zaterdag 31 maart 2012

Het Houten Huwelijk. Een dag later.

Nou, daar zitten we dan. In Deventer in een fancy hotel Thuis. Lekker samen, uitbuikend van een champagne ontbijt Met Zoon1+2 op de bank.
Het was weer eens zover.
Ziekenhuis.
Geen weekendje weg.
Tranen met tuiten door Zoon1 en mijzelve.

Donderdag kwam Zoon1 thuis, mank lopend, moeilijk kijkend, maar vrolijk en geen bloed of wat te bekennen. Dus maakte me niet perse zorgen, het is een jongen, valt wel eens, is normaal, loopt even mank, blauwe plek, klaar.
Ik schreef een olijk stukske, dronk een wijn, dacht aan ons weekendje weg en legde mijn nieuwe truitje klaar om aan te doen tijdens het uitgebreide restaurantdiner dat we vrijdagavond zouden gaan gebruiken.
In de nacht van donderdag op vrijdag stond Zoon1 luid huilend in onze slaapkamer. Niet eens meer mank lopend, maar half kruipend en met duidelijk heel veel pijn.
Ik nam hem in bed bij me, Echtgenoot koos maar voor het bed van het kind en ik was vervolgens de rest van de nacht wakker met een kermende Zoon.
Om 07.00 gisterenochtend belde ik de spoedpost van het ziekenhuis maar weer eens, haalde oude herinneringen van vorige week op met de telefoniste, ha, ha, ha, en legde de zaak maar weer eens voor.
En ja, wij moesten maar langs komen.
Beelden van Deventer en sauna en romantische taferelen in een mooie hotelsuite vlogen aan mijn geest voorbij, toen Echtgenoot en Zoon thuiskwamen van het ziekenhuis een uurtje later.
Een ontsteking in de heup van Z1.
Minimaal 4 dagen platliggen, kan wel twee weken duren.
Oorzaak onbekend, waarschijnlijk een virusinfectie. Pijnlijk maar onschuldig.
Daaaag weekendje weg.
Ik slikte mijn teleurstelling dapper wegIk ging best hard huilen, legde Zoon1 op de bank met een stapeltje boeken en dvd's, zette mijn leed op Facebook en annuleerde het hotel.

Gelukkig kon Zoon2 alsnog logeren bij opa en oma, want hij verheugde zich al zo ontzettend en eind van de ochtend zaten E, Z1 en ik dus thuis. Zoon1 werkelijk heel zielig met veel pijn en ook een klein beetje sterallures, dat wel. Commandeerde op hoge toon zijn arme ouders, eiste diverse versnaperingen geserveerd te krijgen op zijn troon ziekbed en las boekjes en keek tv. Echtgenoot deed een slaapje naast hem op de bank, nadat hij mij wel nog even feliciteerde met onze trouwdag en daar heus heel liefdevol bij keek.
En ik ging maar eens onze kast opruimen.
Net waar ik zin in had.
Het was een rare dag, die voelde als een verregende vakantiedag, als een jurk die je aantrekt voor het feest van het jaar en die dan te klein blijkt, als een heel lekker broodje vis waar je voedselvergiftiging van krijgt, als een taart die je trots uit de oven haalt en die instort. Een beetje zo. Maar het was ook wel fijn, de grote Zoon1 heel veel kusjes geven, zonder dat hij kan wegrennen, mhe, de teleurstelling over ons weekend kunnen delen met Echtgenoot, en het idee, dat er toch waarlijk ook wel ergere dingen zijn natuurlijk.

In de avond haalden we grote hoeveelheden patat en hamburgers, aten dat op de bank voor de tv en we brachten Z1 naar bed, wat nogal wat voeten in de aarde bleek te hebben. Krijg een kind dat zich niet kan bewegen maar eens onder de douche en in zijn hoogslaper.
Hij werkte ook niet ècht mee, zeg maar. Wat wij heus snapten. En waar wij ook best wel geduldig mee omgingen, al keek ik scheel van de moeite die ik daarvoor deed.
Natuurlijk ging ik nog even door mijn rug, bij het slepen door het huis met het kind.

Toen de rust eenmaal was wedergekeerd, keken E en ik elkaar aan, ontkurkten een fles alcohol en zaten uiteindelijk gemoedelijk tesaam op de bank, keken een film, aten een smakelijk toastje kaas, proostten op ons huwelijk en gingen uitgeput naar bed.

En vandaag haalde ik Zoon2 weer op, die de tijd van zijn leven had gehad bij opa en oma, en zo was alles weer een normale zaterdag.
Behalve dan dat Zoon1 nog op de bank ligt natuurlijk. We gaan maandag maar naar de eigen huisarts, die toch ook wel op zal kijken dat we er zijn, want we komen tegenwoordig toch vaker in het ziekenhuis dan bij de huisarts. Best verfrissend.

Ik vroeg gisteren nog aan Echtgenoot of hij misschien denkt dat we in een vervloekt huis wonen ofzo. Of wat er toch in godsnaam aan mijn karma mankeert. Of aan mijn aura of iets. Want serieus, dit zijn toch abnormale tijden hoor.

5 opmerkingen:

  1. Gefeliciteerd met jullie houten huwelijk. En balen van het weekendje weg, zeg! Maar er komt toch wel een herkansing om naar het immer bruisende Deventer te gaan..?! (Het weer is vandaag in Deventer nogal.. onstuimig; misschien als alle terrassen op de Brink staan, dan is het beter toeven!)
    Beterschap voorde kleine man!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het zal toch weer niet waar zijn he.... zou echt even een wichelroedeloper of een karmalezer in huis halen als ik jou was.

    Was eigenlijk bang dat je een houten kop van de feestavond van je houten huwelijk zou hebben, maar ook dat viel mee dus.

    Sterkte voor zoon!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank dank, het is allemaal alweer een stuk beter. Zoon1 knapt goed op en het was ook best een leuk weekend, gelukkig was er ook veel wijn op zaterdagavond. Volgende keer een nieuwe poging.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ach wat balen!!! voor hem ,maar ook voor jullie! ( moet je eerlijk zeggen dat ik platliggend kind ook liefdevol bij oma op de bank had gelegd,denk ik,..ben ik nu een ontaarde moeder?)

    nobel mens dus jij.
    zou gewoon de 5 1/2 jaar gaan vieren. mooier weer ook. en kind twee dagen van tevoren aan de pcm en binnen houden

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leonieke, helaas was bij oma geen optie, hij kon echt niks, en zelfs naar de wc was een drama, dat kon echt niet. En daarbij had hij zooo'n pijn... Maar de tweede poging komt er zeker aan!

    BeantwoordenVerwijderen