zaterdag 31 december 2011

Heel veel leuke dingen

Toen ik gisteren zo eens een rondje Facebook maakte, leek iedereen met liefde afscheid te willen nemen van 2011. Kennelijk was het niet het meest fleurige jaar voor veel mensen. Ik ben het daar niet perse mee eens, maar ik ben dan ook een heel fleurig type he, ik zie de dingen best wel lollig in meestal. Ja. Het glas halfvol met chardonnay en de zon achter de wolken na de regen.
Ook gisteren even niet hoor, toen ik mijn net zo'n beetje geheelde teen weer in stukken brak door er een flesje nagellak op te laten vallen. Een flesje nagellak van twee meter hoog recht op dn teen doet pijijiijn echt, ik krijste wel een beetje.

Vroeger was ik altijd enorm bezig met Goede Voornemens. Ik had daar zelfs een boekje voor, waar ik dan altijd heel serieus van alles in opschreef, waarmee ik mijn leven en karakter en huisgenoten en financiele situatie en kapsel en kledingkast enorm zou gaan verbeteren.
Ben nog altijd beetje bang daarvoor.
Ben boekje namelijk al jaren kwijt.
En kan dus overal zijn. Brr, best wel voor schut als iemand dat leest ooit.

Maar ja, vroeger was ik ook altijd enorm bezig met Wat Te Doen Met Oud En Nieuw. Er moesten kaartjes voor feesten komen en onmogelijke schoenen en glitterhaarlak en grote oorbellen en al. En hoewel ik van de laatste twee nog steeds het belang wel inzie, vul ik nu de laatste avond van het jaar best wel graag anders in dan vroegerrr.
Echtgenoot en ik bleven thuis, samen, en wij hadden voor die gelegenheid een diversiteit aan dvd's, hapjes en drank in huis gehaald.
Oh.
Dat hebben we altijd.
Nou ja, waarom stoppen met iets wat goed bevalt, denk ik dan maar.
Zeker op zo'n avond. Dat zou gewoon raar zijn, immers.

En ik kwam toch nog zo wat te denken over het nieuwe jaar. We gaan in elk geval nièt verhuizen, dit keer. Ook al is dat in ons leven heus een heel olijk ritueel, dit jaar slaan we dat even over.
Natuurlijk hoop ik op een jaar vol met leuke dingen, want dat is immers wel zo gezellig. En ben ik van plan om de mensen en dingen die me energie kosten op een verkeerde manier, gewoon te negeren. Gelukkig zijn dat al onbeduidende mensen, dus ik denk dat dat me makkelijk af zal gaan.oei, onvrindelijk zeg

En gisterenavond, toen ik met Echtgenoot een paar fijne flessen opentrok, van lieve mensen leuke berichten kreeg, Zoon1 wakker werd en met zijn slaperige gezichtje zeer verrukt was van zijn middernachtelijke wakker-zijn en Zoon2 gewoon doorsliep, had ik toch waarlijk niet heel veel meer te wensen.
En kan ik alleen maar voor iedereen ook een Echtgenoot en Zoon1+2 en Vriendin 1t/m4 wensen, in elke vorm.
En omdat dit weer al te zoet klinkt en ik bijna een beetje moet braken, net als Zoon2 vanmorgen in ons bed, nadat ik hem een heel gelukkig nieuwjaar wenste, zal ik u vertellen dat Zoon1 tegenwoordig kan lezen en daartoe van zijn vader een moppenboekje heeft gekregen, waardoor ik op elk moment van de dag een diversiteit aan moppen en raadsels naar mijn hoofd krijg van het kind. Ja, echt HEEL grappig ja. Vooral omdat hij denkt dat ik echt elke keer moet lachen als ik voor de 38e keer dezelfde mop of raadsel hoor.

Wat geeft licht, èn kun je eten?

Kaarsfondue.

Ja, het belooft een mooi jaar te worden.

maandag 19 december 2011

Niet in een afgrond gevallen, dat niet.

Mocht iemand zich afgevraagd hebben of er soms iets aan de hand was, of ik in een afgrond was gevallen of met gruwelijke griepen te bedde lag of mijzelve bij ongeluk verwond had ofzo. Ja.
Haha.
Nee hoor. Behalve dat laatste dan.
Allemachtig, ik kan tegenwoordig echt niets meer doen zonder dat ik overal pijnen heb en al. En nooit bloed ofzo he, dus nooit aantoonbaar, nooit eens met gips en verbanden enzo, is trauma uit jeugd. Nooit eens een arm vol gips waar dan iedereen dingen op schrijft, nooit eens met krukken lopen, tssssk.
Wat ik wel had, was een verrukte nek. Ik kon niet meer naar links kijken zeg, wat vrij irritant blijkt te zijn. Zere nek, zere schouder, zere rug. Eigenlijk nog steeds, maar minder erg.
Ook stond ik laatst zo half op het balkon met mijn voet over de drempel, waarop Zoon2 de deur een zwiep gaf en daardoor mijn voet eronder klemde. Dat deed pijijijijn, echt. En toen was zeg maar nu net nog maar een heeel klein stukje blauwe nagel te zien, toen viel er dit weekend een pan op mijn voet. Gewoon, toen ik die in de kast wilde zetten. Een heel zware pan. Dat deed pijijijijn echt. En toen een dagje later, gisteren, toen zette zich zo Zoon2 zich op zijn driewielert en wilde er niet meer afkomen, terwijl ik hem net naar boven wilde tillen. Dus ik tilde het kind heel lieflijk onder zijn armpjes omhoog, waarop hij met zijn beentjes de stalen fiets omklemde. Ja, ik geef mijn kind geen plastic rommel he, neen, zwaar en degelijk moet het zijn. Dus de ganse fiets ging mee de lucht in, en eenmaal een meter omhoog, liet Zoon2 de fiets los. Die met zijn hele gewicht op diezelfde voet viel. Dat deed pijijijijn! Dus ik schreeuwde zo wat en gaf Echtgenoot de schuld natuurlijk, die rap met ijs kwam aanzetten. En waarlijk, heb ik nu echt best nog wel een zere voet.

Dit alles was nadat wij een zondagse wandeling hadden gemaakt, omdat het buiten zo mooi weer leek. Maar onderweg ging het hagelen hoor.

En vanmorgen ging ik met De Zonen op pad om Zoon1 naar school te brengen, toen het heel glad bleek te zijn. En compleet in de lijn der verwachting was ik natuurlijk met kinderen en al tegen de vlakte gegaan maar dit is mij bespaard gebleven doordat een vriendelijke voorbijganger mijn karma kennelijk doorzag en mij waarschuwde voor de gladde weg zodat wij afstapten, om 2 meter verderop alle inwoners van Het Dorp te zien uitglijden.
Het koste een klein beetje overredingskracht om Zoon1 van zijn fiets te krijgen, want het leek hem wel 'cool' om over ijzige wegen te fietsen. Ik denk dat hij mijn gips-loosheid wil compenseren.

Eenmaal weer thuis na een verkwikkende wandeling naar de supermarkt, kuch zat ik heel rustiek aan de koffie, toen ik me net afvroeg waar Zoon2 eigenlijk mee bezig was, aangezien rustiek-aan-de-koffie-zitten eigenlijk al vreemd is, toen het kind heel blij met de wii spelletjes van Zoon1 aan kwam zetten, die hij eigenhandig uit de hoesjes had gepulkt.
Daarna kwam Vriendin3 op bezoek met haar Zoon2 en wij zaten net zo'n beetje leuk te praten over het liefdesleven van Vriendin 1,2 en 4, toen wij een beetje lawaai hoorden en de ZonenTwee bleken bezig te zijn om de kooi van Cavia1+2 om te gooien, nadat zij deze hadden volgegooid met autootjes.

Nadat we de boel hadden gesust met kerstkransjes, zo wat fantaseerden over Dochters en onze koffie op hadden, namen wij afscheid.
En zo zat ik hier, met een zere voet, een huis vol kerstkransresten, die ik aan de linkerkant toch niet zie, door het raam zie ik een enorme hagelbui komen, net als ik straks Zoon2 weer van school ga halen en denk ik aan de 'WinterWonderLand' voorstelling waar ik vanavond naar toe moet, omdat Zoon1 daarin meedoet. Het is een voorstelling van de BSO, waar ik op een of andere manier van vermoed dat het vooral een vrij vermoeiende aangelegenheid gaat zijn, op een onmogelijk tijdstip (17.30 uur) maar waar ik natuurlijk met liefde heenmoet ga, omdat Zoon1 precies 10 seconden een liedje zal zingen, samen met 84 andere kinderen, die ik niet ken.

Dus ik dacht, dat zal ik eens opschrijven. Knapt u van op.