling van dozen, knutsels, kuikentjes, glitters, tekeningen en stickers, waarlijk een lust voor het oog ja. Hoewel ik er een beetje om zuchtte.

Vroeger, zo dacht ik, was er helegaar geen sprake van dozen of zulks. Tuurlijk wel van paasontbijt. Maar dan gewoon, de tafels feestelijk in een U-vorm, daarop zelfgemaakte placemats, en voor iedereen een wit bolletje met hagelslag, een krentenbol, een ei en een bekertje sap. Hoezee!

Waarom is dat niet meer? Waarom zo moeizaam met lootjes en wensen en knutsels en gedoe en dat je dan een sixpack Fristi moet kopen en dat je dan nog blij bent dat iemand niet Sushi op het lijstje heeft gezet? Of iets van een bagel met roomkaas en gerookte zalm? Met een glaasje Prosecco?

Nu word ik binnenkort 32 33 35, dus misschien is het de leeftijd, (haha.hahahaha.) maar ik vind het waarlijk een beetje een toestand.

En zo dacht ik zo nog eens wat na over vroehoeger en dat toen alles aahaanders was en alles, en dat werd meteen ook weer pijnlijk bevestigd door het feit dat Zoon1 bovenop mij sprong terwijl ik net even rustiek op de bank lag, en hij mij bijkans plette, een blauw oog sloeg en mijn maag perforeerde. Hij wordt bijna te groot. Ik kan hem nog nét tillen, maar moet daarna even uitrusten.
Zijn wangetjes zijn niet meer zo zacht als vroeger. En hij scheldt mij ook iets meer uit dan vroeger bovendien.

Vandaag zelfs zag ik hem in een onbewaakt moment achter een meisje uit zijn klas aanrennen. Ineens zag ik hem bijna als 18-jarige voor me. Groot, sterk en misschien wel verliefd. (Zoon2 is verliefd op maar liefst drie meisjes, waarvan er twee óók op hem, zo vertelt hij stralend) (Heb geen homo-zoon dus, vrees ik. Jammer echt.)

Ook was Zoon1 vandaag in een buitengewoon akelige bui, bij het naar-bed-gaan, ik vond er wat van, riep dat op luide en minder-pedagogische manier in zijn oor, waarop hij zei. Dat hij een andere moeder wil. Want ik ben Een Slechte Moeder.

'Nou zeg' deed ik huilerig.
Waarna ik me herpakte. Kan ik.

'Welnu, Zoon, vertel eens, wat doe ik fout?'
'ALLES MAMMA!!!!' Loeide de Zoon.
'Ach. Wat naar nu allemaal he liefje' nam ik het allemaal serieus.
'GA TOCH WEEEEEEEEG' brulde hij.
'Tut tut, dat kan wel wat zachter. Daarbij, moet ik je niet voorlezen dan?' Was ik heus heel aardig.
'NATUURLIJK WEEEEL, BEN JE GEK OFZOOOOOOOOOO' mekkerde hij luidkeels.
'En nu is het afgelopen ja. Hou eens op met dat gedrag of je mag het heeeeeele weeeeekeeeeend niet op de taaaableeeeeet' was ik heel volwassen en leugenachtig bovendien.

Daarna lazen wij verder in Harry Potter.

En ik kwam nog even op het onderwerp terug. Een andere moeder, wenst het kind. Ik stelde voor dat we een lootje zouden maken, met al zijn wensen, en dat we dan zouden gaan zoeken naar een nieuw exemplaar. Vond mezelf heel grappig he.

Na een hoop gedoe kwam eruit, dat het hem allemaal niks uitmaakte, als het nieuwe vrouwmensch maar dezelfde haarkleur als ik zou hebben.

'HAHAHAHHAHAHAHAHAHAHA nou succes met zoeken, kind' bulderde ik.

Waarna ik heus heel rap zijn kamer moest verlaten, want ik zag wel aan hem dat hij het niet om te lachen vond.

Het zal allemaal wel weer loslopen.

En dan is het morgen Goede Vrijdag en gaan de jongens zaterdag bij opa en oma logeren, teneinde op eerste Paasdag eieren te kunnen zoeken. Heel Paasesque allemaal, en net als ik vroeger. Geruststellend.

Zelf heb ik verder niet zo bijster veel met Pasen en Jezus en alles, maar ik begrijp dat de beste man water in wijn veranderde. Daar heb ik werkelijk geen kwaad woord over te zeggen, dus ik schenk mij dan maar een glaasje water in, en vouw mijn handen.

Mijn feestelijke bestaan.

Nou het is geen wonder hoor, dat ik heel soms wel eens een klein glaasje wijn drink ter ontspanning en alles. Ik máák toch dingen mede. Vorige week had ik amper tijd om de koelkast aan te vullen, zoveel had ik toch te doen.

Allereerst maakte ik een wereldreis met mijn lieve nicht, naar bijkans het andere einde van Nederland. Ik reisde per trein, een heul eind, naar een dorp waar zij me op zou pikken. Ik had, heel onkarakteristiek, mijn reis netjes gepland, en wist precies tijden en perrons. Ja, ik stond zelf ook verbaasd. Echter had ik dat beter niet kunnen doen, want er was gedoe en dinges met sporen en weet ik wat, zodat ik gans een andere route moest nemen, en zelfs moest rénnen naar een perron. Rénnen. Dat doe ik dus niet he.
Afgemat zat ik later in de goede trein en belde luidkeels met Echtgenoot om mijn ongenoegen te uiten. Daarna zei ik 'oh maar ik hang maar even op, want ik zit in de trein. Ahhaha. Hahaha.' En ik geloof dat toen de mensen dat wel aardig van mij vonden zeg.

De dag erna ging ik mee met de schoolreis van Zoon1. Wederom met de trein, maar ik als zeer ervaren reiziger inmiddels, vond dat natuurlijk geen enkel probleem nee. Het was hilarisch grappig, om om 08.00 met 60 kinderen in de spits in de trein naar Amsterdam te gaan. Ik moest in elk geval nogal lachen. Vooral nadat we ergens koffie hadden gekocht.

Ik ontmoette George Clooney, Brad Pitt en onze Koning. Vanwege omdat we in Madame Tussauds waren. Ging met Zoon1 veelvuldig op de foto en vond het waarlijk een leuk uitstapje.
's Middags moest ik wel even een klein slaapje doen ja.

Ondertussen was het allemaal reuze spannend, want Huis1 dreigde verkocht te worden. Nee maar werkelijk.
Bijna drie en een half jaar lang gebeurde er weinig omtrent een eventuele verkoop en Echtgenoot en ik gingen door diverse fases in die jaren.
Eerst nog ontspanning. Daarna irritatie. Berusting. Paniek. Grootse Ellende. Wederom berusting. Lichte zenuwen. Met uiteindelijk een soort apathische staat van zijn, waarin wij af en toe wel droomden over zakken met geld die niét naar ons toe kwamen, Echtgenoot schrok geregeld zwetend wakker en mompelde iets van 'hypotheken arghhh' en ik deed intussen gewoon net of het niet zo was. Kan ik.

Mijn ouders zijn in de afgelopen jaren tien jaar ouder geworden, de arme mensen. Omdat hun dochter iets teveel huizen had. En niet om de goede redenen.

Maar. De laatste weken kwam er een kentering in de zaken. Kijkers voor het huis. Mensen die een heus bod deden. Een andere mevrouw die óók een bod deed. En ik maar poetsen en lege flessen wijn weggooien he. Fietste me het ongans tussen Huis1 en Huis2 en had veelvuldig contact met de makelaar. We zijn nog net geen BFF, maar het scheelt weinig.

Dinsdagavond zou het verlossende woord komen. Verkocht, of niet verkocht. De hele avond zat ik als een maniak met mijn telefoon in mijn knuistjes, mijn oor scherp gericht op het tingeltje van een inkomende mail, en het geluid heel hard, zodat ik me voortdurend een aap schrok als de telefoon daadwerkelijk ging. Door mijn moeder.

Klaagde tegen de Vriendinnen over mijn arme zenuwen en uiteindelijk rond middernacht snapte ik dat het niet meer die avond zou gebeuren.

De volgende ochtend hetzelfde liedje. WhatsAppte iedereen die het maar weten wilde dat ik nog niks wist. Maakte Facebook gek met updates die niks voorstelden en dronk iets van 28 koffie nog vóór 10.00 uur. En rookte een bepaald ongezond aantal sigaretten.

Maar toen! BELDE DE MAKELAAR EN WAS ONS HUIS VERKOCHT.

'JAAAAAAAAAAA!!!' Brulde ik in zijn oor zeg. Ik hoorde wel dat hij ervan schrok.

Belde Echtgenoot. Belde mijn ouders. Zuske. De Vriendinnen. Riep het over mijn balkon tegen elke willekeurige voorbijganger en snelde naar Het Dorp voor een fijne fles met prikkelige alcohol.
Ja zeg. Mág het een keer?

Kreeg bloemen bezorgd, kreeg heel veel berichten, voelde me jarig, maar dan jaren jonger.

En de volgende dag besloot ik mijzelve te versieren met een nieuwe piercing. In mijn oor, heel erg leuk. En er ook wat bier bij te drinken ter opluistering. Dat was een fijne avond zeg.

Kortoohooom. Mijn leev'n ja. Feestelijk.

Stukjes in de gordijnen en verf in mijn haar.

Gisterenavond zat ik heel gemoedelijk verf in mijn haar te smeren, een wijn in te schenken, een sigaret op te steken, Facebook te bekijken, wat vriendinnen te WhatsAppen en de hond tot stilte te manen, alles zo'n beetje tegelijkertijd, toen ik voetstappen op de trap hoorde. En de kamerdeur.

'Zoooooon1 wat doe jij nu weer hiiiieer. Ik heb het DRUK!' Deed ik zo heel moederlijk.

'Jamaar jouw Zoon2 huilt en ik hoor rare geluiden' was het kind heel broederlijk.

'Rare geluiden?'
'Ja. Brakend.' Deed Zoon1 opgewekt.

'Arghhh' gooide ik alles neer en rende naar boven.

En vond daar mijn arme Zoon2 badend in braaksel. Macaroni, voor de duidelijkheid. Met rode saus. En gehakt.
Ik sleepte het kind uit zijn viezige toestand en zette hem naast het bed, waarna er door de hele kamer dus brokjes lagen, want dat gaat dan zo. Ook deed ik daarna zijn besmeurde pyjamaatje uit, met een vloeiende beweging, dus zaten er ook stukjes op de gordijnen.

'Ieeuww' vond Zoon1 die stond toe te kijken.
'NAAR BED JIJ!' Was ik bijzonder aardig.
'Weeehh ik wil alleen maar helpen!' Deed hij tragisch.
Maar hij ging. Het kind kan niet tegen braaksel. Wat ik niet raar vind.

Ik verschoonde de arme kleine Zoon, verschoonde het bed en raapte zo lukraak wat stukjes van vloer en muur en stopte hem weer in. En schakelde daarna de babyfoon maar even in.

Ik smeerde verder met mijn verf, dronk een wijn en stak wederom een verfrissende sigaret op. Alles prima.
Bwaaahhhhh Bleeerrrk. Maaaaammaaaaaaaa.

Hoorde ik.
En gooide wederom alles opzij, om fluks de trap op te rennen.
Eenzelfde scenario voor mijn ogen, in het kamertje van Zoon2.

Ik zette het kind in de badkamer, ontkleedde hem weer, sprak hem lieflijk toe, dat als hij wellicht weer de aandrang tot braken voelde, hij dit misschien in de wc wilde doen? En verschoonde maar weer het bed.
Toen ik terug kwam, lag hij hartverscheurend zoet op het kleedje in de badkamer te slapen.
Weer in bed. Schoon en al.
Ik weer beneden.
Was nogal toe aan eindelijk eens wat tijd voor mijzelve en mijn haar en zat net lekker, toen....

BLAAARKKKK door de woonkamer echode.

Ik rolde met mijn ogen, naar mezelf, want verder was er niemand, maar toch fijn, en sprong weer heel soepel de trap op.

Het kind was er zat van zeg. En anders ik wel.
Ik deed hem een gewoon kleertje aan, want pyjama's op, legde hem in de echtelijke sponde, want kinder-beddegoed ook op, en flatste maar weer wat met een washandje en tandenborstel over het schaapke.

'Nu, ga maar fijn slapen het schatteke' was ik heel lief en al. Met inmiddels een klein oog op de klok in het kader van de verf in mijn haar.

Dit alles herhaalde zich nog drie keer. DRIE keer. Ik had allang geen schone lakens meer, alleen nog maar badhanddoeken, die ik dus maar zo'n beetje op het bed neerlegde. De hele smerige bende vol stukjes en brokjes en ellende had ik op een grote hoop in de gang gelegd, met in mijn hoofd dat Echtgenoot dat zeker wel even zou uitspoelen.

Ik had de Man ook ergens tussendoor even een bericht gestuurd. Dat ik het enorm leuk voor hem vond dat hij bier zat te drinken en alles, maar dat hij maar even op de bank zou slapen, deze nacht. Niet omdat ik hem niet lief vind, maar omdat ik niet zat te wachten op een nacht met een vomerend kind én Echtgenoot in mijn bed. Kan je zo wel eens hebben.

Na het zevende spuw-incident, had ik inmiddels nogal blonde haren, niet gerookt, een halve wijn op en lag Zoon2 in een riekend bed, op zijn derde handdoek, diep in slaap.

En ik ging mooi nog niet naar bed. Nee zeg! Na zo'n avond! Hállo! Plezier en alles zou ik nog hebben! Gaapte ik.

Ik deed een masker in mijn haar. Viel half in slaap en had daarna weer prachtig blauwe haren, zo aan de onderkant. Heul hip.
En ging toch maar naar bed. Naast een koortsig kind, dat de hele nacht een beetje raaskalde en wat de volgende ochtend bij het ontwaken zei: 'Nu, dat was ook niet lief van jou, dat jij niet bij mij kwam toen ik je riep!'

'Sorry schatje' wist ik het ook niet meer zo goed.

Na een douche, koffie, nog een koffie en een klein argument met Zoon1 was ik weer verfrist en hield Zoon2 een ochtendje thuis.
Vroeg aan Buurman1 om even aan Juf3 te vertellen dat mijn kind niet op school kwam. Die mij vervolgens berichtte dat Juf3 het woord 'kotsen' NIET apprecieerde. Daarom moest ik zó hard lachen, dat ik me meteen weer goed voelde. En het kind des middags ook maar weer naar school deed, omdat hij na twee ijsjes en drie Dora afleveringen zwaar toe was aan wat vertier van ander allooi.

En nu drink ik dan eindelijk een fatsoenlijk compleet glas wijn. En staat de babyfoon gewoon weer uit.