De stilte in de chaos.

Ja het is weer eens zover zeg. Chaotische tijden. Niet dat het hier normaal gesproken maar allemaal op rolletjes loopt en alles, maar er zijn van die tijden zoals die nu aanvangen, waarbij de mens zo eens wat meer concentratie nodig heeft.

Overigens even niks over Het Oor vandaag. Het zit er nog aan. Ik hoor er niks mee. Tot zover dus vrij waardeloos, want wat moet je er anders mee. Daar is alles dus even mee gezegd. En niet gehoord. Mhahaha

De Zonen zijn in hysterie. Ze zijn brutaal, ze luisteren niet, ze rennen nogal veel, ze vallen nogal veel, en ze lusten het eten niet.
Dat is op zich de omschrijving van alle dagen hier thuis, maar het is nu allemaal nog wat erger.

Zoon2 ging op schoolreis. En daar was hij NOGAL blij mee. Reeds dágen geleden moest ik hem voorrekenen hoeveel nachtjes hij nog moest slapen alvorens het festijn zou beginnen, en hij vertelde mij dus elke tien minuten datzelfde feit. En wilde 's middags al naar bed, omdat het dan eerder morgen zou zijn, maar 's avonds kon hij niet slapen, van pure voorpret.

Vanmorgen werd hij om 05.30 wakker, sprong de echtelijke sponde in, en bleef net zo lang springen, tot we maar uit wanhoop allemaal op stonden. Terwijl ik gapend stond te douchen, bleek hij beneden al zijn tasje aan het inpakken te zijn. Diverse chocolade koekjes had hij zelf met de grote schaar losgeknipt van het pak, waar ik een beetje om met mijn ogen knipperde toen ik het zag, maar omdat al zijn vingertjes er nog aanzaten, liet ik het maar zo.

Hij wenste broodjes met kipfilet, twéé flesjes drinken, één pakje drinken, twee koekjes, een pakje smeerkaasstokjes en twee stukjes appel. Ik vond het bescheiden wensen, en ging dus akkoord met alles.
Ik stopte nog wat reserve kleding in het tasje en smeerde het kind in met zonnebrand. Dat klinkt als logisch, maar ik gaf mezelf er een schouderklop voor. Zoveel oplettendheid op de vroege morgen, daar ben ik heus trots op.
Zoon1 kwam zoals elke morgen mopperend naar beneden, schold mij, zoals werkelijk elke ochtend, uit omdat ik zijn kapsel wilde fatsoeneren en had natuurlijk zijn schoenen nog niet aan, was zijn fietssleutel kwijt en twijfelde langdurig over het wel of niet aantrekken van een jasje. Dit alles terwijl Zoon2, nog steeds springend, niet kon wáchten om naar school te vertrekken.

Ik brulde wat, ik duwde wat, ik deed wat minder leuk tegen Zoon1, hij wat minder leuk tegen mij, en we gingen op pad met ons gebruikelijke lawaai.

Toen uiteindelijk de grote witte schoolreis bus voor de school stond en alle kleuterkes daar in gingen stappen, hoorde ik om me heen van allerlei moeders dingen als:
'Voor het eerst alleen op pad'
'Spannender voor moeder dan voor kind'
En zulks.

Daar heb ik niks mee zeg. Weet dat Zoon2 in gaten gehouden wordt, dat hij zichzelf redelijk kan redden en dat ze heus niet zonder hem weer naar huis gaan.
Waar ik wel wat mee had, was zijn gezichtje. Zó stralend. Zó blij met de dag, voordat deze was begonnen al. Zijn tasje in zijn handen, zwaaiend door de ramen, met een enórme lach naar mij. Naast zijn vriendinnetje.

Een mens wil om minder al een wijntje om half negen in de ochtend.

En toen ik weer thuis was, het kroost veilig in bus en op school, bekeek ik zo eens de agenda. Ook al omdat Echtgenoot en ik er nogal een sociaal leven op nahouden, apart van elkaar, en omdat ik me opeens bedacht, dat het weer Deze Tijd Van Het Jaar is. Een hele sloot aan schoolreizen, avondvierdaagse, festiviteiten, verjaardagen, vrije dagen, lange weekenden, studiedagen, picknicks op school en dan nog de dingen waar ik nog niks van weet.
Twee keer per jaar. Rond december en rond mei-juni, is het zover. Dat kan kennelijk niet een beetje verspreid door het jaar.

Toen ik daar net van was bijgekomen, van het idee alleen al, was het tijd om naar school te gaan, omdat Zoon1 een optreden had. Om 14.00 uur. Dat zou duren tot 14.30. Om 15.00 uur gaat de school uit. Om 15.30 zou de bus van Zoon2 weer terugkomen.

Heeeeel handig ja. Zou dus bijna twee uur in en rondom de school hangen. Hangmoeder. En niks nie even sigaretje roken of wat drinken he. Dat doe je dan ook weer niet. Vinden de mensen onbetamelijk.

Het optreden was desalniettemin erg leuk. In de gymzaal met alle klassen, en Zoon die dan wat zingt en danst met zijn klas, ouders er allemaal omheen. Ik hou ervan. Voel me daar jong bij, omdat ik het nog zo goed weet van eigen acht-jarige-zelf en ook heel volwassen, omdat ik kijkje kan nemen in schoolbestaan van Zoon1, die dan opeens zo groot en zelfstandig is.
Ja, zo denk ik wat af zo door de dag heen. Emooooties zeg. Ik was er kapot van.
Ondertussen ging ik ook nog stemmen, omdat ik toevallig heel handig mijn stembiljet in mijn tas had, en het stembureau is op school, dus er was waarlijk geen reden om het te vergeten of iets. Voelde me kortom, zeer in control vandaag. Is niet mijn dagelijkse staat van zijn, dus ik stond er even bij stil.

Na maar een kleine vertraging kwam Zoon2 ook weer thuis, met grote pleisters op zijn knietjes, een lege tas en een hoofdje vol verhalen.

Iedereen was moe. We gingen op de bank liggen en hadden rust. Zelfs Zoon1 mopperde even niet. En viel in slaap op mijn schouder.
Even stilte in de chaos. Was snel voorbij hoor. Maar toch. En als ik nu iedereen steeds mijn rechteroor toedraai, kan ik de stilte nog wat langer vasthouden.

Als de zon zakt, mag ik er pas in zitten.

Daar was ik weer. In het ziekenhuis. Zat direct al bijna tussen draaideur, dus dat begon al lekker ja.

Meneer de chirurg begroette mij waarlijk vriendelijk, keek zo weer eens in Het Oor, krabte zich mentaal op hoofd, dat zag ik wel, en stelde vast dat er niets, maar dan ook niets was veranderd aan de situatie.
Ik beaamde dat, waarop de man iets mompelde van een overleg, en de kamer verliet.
Toen hij terugkwam, bleek hij een onderonsje te hebben gehad met een microbioloog. Dat vond ik wel geruststellend, want die mensen schijnen de Pest en Pokken en zulks te hebben uitgeroeid. Dan kan ie misschien ook wel wat met een oor, dunkt mij.
Er diende een kweekje te worden gemaakt, zo verhaalde de dokter, terwijl hij erbij zei dat dat misschien ook al wel iéts eerder had gekund. Hij keek er best schaapachtig mij, als je het mij vraagt.
'Hmm ja' zei ik maar. Had verder niet echt wat anders te zeggen, dat wat zou toevoegen, eigenlijk.

De dokter verliet wederom de kamer, waarna er een mevrouw binnenkwam, met een pakketje dat verdacht veel leek op messen, prikken of anderszins scherpe voorwerpen. Ik ging al een beetje in de vechthouding zitten natuurlijk, maar het bleek evenwel mee te vallen.
Zij hatselde zo wat met een dinges in mijn oor, en deed dat in een buisje. Dat was dus de kweektoestand.

Mijn vriend de chirurg kwam weer binnen, met het opwekkende verhaal dat ik andermaal een nieuw recept kreeg voor een nieuwe antibiotica kuur.

'Ja HALLO' deed ik. 'Dat is dus de VIERDE he?'

Ja nee ja, dat was dus toch wel nodig en alles, zo vernam ik. Dit keer weer een andere kuur, met maar twee pillen per dag, in plaats van de eerst vier, daarna acht en daarna weer vier tabletten en bruispillen.

'Ik denk wel dat alles bij mij van binnen nu dood is, haha. Hahahhaha.' Was ik nog zo wat jolig.

Welnu, was het weer tijd om te gaan, dus ik nam het recept aan, gaf de man maar weer eens een hand, en zie hem volgende week weer terug. Ik denk zomaar dat hij al goed zat van me is zeg.

En daar ging ik weer naar de apotheek met mijn nieuwe recept.

Meisjes in apotheken zijn allemaal van die frisse, blozende, naturel ogende typjes. Valt duidelijk op zeg. Allemaal een olijk paardenstaartje in het ongeverfde haar, een opgewekte blik in de ogen zonder mascara en met makkelijke schoenen aan de voetjes.
En stuk voor stuk een vriendelijke glimlach, maar waarschijnlijk een bijzonder saai leven. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar die indruk wekken ze nogal. Zal wel in functie omschrijving staan.

Maar toen kwam het. Na het hele circus van weer de robot, de twintig stickers en de doosjes met pillen, kwam het uitprinten van de bijsluiter. Twee A4-tjes met piepkleine lettertjes, vol met ellende.
Dat moest ik dan maar eens goed lezen, zo was de boodschap.

Oh, en ik moest dan wel vooral uit de zon blijven de hele week.

'Euh?' Deed ik. 'Uit de zon?' 'HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHA' lachte ik nogal hard.

Maar het bleek geen grap.

'Heb je gezien wat voor weer het is?' Probeerde ik nog.
Ja, zo bleek, ze was op de hoogte.

Mag ik wel buiten lópen? Bagataliseerde ik nogmaals haar bericht.
Maar nee echt, ik mag dat wel, maar zeer goed ingesmeerd, en liever niet.

'MAAR HET IS NET PRECIES 1 UUR ECHT ZOMER!!' Krijste ik.

En ja. Helaasch voor mij. Bikini's kan ik verbranden, op doktersadvies. Mag niet op terras, tenzij in schaduw, en als ik buiten kom moet ik met hoed, parasol, burka wellicht.
Anders krijg ik akelige vlekken en uitslag en narigheid.

Moest eigenlijk daarna nogal lachen om de idioterie ervan. Dat mijn vierde kuur tijdens het Horror Oor Verhaal er eentje is, waarmee ik niet in de zon mag, terwijl gans het land op het strand ligt komende dagen.

Om mezelf op te wekken las ik daarna de bijsluiter, waaruit bleek dat ik, naast huiduitslag, ook nog te maken kan krijgen met een psychose, hartfalen, spierzwakte, een anafylactische shock, een depressie en nog zo wat leutige bijwerkinkjes.

Zat bij het naar buiten lopen wederom bijna tussen draaideur.
Heb er een biertje op gedronken met de vriendinnen des avonds, ook al omdat Huis1 nu ECHT verkocht is, omdat de periode van de ondervoorbehoudvanfinancien nu voorbij is.

Dus, huis minder, bijna een oor minder, maar zodra de zon zakt, ga ik erin zitten, met een wijntje.

De derde date met de chirurg

Ja zeg, daar ging ik weer hoor. Naar het ziekenhuis. Derde date met Chirurg nummer 3. Deel 8 in de Oor-Horror-Story.
Kom tegenwoordig bepaald vaak in ziekenhuis, twijfelachtige situatie, als je het mij vraagt. Ik kreeg bijna de neiging om gezellig wat koekjes mee te nemen, in een picknickmandje of iets. Deelde high fives uit met de receptie mensen en WhatsAppte mijn aankomst aan het meisje van de apotheek, zodat ze vast weer wat medicijn kon neerzetten.
Haha. Hahaha. Nee zeg.

Stond met angstige benen voor de draaideur en durfde eigenlijk niet naar binnen.

Verwachtte weer gruwelbezoek, messen, bloed, injecties en doktoren die in mij wilden gaan snijden en had al twee speeches bedacht.
Eentje voor dokter, om hem of haar te overtuigen van absolute noodzaak tot langdurige algehele narcose, en eentje voor op sterfbed.

Verder was ik er heel rustig onder.

En wat bleek. Dokter nummer 1 keek in oor en liet de boel ook zo eens zien aan een coassistent mevrouw. Daarna ging hij een andere doktert halen. Die kwam, keek, en sprak de historische woorden: 'Het lijkt mij niet dat er weer in gesneden hoeft te worden.'

Nah. Ik stond op, pakte de man bij zijn haren, stak mijn tong in zijn mond en kleedde hem uit, zo in de spreekkamer zeg. Puur uit dankbaarheid.

Einde.


Hahahahahahahahahahhahahahahahaaaa.

Hállo. Zo leuk was ie niet heur.

Maar ik was wél heul blijde. En nogal opgelucht. En ik dacht, het was dus potdikke ook niet nodig geweest, om mij de vorige keer met zwaard, bijl en hakmes te bewerken. Maar, niet lang getreurd, glas is halfvol immers met Chardonnay en zag het maar vooral positief in.

Er werd overlegd met een KNO arts, inzake de voortgang van de behandeling, en conclusie was uiteindelijk; nieuwe antibiotica kuur. Welja, de derde.
Maar, sprak de dokter heel olijk, dit keer een héle zware hoor.
Ja, ik vond de acht pillen per dag van de tweede kuur inderdaad al wel een beetje karig.

Kreeg recept voor pillen en creme en moet komende week voor vierde keer terugkomen.

De apotheek waar ik mijn recept inwisselde voor medicamenten, preparaten en de wondere balsem die mij zou moeten gaan helen, was uitgerust met een heuse robot, waar ik álles over hoorde van het meiske achter de balie. Ja, je steekt gerust nog wat op zo.

Verkwikt kwam ik later weer thuis, googelde direct even op bijwerkingen die ik volgens de ars 'wel zou krijgen' en zocht meteen maar even op hoe dat zit met wijn en medicijn. Ja, ik was nou toch bezig, immer.
Blijkt, het is niét de bedoeling om de tabletten op te lossen in alcoholische versnaperingen. Toch goed dat ze dat even erbij zetten. Maar een kommetje wijn moet kunnen, tijdens de kuur.

Eind goed al goed, zo dacht ik. Maar ben nog steeds doof en pijnlijk. Zie het desalniettemin zonnig in, oorsgewijs. En ga volgende week gewoon lekker weer naar ziekenhuis, voor Deel 9.

De uithuizigheid en de chirurg.

Afgelopen week was ik nogal uithuizig. Doende met leuks, en dingen, en omdat de Echtgenoot nog vakantie had en de kinders gewoon naar school gingen, vond ik mij daar ineens een vrijheid voor mijzelve, die ik in jaren werkelijk nog niet gehad had.
Ja, tuurlijk ga ik avondjes uit. Ga ik eens een middagje winkelen. Ga ik wellicht zelfs eens vóór het diner de deur uit als ik leuks te doen heb, maar het zijn altijd nog geen dingen waar ik aan gewend ben, na jaren van kleine kinders en alles. En dat ik er zeg maar vroegerrr iets meer moeite mee had om de dinges des huizes aan Het Lot de Echtgenoot over te laten. Nu niet meer neen.

Maar het went snel heur, geen zorgen. Flexibel type, ik. Veerkrachtig ook, zo blijkt maar weer. Hatsa, verlaat ik het pand gezwind, als mij dat zo uit komt. Pedagogisch blijkt het ook een goede zet, overigens.

Vroeger ging het zo:

Ik: Jongens, mamma gaat vanavond weg. Leuke dingen doen.
Jongens: Neeeee mammaaaaa neeeee weehhhh boehooeoeooeoeooeoeoe
Ik: Hallo, mag ik ook een keer.
Jongens: Neeeee mammaaa neeeee niet ons verlaahaaateeeeen. Dat willen wij niiieeet.
Ik: Ja zeg. Weehh. Hup, geef mamma een kusje.
Jongens: Neeeee, wij willen het niiiieeet. Nog een kus. Nog een kus. Neee niet gaaaahaaaaaaaaaan.

Waarna ik met lood in schoenen en met een gebroken hart op pad ging naar mijn vertier.

Heden ten dagen gaat het zo:

Ik: Jongens, mamma gaat weg, leuk he.
Jongens: Huh wat. Oh ja doei.

Ik zie slechts progressie, verbetering en goede dingen zeg ik.
Zelfstandigheid is belangrijk he. Voor kinderen Voor mij.

Al met al was het nogal een week.
Want vrijdag vierde ik mijn verjaardag, waarvan ik hoopte dat het een leutige, misschien beetje beschonken toestand zou worden met dans en pleizier.
Welja, ik kreeg mijn zin hoor.
Er gingen 25 flessen wijn, drie kratten bier, twee flessen gin, een fles tequila en een glaasje cola doorheen. Er sneuvelden evenwel iets van 8 glazen, een fles wijn en wat sigaretten.
De buren zeiden de volgende dag dat ze misschien wel een beetje overlast hadden gehad.
En om 06.30 lag ik te bedde.

Niet slecht, niet slecht.
De volgende dag waren de Vriendinnen en ik wat bleekneuzig, maar opgewekt, ik dweilde zo eens drie emmers met zwart water van de vloer, dacht om 16.00 uur dat het ochtend was en Vriendin2 was zo lief om een beetje overgebleven drank en al mijn fabulous cadeaus even met de auto op te halen.
Op deze manier word ik gerust volgend jaar weer 31 deze leeftijd.

De zaterdag was een klein beetje verloren op deze manier, maar dat mocht de weekendpret niet drukken hoor nee.
Zondag vierden wij met ons allen de verjaardag van de Zoon1 van Vriendin2 en het enige waaraan men kon merken dat er misschien al een beetje feest gevierd was, was dat we allen aan de alcoholvrije bier en cassis zaten in plaats van aan onze standaard fleskes wit.

Vandaag moest ik potdikke weer naar het ziekenhuis. Omdat Het Oor nog steeds maar niks van verbetering laat zien.

De chirurg vandaag was een ander dan de vorige keer, maar ook heul vrindelijk.

Ja, zo zei ze. Ze wilde dan eigenlijk wel weer met een mes aan de gang gaan.
'Haha. Haha. Echt niet dus.' Zei ik aardig, maar beslist.

Hm ja, ze had dan zeg maar wel al zoiets in het verslag van de vorige keer gelezen, zei de chirurg mevrouw.
Nu zou ik graag dat verslag ook lezen zeg. Ik denk, dat er iets in staat van: Mevrouw Barendregt heeft den laatsten keer de ganse eerste hulp bij elkander gebruld, toen er iets van een groot en scherp en akelig mes in heur oor werd gezet.

Maar het mes was van de baan, zo dacht ik. Er werd wat gedingest en gedaan en het deed wel pijn maar lang niet zo als vorige keer. En nu moet ik woensdag weer terugkomen zeg. Het wordt zo onderhand wel een toestandje, dat oor.
Mocht ik ooit nog eens iets zeggen over een piercing, dan wens ik dat u allen aan komt zetten met handboeien, messen, foto's van geamputeerde oren en wellicht een fles cola light, als u mij echt wilt afschrikken in het algemeen.

Dan schenk ik mij nu een kommetje overgebleven wijn in, anders is het ook gewoon zonde, vind ik, en ga maar eens op zoek naar een baan. Want dat is ook zo wat. Gewerkt moet er worden. Wellicht uithuizig.

Het Oor, de cirkelzaag en de betamelijke leeftijd.

Nee maar éven. Wat ik nu weer had.

Het Oor, mensen. Het Oor werkte helegaar niet mee. In het weekend was ik nog olijk naar de kroeg en alles, dronk zo eens een bier of wat en ik had wel zo een beetje pijn, maar ik besloot dat te negeren, aangezien er leukere dingen te doen waren.
Keuzes, keuzes.
Wel besloot ik maandag meteen weer naar de dokter te gaan, wegens omdat ik inmiddels compleet doof was aan één kant en ik had niet het idee dat alle antibiotica en pijnstillers ook maar iets van hun werk deden. Viel me anders vies tegen. Als je daar al niet van op aan kunt, vind ik...waarvan dan wel?

Gisteren was ik nota bene jarig. Zou genoeglijk koffiebezoek krijgen van de familie en de jongens verheugden zich op taart en er hingen slingers en al.
Des morgens werd ik wakker, toegezongen door Zoon2, die direct wenste door zijn jarige mamma een ontbijt geserveerd te krijgen, en ik zag wel dat Echtgenoot dat ook wel een goed idee vond, zodat hij immers nog even in de sponde kon vertoeven.
Zo stond ik compleet in de dageraad en bij het morgenkrieken en zulks, met koffie op mijn balkonneke, jarig te zijn.

'Hoera' zo dacht ik, met een kloppend oor. Ben ik daar potdorie ineens 28 33 een betamelijke leeftijd zeg.

Belde huisarts voor afspraak voor ergens die ochtend.

Na geruime tijd kreeg ik Zoon2 zover om mee terug naar boven te gaan, waar Zoon1 inmiddels ook ontwaakt was. Werd nog meer toegezongen, ik mocht alle knuffelberen en apen van de Zonen vasthouden, wat ik natuurlijk enórm leuk vond, en kreeg presenten. Er vielen een paar kwade woorden, omdat de kinders het niet eens werden over wie er wanneer en hoe zijn cadeaus mocht uitreiken, zij sloegen wat met deuren en stampten met voeten, en ik zat echt heeeeel erg jarig te zijn zeg. Heus waar, en ik keek maar een beetje scheel van pijn.

Uiteindelijk was het gezellig heur. Kreeg fraaie oorbellen en armbanden en een alleraardigst kleertje en de belofte aan nieuwe schoenen en nogal wat tekeningen. Was danig in nopjes.

Toog naar huisarts.

Nou, die was helemaal niet in nopjes. Keek mij bestraffend aan, medelijdend ook, waar ik helemaal niet blij mee was. En stuurde mij linea recta door naar het ziekenhuis, teneinde een chirurg te gaan bezoeken.

Wat er uiteindelijk in ziekenhuis gebeurde, zal ik maar niet echt in detail vertellen. Weet het ook niet eens precies, want hield voornamelijk ogen dicht, handjes dichtgeknepen, en ik heb misschien het een of andere scheldwoord wel gebruikt. Best wel hard.

En ja, er kwam een akelig motorongeluk binnen, zo vernam ik. Nou, dat is natuurlijk óók heel erg. Maar vond mezelf voornamelijk heel zielig en ik bedacht zo eens, dat ik toch waarlijk wel liever nog eens een Zoon zou baren, dan godallemachtig nog eens een keer zoiets met oor mee te maken. Iets met prikken en messen en het zou me niet verbazen als er een bijl en een cirkelzaag aan te pas zijn gekomen, maar dat weet ik niet zeker.

Heb weer kuur antibiotica. Zo eentje waar volgens mij een olifant nog van zou opknappen als hij een zeer staartje zou hebben. Ben doende met gaasjes en pleisters, die steeds in mijn haar zitten, en ik hatsel steeds zo met water en douche in oor, wat helemaal niet grappig is. Maar ik doe het braaf, teneinde in godesnaam maandag, als ik weer naar chirurg moet, goedkeurende blik te krijgen.
En bij voorkeur diploma voor goed gedrag. Zal wel weer niet. Overigens doet oor nog steeds pijn. Kun je nagaan. Wat een ellende.

Omdat gisteren een weinig feestelijke dag was, zo over het algemeen, kreeg ik vandaag toch nog bezoek, met nog meer leuke cadeaus, heel erg fijn allemaal. Moeder en Zuske weten wel precies wat ik leuk vind ja. Alsmede Echtgenoot, want de beloofde nieuwe schoenen arriveerden ook vandaag. Daar knapt een meisje van op ja. Zeker op deez' leeftijd.

Vrijdag geef ik een feestje. Ik heb halve stad en naburige landen uitgenodigd, dus verheug me zeer en ik ga er vanuit dat Het Oor zich zal gedragen. Dan kan ik het niet doen.

De fietsoptocht en het akelige oor.

We zijn weer thuis, van de vakantie. De Zonen weer in hun eigen bedden, de Echtgenoot staat reeds in de kroeg en ik heb mij maar een klein kopje wijn ingeschonken. Het was een bijzonder leuke week weer zeg. Spelletjes, heb ik gedaan. En daar ben ik niet perse van, maar gedwongen werd ik, met de priemende blik van mijn Zuske, harde woorden van mijn Echtgenoot en mijn vader kon het niet echt wat schelen, maar hij vond het wel best, want dacht sowieso van mij te winnen. Aardig ja.

Mijn moeder hoefde niet mee te doen. Die kreeg respijt. En hoe ik ook smeekte en zielig keek. Ik moest een kaartspel doen.
Ik schonk er wat liters wijn bij, dus uiteindelijk was het vanzelfsprekend allemaal reuze leuk, lachte ik nog heel hard en kwam ik nog een paar keer heus heel snugger uit de hoek, waar mijn vader heus van schrok, zag ik wel.

Er werd gezwommen door de familie, behalve door mij, want ik zat met mijn akelige oor. En daarbij hou ik er niet zo van. Haat ik het. Gek genoeg was ik thuis tijdens het inpakken AL mijn bikini's kwijt. Op zich vreemd, maar kwam me niet heel slecht uit, dus ik heb niet OVERAL gezocht, eigenlijk.

Er werd in een speeltuin gespeeld, gevoetbald, gesprongen op springkussens en Hond1+2 zijn veelvuldig uitgelaten.

Nu ik er zo over nadenk, heb ik van al deez' activiteiten bijster weinig meegemaakt. Heb wel keer gevoetbald, maar dat was het wel zo'n beetje. Maar ja, had akelig oor.

Heb ongelooflijke hoeveelheid pijnstillers geslikt, afgelopen week. Naast de antibiotica. Om zeker te zijn van medicinale heling, serveerde ik Zuske, Moeder en mijzelve grote hoeveelheden wijn en heb nogal veel pinda's gegeten, wat helemaal niet zo handig was omdat ik kiezen niet op elkaar kreeg. Vanwege het akelige oor.

Gisteren werd besloten tot een fietstocht. Hadden fietsen gehuurd, maar deze alleen nog maar gebruikt om wijn te kopen een boodschapje te doen, dus er moest een tocht worden gemaakt. Vader en Zuske deden een soort wandeling, Moeder had heel wijselijk veel andere dingen te doen, dus Echtgenoot zeulde Zoon2 achterop, wij bevolen Zoon1 om zijn fiets te pakken en ik hees mezelf op de deugdelijke huurfiets met handremmen en versnellingen en alles. Zo reden wij gezin'lijk het park af. Richting Zutphen, waar ik de weg inmiddels op duimpje ken zeg.

Een route hadden we, met knooppunten en aanwijzingen en dingesen en ik had een tasje met broodjes en drinken mee. Allemaal reuze vakantie-achtig en verstandig en huiselijk.
Hopsa, gingen we op weg.
Ik zag ineens nut in van degelijke fiets, want al die bergen en heuvels en toestanden daar in de omgeving, had ik op mijn eigen barrelige fiets heus niet zomaar kunnen doen. Nu schakelde ik heel professioneel van versnelling en zong heel hard van de paaahaaden op en laahaaanen in, tot ergernis van Zoon1.

Eerst was alles heel mooi en groen en leuke omgeving. Na geruime tijd vond ik dat het best lang duurde allemaal. Zoon1 begon zich ook af te vragen waar dit alles heen zou leiden, maar Echtgenoot zag het nog zonnig in en Zoon2 zong gewoon 'dag Sinterklaasje' en deed een tukje achterop de fiets.

We zaten op een bankje, kwamen hele kleine baby pony paardjes tegen, zagen lammetjes op de weg lopen, de zon brak door, lalala, wat een jolijt.

Tot ik het goed zat was zeg.

Een ijsje werd gegeten, in een zeer brak etablissement, met opvallend veel lelijke mensen erin, maar het ijs was groot en veel en dus goed.

Gingen we weer op weg. Duurde uren. Uuuuuuuren. Zoon1 had rugpijn, ik had zere billen, Zoon2 was nog immer in nopjes met ´de mooie fietsoptocht´ en Echtgenoot deed net alsof hij het erg leuk vond allemaal.

Ik was pijnstillers vergeten en zat dus met kloppend en nog akeliger oor over de zandpaadjes te hatselen, onderwijl Zoon1 moed inpratend. ´Kom op nououuuuuuuu we zijn er heus bijijijijnaaaa´.

Zutphen hebben we wel soort van bereikt, maar zijn er fluks langsgereden, want niemand had meer zin om nog verder te fietsen dan absoluut nodig. De terugweg zou korter zijn, maar dat was een grove leugen van de routebeschrijving.

Na nog een korte stop, een verfrissende plaspauze en een opbeurende sigaret, begon ik maar met zingen van de uil in de olmen, waarop Echtgenoot en ik nog even in beraad gingen waarom een uil ´koekoek´ zegt, wat dus ´oehoe´ moest zijn. Ik hou van zulke gesprekken.

Ik serveerde de Zonen het laatste beetje gazeuse uit mijn tas en opgewekt, (ik), boos (Zoon1), slapend (Zoon2) en knooppunten zoekend (Echtgenoot) togen we verder.

Eind van de middag zagen we het vakantiehuis in de einder gloren, en omdat het inmiddels borreltijd was, trapte ik meteen een tandje harder en beloofde chips aan de Zonen.

Eind goed al goed. Patat gehaald, pijnstillers ingenomen, Zonen te bedde en wijn in de buik en het was inmiddels een mooi verhaal en avontuurlijk en alles.

Vanmorgen wilden de Zonen niet naar huis, mopperde Zoon2 luidkeels over het gebrek aan een springkussen en kabelbaan in onze achtertuin, werd er nog eenmaal gezwommen en kiepten wij inhoud van alle kamers in koffers en auto.

Een fijne week met de famielje, en ik weet nu tenminste hoe ik moet kaartspelen. Zo leer je nog wat.
Ben niet uitgerust, maar wel zeer verkwikt. En akelige oor is nog immer akelig.