Alleenstaande moedert.

En zo weet ik opeens hoe het zou zijn als alleenstaande moedert. Dn Echtgenoot is afgelopen woensdag vertrokken voor een vakantie naar Duitsland, met vrinden en onbekenden, op de motor, en komt morgen pas weer terug.
Nu ben ik niet zo van de motor, vanwege namelijk de mogelijkheid om bloederig en akelig ten val te geraken en dan dood te gaan enzo, en ik ben ook niet zo van de 5 dagen gans alleen thuis met Zoon1+2, maar alla, ik werd daar zo onlangs een jaartje dagje ouder en daarmee opeens ook heel wijs en coulant en alles, kennelijk, dus ik deed zo van 'daag liefje, veel pleizier' en ik raadde Echtgenoot aan om ook zijn zwembroek mee te nemen om het plezier te verhogen.

Wat ik er tot nu toe van vernomen heb wordt er veel bier gedronken in een partytent en ook cocktails, en wordt er heel lekker geslapen, in het hotel in het bed waar geen Zoon1+2 aan de nacht en de ochtend te pas komen.

Ja dat is fijn zeg, voor Echtgenoot. Nee, echt heel fijn. Ik gun dat hem zo he, al dat bier en al die slaap. Waarlijk.
Haha.
Nee maar echt. Heus waar. De man heeft een vakantie, met vrinden en bier en slaap en ik gun dat mijn lieve hardwerkende Echtgenoot. Zo ben ik hoor.
Ja.
Geniet maar, liefje. Mijn hartje, mijn engel, mijn patatteke.

Ondertussen heb ik mij daar een leeeeven, een leeeeeeven.
Ik ben kapot, mensen.

Ah welnee, het gaat eigenlijk heel goed! Zo goed had ik het eigenlijk niet gedacht. Bij de woorden 'schat, ik ga 5 dagen weg met mijn vrinden om motor te rijden, bier te drinken en lekker te slapen', sprongen eigenlijk mij de zweetdruppels op het hoofd, in de ogen en op velerlei andere plekken. Ik dacht namelijk natuurlijk direct aan de andere keren dat ik eens een of twee nachtjes de zorg voor Zoon1 alleen had gehad, en die dagen spoken mij nog dagelijks door het hoofd en zullen mij op mijn sterfbed nog kraakhelder voor de geest komen.
Dat ging namelijk een keer niet zo heel best. Zeg maar dat ik mijn vader moest bellen omdat ik een beetje bijlmoordenaar-neigingen kreeg. Zoon1 was namelijk nogal sterk, voor een drie-jarige, toen hij twee was. En niet zo meewerkend ook. En ik kon zeg maar zijn luiertje niet eens verschonen zonder daar anderhalf uur voor uit te trekken en dan had ik de poep in mijn haren zitten en hij nog steeds geen schone luier.
Maar niets van dat al dit keer.

En heus niet dat alles gewoon maar gewoon ging hoor. Welnee.
Maar het was allemaal eigenlijk heel gezellig.
Vooral omdat we donderdag naar de Linnaeushof gingen. Met de trein en de bus waar Zoon2 nog nooit in was geweest, dus die was nogal enthousiast.

In de Linnaeushof was alles geweldig leuk. Niks dan lof voor die speeltuin, en Zuske die met ons meewas en ons trakteerde op het uitje, was zo mogelijk nog enthousiaster dan Zoo1+2.
Serieus, als u nou net een promo-fimpje voor de Linnaeushof wilde gaan opnemen; bel mijn zusje. Komt helemaal goed.
Na een paar uurtjes gingen we alweer huiswaarts, omdat Zoon2 moest slapen, en toen kwam de bus te laat en daardoor misten we de trein, maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.
Des avonds kwamen Vriendin1+2 ook nog langs met wijn en dat was, zoals altijd, erg gezellig. Kijk, Zoon1 was voor 6 uur al wakker, terwijl wij er na 1 uur pas inlagen, en we moesten gewoon werken, maar hee, wij zijn jong en fris en wij kunnen dat best aan.
Zoon1+2 naar opa en oma en zij hadden weer een heel prima dag, met een snelboot naar Amsterdam en krentenbollen en tosti's en koekjes en de hond uitlaten.
En ik ging werken waar ik helemaal niet meer zo veel zin in heb. Dat kost best wat energie.

Na dit alles waren wij allemaal wel heel erg moe. Heel. Erg. Moe.
Dus het kan zijn dat er wat geschreeuwd is hoor. Kan zijn.
Maar we haalden patat en pindasaus en dat maakt altijd wel veel goed hoor. Ik geloof heilig in wijn patat.

Nou en vandaag was het zomer! Wij haalden zo wat boodschappen in Het Dorp, waar wij heel Dorpesque voortdurend op straat bekenden tegenkwamen voor kleine gesprekjes en wij aten ijs en keken een film terwijl Zoon2 sliep en wij hadden kortom, een heel prettige zaterdag.
Oh en ik kocht een nieuwe waterkokert. Want namelijk deze afgelopen dagen sloegen tot drie keer toe de stoppen door, terwijl ik een kopje thee probeerde te zetten.
En nu komt het mooiste van alles; Ik. Heb. Zelf. Het. Stoppenprobleem. Opgelost.
Ja, dat is me wat.

Normaalgesproken, zou ik namelijk, in de duisternis des huizes, om iemand zijn gaan gillen. Dat doe ik al mijn hele leven.

Duisternis: Pappaaaaa!!
Duisternis: Favo Eeeeeex!!!
Duisternis: WIE DAN OOOOK!

En nu: ik ging naar de stoppenkast, nadat Zuske zei; ja, er is waarschijnlijk wel een dinges, een knopje ofzoo, en die staat dan omlaaaag, of omhoooog en dan moet je even kijken en dan doe je die weer terug, ofzo.
En wat bleek. Dat was ook zo.
Hop.
Licht in de duisternis.

En daar ben ik dan trots op he. Ik vertel dat dus aan iedereen.
Ik zou het prima doen, alleen.

Maar liever niet hoor. Want het ging prima, echt prima, en Zoon1+2 en ik hebben het heel gezellig. En, het moet gezegd; mijn huis blijft wonderlijk netjes, zo zonder Echtgenoot erin. Ik weet niet wat die man doet, maar het maakt rommel.
Maar het is wel saai, alleen naar bed. En aan de tafel de enige te zijn die mijn kookkunst waardeert. En natuurlijk, geen 10 minuten voor mezelf. Dus ik hoop maar dat Echtgenoot morgen veilig terugkomt, gezellig.
En om de tijd nog door te komen, ligt Zoon1 nu in mijn bed, dus daar ga ik zo lekker bijliggen.