donderdag 28 juli 2011

Beetje vergeten dat we op vakantie gaan.

Terwijl ik bij zit te komen van de hele operaaaatie en alles, Echtgenoot bijkomt van alle logistieke consternatie en wij samen even op het balkon zitten te verzuchten in het algemeen, daagt ons opeens iets. Wij gaan overmorgen op vakantie.
Argh!
Nu zijn wij altijd dus al niet zo van de enorme voorbereiding als het op vakanties aankomt, maar dit slaat toch wel alles. Niks niet alle was gedaan, koffers opgezocht, geen inkopen gedaan, geen inventarisatie en laat staan dat we ook maar bij benadering weten waar alle kampeerspullen zich bevinden, sinds de verhuizing.
Zodoende ging Echtgenoot vanavond naar een grote kampeerwinkel en schafte zich een schare spullen aan, waarvan we al een paar jaar zeggen dat we het nodig hebben.(Tafel, stoelen, etc). Hoewel ik eigenlijk ook best een mening heb over iets als stoelen liefst roze, besloot ik flexibel ende meegaand te zijn en dat koste niet eens heel veel moeite. verdenk chirurg van hersenoperatie.
En zo kwam E net thuis, een half maandsalaris lichter, maar met diverse zeer nuttige spullen. Zo kan ik dit jaar voor het eerst gaan koken, in dn tent, zonder op mijn knietjes te hoeven zitten, (zeer handig ook, in kader van de operaaaatie en al) en kunnen wij met De Zonen aan een tafel eten en in stoelen zitten, waar we niet na 1 uur rugpijn in krijgen. Ook hebben wij nu handige ophangdingesen en een waterzak of iets, met handvatten, 'ne bezem en een rubberen hamer. Ja.
Nu morgen alleen nog even alles wassen wat ik mee wil nemen, de koffers inpakken, denken aan dekens, truien en regenjassen en laarzen, alsmede zwembroeken, handdoeken en zonnebrillen, want positief ingesteld tot het einde, zo zijn we ja.
Nog even opzoeken waar de tent is en de slaapzakken en hopen dat ons luchtbed niet lek is, waar me opeens een klein detail van bijstaat van twee jaar geleden.
Morgen nog even boodschappen doen, matjes halen voor op de grond, batterijen voor de zaklampen, wijn, koffie, filters, wat eten, wijn, rozijnen en koek in grote aantallen voor Zoon2, de nintendo voor Zoon1 vooral niet vergeten, denken aan borden, bekers, bakjes, wijn, bestek, pannen, theedoeken en afwasmiddel, muggenkaarsen, waxinelichtjes, aanstekers, wijn boeken, slippers, badjasjes, luiers, doekjes, nieuwe laarsjes voor Zoon2, sandaaltjes voor Zoon1, eigen schoenen zoeken in dozen in de gang wijn, de gare trui die Echtgenoot altijd wenst mee te nemen op vakanties, onderdak voor Cavia1+2 regelen, pasjes van zorgverzekering, pinpassen, laptop + telefoons + opladers, oorbellen, shampoo, tekenuithaalding, wijn en ehbo-doos inpakken. En misschien nog wat kleine dingen.

Ik vrees dat ik morgen de wekker moet zetten. Maar er is een grote kans dat Zoon2 erg meelevend is en om 05.30 wenst op te staan. Het is zo'n empathisch kind.
En oh ja. Morgen naar ziekenhuis voor bezoek aan chirurg. Het is maar goed dat ik nog wat andere dingen aan mijn hoofd heb.
Kan best zijn dat ik morgen te moe ben voor al het bovenstaande. Ben benieuwd of we overmorgen op vakantie gaan. Ik heb wel voor de gelegenheid mijn nagels in een dekkende kleur grijs gelakt. Natuurmens he.

woensdag 27 juli 2011

Toen ik moeilijk te prikken bleek enzo.

Als u mij zoekt, ben ik nakende met stokken aan het zwaaien boven een dampende ketel vol kokende stroop met daarin 4 muizenstaarten en een slagroomtaart.
Bij wijze van heks-achtige-bezweringsdans.
Ik zie geen andere uitweg meer.
Serieus. Ik heb een karma-probleem, denk ik.

Gisteren ging ik naar de huisarts. Ik heb namelijk een dinges, soort van aandoening, waardoor ik ontstekingen krijg op de fraaie locatie; in mijn lies. Ik zou het even nièt googelen als ik u was. De plaatjes op internet zijn erger dan ik heb. Want ik ben een heel net meisje. Hoor. Zonder lellijke dingen op mij. Maar wel met pijn, soms.
Dus.
Mijn ervaring met de huisarts en dit gedoe, is niet zo leuk. Iets met messen. Maar ik moest er toch heen. En de huisarts bekeek mij zo eens, schudde zijn hoofd en besloot dat dit 'te erg' was. Ja, heel opwekkend. En ik moest naar het ziekenhuis. Daar keek ik echt naar uit. Nee.
Maar ik was daar uiteindelijk, mijne Zuske kwam ook, wij steunen elkaar de laatste dagen wel een beetje erg raar vaak tijdens ziekenhuisbezoeken, vinden wij eigenlijk, en wij wachtten zo eens een uur of drie. Tijdens die uren moesten wij enorm lachen om bekkentjes kotsbakken en broeder Harry en de rest van de tijd deed eigenlijk alles pijn.
Nadat er een stuk of vier mannen in mijn onderbroek hadden gekeken, was de conclusie dat ik opgenomen ging worden voor een operatie.
Er werd mij zo'n twaalf keer gevraagd of ik ergens allergisch voor ben, en mij mede gedeeld dat ik niet meer mocht eten en drinken. Aangezien ik dat al niet meer had gedaan sinds maandagavond, had ik best trek in wat, eigenlijk. Toen ik waarlijk heel vriendelijk vroeg of ik dan misschien nog even een sigaretske mocht roken buiten, keken ze me aan of ik informeerde of ik een spuit mocht lenen voor een shotje heroine, maar uiteindelijk mocht het toch van onze nieuwe vriend, broeder Harry.
Vervolgens kwam er een mevrouw die mij een infuus ging aanleggen. Maar dat ging niet echt. Ze prikte zeg maar mijn hele linkerhand aan gort. En daarna mijn rechterhand. Ik vloekte maar een klein beetje, en had nog steeds geen infuus. Het bleek ook nog mijn eigen schuld te zijn, want ik ben 'heel slecht te prikken hoor'. Reddende Engel Harry legde het toen maar aan op een andere plek en toen werd ik opgehaald door weer twee andere vriendelijke meneren en naar een kamer gebracht. Ik voelde me heel interessant daarna, in een operatiehemd, met zonder kleding daaronder, en zo'n paal met een druppelend infuus erin. Ik denk dat ik zo in Greys Anatomy kan komen, het stond me heel niet slecht, al zeg ik het zelf. Ik denk dat Mc Steamy best onder de indruk zou zijn van de combinatie van mijn haar, met de groezelige blauwe kleur van mijn vormeloze operatiejasje. open van achteren, leuk, als je naar de wc gaat.

Vervolgens moest ik weer uren wachten. En kreeg ik het bericht dat het o zo druk was met veel erger pijnlijdende mensen, en dat het zelfs wellicht de volgende dag zou worden. Daarop knoopte ik maar een praatje aan met de mevrouw naast mij, waarvan ik te weten kwam dat ze 86 is, 6 kinderen heeft, 17 kleinkinderen en nog een schare achterkleinkinderen. Ik vertelde over mijn magere aantal Zonen en wij grinnikten samen een beetje over de mevrouw tegenover ons die steeds uit bed viel omdat ze naar de wc moest wat niet zo goed ging. Ja, je zoekt zo je vermaak he.
Toen ik de Libelle Kerstspecial uit 1996 uit had, waardoor ik op heel aardige retro-ideeen kwam, wachtte ik nog maar eens een beetje en dacht veel aan wijn, sigaretten en boterhammen met kaas.

Eind van de dag werd ik opeens toch opgehaald voor de operatiekamer. Alles moest snel snel en ik moest beslissen of ik algehele narcose of een ruggeprik wilde. Op zich sprak beiden me wel aan, maar dat mocht niet.
Het werd een ruggeprik, waarvan ik tijdens de bevallingen van Zoon1+2 hele mooie beelden had in mijn hoofd, maar toen kreeg ik het niet, en ik was dus best wel benieuwd.
Nah. Ik vond het maar niks.
Wel dat ik niks van de operatie voelde hoor, ja, dat vond ik wel prettig.
Maar aaarrrgghh wat een akelige sensatie. Geen benen. Geen buik. Geen borst. En dan na een paar uur opeens weer wel, heel langzaam.
Ik kreeg uiteindelijk, 26 uur na mijn laatste hapje eten, een overheerlijk bord met aardappels, broccoli en een sudderlapje en een soort soep. Ik schoof de boel in 1 hap naar binnen en zelfs het vla-achtige toetje at ik op. En ik houd daar niet zo van hoor, eigenlijk.

Daarna hoorde ik dat ik de nacht eigenlijk moest blijven. Dat wilde ik niet, ik wilde naar huis, naar Echtgenoot, naar Z1+2 en naar mijn eigen bed. Als ik weer kon lopen en kon plassen, jaja, mocht ik dan wel naar huis. En dus kon ik lopen en plassen en kon naar huis. En dat was het dan wel eigenlijk.

Oh nee. Vanmorgen had ik nog de schone taak om stukken gaas, die ìn de wond zaten, eruìt te halen. Toen ik weer was bijgekomen van mijn flauwte, ging het wel weer.

Zodoende dus.
En nu mag ik even niet tillen. En me druk maken. En moet ik veel spoelen. En rusten.
Vrijdag moet ik weer terug naar de chirurg, om er naar te laten kijken. En als die man ook maar rept over aanraken, messen, gaasjes of spoelen, dan zult u er nog wel over lezen in de krant denk ik.

zondag 24 juli 2011

Van de avonturen die ik in 24 uur beleefde

Ja nou, het lijkt natuurlijk altijd alsof ik alleen maar een beetje bezig ben met Huis1+2, Zoon1+2, Echtgenoot, Wijn1+23+4+5 en Cavia1+2 enzo. Maar niks is minder waar. Ik maak een avontuuuuren mee, een avontuuuuuuren! Nou! Nee maar echt. Dit weekend.
Pfffff.
Avontuuuuuren!

Het begon allemaal, toen mijn ouders op vakantie gingen. Naar Holten. Ik dacht de hele tijd Holteren, maar dat bestaat niet.
Ze gingen afgelopen vrijdag, naar een huisje, met de hond en de fiets en theedoeken en koffiefilters. Zo'n soort huisje. En mijn Zuske zou ook gaan, gezellig, voor een weekendje. En vrijdag zaten Zuske en ik een beetje te smsen, zij vanuit Holteren en ik vanuit huis, en wij waren heel grappig tegen elkander en ik zat zo een beetje te klagen tegen Echtgenoot, van dat ik ook wel had gewild en oh hoe gezellig, en toen zei hij tegen mij, dat ik ook wel kon gaan. Een weekendje. Paar dagen, nachtje, twee nachtjes. Oehh dat vond ik een goed idee zeg. Maar moest er nog even over denken. De Zoons enzo he, en al plannen voor zaterdag enzooo, gewoon, des moeders' overpeinzingen en argumenten.
Zaterdag begon de dag niet heel prima, met ruzie met Zoon1, regen, irritatie en vermoeidheid en weer zei Echtgenoot dat ik wel kon gaan, lekker. En opeens zag ik geen tegenargumenten meer, maar een avond vol wijn met Zuske, lekker eten van mijne moeder en uitslapen. Heel rap pakte ik een tas, zocht de treintijden op en vertrok.

En toen en toen en toen. Nou. Toen miste ik Trein1. Dus reed als een dolle naar Station2 en zat daar net op tijd nog in de trein. De reis ging verder soepel en ik stapte zonder veel gedoe in Trein 3, 4 en 5 en kwam volgens schema aan in Holten. Alwaar ik na enig overleg met de plaatselijke busschauffeurs in een bus stapte en lichtte per sms mijn ouders in dat ik heel goed op schema bijna aan zou komen en of ze de wijn al koud hadden staan. En vervolgens bleek de chauffeur van de bus een minder geschikte kenner van de omgeving dan je zou verwachten van een chauffeur van ene bus in een piepklein dorp, want hij zette me uit de bus, op een plek midden tussen de weilanden en langs een snelweg. Volgens hem was ik nu wel in de buurt van mijn bestemming. Helegaar niet dus. En dat had ik vrij snel door en na nog wat smsen en bellen, ging ik maar lopend weer terug. Na 10 minuten kwam er een meneer aan fietsen. En die vroeg ik de weg. En die keek zo een beetje twijfelachtig naar mijn hakken en de laaange weg die voor ons lag en zag denk ik niet mijn grijze uitgroei maar wel mijn lieflijke oogopslag kuch en zei: 'spring maar achterop' . Ongelovig keek ik hem aan, maar bedacht mij niet lang en sprong. En zo reden wij door het Holtens landschap en ik kwam te weten over zijn kinderen die elke dag kilometers moesten fietsen en over het feestje waar hij zelf op weg naar toe was, met een rugzak vol eten en drinken en ik vertelde over mijn reis en de infantiele buschauffeur. Na een kwartiertje fietsen wilde de meneer toch wel graag weten waar ik nou eigenlijk preciès naartoe moest en belde met mijn vader, terwijl ik er naast stond, grinnikend. En toen bleek dat we bij een bushalte stonden. En er kwam een bus aan, en hela, wie was de chauffeur.. jawel, wederom de retardische kerel van de heenweg. Ik keek hem vuil aan en vertelde van mijn tocht door de weilanden, hij keek me schaapachtig aan en ik mocht toen gratis met de bus mee terug naar het station, waar mijn vader me dan zou ophalen. De Aardige Meneer keek toe hoe ik de bus inging, waarop ik er weer uitsprong en hem dikke zoenen gaf, voor zijn vriendelijkheid. Ik geloof wel dat hij daar een beetje van schrok, maar toen ik vanuit de bus nog naar hem wuifde, hij weer op de fiets, keek hij erg aardig en wuifde terug.

Nadat ik eindelijk in het vakantiehuis aankwam, bleek mijn Zuske ziek te zijn. Zij zat er bepaald niet florissant bij. Met een vette oorontsteking en koorts en pijn en ellende. Dus na het eten, belden wij de huisarts aldaar en konden later die avond in Deventer naar het ziekenhuis komen. Wij lieten een taxi komen en reden een half uur later weg. Ik had toen pas 1 wijn op. Even voor de beeldvorming. De taxichauffeuse was ontzettend aardig, kletste met ons, had een positieve mening over Miss Etam, kwamen wij te weten, en zette ons netjes af bij het ziekenhuis. Waar we een half uur in de wachtkamer zaten tussen een zielige baby en een dronken familie.
Na een uur zaten we weer in de taxi, met antibiotica, druppels en een grote behoefte aan wijn en sigaretten ons bed.
Bij aankomst in het vakantiehuisjespark konden wij de weg niet vinden, moesten onze vader inschakelen om ons de 12 meter van de receptie naar het huisje te begeleiden en gingen uiteindelijk maar naar bed. Ik lag op de bank. Dat lag best wel lekker. In vergelijking met de grond, denk ik. Nee maar echt, goed geslapen.
En vanmorgen was ik twee uur eerder wakker dan de rest van de familie. Want half acht is toch zeker een uur of 2 later dan ik gewend ben, dus was compleet uitgeslapen. Ik zette koffie, las in mijn boek en vond het allemaal best wel vakantieachtig toch. Zo met de regen tegen de ramen enzo.

Zuske en ik besloten om rond lunchtijd maar weer eens op huis aan te gaan. En tegen twee uur zaten wij aldus in de trein terug. Zuske met een hoofd vol pijn en ellende en ik met een hardnekkige lach op mijn gezicht en echt een heel positieve uitstraling. Want ondanks dat de afgelopen 24 uur niet helemaaaaal waren verlopen zoals gedacht, daar laat ik me heus niet door uit het veld slaan. Nee. Nee heus niet. Welnee.
Maar toen kwamen wij uit Trein1, stapten in Trein2, en daar was een toestandje. Er was iemand 'onwel' geworden, twee meter achter ons. Dus er was wat rumoer en wat omroep-vragen om een dokter. 'Onwel' bleek behòòrlijk niet-wel, want er was reanimatie, we moesten uit het treinstel, de trein reed uiteindelijk niet meer en later hoorden we dat onwel, overleden was geworden.
Ja, dat was niet zo leuk. Erg he.
Ook al omdat we daarna met alle mensen uit de ene trein, in een andere trein moesten, waar ook al veel mensen inzaten. Dus stonden we een half uur half-vallend in zo'n treintussenstuk en keken een beetje amechtig voor ons uit, tot we in Trein4 zouden kunnen stappen op het volgende station.
Voor de rest ging het goed. Zowaar. We kwamen aan in Haarlem en konden daarna ieder op de fiets in de stromende regen naar onze huizen fietsen. Waar ik Zoon1+2 en E weer in dn arm'n sloot, een wijntje inschonk en vertelde over mijn Weekendje Even Weg Van Alles Thuis, Ter Ontspanning En Dat Ik Er Lekker Even Uit Was'
Dus.

Maar ha, ik heb ook best wel gelachen hoor. En ik zal voor altijd terugdenken aan de vriendelijke meneer op de fiets, in Holten. En aan de arme mevrouw die dood ging in de trein. En dat ik zo blij was om Z1+2 weer te zien. En mijn eigen Huis2 dat opeens heel erg als Huis1 voelde. En zo was dit weekend toch meer dan twee ellenlange treinreizen en een ziekenhuis. Een heel avontuur.

vrijdag 22 juli 2011

Echt wel genieten hier.

Heel Nederland heeft al weken vakantie en is bijkans alweer de schoen'n aan het poetsen voor schooljaar 2011/2012, maar wij hier in Haarlem Bloemendaal Haarlem hebben nu dan ook vakantie. Ja, ik niet hoor, maar Echtgenoot en Zoon1 en alle makkertjes van school en alle ouders die nu moeten schipperen met vakantiedagen, opvang en opa en oma.
Het is dat Echtgenoot in het onderwijs werkt en aldus net als Zoon1 tien weken vakantie heeft (TIEN),want anders zou ik me dus echt geen raad weten. Geen raad. Nee maar echt, gèèn rààd.

Deze week stond in het teken van Het Afscheid. Afscheid van de school voor de vakantie, maar vooral afscheid van Zoon1 van de school in het geheel. Het was wel vooral mìjn week die daarvan in het teken stond, trouwens. Ik vind het allemaal nogal wat, en Zoon ook wel, maar toch anders dan ik. Kreeg ik de indruk.

Ik: Ach Zoon, dit is de laatste keer dat ik je van school haal hier. Snik.
Z1: Watte?
Ik: De laatste keer, liefje. Meehh.
Z1: Wat eten we vanavond? Mag ik ijs?

Verder was ik gisterenavond tot 22.00 bezig, samen met Zuske gelukkig, met 30 traktaties voor het kind om uit te delen in de klas, die er uiteindelijk best wel leuk uitzagen, wat een hele opluchting was, want middenin het proces verloren wij het vertrouwen nogal in onszelf en onze knutselkwaliteiten en zagen wij ons bijna genoodzaakt de hele boel in brand te steken om het bewijs van onze waardeloosheid te vernietigen. Ja, echt. Maar toen loste een blauw versiersellintje opeens echt een hoop op. En waren wij trots zeg, op het resultaat. Wij hebben zelfs een foto naar ons moederke gestuurd om te laten zien dat haar opvoeding niet voor niets is geweest. Niet voor niets!

En vanmorgen togen wij met zeer excited Zoons naar school. Zoon2 pikt de algemene stemming altijd feilloos op. En ach, daar stond ik in de klas en kwamen meteen de zoete vriendinnekes van Z1 naar mij toe, om mij met kleinemeisjespiepstemmen te vertellen van hun nieuwe slippers, nieuwe rok en nieuwe jurk. En oei, dat ga ik toch zo missen, de lieve kleine vriendjes van het kind, die mij gewoon Kriiistel, Kriiiiiistel noemen, en die Zoon2 optillen en met hem rondsjouwen en die de hele tijd proberen om Zoon1 te zoenen, waarna hij hen probeert op te eten. Zoon1 is tegenwoordig meer van de piraten en de stoere jongensvrienden, waar hij zich eerst altijd omringde met meisjes en kralenkettingen, maar toch zijn de meisjes nog altijd wel in zijn hart, en anders wel in de mijne.

En zo was het een week waar een mens wel van moet bijkomen. Maar dat kan nu dus ook. Want het is vakantie. En heb ik precies drie hele dagen om even te kalmeren, waarna ik weer ga werken alvorens ik in de chaos die onze benedenverdieping is, 387 kampeerspullen moet gaan zoeken, wassen, inpakken en me psychisch voorbereiden op 10 dagen kamperen in Garderen. Heel pittoresk Garderen. Wat een leven. Ja, nee, dat is echt genieten hoor.

woensdag 20 juli 2011

Zoon2 en zijn voorkeuren.

Nog twee dagen en al mijn mannen hebben vakantie. Ik geloof dat zij daar erg zin in hebben, maar ik vooral, kijk er naar uit. Buiten dat ik straks ook lekker twee weken vrij ben, verheug ik me op vijf hele weken van relaxte ochtenden, geen logistieke toestanden en geen rennen en vliegen en sjouwen en haast. Dat is goed nieuws, voor 'ne moeder. En na die weken verblijven De Zonen beiden hier in Het Dorp, op school en kinderdagverblijf, dus dat scheelt op mijn vrije dagen ook een hoop gefiets. We zijn er allemaal ook erg aan toe, na het laatste half jaar. Ik heb Echtgenoot zelfs nog nooit zoveel thuis gehad in de avond, dan de laatste twee weken. De arme man heeft zo hard gewerkt, dat hij zelfs de afgelopen weken even zijn fiets aan dn wilgen heeft gehangen en slechts nog puf heeft voor avondjes op de bank of naar vrienden. Ik zeg, heel niet slecht. Ik zou anders bijkans vergeten hoe de man eruit ziet.
Zoon2 weet van dit alles natuurlijk niks af. Die laat op zijn eigen manier blijken dat hij toe is aan rust een andere fase en is de afgelopen weken al bijna elke ochtend om 05.00 uur wakker. Dat breekt een mens wel op, zeg ik. Hem niet hoor, hij blijft er vrij vrolijk onder en kan zelfs harder en beter lopen dan eerst. Wat natuurlijk heel schattig en goed is. Ja. Echt heel goed. Maar wel vermoeiend.

Wat Zoon2 ook laat blijken, is dat hij nogal fan is van zijn vader. Heel Erg Fan Van Zijn Vader. En zijn broer. En zijn opa en oma. En zijn tante. En zijn andere tante. Niet zo van zijn moeder.

Als ik van mijn werk kom, krijg ik deze reactie:
'hee, haai mamma'

Als Echtgenoot van zijn werk komt:
'PAPPA! PAPPA! PAAAAPPAAA!!!!!'

Als ik naar mijn werk ga:
'Daag mamma'

Als Echtgenoot naar zijn werk gaat:
'NEEE PAPPAAAA!! Neeeneeneeeneeeneeeeneeeee pappaaaaa! Kuskuskuskuskuskuskuskuskus'


En vanmorgen hadden wij ook een heel liefdevol moment met het kind. Ik niet, hoor. Maar de rest van de familie wel. Zoon1 had een voorstelling op school, teneinde de afsluiting van het schooljaar vast te vieren. Wij gingen daar allen heen, ook Echtgenoot en oma mocht ook komen.
E + Zoon1 gingen met de auto en ik zou met de fiets gaan met Zoon2. Waarna zich de volgende 10 minuten voordeden:

Ik: Kom Zoon2, we gaan op de fiets.
Z2: pappa?
Ik: Pappa komt ook zo, die gaat met de auto.
Z2: Neeeee, pappaaaaaaaa!!
Ik: jaja liefje, die komt zo. Wij gaan zo ook oma zien!
Z2: OMA! OMA!! PAPPA! PAPPA!
Ik: en nu met mamma mee?
Z2: NEEEEEEEE.

Aldus. Kind op fiets gepropt. En op weg naar school.
Z2: Weeeeeehhh balk balk balk schreeuw gil
Ik: aah liefje, kijk, een hondje!
Z2: heeee, haaaaiii woef
Ik: Lief he. Krijgt mamma een kusje?
Z2: Neeeeeee. PAPPAAAAA PAPPAAAA
Ik: Jahaa, pappa komt zo.
Z2: weeeeeeeehhhhhh
Ik: kijk, een eendje! Kwak. Kwak.
Z2: heeee, haaaaaaiii! (...) PAAAPPAAAAA
Ik: Kijk, een trein!
Z2: heeeeee, daaaag haaaaaaiiii. (...) OOOOMAAAA PAAAPPPAAAAAA!!
Ik: Zo, we zijn er bijna!
Z2: PAAAPPAAAAA
Ik: Kijk liefje, een poes! Een poes!!
Z2: heeeee, haaaaaaaiii! NEEE MAMMA NEENEENEE.
Ik: Zo, we zijn er, gaat Zoon2 mee met mamma?
Z2: NEE.
Ik: Kijk, daar zijn pappa en oma.
Z2: OOOOMAAAAA PAAAAPPAAAAAA!

Dus. En precies dit scenario nadat we allemaal weer terug naar huis en werk gingen.

Het is maar goed dat Echtgenoot straks vijf weken vrij is en niet ik. Want ik denk anders dat Zoon2 uit pure ellende elke ochtend om 04.00 zijn opwachting gaat maken. Ben benieuwd of hij straks wel wil dat ik hem uit bed haal, of dat ik tot vijf uur moet wachten tot Echtgenoot thuis is. Lastig hoor.

zondag 17 juli 2011

30 Day Challenge - 5. What you ate today

Geen idee waarom deze titel opeens in het Engels is. Maar alla, ik ben flexibel hoor. That zal you wel merken.

Wat ik vandaag al ate, is niet zo heel bijzonder. Namelijk 2 boterhammen met smeerworst, waarvan Zoon2 ook nog de helft heeft opgegeten. Ik heb best wel honger actually, nu ik er zo over nathink.
Gisteren at ik in de ochtend ook twee boterhammen. Maar toen was het zaterdag. Op vrijdag at ik vier boterhammen, maar pas toen ik op mijn werk came.
Ja, dit is een heel spectaculair onderwerp, heb ik al in de gaten.

En dat terwijl ik love juist zo van eten. Maar seriously, ik denk altijd aan eten. Ik ben net een klein kind dat in de ochtend al vraagt wat er op het menu staat voor in de avond. Vanavond eten we roerbakmie, trouwens. Ik zag gisteren in de supermarkt een pak roerbakmie en thougt bij mezelf, dat ik that nog never heb gegeten volgens mij. Er is kip voor nodig. En een pak Oosterse Groenten. That kon ik niet vinden, dus heb ik maar een pak Chinese bakgroenten gepakt. Leek mij niet zo'n problem. En daarbij is dat the story of my life. Ik kook en bak altijd alles een little anders dan zoals het in het recept staat. Maar mijn theory is ook, dat het nooit echt klopt, wat op pakken en in recepten staat.
Ik zet nooit een kookwekker, bijvoorbeeld, want ik zoek altijd self een beetje uit hoe lang iets moet koken of bakken. Ik gooi overal extra kruiden in en voeg diverse ingredienten toe wat mij lekker lijkt.
Van de week aten we pancakes, waar ik altijd 100 ml melk en 1 ei meer in doe dan op het pak staat. Dat baked een stuk better vind ik zelf. Ik kook rijst en pasta altijd zo'n beetje op gevoel en de kaasfondue van yesterday fleurde ik wat op met peper en knoflook, hoewel op het pak stond dat er absolutely niks aan toegevoegd hoefde te worden.
Afbakbrood, waar ik een great fan van ben, doe ik altijd net zo lang in de oven tot het er delicious uitziet en dat is never zo na de 8 minuten die op het pak staan. Net als pizza, die goed is, als je de kaas kan smellen en niet na 12-15 minutes, perse.
Laatst heb ik ontdekt dat het heel smakelijk is, om een pak roomkaas door pasta te stirren, en er dan gebakken groente bovenop te kiepen, met geraspte cheese. Even gratis receptje zo van mij, daar boft you maar weer mee. Ik hoor graag hoe het smaakte.
Maar verder eten wij hier thuis vaak hetzelfde. Ik heb i think zo'n 20 gerechten die ik zo om en om maak, waarbij ik zo her en der wat veranderingen inbreng, want anders zouden we erg vaak hetzelfde eten. Een tijdje heeft Husband de wekelijkse boodschappen gedaan, maar toen we seriously al 4 weeks hetzelfde aten, besloot ik dat het different moest. Echtgenoot kan heel prima cooken hoor, maar houdt wel iets te veel naar mijn taste van bloemkool en pannenkoeken. En dat kwam mijn nose gewoon een beetje uit zeg maar. Say but.

Ik heb een blikje, met allemaal recepten erin, maar het only recept dat ik er eigenlijk nog wel eens uitpak, is dat van de geitenkaasquiche die ik zeer tasteful kan maken, als say ik het self. Daar ben ik wel the only one in, hier thuis. But dat boeit me niet zo very much. En ik maak het lekker toch so af en toe. En now ik er zo over denk, zit er ook een recept in van fish in de oven, waarvan het oorspronkelijke recept heel boring is, maar waar ik zelf heel nice olijven en tomatoes aan heb toegevoegd, waardoor zelfs Son1+2 het lekker vinden. Dat kan ik next week wel weer eens maken.

Anyway, ik go nu maar eens zien wat er nog voor lekkers in de kast ligt, want i have wel zin in wat to eat zo na dit stukske.

zaterdag 16 juli 2011

Vuilnismannen en De Blauwe Bak

Toen Zoon2 vanmorgen om 04.45 zijn vrolijke opwachting maakte in de echtelijke sponde, was ik toch zoo blij met hem nee ja. Maar dat terzijde. En ik lag er ook al zo lekker laat bijtijds in. Met zes bier versnaperingen achter mijn kiezen.
Maar daar gaat het nu niet over hoor. Ik wil het even hebben over de vuilnismannen hier in Het Dorp. Het lijkt hier soms een andere wereld. Als ik door het winkelstraatje loop heb ik het gevoel dat ik hier niet helemaal thuishoor, alleen al omdat ik geen trui om mijn schouders heb gedrapeerd, een witte kuitbroek draag en ik rij immers op dn bakfiets en niet in een enorme auto. Ja, dat klinkt allemaal een beetje vooroordelerig en standaard typerend en ook heel open-deurig enzo. En zo bedoel ik het ook.
De meisjes achter de kassa bij de albert heijn zijn best wel vriendelijk, maar ik was danig teleurgesteld toen ik van de week mooi geen bonus-korting kreeg omdat ik mijn bonuskaart toevallig niet bij me had. Twee flessen wijn voor 6 euro in plaats van 9 euro. Koopje. Ik ben gewend dat er bij de kassa een kaart ligt die dan gescand wordt, heel klantvrindelijk en al. Mooi niet dus hier. Dus u snapt dat ik dn bonuskaart voortaan angstvallig op mijn hart draag.
Bij de winkel waar ik binnenging omdat die er zowaar leuk en niet idioot duur uitzag (was misvatting. Ik koop meestal geen schoenen van 450 euro), vond men het heel niet Schattig hoe Zoon2 de boel bij elkaar brulde en rozijnen door het pand strooide. En bij het kinderdagverblijf word ik reeds argwanend bekeken omdat ik in de ochtend niet uitgebreid blijf hangen met koffie, maar in plaats daarvan in de stromende regen als een dolle naar mijn werk fiets. Zijn ze niet gewend hier, krijg ik de indruk.

Maar dan de vuilnismannen.

Vorige week hadden wij nogal veel vuilnis. Net verhuisd enzo he, dan heb je nog wat rommel her en der, en zo hadden wij een zak of wat mèèr dan in de Grijze Bak paste (ook wat nieuws voor ons, maar niet slecht, niet slecht). Wat wel gek is, is dat wij nu drie bakken hebben, een groene voor het tuinafval enzo, die we nog zeer gaan gebruiken aangezien we dusdanig omringd zijn met groen en bomen en struiken dat we bijkans de weg naar de voordeur niet meer kunnen bewandelen, een grijze bak dus voor de vuilniszakken gewoon, maar daar passen er echt maar drie in. En ik weet niet, maar dat gooien wij wekelijks al weg aan luiers, laat staan de rest van ons vullis. En, een blauwe bak voor het papier. En die is gròòt! Raar groot in verhouding met de grijze bak. En nu is papier-scheiden al een klein beetje nieuw voor mij, sinds ik niet meer bij mijn ouders woon, maar ik moet er nu dus dagelijks bij stil staan om eierdozen, pizzadozen en diverse kartonnen verpakkingen plat te stampen en apart in de blauwe bak te gooien, en die bak komt echt niet snel vol hoor. Vooral ook omdat ik natuurlijk vaak vergeet om eraan te denken dàt we een papierbak hebben en vervolgens maar weer eens een stapel karton in de gewone vuilnisbak sta te proppen. En ja, die ga ik er dan niet weer uitvissen, onder het drek van koffie, poepluiers en spaghettizut.
Anyway. Vorige week dus. Zette ik de grijze bak buiten. En de blauwe bak. Waar nog geen snipper papier in zat, maar die wel vol zat met alle vuiliszakken die niet meer in de grijze bak pasten. En ik stond net buiten, toen de vuilniswagen aankwam. Mijn moeder heeft mij altijd geleerd, om vriendelijk te doen tegen vuilnismannen, glazenwassers, riool-maak-mensen, bouwvakkerts, etc, want dat zijn nuttige mensen en die wil je niet tegen je hebben. Dus ik zette mijn vriendelijke gezicht op (ja, die heb ik) en riep gezellig van Goedemorgen en Hallooo en keek toe hoe zij mijn grijze bak leegden in hun wagen.
En doorreden.
Zonder de blauwe bak die uitpuilde.
Hm.
Ik rende er dus als een gazelle natuurlijk achteraan en riep iets van 'meneer, meneeeheeer, u vergeet wat' en toen volgde de volgende conversatie. Waarbij het van belang is dat u een vriendelijke stem hoort, met een licht wanhopige ondertoon maar desondanks een open blik in de ogen, heel niet bevooroordeeld en slechts nog moe van de verhuizing (Ik) en een mannenstem met een fikse aardappel in de keel en een licht arrogante blik in de ogen, alsmede een waarlijk schone outfit, en nette schoenen (De Vuilnisman).
Ik: Meneer, u vergeet wat.
VM: Hmm?
Ik: U leegt net mijn grijze bak, maar er staat nog een bak.
VM: Njah, een blauwe.
Ik: Ja, maar wel met vuilniszakken erin.
VM: Ja, maar het is een blauwe.
Ik: Ja, maar wel met vuilniszakken erin.
VM: Een blauwe nemen wij niet mee
Ik: Jamaar, er zit geen papier in, maar gewoon vuilnis.
VM: Tja, maar toch leeg ik die niet hoor.
Ik: Dat zag ik ja, maar daarom vraag ik het even, omdat u misschien niet wist, dat er geen papier in zat, maar gewoon vuihuilnis.
VM: Ik mag de blauwe bak niet legen.
Ik: Jamaarjamaar, het is dezèlfde bak als de grijze, maar dan blauw. Ik ben net verhuisd. Heb veel vuilnis. Past niet in grijze bak.
VM: Mevrouw, dat mag niet.
Ik: VAN WIE NIEIEIIEEIIIT? Uche. Eh, hoe bedoelt u?
VM: Dat mag niet van mijn baas.
Ik: WAAAAROM NIET???? Uche. Eh, waarom niet?
VM: Omdat de bak blauw is.
Ik: ....
Ik: Jamaar. Wat boeit dat nou?
VM: Zo zijn de regels mevrouw.
Ik: Nou. Lekker achterlijk.
VM: Dag mevrouw.
Ik: gloeiendegloeiendestelletjeidiotenachterlijken Ndag.

En zo zag Echtgenoot zich genoodzaakt om in de donk're avond ons overtollig vuilnis in een bak hier tegenover te gooien, wat Ten Strengste Verboden is omdat het niet ònze bak is. Hopelijk heeft niemand het gezien, want dan kan ik het hier helemaal wel vergeten natuurlijk.

dinsdag 12 juli 2011

Niet geschikt voor kleine groene campings

Elk jaar weer, schrikken Echtgenoot en ik een beetje van de zeer rap naderende zomervakantie. Elk jaar weer weten wij heus wel dat het bijna zover is. Maar doen er vervolgens niks mee, terwijl we fluitend in het rond kijken. En elk jaar nemen we ons voor om als normale mensen gewoon in februari ofzo een vakantie te boeken, als we nog geld hebben als er nog plek is overal. Want vervolgens zitten wij dus nu al avonden te zoeken naar campings, tenten, vluchten, autoroutes, om elk uur van mening te veranderen qua locatie en accomodatie, zodat ik gisteren bijvoorbeeld op een gegeven moment 18 schermen op de laptop open had staan, want ging van link naar link en raakte volkomen de draad kwijt.

Maar het is ook lastig voor ons hoor. Beiden zijn wij opgegroeid met kampeervakanties, E ging nog wel naar het buitenland om in de bergen te wandelen en te kamperen geen haar op mijn hoofd die dat doet en wij gingen thuis altijd in Nederland, met de tent. Daar hebben wij toch een soort van tik van opgelopen, want wij vinden dat nog steeds wel wat. Niet helemaal zoals vroeger, want wij nemen vrolijk een koelkast mee in onze auto, alsmede een koffiezetapparaat en ons eigen dekbed enzo, in tegenstelling tot onze ouders, die een kuil in de grond groeven om daar dan kaas en boter zogenaamd koel in te houden enzo. Slapen in slaapzakken waar je dan 's nachts helemaal ingedraaid in wakker wordt en maar 3 bekers mee voor koffie, thee, limonade èn wijn, dat is natuurlijk heel authentiek, maar ik neem liever gewoon alles in 6-voud mee. Kleine verschillen, dus.
En of het nou die kleine verschillen zijn, of gewoon onze uitstraling ofzo, maar wij zijn nu al een paar jaar op vakantie geweest op knusse campings waar we toch niet helemaal thuishoorden. Want wat wellicht ook door onze erfelijke belasting komt, of dat we dat helemaal zelf bedacht hebben; wij houden van kleine knusse groene campings. Met bos en wandelpaden en fietsen over knisperende paadjes en vooral graag veel kleine dorpjes met Spar supermarkten, vrindelijke mensen in de plaatselijke winkels en 's ochtends voor de tent met blote voeten in het natte gras koffie drinken en 's avonds voor de tent met een trui aan, flessen wijn en stapels boeken lezen. Daar houden wij van ja. Zou je niet zeggen he.
Want waar we namelijk Heel Erg Niet van houden, zijn heel grote campings met enorme activiteiten. De hele dag muziek door speakers. Een circus om de hoek. Trommelende hysterische animatieteams over het terrein, bingo avonden, talentenjachten en enorme subtropische zwemparadijzen. Misschien als Zoon1+2 straks een paar jaar ouder zijn, dat we er niet meer onderuit komen, maar voor nu hebben wij het nog voor het zeggen en is Zoon1 al heel tevreden met een klimrek en dat hij in de ochtend zelf verse broodjes mag halen ergens. Zoon2 breekt de boel af, op elke willekeurige plek.

En daar zit dus het probleem. De kleine groene campings, is onze ervaring, zijn voornamelijk bevolkt met nogal 'groene' mensen ook. Kruidenthee mensen, gezonde-schoenen mensen en windjack-mensen. En dat vinden wij niet zo heel erg. Maar die mensen vinden ons maar niks. Of het nu komt omdat wij geen windjacks hebben, dat wij niet alleen wijn opentrekken maar ook sigaretten opsteken, dat ik wel heel kampeerderig op een klapstoel zit maar vervolgens gekoelde prosecco uit de koelkast trek, dat ik wel de hele dag op slippers loop te sloffen, maar wel uitgebreid mascara opdoe in de ochtend, of dat ik niet de hele dag in een NatuurBoek de plaatselijke muizentrek bestudeer, maar chicklits per stapel verslind, of omdat wij naast de koelkast ook onze magnetron meenemen en dat er uit onze tent elke avond het geluid bzzzz bzzzz...piiinggg komt, dat men niet aanstaat, maar feit is dat wij het toch steeds niet ècht kunnen vinden met onze mede-kampeerders. Een praatje zo bij het langslopen lukt dan nog net, maar recht in our face wordt er dan verteld dat 'Die Amsterdammers' zo de sfeer verpesten en dat men ooit wel eens in De Randstad is geweest, maar dàt was echt verschrikkelijk. En dat er vorig jaar ook eens van die 'westerlingen' waren en die waren zoo anders..Serieus waar, is dit echt meerdere malen gebeurd.
En tja, als je dan uit Haarlem, Bloemendaal, Haarlem komt, dan voel je je toch aangesproken he. Vooral als een of andere moeder in een grijze juten rok, zelf aardappelen schillend, me ondertussen vuil aankijkt.

En dus zoeken wij nu een middenweg. Een knusse camping. In een knus dorp. Maar dan wel met een beetje leuke mensen. Maar zonder hysterie en verplichte volleybaltoernoois voor de hele camping. Zonder mensen in juten rokken metzonder mascara, maar wel graag met electriciteit voor onze koelkast en graag ook mooi weer, trouwens. En een Spar supermarkt.

We zoeken nog heel even verder en vertellen Zoon1 dat we, jazeker, èrg leuk op vakantie gaan. Gaat best lukken ja.

zondag 10 juli 2011

VriendinH en Grote Dingen

Deze week zat ik ’s avonds op Het Balkon, net twee dagen versch in Huis2 en dronk koffie met Echtgenoot, terwijl Zoon1+2 zoetekes lagen te slapen. Ja, soms gaat het er hier echt heel normaal aan toe.
En toen ging mijn telefoon en ik zag dat het vriendinH was. Zij is mijn alleroudste vriendin. Niet alleroudst als in oudoud, want wij zijn beiden erg jeugdig ja, maar wij kennen elkaar al 32 jaar, wij zijn geboren als buurmeisjes, zij 4 maanden eerder dan ik en nadat we allebei verhuisden toen we ongeveer 5 jaar waren, hebben we altijd contact onderhouden. Soms zagen we elkaar heel vaak, soms een hele tijd niet, we zijn samen op vakantie geweest, we zijn een tijd wekelijks met elkaar in de kroeg geweest, hadden een gezamenlijke vriendengroep, en daarna gingen we ieder ons weegs. Zij studeerde, ik werkte, zij kreeg een vriend, ik had een verkering, we gingen samen eten, dan weer niet, kwamen op elkaars verjaardag, gewoon zoals dat gaat. Maar altijd zit er nooit meer dan een jaar tussen zonder dat we elkaar zien of spreken. De laatste jaren zie we elkaar niet veel, maar wij maken er een gewoonte van om elkaar wel degelijk op de hoogte te houden van De Grote Dingen Des Levens. Toen ik zwanger was van Zoon1 belde ik vriendinH. Toen zij ging samenwonen belde ze mij. Toen ik bevallen was van Zoon1 was zij een van de eersten die een sms kreeg vanuit het ziekenhuis. Toen ik ging trouwen vertelde ik dat snel aan haar en toen ik zwanger was van Zoon2, was ook zij een van de eersten die dat wist. Toen ze me vorig jaar op een avond belde, nadat ik haar al een tijd niet had gesproken, wist ik dan ook meteen dat er iets aan de hand was. Het was geen leuk nieuws, want haar relatie was over, na een lange tijd. Maar er was ook goed nieuws, want er was een nieuwe Liefde in haar leven. En haar zus was zwanger. En ging trouwen.
En toen belde ze deze week, terwijl ik haar alweer bijna een jaar niet had gezien. En wist ik dus meteen, dat het vrijwel zeker goed nieuws zou zijn, Groot Nieuws. En ja, ze is zwanger.
Daar word ik nou blij van. VriendinH krijgt een baby. Zij is een Moeder, dat weten we allebei altijd al. En we weten, dat zij altijd een Plan had. Zij stippelde haar leven uit, op een heel georganiseerde manier. Ze zou studeren, werken, huis kopen, trouwen en kinderen krijgen. En het leek er waarachtig een heel aantal jaar erg op dat het inderdaad zo zou lopen, ik vond dat heel bijzonder, want hoe krijg je het voor elkaar. Bij mij lopen dingen meestal helegaar niet zo georganiseerd. kuche Maar er kwam een kink in de kabel. De relatie ging uit, de relatie met de man die haar man had moeten worden en de vader van haar kinderen. Ineens zag ze het niet meer en nam de dappere beslissing om het uit te maken en te kiezen voor een toekomst die ineens niet meer zo gepland was. Maar hoezee, dat heeft even mooi uitgepakt! Hare nieuwe liefde ging op zijn knieen, en prompt was ze zwanger. En nu krijgt ze een baby. En gaat dan ergens daarna ook nog eens trouwen. En daarna eens een ander huis kopen. En zo loopt haar leven ineens compleet andersom dan ze ooit bedacht had. Maar veel beter dan ze ooit had kunnen denken. E n kan ik ergens in januari een berichtje verwachten, waarin de komst van haar kind staat. En als de telefoon dan gaat, weet ik precies dat vriendinH aan mij denkt, op speciale momenten, net als ik aan haar.

zaterdag 9 juli 2011

Huis2 en hoe De Zonen zich verwonden en luidruchtig zijn.
















Miljaar, wat een week! Zal ik het eens uit dn doeken doen? Doe ik. Is leuk.
Daar zitten we dan, in Huis2. As we speak, zit ik op het balkon, dat ik heel Haarlemsch heb opgeleukt met diverse bloemenslingers en gekleurde tafeltjes, ik zal ze hier in Bloemendaal eens even opfleuren ja. Dat we er zijn, dat loopt nogal in de gaten, dat kan haast niet anders, aangezien de buurt waarin we wonen nogal de indruk wekt van veel ruste ende stilte, en nu De Zonen hier huizen, is het daarmee in elk geval een beetje gedaan. Ze zijn nogal van de luidruchtige, beiden,altijd de laatste dagen.
Allereerst zijn we met veel bombarie binnen komen vallen, vorige week. Wij hebben veel lieve vrienden die ons erg aardig vinden, dat moet haast wel, aangezien ze zonder morren zomaar 3 grote vrachtwagentjes vol en achtendertigduizend dozen hier naar binnen hebben gesleept. Het heeft altijd wel wat, zo'n verhuizing he. Jan en alleman tilde mandjes vol met ons ondergoed naar boven, zette kasten in elkaar, pakten dozen met verstofte cd's en dvd's uit, maakten de diverse bedden op en zetten de schoentjes van Z1+2 in een net rijtje. Oh ik was zo blijde met alle hulp. Zonder die hulp was ik tot op heden nog in opperste verwarring en de wanhoop nabij zijnde, bezig geweest met het uitzoeken van al mijn ongelooflijk veel spullen. Want spullen hebben we, ja.
De Zonen waren uit logeren bij lieve familie en kwamen de volgende dag hier binnen, vol verwachting (Zoon1) en vol duistere plannen (Zoon2).

Maandagavond viel Zoon2 een gat in zijn hoofd. Precies op bedtijd, praktisch, ja. Ik keek het zo eens aan, raakte maar een klein beetje in paniek en plakte de boel dicht met vakkundig geknipte pleistertjes. Het zal wel een litteken worden, maar ik zeg, stoere mannen kunnen dat hebben.
Dinsdag viel Zoon1 van de trap en heeft nu een blauwe ruggengraat.
Woensdag fietste ik nogal veel, en dat ben ik wel gewend, maar dit liep zelfs voor mijn maatstaven de spuigaten uit. Maar ik schreef me ook officieel in in onze nieuwe gemeente. Ik was daar niet eens te laat mee, en daar was ik erg trots op.
Donderdag was ik voor het eerst alleen thuis met de jongens tijdens spitsuur en bedtijd, maar ik kon het aan, wist helemaal alleen de weg naar de badkamer en de boel lag om 18.45 te bedde. Niet slecht, niet slecht.
Vrijdag moest ik weer werken.
En kwam daarvan thuis en ontdekte dat Zoon2 opeens zijn rechterarm erbij liet hangen, alsof deze helegaar niet bij zijn lichaam hoorde. Vrij eigenaardig. Hij huilde er nogal bij, en wat ons sterkte in ons vermoeden dat hij zich niet aanstelde, is dat hij die avond niet zijn toetje in zijn haar smeerde, omdat hij de lepel niet kon vasthouden. Nadat hij in bed lag, heb ik toch maar de dokterspost gebeld, nadat ik op internet heel informatieve berichten las over enge infecties, verlammingen, ellebogen uit kom en andere opwekkende oorzaken van een fledderig armpje.
En aldus sleepten wij de arme Z2 uit zijn bedje, en reed Echtgenoot naar het ziekenhuis, waar hij 50 minuten nà het eigenlijke tijdstip van de afspraak, aan de beurt was. Het bleek dat Zoon2 'gewoon' zijn armpje niet gebruikte. Zonder reden dus. Wel met pijn, waarschijnlijk, maar verder zonder reden, aldus de doktert.
Bij thuiskomst vertrok Echtgenoot snel naar zijn MannenDinerParty, waar ik hem vandaan gebeld had, en ik legde heel moedig Zoon2 weer in bed. Hij dronk zijn flesje melk, verkondigde wel een ijsje te lusten, schreeuwde nog een weinig en ging slapen.
Oh nee, toch niet.
Hij bleef nog anderhalf uur wakker.
En ik mocht niet van zijn zijde wijken.
Maar tegen half twaalf was ik eindelijk beneden, kon eindelijk naar de wc en wat drinken en ging uitgeput naar bed. Nee, het is niet niks voor een moeder, zielige zonen. Ook niet voor de zonen, natuurlijk. Maar ik was er bepaald moe van.
En om 05.30 sprong Zoon1 op mijn gezicht.
Want was al 'uren' wakker.

Verder slapen we eigenlijk heel goed hier. Qua kwaliteit. Niet qua quantiteit. Ik slaap als een dooie, werkelijk. Het is hier heel ruisend. Ik kan geen ander woord verzinnen. Het is donker, stil, behaaglijk, maar bovenal ruisend.

Vandaag haalde Zoon1 nog even zijn teen open, nadat hij heel hard zijn hoofd stootte en Zoon2 heeft als nieuwste hobby, om alles in zijn gezichtsveld in de vuilnisbak te gooien. Inhoud van portemonnees, speelgoedbakken en servieskasten.
Ja, het doet wat met een mens, een nieuw huis.
Maar vooral doet het me goed, kan ik na 1 hele week concluderen. De buren ken ik nog niet echt, behalve de directe buurvrouw die mij er fijntjes op wees dat het 'best wel gehorige huizen zijn hier' en toen ik vanmiddag door het dorp liep, voelde ik me nog niet echt thuis, maar dat zal best wel komen. Als ik even heel rijk ga worden.
Dus dat zal ik dan maar doen, lijkt me een uitstekend plan voor de komende tijd. Aangezien we nu natuurlijk in een groot gat gaan vallen, na 6 maanden verbouwen.
Haha.
Welnee, niks gat.
Wij zitten met wijn op ons balkon, kijken naar de idioot grote tuin en verheugen ons op een bad, waarna we ruisend in slaap vallen.
Tot zover.

En kijk eensch aan! Een paar kiekjens. Ja, dat is zeker leuk ja.