Charmant, grappig en mopperig.

Vroeger was de grootste gehaktbal voor mijn vader. Of het grootste stuk worst. Want hij had de hele dag hard gewerkt.
Hij ging 's ochtends vroeg de deur uit, kwam einde van de dag ergens thuis en ging dan douchen, of in zijn stoel een tukje doen de krant lezen.

Altijd op de fiets, naar Heemstede, of ergens in Haarlem. Het was natuurlijk ook elk jaar wel zomer, maar op een of andere manier herinner ik me vooral de koude donkere ochtenden, dat hij vroeg de deur uit ging. Dan kreeg iedereen een baardig kusje, en weg was hij.

Mijn Zuske en ik zaten dan nog aan het ontbijt, of oefenden ons pianospel, of maakten natuurlijk gewoon ruzie. Zoals kinderen dat doen, in de vroege morgen, voordat ze naar school gaan. Weet ik inmiddels alles van.

Hij is dierenartsassistent geweest, heeft in een schoenenwinkel gewerkt, ook een keer in een circus, op de Grote Vaart en is daar een keer overboord gevallen, zo gaat de legende. Daardoor heeft hij op zijn bovenlip een litteken, wat je nooit ziet, want behalve dat hij altijd baardig was, is hij nog immer, nogal snorrig.
Een hele tijd heeft hij op een begraafplaats gewerkt, wat ik intrigerend vond, en ook een keer rondom een bejaardenhuis of iets, waar hij een keer een lijk heeft gevonden. De grote lijnen van deze carrieres weet ik eigenlijk niet eens, maar de details zijn altijd leuker, zeker voor een kind.

Maar de afgelopen meer dan twintig jaar, op basisscholen. Hij is goed met kinderen, goed met juffies en daarbij zijn de hoeveelheid schoolvakanties nogal plezierig. Hij ging mee op schoolreisjes, verzon griezelverhalen, was de zetpil-gevert, toen een hele groep 8 een keer ziek werd, organiseerde de kampvuren en heeft zich meer dan eens verkleed voor de Bonte Avond.
Maakte het toneel en alle achtergronden voor de musicals, repareerde gebroken ruiten van ballen-erdoor-heen en heeft een keer een musje naar de vogelhemel geholpen, toen deze de school in was gevlogen. Tot afgrijzen van school, zijn kinderen, mijn moeder en alle toevallige voorbijgangers.
Kon 'm niks schelen.
Prettig stoïcijns, charmant, vol met humor en eigenlijk altijd wel mopperend op iets. Dat is mijne vader.
Vaak klagend naar zijn werk, maar wel elke dag, en na verloop van tijd de Oude Lullen Dag op de vrijdag, zodat het weekend lekker wat langer was. Dat was toch wel een dingetje. Net als de keer dat hij 55 werd, en een 55+ PAS in de bus kreeg.
'MUHAHAHAHA vaaaaaader' Deden Zuske en ik heel meelevend.
' HMPPFFRR' klaagde de arme man.

Ondanks een scala aan gezondheidsdingetjes, zat ie toch maar wel elke ochtend nog immer op de fiets.
Tot die keer dat hij een brommert aanschafte. Mijn moeder en Zuske en ik, keken vol afgrijzen hoe hij met het ding kwam aanzetten.
Zagen ongeluk, botsingen en drama voor ons geestesoog. Want buiten grappig, is de man ook nogal wazig. Om het zo maar te noemen. En om hem dan op een gemotoriseerd voertuig te zien wegstuiven.....was niet echt goed voor onze zenuwen.
Uiteindelijk deugde het ding niet, naar zijn bescheiden mening, dus werd weer van de hand gedaan. Dat de hele familie weer rustig kon slapen, was een prettig bijkomend voordeel.

Morgen komt het tot een eind, zijn werkende bestaan. Heeft geloof ik gewerkt, af en aan, vanaf zijn 15e of zo. Maart 2015 wordt ie 65. Morgen is zijn laatste werkdag. Vandaag was het afscheidsfeestje. We waren er allemaal bij. Mijn hele gezin en ik, Zuske, mijn moeder, en al zijn collega's.
Naahhh, maar dat was leuk. Om na al die jaren eens gezichten bij namen te zien. Te zien dat iedereen zo leuk is, en mijn vader zo leuk vindt. Lieve toespraken, mooie cadeaus, een prachtig lied, en lekkere biertjes.

' Opa vond het leuk he, hij moest bijna huilen ' zei Zoon1, op de terugweg.

Denk niet dat hij hierop wat te mopperen heeft. En al helemaal niet omdat hij nu voor altijd vakantie heeft. Laat het een lange zijn.

De engel die niet meer is en de monsterlijke boom

Wij hebben de lelijkste kerstboom van de wereld in huis staan. Niet expres, hoor. Maar dat liep zo, kennelijk. Ik geef de aanstaande ExEchtgenoot1 de schuld. Dat komt omdat het ook zijn schuld is, feitelijk. Hij heeft het ding aangeschaft. Een klein excuus is, dat hij het ding kocht, terwijl het donker was. Zo zegt hij.

De dag nadat hij er mee thuis was gekomen, viste ik het mormel uit de garage, keek er zo eens naar en vroeg de man om het misbaksel boven te brengen, zodat de kinderen en ik hem konden versieren.

Eenmaal boven, bolderde ik van het lachen zeg, en wij keken allemaal naar een compleet scheef, half-kaal gedrocht van een boom. Ik rommelde zo wat met theedoeken onder het plankje aan de onderkant, om het ding een soort van recht te doen laten staan, schoof 'm heen en weer, draaide eraan, hatselde wat met de takken, en toen stond hij, op de minst slechte manier.

Vervolgens haalde ik al onze kerstspullen tevoorschijn. Elk jaar vind ik dat wel leuk. Van 'oohh ja, de bal met het lampje en het luidruchtige muziekje' dat de Zonen vorig jaar van oma hebben gekregen, leuk, oma, echt heus leuk en de schattige gehaakte engeltjes, en de bal die ik vroeger al had, en natuurlijk alle balhaken, die overal tussen en onder en achter liggen.

Een groot positief punt, waren de lichtjes. Die ik voor het eerst in mijn Kerst-Carriere, dus een keer wel deugdelijk had opgeborgen. Verbazing over mezelf alom.
Zomaar, zonder enig gescheld, getier en gedoe en gedinges, kon ik twee pakken lichtjes in de boom-achtige draperen. De Zonen stonden, zoals dat kinderen in deze tijd betaamt, met open mond te kijken, vol verwachting. Ja, prachtig ja.

' NIET AAN DE LAMPJES KOMEN! DAT DOE IIIIIIK ' Deed ik heel sfeervol.

Toen de boel eenmaal verlicht was, keek ik het zo eens aan, het wanschepsel van een boom, en besloot tot het zijn van de leuke moeder, die de Zonen volledig zelf de boom zou laten versieren. Het is ook niet dat ik er nog wat van zou kunnen maken.

Gelukkig met hun taak, gingen ze los. Alles wat we hebben zo ongeveer, hangt in de monstrum boom.

Aan de ene kant alles op een kluitje, aan de andere kant alles scheef, bovenin teveel, onderin te weinig, en aan de achterkant de mooiste dingen, die je dus niet ziet.

Zoon2 was in complete verrukking. Wat een mooie boom, vindt hij het.
Zoon1 was allang al blij dat ik me er niet mee bemoeide en bemoeide zich vervolgens met zijn broertje, waardoor er gelukkig toch nog ruzie uitbrak. Het was allemaal al weer wat al te veel zoetsappig hier hoor.

Terwijl ik het zo eens aankeek, checkte of er nog wat feestelijke wijn in huis was en luidruchtig van ' Oh Dennenboom' kweelde, vond ik opeens tussen alle andere zooi, onze kerststal. Die heb ik vorig jaar van mijn Zuske gekregen, waar ik zeer mee in nopjes was.

Mijn ouders hadden vroeger ook altijd een kerststal, met echte beeldjes en een houten stal en alles. En mooi niet dat ik die zelf mocht inrichten. Dat deed mijn moeder. En als ik dan stiekem de boel verplaatste, onder het mom van; ' En toen kwam Jozef eens even kijken hoe het met het kindeke Jezus was, en toen ging de ezel een ommetje maken, kwam een Koning tegen, en die moest plassen, dus die stond ook even naast de kribbe. Daarna ging Maria eens even een boodschapje doen, en paste Jozef even op zijn zoon, en keek hem zo eens aan, van hee maar Zoon, jij lijkt helegaar niet op mij. WIE IS JOUW VADER?'
Dat soort dingen.
Dan zette mijn moeder daarna alles weer terug. Met natuurlijk de koningen op gepaste afstand, want die waren nog onderweg met hun waardeloze presenten. (Serieus, wie zit er als kraamcadeau te wachten op Mirre? Wat is er mis met een luiertaart of een fles champagne? En wilde baby Jezus soms niet liever een leuke rammelaar dan een beetje wierrook? Mocht hij soms al met lucifers spelen? Lekker onverantwoord, als je het mij vraagt.)

Maar. Nu heb ik dus mijn eigen stal. Ha! Ha! En mooi dus niet dat ik die door iemand anders liet inrichten.
Dus, zodoende zat ik op mijn knietjes lekker te rommelen met een schaap en wat koningen en al die gezellige mensen daar in de stal. Het is een geanimeerd gezelschap.
Wat er zo mooi was aan mijn stal, is dat er ook nog eens een heuse engel op het dak hing te chillen. Een engel met een ster in heur handen, en een lieflijk gezichtje, zoals je dat vaker ziet bij engelen.

Na geruime tijd was ik klaar, stond er een fraai stichtelijk tafereel naast de afzichtelijke boom, en was iedereen reuze verheugd over alles.

Over tot de orde van de dag.

Een paar uur later, kuierde ik zo wat rond in huis, zag in ooghoek voortdurend de jammerlijke boom, maar ook mijn zielroerende stal. Keek nog eens. Er klopte iets niet.
Was de engel 'm potdikke gesmeerd zeg, zo zag ik.
'WAAAAR IS MIJN ENGEL?' Brulde ik.
Zag wel dat de aanstaande ExEchtgenoot1 met zijn ogen rolde en een mental note maakte over mijn geestelijke gesteldheid, en ook zag ik Hond1 bepaald schuldig kijken, met iets wat verdacht veel op een engelenvleugel leek, uit zijn bek hangend.

Had het beest dus gewoon mijn Bode Van God opgevroten zeg. Om het allemaal nog wat huiveringwekkender te maken, waren de koningen en Maria ter aarde gestort en lagen tragisch op hun rug in de stal. Ook een ezel had het loodje gelegd.

Het was bepaald kostelijk, vond ik. Luid lachend zette ik alles op Facebook. Zoals je dat doet met buitengewone situaties. EERST een foto maken, daarna oplossen.

Ik weet niet wat dit allemaal betekent, maar ik ga er maar vanuit, dat ik dit alles moet zien als generale repetitie of zo. De laatste dagen van het jaar zijn niet zoals het hoort. Dus dan zal volgend jaar, over twee weken, alles van de weeromstuit fabulous zijn. Alsof je ook wat aan een engel hebt. Kan beste alles zelf doen. Zoals een kerstboom kopen.

De rare wereld en de beroofde postbode

' HOEVEEL NACHTJES SLAPEN NOG MAMMA? HOEVEEL? HOEVEEL? NOG 1 OF 2 OF 19? MAMMAAAAA WANNEER IS HET NOU PAKJESAVOND??? '

Aldus Zoon2. De ganse dag. Vorige week.

Het kind was niet te houden werkelijk. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd, was Sinterklaas avond een groot succes en kwam ik tot de prettige ontdekking dat de dingen met de jaren steeds beter gaan. Dit was het eerste jaar dat de boel niet eindigde in een driftbui van het een of andere kind, opgewekt door zenuwen en spanning en papier-scheuren en enthousiasme. Prettig hoor, vond ik persoonlijk. Ik zelf kreeg diverse zeer fijne cadeaus, waaronder een Barbie. Een echte barbie. Mijne zuster-Sinterklaas weet duidelijk heel goed, waar een meisje van opknapt. Kan me niet heugen dat ik ooit een echte Barbie heb gehad. Altijd een Cindy. Of een Gerda. Of hoe die neppoppen ook heten. Ook leuk, tuurlijk. Maar nu ben ik nog heel jong 35, en kan het zeer waarderen dat ik nu een heuse heb. Met een minijurk en een ketting en pumps en alles. In het roze.

Voor dat het zover was, werden er nog diverse vragen gesteld door het kind.

' Is Sinterklaas een meisje?'
' Nou dat denk ik niet, liefje, hahahahaha ' Deed ik.
' Maar hoe weet je dat? ' Wilde Zoon2 weten.
' Nou, nu je het zegt. Ik heb nog nooit zijn piemel gezien.' Was ik grappig.
' HAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAAA' Bolderde Zoon1.
Zoon2 keek zeer verward in het rond.

Daarna wilde hij weten, of de Sint dan misschien dood of levend was?
Hierop kon ik antwoorden dat we hem net nog op tv zagen, dus levend, konden we met een gerust hart aannemen. Het was LIVE, immers.
Daar was hij blij mee.

Toen hij later, terwijl hij een tekening aan het maken was, wilde weten welke kleur POTEN Sinterklaas had, pieste ik waarlijk in mijn broek.

Ja, het is lachen met Zoon2.

Zo heeft hij vorige week met Vriend2, de postbode beroofd.
Ze waren samen op straat aan het spelen, toen ze de postbode tegenkwamen. Een allervrindelijkst jongmensch dat hen wat van die dikke elastieken gaf, die postbodes altijd hebben.
Kennelijk zette de arme man even zijn fiets neer, om zijn plicht te vervullen, in de vorm van post bezorgen, toen de jongetjes een fles spa blauw ontwaarden, onder zijn snelbinders.

Hier houdt het verhaal op, behalve dat ze even later samen op de bank zaten, te lurken aan een literfles water. Grinnikend.

Gezien de verdachte situatie, heb ik ze onderworpen aan een vragenvuur.

Ik: ' HOE komen jelui daaraan? '
Jongens: ' Van de postbode gepakt, hahahahahaha '
Ik: ' Stelletje donders. Ga het NU teruggeven en zeg sorry! ' (muhahhahaha)
Jongens: ' Oh. Ok. Mhihihihihiiii '

En dat was weer dat.

Over 10 jaar moeten we ze ophalen van het politiebureau. Dat is wel duidelijk. Gelukkig zijn het beide nogal knappe jongetjes. Daar kletsen ze zich dan wel uit zeker, hoop ik dan maar.


Nou en verder houdt het de gemoederen wel bezig, dat de Echtgenoot en ik aan het scheiden zijn geslagen. Bij Zoon2 met name, of hij toch in godesnaam niet het kerstdiner gaat missen, en of hij wellicht een nieuw bed krijgt? En Zoon1 houdt tegenwoordig een lijst bij, waarop we punten krijgen, als we vriendelijk tegen elkaar doen. Ik ben verheugd u mede te delen, dat de punten stijgen. Ja hoor, heel volwassen en alles.

Ik schijn tegenwoordig alleen nog maar mensen tegen te komen, in zelfde schuitje. Denk eraan om club op te richten. Zal gezellige boel worden.
Gelukkig is het kerstboom- en kaarsjes tijd. Daar knapt een mens altijd zo van op he, romantiek en melancholie. Ja.
En dan zijn al mijn vriendinnen vanavond aan het Bootcampen geslagen. Leef in rare wereld. Over hoeveel nachtjes is dat voorbij?

Keirofobie, Gerrit de zeehond en Terschelling

Dit weekend was ik op Terschelling. Een uitje had ik. Een uitstapje en een verzetje. Samen met Vvs1.Verklarende woordenlijst: vvs=VaderVanSchool
Het was nogal leuk. Er zijn daar niks dan vriendelijke mensen, leuke kroegjes, lekker eten, honden, een mooi hotel, zee, boten, en vooral mensen met winddichte jassen en wandelschoenen. EN DIE DOEN DAAR GOED AAN. Het was daar potdikke koud zeg. Liepen wij, op gympjes, ik in mijn leuke dunne soort van broek en schattige vestje en winterjas, die geen winterjas is. Bevrozen was ik. Koude handen hadden we. Allemachtig, dat verwacht je toch niet op zo'n winderig eiland? Oh. Toch wel misschien. Niet echt goed ingelezen dus.

Wij deden na aankomst een klein biertje, misschien een glaasje whiskey daarbij, en lagen om tien uur des avonds reeds te slapen in de sponde. Vermoeiend hee, zo'n bootreis en alles.
De volgende dag dus om 05.00 wakker, want meer dan zes uur slaap in een nacht, dat ben ik niet gewend. Na nog maar een klein slaapje, een verkwikkend ontbijt en een fietsen-huur-momentje, togen wij eilandwaarts. Een fietstochtje van zes kilometer lachten wij, haha. Haha. Dat is een peulenschil zeg.
Naaaaahhh wat een wind en woei. Wat een koude. Na nog wat cultuurdingesen en het opdiepen van een muts uit mijn tas, kwamen we aan bij een dorpje, waar niks was. Precies twee winkels, twee dichte discotheken en een begraafplaats waar het drukker was met de doden dan er mensen op straat waren. Geeft toch te denken.

Terugwaarts weer, wat aanzienlijk sneller ging, in het kader van wind in rug en zo. Het was op dat moment nog voor 12 uur des morgens. Vol verbazing stelden wij dit wonderlijke feit vast. Ongelooflijk, wat een welbestede dag. Dingen gedaan, uberhaupt, op de vroege morgen. Wat een actie en wat een sportiviteit!
Trots op onszelf, namen wij een pauze van twee uur. Met soep, tosti en warme chocolademelk, en dat alles voor een haardvuur. Na die twee uur hadden wij nog immer bevroren voeten, maar niet getreurd, er was een winkel die handschoenen en beenwarmers verkocht. Beetje verkeerde timing onzerzijds, zo zeg maar nadat de fietstocht voorbij was. Maar, beter laat dan nooit, daarom besloten wij tot andermaal een verfrissend tochtje. Vooral omdat ik mijn zinnen had gezet op een ontmoeting met een zeehond. Ja, je bent op de wadden of je bent het niet, dacht ik maar zo. Ik zag al zo voor me, dat ik de zeehond zou ontmoeten, wij elkander in de ogen zouden kijken, ik over zijn zachte hoofdje zou aaien en hem natuurlijk Seabert zou noemen. Of Gerrit. Een selfie zou ik maken, met mijn nieuwe natte vrind, en op Facebook zou iedereen verrukt zijn.
Niets van dat al dus he.
Maar gelukkig was er wel een etablissement met bier en bitterballen. Ik ben snel over teleurstellingen heen hoor.

Wij aten in een restaurant waar het erg leuk en lekker was en wij dronken nog zo wat in een cafe

Allemaal nogal aan te raden. Er was een bar waar wij nieuwe vrienden maakten, en er was de fietstocht terug naar het hotel wat heus soepeltjes ging.

Ach, Terschelling. Toen we terug moesten de volgende dag, naar De Wal, Het Vaste Land en het Westen, was ik daar bepaald treurig over. Hoewel de bootreis terug enorm vermakelijk was met wildvreemde mensen die grappig bleken. En. Ik heb een zeehond gezien. In de woelige baren, deed hij zwemmen en ik denk dat hij mij ook zag, want ik zou zweren dat Gerrit knipoogde, zoals zeehonden dat plachten te doen.

En ja toen begon het normale leven weer. Met Zoon2 die om de minuut vraagt hoeveel nachtjes het nog slapen is tot pakjesavond. En zijn verjaardag. En kerst. En daarna weer alles opnieuw vraagt en weer vergeet.

Zoon1 is bezig met een surprise, de schoenen worden gezet en ik kan niet anders dan denken; het is potdorie ALWEER bijna eind van het jaar. Een roerig jaar, als u het mij vraagt. Maar zover is het nog niet. Ik heb wel een bijzonder moment nog meegemaakt, zo op het nippertje van een nieuw jaar.
Ik droeg vandaag een heuse winterjas. Geinspireerd door de Antarticaanse omstandigheden op Terschelling, zocht ik mijn oude ski jas op. Nu is dat niet helemaal mijn stijl, een baaivanger van deugdelijke snit en stof, met een heuse capuchon. Maar het is koud buiten he. Ik voelde me er vandaag heus heel volwassen onder, zoveel degelijkheid. Verder wil ik mijn haar knippen. Maar moet even over angst van kapper heen komen. Je reinste keirofobie. Ach, het leidt de gedachten wat af he.

Misselijkheid en alles

Het was hier een kotsen van jewelste zeg. Heus niet gewoon een beetje, neeee, meteen bedden en potten vol. Nu kan ik daar meestal niet zo goed tegen, overgeefsel. Vind ik waarlijk nogal vies. En ben natuurlijk wel wat gewend, zo door de moeder-jaren heen.
Maar een bed vol stukjes... daar moet ik zelf een weinig van over mijn nek, eigenlijk. Ondertussen troost ik dan wel de een of andere Zoon, maar moet echt mijn best doen, niet rustig de andere helft van het bed onder te braken.

Voor het weekend was het Zoon2, en vanavond was het Zoon1, die gelukkig oud genoeg is om het soort van in de wc te doen. Dat de helft ernaast kledderde, dat was gewoon per ongeluk.

Het helpt natuurlijk ook allemaal niet mee, dat we reeds weer in de Feestelijkheden zitten. Die mij werkelijk elk jaar weer overvallen. Of aanvallen, eigenlijk. En waarschijnlijk de Zonen ook.

Bolderend van plezier kwam Zoon2 al wekenlang thuis, zingend van Sint Maarten en alles, met een bijzonder groot repertoire aan nieuwe liedjes, met dank aan zijn fabulous juf. Er was zelfs een voorstelling in de klas, tranentrekkend schattig, en ook moest ik een beetje lachen, omdat er iets was met een liedje, waarbij de ganse klas het handje tegen het hart hield en iets prevelde van God die er in zat. Nja, ik grinnik daarom. (Stiekem, hoor). Vooral omdat in elk geval Zoon2 daarover geen idee heeft.
Wat het mooiste was, was het compleet uitbundige, luidkeelse gezang van het kind. Niks niet verlegen of stilletjes doend. Rechtopstaand en met de borst vooruit, zo zingt Zoon2. Kon 'm wel opvreten.
Er werd dit jaar op 11 november waanzinnig veel opgehaald. Nog meer dan anders.
De buit van Zoon2 ligt in een grote bak, waaruit hij bij voorkeur des morgens om 07.30 al het nodige uit opeet.
De spullen van Zoon1 liggen gerangschikt op soort, grootte, mate van lekkerheid en kleur, in diverse bakjes. Hij doet er zo zuinig mee, dat ik waarschijnlijk net als vorig jaar, ergens in juni, de boel kan weggooien. Maar hij heeft er minstens zoveel plezier van.

Daarbij is Den Sint weer in het land, waar vooral Zoon2 bijzonder veel mee bezig is.
Vanavond nog vatte hij alles samen in een verhelderende conversatie.

' Sinterklaas woont in twee landen. Spanje en Nederland' Zo orakelde het kind.
' Nou inderdaad, wat slim van jou mopje ' vond ik.
' Wel fijn voor de kinderen in Spanje, dat ze dichtbij Sinterklaas wonen' Was hij een weinig jaloers.
' Neeee, maar die vieren geen Sinterklaas hoor. Alleen de kinderen in Nederland.' Was ik educatief.
' En waar wonen wij dan?' Was hij opeens onwetend.
' Dat weet je toch wel?' Zei ik.
' BLOEMENDAAL!' Zag hij het licht.
' En dat ligt in....?' was ik benieuwd.
' HAARLEM!' Vond hij.
' Neee, in Nederland!' zei ik het maar voor.
' Oohh dus wij wonen vlakbij Spanje!!' Was hij zeer in zijn nopjes.
' Euh..' Was ik confuus.


De schoenen zijn gezet, er is een kalender die daags wordt ingekleurd om de dagen af te tellen tot pakjesavond, en ik heb nog geeneen keer pepernoten gekocht zeg.

En er wordt dus een beetje gebraakt. Van een virusje zal wel. Of de spanning van alles. Kan ook best zijn.
Ontspanning is daarom het devies.
En ik wil daarom eigenlijk, dat het niet binnenkort pakjesavond is. Daarna Kerstdiner en dinges. Daarna Familie-Kerst, daarna Oud en Nieuw en daarna de verjaardag van Zoon2. Vooral omdat hiervoor al Sint Maarten was en de verjaardag van Zoon1. Een mens kan maar een maximaal aantal feestelijkheden hebben, of niet soms. Gelukkig heb ik bijna altijd een leeg kommetje voor me staan. Voor als ik misselijk word.

IN GODESNAAM

De Zoon1 was jarig, midden in al het tumult. Alsof een kinderverjaardag op zich al niet tumultueus is zeg. Cadeaus en slingers en dinges en toestand en traktaties en feest en al. Elk jaar weer ook he. Gaat dat ooit over? Tegen die tijd ben ik er aan onderdoor gegaan vrees ik.
Maar het kind is negen jaar. Heeft een kast vol boeken gekregen, precies wat hij wilde, hij bakte een cake en at nogal wat chips. Een blij kind. Van negen. (Gisteren werd hij geboren, en nu is hij negen. Ja.)

Ook had Zoon2 zijn eerste zwemles, ging ik zowat dood, door de eerste les er bij te 'mogen' blijven, in de verzengende hitte van het overvolle, kleine zwembad. Dit alles tot vreugde van het kind, dus nou ja. Hij klatste zo wat door het zwembad, verrukt tot in zijn tenen, en het was waarlijk leuk om te zien. Door de zweetdruppels in mijn ogen door. Neem serieus voortaan zuurstoftank mee, of ventilator, of spring ook gewoon in bad.
Natuurlijk dit alles ook al met Zoon1 meegemaakt, maar zoals dat met uitputtende aangelegenheden gaat gymles, sport, belasting, sinaasappels pellen, ongesneden brood, was ik dat een beetje vergeten.

Verder solliciteer ik mij het ongans. Maar tot dusver tot gering resultaat. Gering wil zeggen, ik krijg zo nu en dan een ontvangstbevestiging. Of een afwijzing. Dat blijft altijd een beetje zuur, ook al betreft het een betrekking die geenszins te maken heeft met het beeld dat ik vroeger had van mijn carrieeeeeeerre. Nu is Carrière nou niet bepaald mijn middle name geweest, afgelopen jaren, maar dan nog. Ik heb sinds mijn 18e gewerkt, tot een tijdje geleden, waarmee de teneergang van mijn bloeiende werkzame leven begon met het baren van het nageslacht. Natuurlijk heel ouderwetsch en al, maar daar houd ik nu eenmaal van, en daarbij, het liep gewoon zo.

Nu De Situatie zeg maar een beetje aan het veranderen is, is het van een aanzienlijk belang dat ik een inkomen ga krijgen. Brood op de plank en alles. Kijk, het liefst natuurlijk biologische, handgemaakte, zuurdesem, vol-met-gluten ham-kaas croissantjes van de bakker, maar een deugdelijk sneetje bruin van de Albert Heijn, kan ik ook heus hebben. Doe niet moeilijk verder.

Mocht u dus wat horen? BEL ME IN GODESNAAM. Zal ik, geheel tegen mijn principes in, zelfs een onbekend telefoonnummer opnemen. En ik heb een leuke telefoonstem, dezelfde als mijn Zuske, die dus wel enorm goed is in werk vinden, krijgen en doen. Dus ik bedoel maar. Heb 0900-KRISTEL overwogen. Maar vond het pedagogisch gezien een van mijn mindere ideeen. Op zich ook wel op elk ander vlak hoor. Haha. Haha. Haha.

Kwam er nog eens bij, dat de BijnaExEchtgenoot1(BEE1), besloot op yoga te gaan, en een Mindfulness cursus te gaan volgen.Dit schrijf ik MET zijn toestemming, voor de goede orde. Dat doet wat met mij, zulke dingen. Iets met braakneiging en zo. Maar dat is natuurlijk mijn eigen mening, doet er verder niet toe, voor BEE, maar ik woon er wel mee he. Ik maakte meteen grappen over rozijnen, zo ben ik.

Vandaag meldde Zoon1, tijdens het gezamenlijk diner, dat zijn vader vanmiddag had verkondigd zijn huiswerk voor de cursus te gaan doen.

' Ah ja? ' Deed ik geinteresseerd.'
' Jahaa, hij moest 40 minuten op bed liggen. Als huiswerk.
' HAHAHAHAHAHAHA' was ik vriendelijk.
' Ja maar serieus, waar slaat dat nou op?' Was Zoon1 verontwaardigd, met zijn aardrijkskunde proefwerk van afgelopen week nog vers in het geheugen.
' Ik ga je juf bellen. En eens eeeeeven overleggen over het huiswerk van heden ten dagen' vertrouwde ik de Zoon toe.
' Daar kunnen we kennelijk wel wat aan moderniseren' zo deed ik nog even lollig.

Ja, dat vond Zoon1 ergens wel geestig, maar ik zag wel aan hem, dat hij toch erg hoopte dat ik het niet zou doen.

' Het huiswerk was ook mislukt. Ik ben in slaap gevallen in die 40 minuten ' was BEE1 heel eerlijk.
' MHAHAHAHAHHAAHHAHAHAA' deden Zoon1 en ik.
' Dat gaan we ZIJN juf vertellen' bolderde ik. Wat Zoon1 natuurlijk een uitstekend idee vond.

En ach ja. Verder is het natuurlijk kommer en kwel he mensen. Weet iemand nog een woonruimte, voor een uitermate leuk iemand met met twee Zonen? ik, voor de duidelijkheid
Graag in de buurt van Het Dorp. Voor weinig geld.En als het even kan met een tuin, dakterras, iets meer dan vier slaapkamers, gratis boodschappen en bijvoorbeeld een wijnkelder?
(Of gewoon een lief appartementje, met een kamer voor de Zonen, en plek voor een eettafel?)

Zo is het dus precies

' Ik ben er wel verdrietig over, mamma ' sprak Zoon2 ' Maar ik vind het eigenlijk wel leuk'

' Ach ja, liefje? Vertel eens? ' was ik de bijkans desperate moeder.

' Als pappa bij ons is, mogen we altijd in bad.' Zo vertelde het kind.
' Maar, als jij bij ons bent, dan zijn er oooook leuke dingen hoor!' Deed hij nog even lief.' En jij bent mijn schatje ' brak hij mijn hart.


Gaan we even elf jaar terug, viel ik op zijn armen. Serieus, brede schouders in een leuk shirt, en hopsa, niks meer aan doen. Sprak mijn 24-jarige zelf.
Natuurlijk wilde ik een wijntje. Of nog eentje misschien. Zag mijn Zuske twijfelachtig naar me kijken, zich bewust van mijn minder kuise geest, in het kader van eventuele toekomstige levenspartners of anderszins nachtelijk vermaak. Ja, laten we maar eerlijk zijn.
Ik moest plassen. En bleek twintig meter verder te wonen dan hij. Dus plassen ging in zijn huis plaats vinden. Logisch.

Vijf maanden later woonden we samen. En hielp mijn huidige Vriendin2 met het inpakken van ongeveer 40 panty's, omdat ik toen net in een rokjes-fase zat.

De laatste aflevering van Sex and the City. Ach, dat vond ik wat. Dronk er wat bij en was melancholisch alom.
Couldn't help but wonder...wat als we een baby zouden hebben. Ach, wat romantisch en verliefd. En kaasfondue elke week. En hij speelde piano. Met die armen.

Zoon1 werd geboren, als mooiste baby ter wereld. Ik ging wekelijks naar het consultatiebureau, om mijzelf ervan te overtuigen, dat hij goed dronk, dat hij goed groeide, en dat hij de leukste baby ter aard' was. En was oprecht beledigd als niet iedereen in de ruimte stil viel, van pure bewondering over mijn baby. Ik verzin dit niet.

Omdat Zoon1 een voorbeeldig kind bleek, vanaf 6 december 2005, en nog steeds is kon ik na een aantal maanden mijn oude leventje redelijk weer oppakken en daardoor mijn sociale leven weer soort van vorm geven. Maar kom er maar eens om. Luiertjes, inentingen, slechte nachten en poep tot in de sokken.... niet iets wat doorgaans gewaardeerd wordt als kroeggesprek.

De Echtgenoot zag zich genoodzaakt tot het nemen van diverse hobby's en liefhebberijen. Ik kocht me ongans aan spullen voor in huis, veranderde nog zo wat van baan. En wij maakten wat mee. Deden trouwen. Kochten nog zo eens een huis.

Een Dochter1 of Zoon2, dachten we. Goed ideeeeeee. En zo kwam het.

In de meest winterse nacht in ons leven, kwam Zoon2. Letterlijk. Sneeuw tot waar je maar kon kijken. 6 januari 2010. Sindsdien heeft het nauwelijks meer gesneeuwd. En de zon scheen voornamelijk door hem.
En ja, er is tijd overheen gegaan. Er zijn huizen geweest, 1 en 2. Er is school geweest, er zijn mensen gekomen, gegaan en gebleven, er waren
schoolpleindingesen en om ons heen werden er volop kinderen geboren, terwijl die van ons al op school zitten.

Mensen kopen huizen, worden zwanger, en wij dachten; oooh wat heeeeeeerlijk. Zijn wij vanaf. Niks nie meer flesjes en slaapjes en gedoe en baby's en toestand. Kunnen op strand zitten, terwijl ze niet verdrinken. Geven ze geld voor ijsjes en kunnen eindelijk even relaxen. Jaren op gewacht. Niet echt, want je kijkt kinderen groot, maar wil ze ook klein houden. Lief en knuffelig en voor altijd aan je hand. En niet alleen maar per ongeluk omdat ze even niet opletten.

Je let even niet op, en Zoon1 wil geen kus meer op het schoolplein. Natuurlijk doe ik je dan een keer overdreven en aanstellerig, maar als de Zoon dan drie dagen boos is, dan laat je dat maar.

Je maakt nog eens ruzie. Je blijft een nacht weg. Wordt verliefd op een ander.Probeert het nog een keer. Gaat je eigen gang. Denkt aan de kinderen en doet er alles aan.

Maakt nog wat ruzie. Denkt na. Praat met de Vriendinnen. Drinkt een kommetje wijn.

En maakt de balans op.

Och wat was het mooi. Wat was het een goed idee. Wat was het een toekomst.

' Ik vind het wel goed, mamma' zei vanavond Zoon1

' Wat bedoel je liefje? ' Deed ik, onderwijl was ophangend, zoals het een moeder betaamt.

' Dat jullie gaan scheiden. Het is wel goed, dat wordt leuker en jij bent dan even leuk en lief en misschien wel nog leuker '. Deed Zoon1 mij de waarheid keihard onder ogen zien.

' Ja jongen, zo is het precies' kon ik niet anders.

Op eigen benen. Als het moet in prinsessenjurk.

Neej. Ben niet dood. Heb alleen veel aan het hoofd. Oók nog twee oren maar liefst, wat nog een wonder is. De ene nog immer doof. Maar volgende week bezoek ik mijn chirurgenvrind die daar een oplossing voor gaat zoeken. Niet met messen en bijlen, zoals sommige mensen steeds maar plachten te moeten melden. Welnee, gewoon met een pilleke of een drankje of een massage van een lieftallig elfje met glitterspray of zo. Iets leuks, in elk geval.
Daarbij heb ik al een week geen stem meer. Of nou ja, wel een stem, maar een héle geile. Als je daarvan houdt. Ik ben er reeds zat van, want schreeuwen zit er niet in. En dus luistert er nu al helemaal niemand meer naar me.

Onderwijl worden de Zonen groot. Heel raar groot. Ze groeien uit hun broeken, uit hun bedden en uit mijn armen. Zoon1 in elk geval in het laatste vooral.

Tegenwoordig heeft Zoon1 huiswerk op school. En boeken en alles. In de ochtenden hier thuis, vergeet hij dat nogal eens. Dat het huiswerk gedaan moet zijn, de boeken gekaft en de hele boel bovendien in de tas mee naar school.

Zo was ik afgelopen tijd, meerdere malen op school ná aanvang van de les, om een en ander na te brengen. Zo aardig ben ik dan ook wel weer.
Vind ik.
Zoon1 denkt daar anders over.

Zo liepen wij al menigmaal naar school, waar hij halverwege paniekerig begon te krijsen over een vergeten boek.
'Ooh dat haal ik straks wel even hoor, geen stress.' Sprak zijn werkeloze moeder.
'Ja daaaag en dan?' Deed de ondankbare Zoon1
'Nou, dan breng ik het even naar je, in de klas' Was ik allerliefst.
'JA ECHT DUS NIET. OMKEREN NU. BOEK HALEN!' Blérde het kind.
'Eh neehee, ben je gek of zooooo' Deed ik volwassen.

Met als gevolg, dat de eerste keer dat dit zich voordeed, ik na het brengen, weer naar huis liep, een boek trachtte te traceren in de chaos die wij onze keuken noemen, deze kaftte met een soort doorzichtig inpakpapier, en vervolgens weer naar school fietste, de school inliep, en de klas in, om het kind zijn boek te overhandigen.

'Haaaaaaaaiii, even wat aan het kind brengen heur' grijnsde ik tegen de juf.
Waarop Zoon1 keek alsof ik in mijn prinsessenjurk een dansje deed voor de ramen.
Natuurlijk wilde ik dat daarna eigenlijk héél graag doen. Maar het volstond op dat moment om gewoon maar een beetje kushanden te werpen, een stuk of 28.
Ja zeg. Moet je maar niet zo lelijk doen tegen je moeder.

Die middag kreeg ik een preek. Dat hij liever niet had dat ik zo overdréven deed.

Nu wilde het lot, dat een paar dagen later, zich hetzelfde euvel voordeed.
Of ik dan maar even heéél onopvallend wilde doen. Misschien wilde ik dan even door de gang kruipen, onder de ramen door, het boek heel voorzichtig afgeven en als ware ik een doorzichtig iemand, het pand weer verlaten.

Nah. Dan kent hij zijn moederke nog niet he.
'JA HALLOOOOOOOOOO, IK KOM EVEN HET BOEK VAN ZOON1 BRENGEN HEUR, HALLOOOO LIEFJE!!!' Bolderde ik aldus door de klas. Toen de les net was aangevangen.
Zoon1 ging een beetje dood, dat zag ik wel. Maar alla, ik geef 'm elke dag melk, dus het zal wel zo'n vaart niet lopen.

Woede was mijn deel, die middag.

Ja, vinden kleine kinderkes, zoals Zoon2, het nog erg leuk dat je in de klas komt, dat gaat kennelijk over.
Vorige week ging ik voor een keertje luizen checken bij Zoon2 in de klas. Heb het kind nimmer zo in zijn nopjes gezien.
Zo was Zoon1 eerst ook. 'MIJN MAMMA IN DE KLAS! KUSJES!' Zo ging dat.
Nu word ik gemeden, alsof ik de Pest aan het verspreiden ben of zo. als u mijn hoest hoort, dan is dat niet zo raar, trouwens

Verder maakte ik dingen mee, och. Ik maakte een vaartocht door Haarlem. Op de prachtige vorige zondag. Er was wijn, er was bier, er was zon en er waren maar liefst vier kindekes, een Echtgenoot en mijn favo Schipper. Het was 'ne mooie middag, en ik bruinde zo nog wat bij ook nog.
Ik ging op sollicitatiegesprek. Deed een netjes jasje aan, praatte netjes en intelligent en ik heb geen idee hoe het ging. Morgen hoor ik meer. In godsnaam mensen, ik moet aan het werk.
Zoon2 vertelde dat hij kan zoenen. 'Ja mamma. Ik kan dus Zoenen.'
'Kind, wat heerlijk' vond ik.

Ik was in Amsterdam en at een heerlijk diner, vergezeld van champagne.
Gooide een complete bak geraspte kaas uit de koelkast.
Brak een van de laatste wijnglazen.
Werd heel erg verkouden.

En hoorde dat Zoon1 geplaagd wordt op school, door een niet nader te noemen kind.
Wilde het kind opzoeken met minder leuke bedoelingen. Werd tegengehouden.

En als klap op vuurpijl zijn mijn Vriendinnen op vakantie. Ze zitten op Ibiza. In hun bikini. En drinken wijn en cocktails en alles.
Ik zit in mijn keuken, met wijn en wijn en alles. En moet het deze week redden zonder hun bijstand.

En zo wordt iedereen groot, gaat op eigen benen staan. Zelfs ik.

Géén geamputeerde arm, wél luizenmoeder.

Komaan, dacht ik zo eens. Mijn oor is nog immer doof, maar mijn ogen zijn al geruime tijd schade-vrij, mijn neus is eigenlijk alweer helemaal geheeld van de koelkast aanvaring, ik heb een beetje een zere vinger, maar dat mag geen naam hebben...kortom. Tijd voor eens leuk een tatoeaaaage.

En neeeheee. Dat was geen impulsief besluit. Zuske en ik hebben het daar al jaren over. Wij zoeken zo af en toe eens naar plaatjes, hebben een keer een héle middag (en drie dagen daarna) gelachen om plaatjes van cavia's en wilde zalmen, die men kennelijk wel eens op lichaamsdelen placht te doen neerzetten, en wij praten er vooral geregeld over.
Eigenlijk wilden we samen. Maar Zuske is wat besluiteloos over wélk plaatje. Hoe moeilijk is het, zei ik. Kind, het is alleen maar voor de rest van je leev'n, immers. Maar hee. Zij is de verstandige van ons twee he.
Na nog wat deugdelijk onderzoek en kinderachtige tekeningen op mijn arm waar ik dan weer foto's van maakte, had ik vorige week een afspraak bij een heuse tatoeage winkel. Met mensen vól met plaatjes. En tandartsachtige stoelen en machines en naalden en alles.
(Overigens. Als een mens in Google 'tatoeage' intypt. Komen er als eerste hits binnen, hoe je ze zo rap mogelijk kunt VERWIJDEREN. Waarlijk heel opbeurend.)

Natuurlijk kreeg ik om mij heen met name reacties in de trant van 'ontsteking' 'amputatie' 'afgestorven arm' 'dood', etc. Waar ik me lekker niks van aantrok. Ja zeg. Op die manier zou ik met mijn ervaring, niet eens meer de straat kunnen oversteken. Of een fleske wijn kunnen openen. Laat staan champagne. Zo'n kurk kan lelijk terechtkomen heur.

Uiteindelijk zat ik er dus. En was een bikkel hoor hee. Het deed namelijk heus niet echt pijn. En ik was in mijn nópjes! Het is precies geworden zoals ik het wilde, en hoopte natuurlijk. Mijn linkeronderarm is beeldschoon, al zeg ik het zelve. En omdat ik het steeds moet insmeren en daardoor niet lange mouwen aankan, loop ik natuurlijk steeds bloot-arms in de rondte te zwaaien.

En omdat het vanzelfsprekend niet allemaal van een leien dakje kan gaan, ik zou er bijna bang van worden, ging mijn telefoon ter ziele. Na een angstige 24 uur, waarin ik niet bereikbaar was, heb ik nu een prachtige nieuwe en ben daarmede bijzonder verheugd. Een zebra-hoesje er om heen, huppetekee.

Voorts is de eerste hele schoolweek weer voorbij, is iedereen weer soort van gewend aan ons daag'lijks ritme en solliciteerde ik vandaag op een heuse baan. Het is om diverse redenen maar te hopen dat ik deze zo heel makkelijk en eenvoudig ga krijgen, want anders zit ik alsnog thuis, en dan heb ik écht geen excuus, waarom ik me maar bijzonder karig heb ingeschreven op de formulieren die de Zonen mee uit school kregen. Om te helpen bij alle honderdduizend dingen die op een school gebeuren met behulp van ouders.
Ik heb alles goed gelezen, en nogmaals. Maar heb me alleen maar ingeschreven als Luizenmoeder.
Dat deed ik vorig jaar ook. Serieus alleen maar omdat ik het zo leuk vind dat ik dan van de meisjes in de klas de staarten en vlechten lekker opnieuw kan doen, als ik ze er eerst uitgehaald heb, op zoek naar ranzige beestjes.
Ja, ik ben een heel treurig en kinderachtig iemand.

Maar hee. Zoon1 gaat vanaf overmorgen op voetbal. Zoon2 gaat over een paar maanden op zwemles. En natuurlijk allemaal op de dagen dat Echtgenoot niét thuis is. Ga ik weer zeg. Fietsend door sneeuw en regen. Het is potdikke maar allemaal weer wat.
En dan hoor ik net dat Vriendin2 net haar gestolene fiets helemaal eigenhandig uit de handen van de boeven heeft teruggepakt.
Het is hier een avontuur jonge, in Het Dorp. Daar drinken we op!

Dag Cavia2, hallo Lala en het griezelige meisje.

Er was een vrijgezellenfeest. Met piemelrietjes en een stripper met zeg maar een heel grote....borstkas. Er was de overdracht van Huis1, met ons allen naar de notaris en daarna deed ik een dansje op straat, tot ergernis van de buurvrouw. Er was een kampeervakantie, waartoe wij ons een tent aanschaften, en waarin tien hele dagen de zon scheen. Ik werd zo bruin gelijk een neger zeg. We ontmoetten leuke mensen en ik heb me maar één keer pijn gedaan, door te proberen met mijn neus de koelkast te openen.(Niemand weet waarom). Dat lukte trouwens best. Heb nu klein littekentje. We reden rond in het schone Drenthe, lieten de Zonen wonderbaarlijk veel ijsjes kopen en verder hingen we zo wat rond. Een mooie dag gingen we naar een markt in een dorp. Waar Zuske, die op kampeerbezoek kwam, en ik, ons HEEL erg bescheurd hebben over de bijzondere mode, lichaamsomvang en kapsels, die daar kennelijk hip zijn. Hardop ja.

Och ik had overal zoveel leutigs over kunnen vertellen, maar puntje bij paaltje liet ik de laptop voor wat ze is en was ik zo lui dat ik er een week over heb gedaan om de was van de vakantie weer zo'n beetje schoon en in de kast te krijgen. Vandaag zijn we een week thuis. En natuurlijk is alles weer zo'n beetje gewoon. De jongens hebben logeerpartijen bij opa en oma gehad, Echtgenoot en ik nemen ons sociale leven zo heel vlotjes weer op en gisteren had ik een dagje met Zoon2.

Al een paar weken, kweelt het kind steeds dat hij 'een huisdier, helemaal voor hemzelf alleen ' wil.

Nu wil het tragische geval, dat tijdens onze vakantie, onder de lieftallige handen van mijn arme moeder, Cavia2 het leven liet.
Eerst at het Caviakind niet meer. Daarna lag hij stillekes in een hoekje en daarna at hij zo mogelijk nog minder. Zulke berichten kregen wij in de tent, vanuit Haarlem. Oi oi oi...lichtte ik de jongens in. Het zou best wel eens kunnen dat wij Cavia2 niet meer in levenden lijve zouden kunnen aanschouwen.
'Weehhh' deed Zoon1 eventjes.
'Mag IK dan nu een EIGEN huisdier VOOR MIJ ALLEEN?' riep Zoon2.
Hij keek er heel lief bij. Zijn kansen ineens groter inschattend.

Cavia2 voer op een vroege morgen inderdaad richting Cavia Hemel, zo vernamen wij. Opa nam de rol van begrafenisondernemer op zich, en toog met schep en lijkje-in-doos naar ons huis, om in de tuin, naast Cavia1, de eeuwige rustplaats van het beestje te organiseren.
De foto's daarvan kregen wij via WhatsApp binnen. Wij keken allemaal heel plechtig, namen een moment stilte, en lieten daarna de Zonen in godsnaam maar weer een ijsje halen.

De lege plaats hier in huis, vulde zich heel automatisch met speelgoed, de kooi is door mijn moeder gedoneerd aan een Cavia-Opvang-Centrum (Ik verzin het niet) en zo was dat ook weer het einde van een knaagdierperiode.

Gisteren fietste ik rond met Zoon2.
'Mammiiiieeee' deed hij, met zijn warme armpjes om mijn nek.
'Ja poppedijn' was ik me nog van geen kwaad bewust.

'Mag ik een vis? Een goudvis? Als huisdier? HELEMAAL VOOR MIJZELF ALLEEN?'
'Een vis? Wil je een vis?' keek ik hem onbenullig aan.
'Nou ja, liever heb ik een puppyhondje natuurlijk' zo sprak het kind.
'Ja nou ja, dat gebeurt natuurlijk niet, haha' was ik een rotmoeder.
'Maar ik wil ook graag een vis mamma, heeeeel graag wil ik een visje.'
'Bel je vader maar' schoof ik de verantwoordelijkheid van me af.

Er volgde een kort telefoongesprek, waarin ik opving dat het duivelskind aan zijn vader vertelde dat ik het echt een heel goed idee vond, van de vis, en dat hij heeeel blij was met zijn lieve pappa en mamma '.

Ik vond het eigenlijk wel een leuk idee, en zo stond ik met de Zoon in Dierenwinkel1. Waar een verkoopmeiske op me afkwam, waar ik een beetje van schrok. Zo'n meisje dat heel duidelijk meer van dieren houdt dan van mensen. Dat zie je aan het haar, dat ze waarschijnlijk borstelt met een paardenkam, aan haar gezicht, dat ze niet opmaakt, aan haar afritsbroek en aan het kopje onduidelijke thee op de balie.
'Haaaaaaiiii, mijn zoon wil graag een vis' deed ik heus vriendelijk.

Nou zeg. Maar dát kon zómaar niet. Zo bleek.
Er volgde een hele verhandeling. Over dat een vis toch zeker per centimeter vis wel iets van vijftien liter water nodig heeft, of zoiets belachelijks. Ik moest met de hand op mijn hart en met blote voeten over hete kolen lopen zo ongeveer, om te beloven dat ik goed voor het beest zou zorgen. Want ze kunnen wel 20 jaar worden.

'HAHAHAHA nou ik ken geeneen vis die zo oud is geworden heur' bolderde ik. En ik dacht aan mijn vroegere vissenvrind Spoetnik, die onder verdachte omstandigheden het leven had gelaten, lang gelee. Onderwijl stond Zoon2 met grote ogen naar het grote aquarium in de winkel te kijken.
Nu, mijn gelach vond ze helegaar niet grappig, zag ik wel aan haar ogen.
En of Zoon2 wel even gauw een stapje terug wilde doen, want zo kregen de vissen Stress.
Ik vond het allemaal een beetje griezelig.

Ze liet mij haar collectie vissenbakken zien. Ik moest dan die ene nemen, van veertig euro.
Met daarbij een pomp. Zuurstof planten, watervershoudmiddel, stenen, eten, en ik geloof ook iets van een schubben-manicure set. Maar dat weet ik niet zeker meer.

Ik verzon fluks een grove leugen over dat ik toch heus blij was met alle informatie, maar dat ik later dan wel met de auto terug zou komen en al. En kocht alleen 'alvast' een bakske voer en wat roze en blauwe steentjes.

Heel rap fietsten Zoon2 en ik naar Het Dorp. Onderwijl kletsend over de toekomstige naam voor de vis.
Ik kocht bij de Blokker een gezellige kom voor 4 euro.
Bij Dierenwinkel2 een vis, en een netje om hem mee te vangen. De meneer van de winkel repte met geen woord over alles waar het meisje zo bezielend over had verhaald, en eenmaal thuis kiepten wij water in de kom, stenen erbij, vis erbij en nu hebben wij nieuwe huisgenoot 'Lala' waar Zoon2 zeer mee in zijn nopjes is. Het staat nogal leuk eigenlijk, zo op de eettafel. En hij kijkt leuk uit zijn oogjes, als je het mij vraagt.

En als Zoon2 op school is, dan 'mag' ik de vis wel eten geven, zo vernam ik van mijn kind. Bofkont dat ik er ben.

Echtgenoot is natuurlijk verantwoordelijk voor het schoonmaken, want dat deed hij ook bij Cavia2. En je moet zo'n man gewoon lekker zijn dingen laten doen, dat snap ik heus. Proost! Op Lala.

Een uitstapje. Vol orde en tucht.

Grote Vakantie, mensen. De Echtgenoot moest zo nog een weekje werken, maar Zoon1+2 waren vorige week reeds vrij en ik dacht zo maar eens wat te gaan doen met de jongens.
Nu wilde het fijne geval, dat Vriendin2 met hare gezin, naar Drenthe vertrok.

'Anders kom je even langs, een paar dagen' zei het kind, onschuldig en onwetend.

Uitstekend idee, leek mij dat.
Dus ik vroeg de Echtgenoot om zo eens wat tassen en slaapzakken en matjes bij elkaar te scharrelen en of hij dat misschien ook allemaal deugdelijk wilde oprollen en aanbinden en dingesen, en ik pakte onderwijl de koffertjes van de jongens in.
Deed dat allemaal reuze efficiënt, vond ik zelf. Toen ik even niet keek, bleek dat Zoon2 zijn koffertje vol had gepropt met plastic olifanten, grote boeken en de verrekijker die we al twee jaar kwijt waren.

Voor mezelf pakte ik 1 klein plastic tasje vol met wat outfits, mijn make up, wat toiletspullen en ondergoed, en was zeer in nopjes met mezelf. In vroeger tijden pakte ik voor een weekje Spanje een koffer vol met 23 kilo, nu kan ik kennelijk drie dagen vooruit met een klein tasje. Wijsheid met jaren en alles.

Maandagochtend deden wij relaxed aan. Echtgenoot naar werk, jongens aan het ontbijt en ik koffie, sigaretjes op balkon en broodjes smerend en de ov-App checkend, inzake de Grote Reis.

Om tien uur des morgens verlieten wij Huis en Hond1 en kuierden zo kalmpjes richting het station van Het Dorp. Ik zag eruiiiiit. Met zo'n enorme reis-rugzak van Echtgenoot, van de tijd dat er nog wel eens door Thailand werd getrokken en zo, met daaraan van die rolletjes matjes en slaapzakken. Kampeerderig jonge, werkelijk. De Zonen sleepten hun rolkoffertjes over de Bloemendaalsche straten en wij baarden wat opzien omdat ik heel hard zong van: 'De paaahaahaaden op, de laaahahahaaanen iiiin....' Tot ergernis van Zoon1.

En dat ging allemaal soepel zeg. Trein in, uit, in, uit en hatsa, waren wij zonder enige toestand zomaar in het verre Assen, alwaar Vriendin2 ons met de automobiel ophaalde. Wij reden naar de camping, ontmoetten hare Echtgenoot en Zoon1+2 en Dochter1 en ik vlijde mij in het gras, de jongens togen naar het zwembad en alles was zaligheid alom.
Voelde me ervaren reiziger, happy camper, brave moeder en leuke vriendin bovendien. Had ik zomaar even een tripje geregeld he, met de jongens, voor de jongens, en alles was zonder gedoe gebeurd. Ik zeg u, dat is niet vaak in mijn leev'n. Zeker niet als ik zonder Zuske reis; die behoedt mij doorgaans voor ongelukken en misstanden. En anders Echtgenoot wel.

Verder was het genoeglijk alom. Een tenenkrommende voorstelling van de 'animatie' mensen voor de kinders. Een akelige buurvrouw-mede-vakantieganger om uit te lachen, wijn om te drinken, en mijn lieve Vriendin2 en Echtgenoot om mee te kletsen. De jongens sliepen op hun matjes in een hutje, waarbij ik mijn moederhart voelde kraken, bij de aanblik van die twee in hun slaapzakjes, naast elkaar. Zelf liet ik me des nachts op de slaapbank in het kampeerhuisje vallen, sliep als een dooie tot 06.00 uur en was waarlijk verkwikt.

Maar toen ging het regenen en alles he.
Bleek ik geen jassen mee te hebben. Of laarzen. Of lange broeken. Laat staan iets waterdichts.
So far mijn efficiënte inpakmethode.

'NIKS AAN DE HAND' deed ik luchtig. En maakte heel erg vieze cappuccino, zo bleek. Zei namelijk Buurman1, de echtgenoot van Vriendin2. Waarop hij voor mij een heel lekkere maakte. Zo doe je dat.

Dochter1 werd ziek. Zonen2 werden zeer boevig. Zonen1 waren respectievelijk verveeld en ook soort van verveeld, en wij besloten tot een uitstapje naar het Gevangenismuseum.

Wij reden naar Veenhuizen, een dorp in Drenthe. Toen we er doorheen reden, zeiden Vriendin2 en ik al tegen elkander; 'wat een gek sfeertje hangt hier' en dat bleek ook wel te kloppen.
Het is Een Gevangenis Dorp.
Zo. Steekt u nog wat op ook.

Allemaal boeven, onverlaten, slechteriken, schurken en snoodaards. Resideren daar.
De huizen hebben illustere en stichtelijke namen. 'Orde en Tucht'. Dat soort gezelligheid.

Voelde me niet heel erg thuis.

Maar het was echt oprecht interessant. We deden de rondleiding, we deden de busreis, we deden rondkijken en ik raakte Zoon1 kwijt, één keer terwijl ik me ervan bewust was, de tweede keer zonder dat ik het wist.

Die eerste keer, liet ik hem ademloos achter bij filmpjes over rechtszaken. Wist dat ik hem daar uiteindelijk wel weer terug zou vinden. De tweede keer, had ik hem ingefluisterd dat ik vast naar buiten zou gaan met de Zonen2, die solliciteerden naar een gevangenisplek.

Ik liep zo wat rond, ging naar de wc met wat kinderen, en hoorde ineens een galmende stem.

'ZOON1 ZIT IN HET RESTAURANT EN IS ZIJN OUDERS KWIJT. ZOON1 ZIT HIER. HELEMAAL ALLEEN EN EENZAAM'

'Hee' riep Zoon2. Dat is Broer1!

En ik schrok me een aap zeg. Nu wilde het toeval, dat ik precies 1 meter van het restaurant af was. Dus terwijl de stem nog een beetje na-echode in mijn oor. Zag ik Zoon1 zitten. Schaapachtig aan een tafeltje.
Ik bulderde van het lachen, sloot het kind in mijn armen en brulde: 'HUH. WAS JE KWIJT? MUHAHAHAHA'
De mensen gingen lachen.
Zoon1 was woedend.
Zoon2 wilde een ijsje.
Ik lachte nog veel harder.

Uiteindelijk kreeg iedereen ijs, vertelde ik Zoon1 dat ik trots op hem was, dat hij helemaal zelf had geregeld dat hij niet meer kwijt zou zijn, en gingen we maar weer eens camping-waarts, nadat alle kinderen uit de souvenirwinkel een attribuut hadden uitgezocht. (Politiepetten en handboeien)

Des avonds dronken we nog wat wijn, die nacht kwam Zoon2 om 02.00 in mijn slaapzak, wat niet echt hielp aan een goede nachtrust, dus des morgens besloot ik tot de terugreis.

Waar we potdikke vijf uur over deden.

Maar de jongens hielden zich kranig. Ondanks een vermeende bom op een station. Een vertraging. Een gemiste trein. En zware koffertjes.

Kwam uitgeput thuis zeg. En heb Vriendin2 en haar gezin uitgeput achtergelaten.
Succesvol tripje, al met al. Laat dat maar aan mij over. Een uitstapje.

De seksie bakfiets, gestolen hamsters en de nieuwe trend.

Op de toonbank van de Albert Heijn in Het Dorp stond een mandje met van die oranje hamsterpoppen.
Daarbij een bordje: Hier kun je ruilen.

'HIER KUN JE RUILEN!' Riep Zoon1, de eerlijke en zoete Zoon. En hij pakte zijn tasje met hamsters, die hij tegenwoordig als een grote schat op zijn hart draagt, en sloeg aan het ruilen. Eerlijk, oprecht en vol overtuiging.
Zoon2 stond erbij en keek ernaar.
Was kortgeleden ook in het bezit van enkele popjes, maar 'die zijn denk ik kwijt' zo droeg hij zijn verlies aanvankelijk manmoedig.

Ik liet de jongens achter bij het mandje en ging de winkel in, om zo eens wat diner aan te schaffen. En misschien een klein flesje wijn, zo dacht ik bij mezelf.

Ineens stond Zoon1 weer voor me, met zeer verontwaardigd gezicht.
'Wat is er, en waar is je broertje?' Vroeg ik zo maar eens.
'Nouhou...' sputterde het kind, duidelijk overstuur.
'Hij is dus allemaal hamsters aan het pakken. En hij had niks om te ruilen!!!!' Het onrecht dat werd gedaan, droop van het kind zijn ziel.

'Ohh nu jaaaa. Laat hem maar he.' Was ik beetje afwezig, want ontwaarde smakelijk ogende hapjes, en had nogal trek.

Hoofdschuddend vertrok Zoon1 maar weer, draalde door de winkel, duidelijk ontdaan.
Bij de kassa voegde Zoon2 zich weer bij ons, met zichtbaar uitpuilende broekzakjes.

'Mamma' fluisterde het kind op luide toon. 'Ik heb dus ALLEMAAL hamsters!' De vreugde droop van zíjn zieltje.

'Leuk schatje' was ik ontaarde, niet-pedagogische, schandelijke lieve moeder.

Eenmaal uit de winkel, nadat nog even bleek dat er een klein diarree-ongevalletje had plaatsgegrepen in hetzelfde broekje van de broekzakjes, zaten wij uiteindelijk weer op de fiets naar huis. Twee meter van ons huis, sprak het boevenkind: 'Oh jeeee. Ik ben vergeten, echt vergéten, de hamsters terug te geven aan de winkel.'

'ZIE JE NOU WEL!' Bulderde Zoon1
'WHAHHAHAHAHAHAHA' Bulderde ik.

En nou ja. Daar heb ik het maar bij gelaten. Had namelijk nog ook al zo wat anders aan mijn hoofd.

Ik zette namelijk onze bakfiets op Marktplaats. Stond al ruim een jaar te verloederen in onze voortuin, en aangezien ik toch aan het opruimen was en alles, alles wat met baby's te maken heeft van de hand doe, flatste ik een advertentie in elkander.
Hopsa, biedingen waren mijn deel. Vlotte business, bakfietsen. Ook al zijn ze verroest, oud en is alles er stukkend aan.
Binnen mum van tijd mailde er iemand die serieus interesse had, en aangezien er iets mis is met mijn mail op telefoon, vroeg ik zijn nummer om wat foto's te kunnen WhatsAppen. Vrij normaal zo in deez' tijd, immers. Moderne dingen zijn mij heus niet vreemd.

De deal was snel gesloten en hij kwam gisterenavond de boel halen en betalen. Echtgenoot nam de honneurs waar, want ik had andere leuke dingen te doen, en toen ik thuis kwam en de lege plek in de voortuin ontwaarde, geld op het aanrecht zag en Echtgenoot niet-vermoord te bedde aantrof, ging ik uit van een afgesloten zaak.

Tot ik vanmorgen het 'plokplok' van een app-geluidje hoorde. Nu is dat mij niet vreemd, echter was het van de meneer van de bakfiets, zo zag ik.
'Hooo' dacht ik. Dacht meteen dat er verborgen gebreken waren of iets.
Opende het bericht.
En een pornografische foto was mijn deel.
Heus waar zeg. Een plaatje, van ik neem aan de onderkledij van de meneer. Met daarin zijn nogal duidelijk opgerichte lid. Netter kan ik het niet zeggen.
Welnu, nu ben ik heus op de hoogte van bepaalde trends. Maar dat het maar normaal is kennelijk heden ten dagen om soft pornografische foto's te sturen naar mensen die je niet kent, maar waarvan je een willekeurig seksie tweewielig voertuig hebt gekocht... dat wist ik niet.
Was er ook niet bepaald verheugd over.

Dacht even na. Stuurde bericht aan Echtgenoot met de vuige details. Waarop hij zei: 'Leuk liefje'.
Ja, die man kun je echt hebben in tijden van nood.

En stuurde daarna een antwoord aan de bakfietsmeneer.

'Je bent nogal blij met je bakfiets zo te zien?'

En vond mezelf REUZE lollig.
Kun je wel eens zo hebben.

Evenwel vond ik het maar een avontuur, en was ook best onder de indruk. En kan best wat hebben.
En toen ik dus net vanavond mijzelve een kalmerend wijntje inschonk en zo wat op Facebook rondkeek, zag ik een heus persoonlijk bericht van een meneer uit Congo. Die mij verheugd mededeelde, in erbarmelijk Engels, dat ik een erfenis ga krijgen van 9,5 miljoen euro maar liefst.
Wat een dag.

Progressie, Baby's en nog meer baby's.

Zeg hee. Is mij dat daar idioot lang geleden, dat ik een stukske schreef.
En dat terwijl ik zooveeeel meemaakte. Allereerst is er het blijde nieuws dat Het Oog genezen is verklaard. En dat ik ook weer lenzen in heb inmiddels. Heb drie weken alles in waasje gezien, nu zie ik het leven weer gans scherp hoor. Ik heb me ongans gedruppeld, maar het heeft geholpen. Voor de zekerheid heb ik alle druppels maar bewaard, want je weet maar nooit met mij.

Het Oor was jaloers, op alle aandacht voor Het Oog, en is weer doof. Daarvoor toog ik naar mijn chirurgenvrind, die het nogal lollig vond dat ik daar kwam met twee blauwe ogen. Dat was ook nog een grappig verhaal ja. Iets met een feestje en een slag tegen de vlakte vanwege omdat er een botsing plaatsvond. Had toen lenzen nog niet in, dus de herinnering is wat wazig, maar ongeveer zo is het gegaan.
'Zo, hoe is het met het oor? En wat is er met de ogen?' Vroeg de chirurg bepaald belangstellend.
'Iemand probeerde in mijn oor te kijken en toen kwam ik in gevecht' Deed ik heus reuze grappig.

De chirurg grinnikte zo wat en concludeerde inderdaad een nog steeds halfbakken oor, maar slechts in het kader van de doofheid, want verder vond hij mijn oor er best betamelijk uitzien zo zei hij. Toch aardig.
Wij kletsten zo wat en hij keek zo nog eens en hij besloot dat er niet meer gesneden moest worden en dat nog een kuurtje antibiotica niet nodig was. Daar was ik het volledig mee eens. Over twee maanden zou het wel over moeten zijn, en anders moest ik maar weer langskomen, zo vernam ik. En hij vond dat ik er best stoer uit zag, met mijn blauwe ogen. Vertelde maar niet dat mijn neus ook nogal zeer deed, want straks word ik nog eens afgevoerd vanwege een vermeend syndroom waarbij de mens het eigen gelaat persé iets wil aan doen. Of zo.

Inmiddels zijn we even verder, is mijn gezicht weer redelijk normaal en is eigenlijk ook mijn elleboog weer geheeld. Oh. Had ik zeker nog niet verteld. Was heus maar klein ongelukje.

Ondanks dit alles, durfde Vriendin2 het aan, om haar Dochter1 aan mij toe te vertrouwen afgelopen zaterdag. Dochter1 is 8 maanden en mijn allerfavorietste baby op de wereld. En ik mocht een dagje oppassen.
Er kwam een schema en een tas vol met fles en melk en luiertjes en dingesen en Zoon1 wist direct het schema uit zijn hoofd.
Toen we dan ook des morgens direct een half uurtje achter liepen, was ik toch danig lang bezig om het kind ervan te overtuigen dat dat écht niet erg is. Dat ze iiiiets later een fruithapje zou krijgen.

Wij kusten haar, aaiden over haar wangetjes, diepten uit de krochten van ons huis wat speelgoedjes op en voerden fruit en kietelden voetjes. Toen ik haar naar bed bracht, kreeg ik eerst een verhoor van Zoon1.
' Heeft zij in haar oogjes gewreven? Want dat staat hier. Dán is ze moe.'
' Is het half tien? Zie je, zie je, HALF UUR TE LAAT! GAUW MAMMA!!'

Waarop ik als een hinde, kind onder arm, drie huizen verderop toog om het schatje in haar eigen bed te leggen.

Twee uur later, was ik misschien zelf een klein beetje in slaap gevallen, en stond Zoon1 voor mijn neus om te melden dat het potdikke volgens het schema tijd was voor de volgende activiteit.

Ik ontwaarde een piepklein vlekje op de outfit van SurrogaatDochter1 en vond het dientengevolge heel erg nodig om haar een nieuwe jurk aan te trekken. Zoon1 en ik zochten langdurig naar de mooiste meisjeskleding die we konden vinden en kleedden haar aan. Prachtig fris namen we haar weer mee en gaven drinken, koek, brood, van alles en nog wat. Ze bulderde van het lachen om Hond1, wipte zo wat in haar stoel, slierde over het kleed, lachte uitbundig om diverse zaken en daarna gaven we haar een fleske melk. Omdat ze daar een beetje mee knoeide, verheugde ik me alweer op de volgende outfitverandering.

Ik bracht haar weer fluks naar bed voor Slaapje2 en dutte zelf andermaal een weinig op de bank. Echt verkwikkend, zo'n baby.
Nadat ze weer wakker was, met een nieuw rokje aan, was het tijd om naar buiten te gaan, voor een wandeling door Het Dorp, zodat Zoon1 en ik onze tijdelijke gezinsaanwinst konden showen natuurlijk. Zoon1 liep zeer trots achter de wagen en verkondigde dat hij het maar heel lelijk van mij vond dat hij geen zusje heeft, en niet gaat krijgen ook.
'Dat zeg jij goed, kind' was ik duidelijk.

'Jamaar, ik wil een zuuuusjeeee' Was het jammerende antwoord.
'Ja daag. Geen haar op mijn hooooooofd' Was ik weer de stomste moeder ter wereld. 'Daarbij, ik krijg natuurlijk helegaar geen dochter, hebben we nóg een Zoon. Zie je het voor je?' Deed ik nog een duit in zakje.
'OOK GOED. IK WIL GEWOON EEN BABYYYYYY' Loeide het schaap over straat.
Ik deed net of ik het niet hoorde. Liep bovendien met het dove oor aan zijn kant.
En mokkend wandelde het kind verder met zijn wagen en zijn nep-zusje.

Maar, we waren in ons nopjes hoor. Een lieve baby de hele dag, ach ach, wat een zaligheid. Ik zette het zo op Facebook natuurlijk, waarop de menschen dachten dat ik wellicht nog wel aan het baren zou slaan. Dus niet he. Blijf niet aan de gang.
Hou gewoon erg van andermans baby's. Die je einde dag weer teruggeeft ja.

En toen was er gisteren Familiedag. Oma werd 95 jaar. En daar was ook alweder een baby. Die ik natuurlijk ook even leende, en waar ik kennelijk zo verrukt naar keek, dat ook daar alweer werd geïnformeerd naar staat van mijn eierstokken. Bestelde mijzelf een wijntje en keek maar een beetje in de einder, als antwoord.
Maar ook dat is mooi he. Dat de familie zich maar uitbreidt. Oma krijgt werkelijk jaarlijks bakken met achterkleinkinderen, allemaal met familiebloed en mooie spriethaartjes. Daar ga ik ook gewoon voor. Achterkleinkinderbaby's. Als ik dat red natuurlijk. Zal volgende keer chirurg eens vragen naar zijn mening over mijn levensverwachting. Tot die tijd proost ik maar op afgelopen week. Die ik zonder kleerscheuren doorbracht. Progressie!

Was danig verveeld met het oor. En sliep dus maar met lenzen in.

Nou was ik zowaar deze week niet meer doof. Na de zesde Antibiotica kuur, begon er zowaar wat verbetering op te treden. Ik hoorde weer wat aan de rechterkant en zei niet meer de ganse dag: 'Huh wat? Wat? WAT? IK BEN DOOF WEET JE NOG WEL? PRAAT EENS DUIDELIJK?!' Ik merkte ook wel dat Echtgenoot en de Zonen dat ook wel prettig vonden ja.

De pijnlijkheid is weg, het is nog wel steeds dikkig, maar dat zal wel wegtrekken. Heb volgende week weer afspraak met mijn Chirurgenvrind, en in het beste geval zal ik die afzeggen.

Nu, dat was allemaal fijn zeg.

Kon ik verfrischt en gezond aan de Avondvierdaagse week beginnen. Maandag hadden de Zonen studiedag, dus hingen wij de ganse dag een beetje te relaxen in huis, ter voorbereiding van de hysterie. Die ik wederom onderschat had hoor.

Wie verzint dat toch. Dat de boel om 18.00 begint? Waardeloos tijdstip.
Stress, gedoe en dinges en schreeuwen en opjutten alom. Heel relaxed ja.

En dan natuurlijk de sinaasappel-met-pepermunt bende die de jongens wensten te hebben. Ik knipte een kussensloop aan flarden, knoopte de boel dicht met de Loom-Elastiekjes en vond mezelf bijzonder creatief. Terwijl ik een beetje in mijn mond braakte van het idee alleen al, aan zó'n ellende te zuigen. Volgens mij vinden ze het niet eens heel lekker, want ik vond elke dag halfbakken kledderige stukken terug in de tasjes. Plakte helemaal niet hoor, nee, dat niet. Maar goed, iederéén doet het, dus dat schijnt een reden te zijn voor de jongens om het ook te willen.

In het kader daarvan, en dan andersom, kocht ik voor Zoon2 een paar roze sandaaltjes bij de schoenenwinkel in Het Dorp. Hij wilde niks anders, dus hatsa, het kind loopt er weer mooi bij.

Ondertussen dacht ik zo nog eens wat na over Het Oor, en raakte danig verveeld zeg. Wat een toestand was dat toch geweest.
Weet je wat, dacht ik. Laat ik een ander deel van mijn gezicht eens proberen.
En sliep een nachtje met mijn lenzen in.

Werd wakker met een bepaald akelig oog. Rood, dik, half blind, tranend en bijzonder pijnlijk.
Liep er de hele dag mee rond, zag geen hand voor ogen, want had natuurlijk lenzen niet meer in, maar ook geen bril op, want wilde liever zonnebril, in het kader van mijn ijdelheid. Zag er niet uit zeg.

Des Avonds was de pijn dusdanig, dat ik besloot toch maar een dokter te bellen, en kon terecht bij de spoedpost in het ziekenhuis. Was daar toch al zeker een week niet geweest, dus voelde me direct thuis natuurlijk.
Meneer de huisarts in dienst, was een bijzonder aantrekkelijk jongmensch, maar een beetje wapperen met mijn wimpers zat er niet in natuurlijk. Er werd gekeken en gemompeld en ik maakte nog zo wat grappen over een antibiotica kuurtje. Haha. Haha. Lachen met mij ja.

Hoornvliesontsteking. Zei ook de oogarts die ik de vólgende morgen moest bezoeken. Kreeg twee soorten druppels en een creme mee en vermaak me daar nu al een paar dagen ELK UUR mee.
Het leidt wel af van Het Oor, dat wel.

Ben reuze benieuwd wat ik de volgende keer heb zeg. Misschien kan ik proberen mijn haar nog iets extremer te blonderen. Zodat ik daar iets mee oploop? Wellicht moet ik een kunstgebit? Breek ik mijn neus?
En dit is alles nog maar mijn hoofd he. Er zijn nog mogelijkheden te over natuurlijk, om tripjes naar het ziekenhuis te waarborgen.

Ga maar even paar dagen op tijd naar bed. Gelukkig kan ik nog wel zien waar de wijn zich bevindt in de koelkast. Glas halfvol he.

De stilte in de chaos.

Ja het is weer eens zover zeg. Chaotische tijden. Niet dat het hier normaal gesproken maar allemaal op rolletjes loopt en alles, maar er zijn van die tijden zoals die nu aanvangen, waarbij de mens zo eens wat meer concentratie nodig heeft.

Overigens even niks over Het Oor vandaag. Het zit er nog aan. Ik hoor er niks mee. Tot zover dus vrij waardeloos, want wat moet je er anders mee. Daar is alles dus even mee gezegd. En niet gehoord. Mhahaha

De Zonen zijn in hysterie. Ze zijn brutaal, ze luisteren niet, ze rennen nogal veel, ze vallen nogal veel, en ze lusten het eten niet.
Dat is op zich de omschrijving van alle dagen hier thuis, maar het is nu allemaal nog wat erger.

Zoon2 ging op schoolreis. En daar was hij NOGAL blij mee. Reeds dágen geleden moest ik hem voorrekenen hoeveel nachtjes hij nog moest slapen alvorens het festijn zou beginnen, en hij vertelde mij dus elke tien minuten datzelfde feit. En wilde 's middags al naar bed, omdat het dan eerder morgen zou zijn, maar 's avonds kon hij niet slapen, van pure voorpret.

Vanmorgen werd hij om 05.30 wakker, sprong de echtelijke sponde in, en bleef net zo lang springen, tot we maar uit wanhoop allemaal op stonden. Terwijl ik gapend stond te douchen, bleek hij beneden al zijn tasje aan het inpakken te zijn. Diverse chocolade koekjes had hij zelf met de grote schaar losgeknipt van het pak, waar ik een beetje om met mijn ogen knipperde toen ik het zag, maar omdat al zijn vingertjes er nog aanzaten, liet ik het maar zo.

Hij wenste broodjes met kipfilet, twéé flesjes drinken, één pakje drinken, twee koekjes, een pakje smeerkaasstokjes en twee stukjes appel. Ik vond het bescheiden wensen, en ging dus akkoord met alles.
Ik stopte nog wat reserve kleding in het tasje en smeerde het kind in met zonnebrand. Dat klinkt als logisch, maar ik gaf mezelf er een schouderklop voor. Zoveel oplettendheid op de vroege morgen, daar ben ik heus trots op.
Zoon1 kwam zoals elke morgen mopperend naar beneden, schold mij, zoals werkelijk elke ochtend, uit omdat ik zijn kapsel wilde fatsoeneren en had natuurlijk zijn schoenen nog niet aan, was zijn fietssleutel kwijt en twijfelde langdurig over het wel of niet aantrekken van een jasje. Dit alles terwijl Zoon2, nog steeds springend, niet kon wáchten om naar school te vertrekken.

Ik brulde wat, ik duwde wat, ik deed wat minder leuk tegen Zoon1, hij wat minder leuk tegen mij, en we gingen op pad met ons gebruikelijke lawaai.

Toen uiteindelijk de grote witte schoolreis bus voor de school stond en alle kleuterkes daar in gingen stappen, hoorde ik om me heen van allerlei moeders dingen als:
'Voor het eerst alleen op pad'
'Spannender voor moeder dan voor kind'
En zulks.

Daar heb ik niks mee zeg. Weet dat Zoon2 in gaten gehouden wordt, dat hij zichzelf redelijk kan redden en dat ze heus niet zonder hem weer naar huis gaan.
Waar ik wel wat mee had, was zijn gezichtje. Zó stralend. Zó blij met de dag, voordat deze was begonnen al. Zijn tasje in zijn handen, zwaaiend door de ramen, met een enórme lach naar mij. Naast zijn vriendinnetje.

Een mens wil om minder al een wijntje om half negen in de ochtend.

En toen ik weer thuis was, het kroost veilig in bus en op school, bekeek ik zo eens de agenda. Ook al omdat Echtgenoot en ik er nogal een sociaal leven op nahouden, apart van elkaar, en omdat ik me opeens bedacht, dat het weer Deze Tijd Van Het Jaar is. Een hele sloot aan schoolreizen, avondvierdaagse, festiviteiten, verjaardagen, vrije dagen, lange weekenden, studiedagen, picknicks op school en dan nog de dingen waar ik nog niks van weet.
Twee keer per jaar. Rond december en rond mei-juni, is het zover. Dat kan kennelijk niet een beetje verspreid door het jaar.

Toen ik daar net van was bijgekomen, van het idee alleen al, was het tijd om naar school te gaan, omdat Zoon1 een optreden had. Om 14.00 uur. Dat zou duren tot 14.30. Om 15.00 uur gaat de school uit. Om 15.30 zou de bus van Zoon2 weer terugkomen.

Heeeeel handig ja. Zou dus bijna twee uur in en rondom de school hangen. Hangmoeder. En niks nie even sigaretje roken of wat drinken he. Dat doe je dan ook weer niet. Vinden de mensen onbetamelijk.

Het optreden was desalniettemin erg leuk. In de gymzaal met alle klassen, en Zoon die dan wat zingt en danst met zijn klas, ouders er allemaal omheen. Ik hou ervan. Voel me daar jong bij, omdat ik het nog zo goed weet van eigen acht-jarige-zelf en ook heel volwassen, omdat ik kijkje kan nemen in schoolbestaan van Zoon1, die dan opeens zo groot en zelfstandig is.
Ja, zo denk ik wat af zo door de dag heen. Emooooties zeg. Ik was er kapot van.
Ondertussen ging ik ook nog stemmen, omdat ik toevallig heel handig mijn stembiljet in mijn tas had, en het stembureau is op school, dus er was waarlijk geen reden om het te vergeten of iets. Voelde me kortom, zeer in control vandaag. Is niet mijn dagelijkse staat van zijn, dus ik stond er even bij stil.

Na maar een kleine vertraging kwam Zoon2 ook weer thuis, met grote pleisters op zijn knietjes, een lege tas en een hoofdje vol verhalen.

Iedereen was moe. We gingen op de bank liggen en hadden rust. Zelfs Zoon1 mopperde even niet. En viel in slaap op mijn schouder.
Even stilte in de chaos. Was snel voorbij hoor. Maar toch. En als ik nu iedereen steeds mijn rechteroor toedraai, kan ik de stilte nog wat langer vasthouden.

Als de zon zakt, mag ik er pas in zitten.

Daar was ik weer. In het ziekenhuis. Zat direct al bijna tussen draaideur, dus dat begon al lekker ja.

Meneer de chirurg begroette mij waarlijk vriendelijk, keek zo weer eens in Het Oor, krabte zich mentaal op hoofd, dat zag ik wel, en stelde vast dat er niets, maar dan ook niets was veranderd aan de situatie.
Ik beaamde dat, waarop de man iets mompelde van een overleg, en de kamer verliet.
Toen hij terugkwam, bleek hij een onderonsje te hebben gehad met een microbioloog. Dat vond ik wel geruststellend, want die mensen schijnen de Pest en Pokken en zulks te hebben uitgeroeid. Dan kan ie misschien ook wel wat met een oor, dunkt mij.
Er diende een kweekje te worden gemaakt, zo verhaalde de dokter, terwijl hij erbij zei dat dat misschien ook al wel iéts eerder had gekund. Hij keek er best schaapachtig mij, als je het mij vraagt.
'Hmm ja' zei ik maar. Had verder niet echt wat anders te zeggen, dat wat zou toevoegen, eigenlijk.

De dokter verliet wederom de kamer, waarna er een mevrouw binnenkwam, met een pakketje dat verdacht veel leek op messen, prikken of anderszins scherpe voorwerpen. Ik ging al een beetje in de vechthouding zitten natuurlijk, maar het bleek evenwel mee te vallen.
Zij hatselde zo wat met een dinges in mijn oor, en deed dat in een buisje. Dat was dus de kweektoestand.

Mijn vriend de chirurg kwam weer binnen, met het opwekkende verhaal dat ik andermaal een nieuw recept kreeg voor een nieuwe antibiotica kuur.

'Ja HALLO' deed ik. 'Dat is dus de VIERDE he?'

Ja nee ja, dat was dus toch wel nodig en alles, zo vernam ik. Dit keer weer een andere kuur, met maar twee pillen per dag, in plaats van de eerst vier, daarna acht en daarna weer vier tabletten en bruispillen.

'Ik denk wel dat alles bij mij van binnen nu dood is, haha. Hahahhaha.' Was ik nog zo wat jolig.

Welnu, was het weer tijd om te gaan, dus ik nam het recept aan, gaf de man maar weer eens een hand, en zie hem volgende week weer terug. Ik denk zomaar dat hij al goed zat van me is zeg.

En daar ging ik weer naar de apotheek met mijn nieuwe recept.

Meisjes in apotheken zijn allemaal van die frisse, blozende, naturel ogende typjes. Valt duidelijk op zeg. Allemaal een olijk paardenstaartje in het ongeverfde haar, een opgewekte blik in de ogen zonder mascara en met makkelijke schoenen aan de voetjes.
En stuk voor stuk een vriendelijke glimlach, maar waarschijnlijk een bijzonder saai leven. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar die indruk wekken ze nogal. Zal wel in functie omschrijving staan.

Maar toen kwam het. Na het hele circus van weer de robot, de twintig stickers en de doosjes met pillen, kwam het uitprinten van de bijsluiter. Twee A4-tjes met piepkleine lettertjes, vol met ellende.
Dat moest ik dan maar eens goed lezen, zo was de boodschap.

Oh, en ik moest dan wel vooral uit de zon blijven de hele week.

'Euh?' Deed ik. 'Uit de zon?' 'HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHA' lachte ik nogal hard.

Maar het bleek geen grap.

'Heb je gezien wat voor weer het is?' Probeerde ik nog.
Ja, zo bleek, ze was op de hoogte.

Mag ik wel buiten lópen? Bagataliseerde ik nogmaals haar bericht.
Maar nee echt, ik mag dat wel, maar zeer goed ingesmeerd, en liever niet.

'MAAR HET IS NET PRECIES 1 UUR ECHT ZOMER!!' Krijste ik.

En ja. Helaasch voor mij. Bikini's kan ik verbranden, op doktersadvies. Mag niet op terras, tenzij in schaduw, en als ik buiten kom moet ik met hoed, parasol, burka wellicht.
Anders krijg ik akelige vlekken en uitslag en narigheid.

Moest eigenlijk daarna nogal lachen om de idioterie ervan. Dat mijn vierde kuur tijdens het Horror Oor Verhaal er eentje is, waarmee ik niet in de zon mag, terwijl gans het land op het strand ligt komende dagen.

Om mezelf op te wekken las ik daarna de bijsluiter, waaruit bleek dat ik, naast huiduitslag, ook nog te maken kan krijgen met een psychose, hartfalen, spierzwakte, een anafylactische shock, een depressie en nog zo wat leutige bijwerkinkjes.

Zat bij het naar buiten lopen wederom bijna tussen draaideur.
Heb er een biertje op gedronken met de vriendinnen des avonds, ook al omdat Huis1 nu ECHT verkocht is, omdat de periode van de ondervoorbehoudvanfinancien nu voorbij is.

Dus, huis minder, bijna een oor minder, maar zodra de zon zakt, ga ik erin zitten, met een wijntje.

De derde date met de chirurg

Ja zeg, daar ging ik weer hoor. Naar het ziekenhuis. Derde date met Chirurg nummer 3. Deel 8 in de Oor-Horror-Story.
Kom tegenwoordig bepaald vaak in ziekenhuis, twijfelachtige situatie, als je het mij vraagt. Ik kreeg bijna de neiging om gezellig wat koekjes mee te nemen, in een picknickmandje of iets. Deelde high fives uit met de receptie mensen en WhatsAppte mijn aankomst aan het meisje van de apotheek, zodat ze vast weer wat medicijn kon neerzetten.
Haha. Hahaha. Nee zeg.

Stond met angstige benen voor de draaideur en durfde eigenlijk niet naar binnen.

Verwachtte weer gruwelbezoek, messen, bloed, injecties en doktoren die in mij wilden gaan snijden en had al twee speeches bedacht.
Eentje voor dokter, om hem of haar te overtuigen van absolute noodzaak tot langdurige algehele narcose, en eentje voor op sterfbed.

Verder was ik er heel rustig onder.

En wat bleek. Dokter nummer 1 keek in oor en liet de boel ook zo eens zien aan een coassistent mevrouw. Daarna ging hij een andere doktert halen. Die kwam, keek, en sprak de historische woorden: 'Het lijkt mij niet dat er weer in gesneden hoeft te worden.'

Nah. Ik stond op, pakte de man bij zijn haren, stak mijn tong in zijn mond en kleedde hem uit, zo in de spreekkamer zeg. Puur uit dankbaarheid.

Einde.


Hahahahahahahahahahhahahahahahaaaa.

Hállo. Zo leuk was ie niet heur.

Maar ik was wél heul blijde. En nogal opgelucht. En ik dacht, het was dus potdikke ook niet nodig geweest, om mij de vorige keer met zwaard, bijl en hakmes te bewerken. Maar, niet lang getreurd, glas is halfvol immers met Chardonnay en zag het maar vooral positief in.

Er werd overlegd met een KNO arts, inzake de voortgang van de behandeling, en conclusie was uiteindelijk; nieuwe antibiotica kuur. Welja, de derde.
Maar, sprak de dokter heel olijk, dit keer een héle zware hoor.
Ja, ik vond de acht pillen per dag van de tweede kuur inderdaad al wel een beetje karig.

Kreeg recept voor pillen en creme en moet komende week voor vierde keer terugkomen.

De apotheek waar ik mijn recept inwisselde voor medicamenten, preparaten en de wondere balsem die mij zou moeten gaan helen, was uitgerust met een heuse robot, waar ik álles over hoorde van het meiske achter de balie. Ja, je steekt gerust nog wat op zo.

Verkwikt kwam ik later weer thuis, googelde direct even op bijwerkingen die ik volgens de ars 'wel zou krijgen' en zocht meteen maar even op hoe dat zit met wijn en medicijn. Ja, ik was nou toch bezig, immer.
Blijkt, het is niét de bedoeling om de tabletten op te lossen in alcoholische versnaperingen. Toch goed dat ze dat even erbij zetten. Maar een kommetje wijn moet kunnen, tijdens de kuur.

Eind goed al goed, zo dacht ik. Maar ben nog steeds doof en pijnlijk. Zie het desalniettemin zonnig in, oorsgewijs. En ga volgende week gewoon lekker weer naar ziekenhuis, voor Deel 9.

De uithuizigheid en de chirurg.

Afgelopen week was ik nogal uithuizig. Doende met leuks, en dingen, en omdat de Echtgenoot nog vakantie had en de kinders gewoon naar school gingen, vond ik mij daar ineens een vrijheid voor mijzelve, die ik in jaren werkelijk nog niet gehad had.
Ja, tuurlijk ga ik avondjes uit. Ga ik eens een middagje winkelen. Ga ik wellicht zelfs eens vóór het diner de deur uit als ik leuks te doen heb, maar het zijn altijd nog geen dingen waar ik aan gewend ben, na jaren van kleine kinders en alles. En dat ik er zeg maar vroegerrr iets meer moeite mee had om de dinges des huizes aan Het Lot de Echtgenoot over te laten. Nu niet meer neen.

Maar het went snel heur, geen zorgen. Flexibel type, ik. Veerkrachtig ook, zo blijkt maar weer. Hatsa, verlaat ik het pand gezwind, als mij dat zo uit komt. Pedagogisch blijkt het ook een goede zet, overigens.

Vroeger ging het zo:

Ik: Jongens, mamma gaat vanavond weg. Leuke dingen doen.
Jongens: Neeeee mammaaaaa neeeee weehhhh boehooeoeooeoeooeoeoe
Ik: Hallo, mag ik ook een keer.
Jongens: Neeeee mammaaa neeeee niet ons verlaahaaateeeeen. Dat willen wij niiieeet.
Ik: Ja zeg. Weehh. Hup, geef mamma een kusje.
Jongens: Neeeee, wij willen het niiiieeet. Nog een kus. Nog een kus. Neee niet gaaaahaaaaaaaaaan.

Waarna ik met lood in schoenen en met een gebroken hart op pad ging naar mijn vertier.

Heden ten dagen gaat het zo:

Ik: Jongens, mamma gaat weg, leuk he.
Jongens: Huh wat. Oh ja doei.

Ik zie slechts progressie, verbetering en goede dingen zeg ik.
Zelfstandigheid is belangrijk he. Voor kinderen Voor mij.

Al met al was het nogal een week.
Want vrijdag vierde ik mijn verjaardag, waarvan ik hoopte dat het een leutige, misschien beetje beschonken toestand zou worden met dans en pleizier.
Welja, ik kreeg mijn zin hoor.
Er gingen 25 flessen wijn, drie kratten bier, twee flessen gin, een fles tequila en een glaasje cola doorheen. Er sneuvelden evenwel iets van 8 glazen, een fles wijn en wat sigaretten.
De buren zeiden de volgende dag dat ze misschien wel een beetje overlast hadden gehad.
En om 06.30 lag ik te bedde.

Niet slecht, niet slecht.
De volgende dag waren de Vriendinnen en ik wat bleekneuzig, maar opgewekt, ik dweilde zo eens drie emmers met zwart water van de vloer, dacht om 16.00 uur dat het ochtend was en Vriendin2 was zo lief om een beetje overgebleven drank en al mijn fabulous cadeaus even met de auto op te halen.
Op deze manier word ik gerust volgend jaar weer 31 deze leeftijd.

De zaterdag was een klein beetje verloren op deze manier, maar dat mocht de weekendpret niet drukken hoor nee.
Zondag vierden wij met ons allen de verjaardag van de Zoon1 van Vriendin2 en het enige waaraan men kon merken dat er misschien al een beetje feest gevierd was, was dat we allen aan de alcoholvrije bier en cassis zaten in plaats van aan onze standaard fleskes wit.

Vandaag moest ik potdikke weer naar het ziekenhuis. Omdat Het Oor nog steeds maar niks van verbetering laat zien.

De chirurg vandaag was een ander dan de vorige keer, maar ook heul vrindelijk.

Ja, zo zei ze. Ze wilde dan eigenlijk wel weer met een mes aan de gang gaan.
'Haha. Haha. Echt niet dus.' Zei ik aardig, maar beslist.

Hm ja, ze had dan zeg maar wel al zoiets in het verslag van de vorige keer gelezen, zei de chirurg mevrouw.
Nu zou ik graag dat verslag ook lezen zeg. Ik denk, dat er iets in staat van: Mevrouw Barendregt heeft den laatsten keer de ganse eerste hulp bij elkander gebruld, toen er iets van een groot en scherp en akelig mes in heur oor werd gezet.

Maar het mes was van de baan, zo dacht ik. Er werd wat gedingest en gedaan en het deed wel pijn maar lang niet zo als vorige keer. En nu moet ik woensdag weer terugkomen zeg. Het wordt zo onderhand wel een toestandje, dat oor.
Mocht ik ooit nog eens iets zeggen over een piercing, dan wens ik dat u allen aan komt zetten met handboeien, messen, foto's van geamputeerde oren en wellicht een fles cola light, als u mij echt wilt afschrikken in het algemeen.

Dan schenk ik mij nu een kommetje overgebleven wijn in, anders is het ook gewoon zonde, vind ik, en ga maar eens op zoek naar een baan. Want dat is ook zo wat. Gewerkt moet er worden. Wellicht uithuizig.

Het Oor, de cirkelzaag en de betamelijke leeftijd.

Nee maar éven. Wat ik nu weer had.

Het Oor, mensen. Het Oor werkte helegaar niet mee. In het weekend was ik nog olijk naar de kroeg en alles, dronk zo eens een bier of wat en ik had wel zo een beetje pijn, maar ik besloot dat te negeren, aangezien er leukere dingen te doen waren.
Keuzes, keuzes.
Wel besloot ik maandag meteen weer naar de dokter te gaan, wegens omdat ik inmiddels compleet doof was aan één kant en ik had niet het idee dat alle antibiotica en pijnstillers ook maar iets van hun werk deden. Viel me anders vies tegen. Als je daar al niet van op aan kunt, vind ik...waarvan dan wel?

Gisteren was ik nota bene jarig. Zou genoeglijk koffiebezoek krijgen van de familie en de jongens verheugden zich op taart en er hingen slingers en al.
Des morgens werd ik wakker, toegezongen door Zoon2, die direct wenste door zijn jarige mamma een ontbijt geserveerd te krijgen, en ik zag wel dat Echtgenoot dat ook wel een goed idee vond, zodat hij immers nog even in de sponde kon vertoeven.
Zo stond ik compleet in de dageraad en bij het morgenkrieken en zulks, met koffie op mijn balkonneke, jarig te zijn.

'Hoera' zo dacht ik, met een kloppend oor. Ben ik daar potdorie ineens 28 33 een betamelijke leeftijd zeg.

Belde huisarts voor afspraak voor ergens die ochtend.

Na geruime tijd kreeg ik Zoon2 zover om mee terug naar boven te gaan, waar Zoon1 inmiddels ook ontwaakt was. Werd nog meer toegezongen, ik mocht alle knuffelberen en apen van de Zonen vasthouden, wat ik natuurlijk enórm leuk vond, en kreeg presenten. Er vielen een paar kwade woorden, omdat de kinders het niet eens werden over wie er wanneer en hoe zijn cadeaus mocht uitreiken, zij sloegen wat met deuren en stampten met voeten, en ik zat echt heeeeel erg jarig te zijn zeg. Heus waar, en ik keek maar een beetje scheel van pijn.

Uiteindelijk was het gezellig heur. Kreeg fraaie oorbellen en armbanden en een alleraardigst kleertje en de belofte aan nieuwe schoenen en nogal wat tekeningen. Was danig in nopjes.

Toog naar huisarts.

Nou, die was helemaal niet in nopjes. Keek mij bestraffend aan, medelijdend ook, waar ik helemaal niet blij mee was. En stuurde mij linea recta door naar het ziekenhuis, teneinde een chirurg te gaan bezoeken.

Wat er uiteindelijk in ziekenhuis gebeurde, zal ik maar niet echt in detail vertellen. Weet het ook niet eens precies, want hield voornamelijk ogen dicht, handjes dichtgeknepen, en ik heb misschien het een of andere scheldwoord wel gebruikt. Best wel hard.

En ja, er kwam een akelig motorongeluk binnen, zo vernam ik. Nou, dat is natuurlijk óók heel erg. Maar vond mezelf voornamelijk heel zielig en ik bedacht zo eens, dat ik toch waarlijk wel liever nog eens een Zoon zou baren, dan godallemachtig nog eens een keer zoiets met oor mee te maken. Iets met prikken en messen en het zou me niet verbazen als er een bijl en een cirkelzaag aan te pas zijn gekomen, maar dat weet ik niet zeker.

Heb weer kuur antibiotica. Zo eentje waar volgens mij een olifant nog van zou opknappen als hij een zeer staartje zou hebben. Ben doende met gaasjes en pleisters, die steeds in mijn haar zitten, en ik hatsel steeds zo met water en douche in oor, wat helemaal niet grappig is. Maar ik doe het braaf, teneinde in godesnaam maandag, als ik weer naar chirurg moet, goedkeurende blik te krijgen.
En bij voorkeur diploma voor goed gedrag. Zal wel weer niet. Overigens doet oor nog steeds pijn. Kun je nagaan. Wat een ellende.

Omdat gisteren een weinig feestelijke dag was, zo over het algemeen, kreeg ik vandaag toch nog bezoek, met nog meer leuke cadeaus, heel erg fijn allemaal. Moeder en Zuske weten wel precies wat ik leuk vind ja. Alsmede Echtgenoot, want de beloofde nieuwe schoenen arriveerden ook vandaag. Daar knapt een meisje van op ja. Zeker op deez' leeftijd.

Vrijdag geef ik een feestje. Ik heb halve stad en naburige landen uitgenodigd, dus verheug me zeer en ik ga er vanuit dat Het Oor zich zal gedragen. Dan kan ik het niet doen.

De fietsoptocht en het akelige oor.

We zijn weer thuis, van de vakantie. De Zonen weer in hun eigen bedden, de Echtgenoot staat reeds in de kroeg en ik heb mij maar een klein kopje wijn ingeschonken. Het was een bijzonder leuke week weer zeg. Spelletjes, heb ik gedaan. En daar ben ik niet perse van, maar gedwongen werd ik, met de priemende blik van mijn Zuske, harde woorden van mijn Echtgenoot en mijn vader kon het niet echt wat schelen, maar hij vond het wel best, want dacht sowieso van mij te winnen. Aardig ja.

Mijn moeder hoefde niet mee te doen. Die kreeg respijt. En hoe ik ook smeekte en zielig keek. Ik moest een kaartspel doen.
Ik schonk er wat liters wijn bij, dus uiteindelijk was het vanzelfsprekend allemaal reuze leuk, lachte ik nog heel hard en kwam ik nog een paar keer heus heel snugger uit de hoek, waar mijn vader heus van schrok, zag ik wel.

Er werd gezwommen door de familie, behalve door mij, want ik zat met mijn akelige oor. En daarbij hou ik er niet zo van. Haat ik het. Gek genoeg was ik thuis tijdens het inpakken AL mijn bikini's kwijt. Op zich vreemd, maar kwam me niet heel slecht uit, dus ik heb niet OVERAL gezocht, eigenlijk.

Er werd in een speeltuin gespeeld, gevoetbald, gesprongen op springkussens en Hond1+2 zijn veelvuldig uitgelaten.

Nu ik er zo over nadenk, heb ik van al deez' activiteiten bijster weinig meegemaakt. Heb wel keer gevoetbald, maar dat was het wel zo'n beetje. Maar ja, had akelig oor.

Heb ongelooflijke hoeveelheid pijnstillers geslikt, afgelopen week. Naast de antibiotica. Om zeker te zijn van medicinale heling, serveerde ik Zuske, Moeder en mijzelve grote hoeveelheden wijn en heb nogal veel pinda's gegeten, wat helemaal niet zo handig was omdat ik kiezen niet op elkaar kreeg. Vanwege het akelige oor.

Gisteren werd besloten tot een fietstocht. Hadden fietsen gehuurd, maar deze alleen nog maar gebruikt om wijn te kopen een boodschapje te doen, dus er moest een tocht worden gemaakt. Vader en Zuske deden een soort wandeling, Moeder had heel wijselijk veel andere dingen te doen, dus Echtgenoot zeulde Zoon2 achterop, wij bevolen Zoon1 om zijn fiets te pakken en ik hees mezelf op de deugdelijke huurfiets met handremmen en versnellingen en alles. Zo reden wij gezin'lijk het park af. Richting Zutphen, waar ik de weg inmiddels op duimpje ken zeg.

Een route hadden we, met knooppunten en aanwijzingen en dingesen en ik had een tasje met broodjes en drinken mee. Allemaal reuze vakantie-achtig en verstandig en huiselijk.
Hopsa, gingen we op weg.
Ik zag ineens nut in van degelijke fiets, want al die bergen en heuvels en toestanden daar in de omgeving, had ik op mijn eigen barrelige fiets heus niet zomaar kunnen doen. Nu schakelde ik heel professioneel van versnelling en zong heel hard van de paaahaaden op en laahaaanen in, tot ergernis van Zoon1.

Eerst was alles heel mooi en groen en leuke omgeving. Na geruime tijd vond ik dat het best lang duurde allemaal. Zoon1 begon zich ook af te vragen waar dit alles heen zou leiden, maar Echtgenoot zag het nog zonnig in en Zoon2 zong gewoon 'dag Sinterklaasje' en deed een tukje achterop de fiets.

We zaten op een bankje, kwamen hele kleine baby pony paardjes tegen, zagen lammetjes op de weg lopen, de zon brak door, lalala, wat een jolijt.

Tot ik het goed zat was zeg.

Een ijsje werd gegeten, in een zeer brak etablissement, met opvallend veel lelijke mensen erin, maar het ijs was groot en veel en dus goed.

Gingen we weer op weg. Duurde uren. Uuuuuuuren. Zoon1 had rugpijn, ik had zere billen, Zoon2 was nog immer in nopjes met ´de mooie fietsoptocht´ en Echtgenoot deed net alsof hij het erg leuk vond allemaal.

Ik was pijnstillers vergeten en zat dus met kloppend en nog akeliger oor over de zandpaadjes te hatselen, onderwijl Zoon1 moed inpratend. ´Kom op nououuuuuuuu we zijn er heus bijijijijnaaaa´.

Zutphen hebben we wel soort van bereikt, maar zijn er fluks langsgereden, want niemand had meer zin om nog verder te fietsen dan absoluut nodig. De terugweg zou korter zijn, maar dat was een grove leugen van de routebeschrijving.

Na nog een korte stop, een verfrissende plaspauze en een opbeurende sigaret, begon ik maar met zingen van de uil in de olmen, waarop Echtgenoot en ik nog even in beraad gingen waarom een uil ´koekoek´ zegt, wat dus ´oehoe´ moest zijn. Ik hou van zulke gesprekken.

Ik serveerde de Zonen het laatste beetje gazeuse uit mijn tas en opgewekt, (ik), boos (Zoon1), slapend (Zoon2) en knooppunten zoekend (Echtgenoot) togen we verder.

Eind van de middag zagen we het vakantiehuis in de einder gloren, en omdat het inmiddels borreltijd was, trapte ik meteen een tandje harder en beloofde chips aan de Zonen.

Eind goed al goed. Patat gehaald, pijnstillers ingenomen, Zonen te bedde en wijn in de buik en het was inmiddels een mooi verhaal en avontuurlijk en alles.

Vanmorgen wilden de Zonen niet naar huis, mopperde Zoon2 luidkeels over het gebrek aan een springkussen en kabelbaan in onze achtertuin, werd er nog eenmaal gezwommen en kiepten wij inhoud van alle kamers in koffers en auto.

Een fijne week met de famielje, en ik weet nu tenminste hoe ik moet kaartspelen. Zo leer je nog wat.
Ben niet uitgerust, maar wel zeer verkwikt. En akelige oor is nog immer akelig.

Verregaande pijn en de piercing die niet meer is.

Weet u nog die keer dat ik een piercing nam? Ja, nou, die heb ik dus niet meer.

Wat ik wel heb, is een afgrijselijk ontstoken oor, het gevoel alsof iemand met een vork in mijn hersens prikt aan de rechterkant, en bovendien ben ik doof.

Nu was het niet de eerste piercing die ik ooit nam, dus het is mij geheeeeeel niet zelf aan te rekenen dat dit allemaal zo akelig is afgelopen. Hoewel mijn moeder daar anders over denkt en mij al dagen hoofdschuddend aankijkt.
De keer dat ik er eentje in mijn tong nam, was er helegaar niks aan de hand. Ja, drie dagen een dikke tong en alles, maar hee, whatever. Nooit meer last van gehad. Behalve natuurlijk die keer dat ik een sollicitatiegesprek had bij een brave en dure bank, en de boel in mijn mond besloot om los te gaan. Zodat ik daar in mijn nette kleertje, met een halve piercing in mijn wang verborgen, heel zakelijk maar beslist en voortijdig afscheid moest nemen. (Kreeg wel de baan, overigens. Ha!)

Toen ik ooit jong en onbezonnen en plat-buikig was, nam ik er eentje in mijn navel. Ook niks aan het handje. Die heb ik er maar uitgehaald toen ik zwanger was van Zoon1, omdat ik het niet zag zitten dat de hele boel zou uitscheuren. Leek me minder prettig. Heb het ding ook nooit meer ingedaan, want na zwangerschappen was ik iets minder geschikt voor een navelversiering, buikesque gezien.

Toen ik eens in Italië woonde een tijdje, nam ik samen met Vriendin3 een piercing aan de bovenkant van ons oor. Vonden onszelf bijzonder cool en waren in ons nopjes. Ik herinner me daarvan, dat ik eenmaal thuis na een periode van pijnlijkheid, het ringetje eruit heb gehaald. Vandaag vertelde Vriendin3 mij dat ook daarmee wel iets mis was gegaan, voor die tijd. Iets met pus en pijn en meer van zulks. Had ik kennelijk verdrongen zeg.

Na dit alles vond ik het evenwel dus drie weken geleden een heul goed plan om toch nog weer een piercing te nemen.
Ja het deed pijn. Ja het stond leuk. Ja het deed eigenlijk best wel pijn en ik googelde me ongans naar informatie, depte met water en zeezout of het een lieve lust was en had toch best vertrouwen in het geheel, hoewel ik wel iedereen die een beetje in de buurt van mijn oor kwam een heut voor het hoofd wilde geven.

'Hatsel dat ding er gewoon uit zeg' adviseerde mijn waarde zuster.
'Ga anders gewoon even terug naar de piercingwinkel' zeiden andere mensen.
'Je lijkt wel gek, kind' aldus mijn moeder.
'Ieeewww' meldde Zoon1.
'Doet het erg pijn, mammie?' kweelde Zoon2.
'Hier heb je wat antibiotica zalf' kwam de lieve Vriendin2.
'Wat heb je nou weer?' keek mijn vader een beetje wazig naar mijn oor.
'Goh, ik heb nergens last van gehad zeg' beurde VriendinT mij op, die dezelfde piercing heeft.

En terwijl ik van de week onze koffers thuis inpakte, teneinde een weekje weg te kunnen gaan met mijn ouders, zuster, Echtgenoot, Zonen en Hond1+2, begon ik me toch af te vragen of ik misschien wellicht even naar de huisarts moest gaan, wegens inmiddels verregaande pijn in mijn oor.

'GA IN GODSNAAM NAAR DE HUISARTS, JIJ ACHTERLIJKE' zeiden ook mijn moeder en zuster.
Welnu, dat deed ik dus maar. Gisterenochtend, vlak voor wij zouden afreizen naar het pittoreske Eerbeek, te Gelderland.

De huisarts keek een seconde naar mijn oor, verbleekte een weinig en zei: 'Die piercing moet eruit'

'ERUIT?' Was ik verschrikt. 'tut tut, dat is ook weer zo wat he' deed ik, scheel kijkend van de pijn.

Verliet het pand met een recept voor antibiotica en wij reden naar de einder.
Eenmaal in het vakantiehuis, begon ik danig in te storten zeg. Dronk een aantal wijn, omdat dat nu eenmaal altijd een goed idee is, vroeg mijn zuske om eens goed naar mijn oor te kijken, slikte een schrikbarende hoeveelheid pijnstillers en besloot uiteindelijk dan toch maar, dat het beter was om het ding te laten verwijderen. Ja, soms kom ik verstandig uit de hoek.

En vandaag toog ik met Echtgenoot naar Zutphen, waar ik ook raar vaak kom tegenwoordig, om in de plaatselijke piercingwinkel mij van de ellende te laten ontdoen.
Dat het een beetje pijn zou doen, schatte ik al in. Tuurlijk.
MAAR DAT HET HEL EN VERDOEMENIS EN LEVENDE HORROR ZOU ZIJN. Dat had ik niet voorzien.
Godallemachtig.
Doe liever bevalling.

De meneer was superlief, ondanks al zijn haar en tattoo's en schrikbarende beroep. Vond het óók niet leuk, zo zei hij. Vloekte ook een beetje, wat bijna niet te horen was omdat ik ook een beetje wat riep in de trant van wat godslastering. Tranen in mijn ogen zeg. En ik ben toch waarlijk niet echt een huilerig iemand.

Uiteindelijk was het voorbij. Ding eruit. Kreeg ik in zakje mee, ter herinnering.
Om mezelf te troosten kocht ik een nieuw bolletje voor in tongpiercing. Liet dat erin zetten.
En verliet met trillende benen het pand.
Rookte sigaret, en ging met Echtgenoot op weg naar supermarkt teneinde een voorraadje drank te kopen. En ook wel wat avondeten voor de kinderen en zo.

Eind goed al goed, zo dacht ik.
Tot ik tijdens het diner een blauw steentje tegenkwam, in mijn macaroni. Bleek nieuw bolletje te zijn.

En ik in plaats van grote opluchting aangaande oor, een zo mogelijk nog zeerdere rechterkant van gezicht heb.

Piercingsgewijs, zit het me kortom niet geheel mee deze dagen.

Maar, ben veerkrachtig iemand, zoals Zuske en ik elkaar altijd vertellen. Dus ik drink nu een Sloveense wijn, uit de plaatselijke supermarkt, kijk naar mijn familie die enorm vakantie-achtig een spelletje spelen en naar Hond1+2 die elkander zeer lief vinden.
En heb les geleerd. Neem geen piercing meer.
Ga me beraden op tattoo. U zult er nog wel van horen.