woensdag 23 november 2011

Honden en kerstbomen.

Mijn ouders hebben een hond, eentje waarmee ik niet echt contact heb, behalve dat ik bij binnenkomst bij ouders en ontmoeting met hond, heel hysterisch 'niet likken, NIET LIKKEN' roep, omdat hij anders met zijn snotneus en natte tong mijn schone broek/panty/hawaii-legging besmeurt. Mijn moeder zegt dan elke keer, echt elke keer: 'dat verstaat hij niet, je moet NEE zeggen' en dat hoor ik dan half niet, want ik ben bezig met enerzijds het beest begroeten, want dat hoort zo, en dus anderzijds met heen en weer springen en 'niet likken' roepen.
Ondertussen zijn Zoon1+2 dan bezig om het huis af te breken, te roepen om opa, koek, poes, wafwaf en andere belangrijke zaken, dus het is altijd bepaald geen ontspannen entree, zeg maar.
Maar dat terzijde.
Een hond is leuk, vroeger hadden we ook altijd honden en behalve dat wij altijd goed zijn in het geven van namen aan dn hond (Wilma, Mina, Nico) (degelijk, duidelijk qua geslacht en lekker roepbaar)(Niiiiiicoooooo! NIET LIKKEN!!), zijn ze elke keer oud geworden en hebben ze een warm plekje in ons hart Nico soms ook

Het leukste aan een hond, is dat je die moet uitlaten. Niet dat ik dat vroeger ook vond, want toen was het een verplichting waar ik geen zin in had, behalve toen ik stiekem was begonnen met roken en het een uitkomst bleek om heel onschuldig maar vooral heel onbaatzuchtig thuis steeds voor te stellen om de hond even een blokje mee om te nemen.
Het is namelijk leuk om rond te lopen in de buurt en overal naar binnen te kijken, wat je dan heel prima kunt doen zonder argwaan te wekken, want je loopt gewoon te kuieren met het beest en kijkt zo wat in de rondte. Heel normaal.
Natuurlijk zijn er ook stomme suffe mensen met de gordijnen dicht, echt heel onattent zodat je niks kunt zien, maar daar is een oplossing voor, namelijk rond een uur of vijf in de middag gaan rondlopen in de winter, zodat het wel al donker is, maar de gordijnen nog open.
Zo kun je zien wie er al een kerstboom heeft bijvoorbeeld en daar thuis dan verslag over uitbrengen; wie er elke dag al om vijf uur aan tafel zit; wie er al-tijd voor de televisie zit; of er al een baby is geboren bij mensen die er eentje verwachten; en natuurlijk gewoon kijken hoe de inrichting er bij iedereen uitziet. Heeft me altijd al geinteresseerd. Bij sommigen is het een bende, bij sommigen heel erg netjes, soms heel knus met veel kaarsjes en soms heel donker en zielig en ongezellig, of met een enorme grote lamp aan en verder niks. Vermakelijk om te zien, ja.

Op zich kun je dit ook allemaal zien als je een baby hebt en geen hond, omdat je dan ook de halve dag uren in de rondte loopt met de wagen.
Echter, omdat wij al twee keer zulks hebben meegemaakt en we eindelijk die fase voorbij zijn, wij houden veel ja veel van onze jongens, maar dat uren wandelen waren we spuugzat hoor, mag ik nu geen hond. Ik wilde wel zo'n kleintje, die ik dan in mijn tas mee zou nemen en immer op mijn arm zou dragen. Maar volgens Echtgenoot is dat een heel slecht idee. Ook volgens mijn moeder trouwens. (Ook al wandelde ik dus vroeger echt heel vaak met de hond). Maar dat heeft volgens mij ook te maken met C1+2 en de ietwat afnemende liefde daaromtrent.

Maar, waarom ik zo kwam te denken over honden, is omdat ik hier in de buurt dus echt nergens naar binnen kan kijken. Bij ons kan dat ook niet, omdat we de woonkamer op de eerste verdieping hebben, en er beneden niet veel valt te zien daarom. Al onze buren wonen ook zo. En loop ik verder rond in de buurt, zijn daar alleen maar enorme grote huizen met weliswaar ook grote uitnodigende ramen, maar die kan je alleen maar vanuit een verte bekijken omdat men hier nogal doet aan Hectaren Grond om het huis en uitstrekkende oprijlanen. De keerzijde van Bloemendaal, zou ik haast zeggen.
Het is natuurlijk fijn dat ik als ik dat zou willen, nakende rond zou kunnen dansen terwijl ik ondertussen obscure versiersels voor de kerstboom knutsel, zonder dat iemand dat ziet. Maar het is wel jammer dat ik dat dus nooit bij een ander kan zien ook. De kerstboomversiersels dan dus.

Verder werd mij van de week door Zoon1 medegedeeld dat ik voortaan niet meer hoor bij hemzelf, pappa en Zoon2.
Omdat ik als enige geen piemel heb in dit huis.
Dus tja.

maandag 21 november 2011

Hoe ik heel yoga-achtig was.

'Bel me. Ik heb een zenuwinzinking.' Is wat ik Echtgenoot sms'te, vanmorgen.
Ongeveer twee uur later belde hij inderdaad. Dat lijkt wat aan de late kant, in het kader van de zenuwinzinking en al, maar dat valt wel mee. Echtgenoot kent mij natuurlijk al langer dan vandaag en hij weet daardoor, dat als hij direct had gebeld, ik tierend aan de telefoon was verschenen. Terwijl ik nu heel kalmpjes opnam en van hysterische inzinkingen weinig blijk gaf.
Het kan ook zijn dat E natuurlijk omdat hij heel Belangrijk En Druk aan het werk was, daarom pas later terugbelde. Maar liever zie ik het zo, dat hij de hele dag zijn telefoon in de gaten houdt om te zien of zijn lieftallige echtgenote misschien belt of belangwekkende berichten stuurt en dan steeds beslist of hij direct, of iets later terugbelt. Ja.

Maar, de zenuwinzinking was absoluut niet overdreven ofzo. Ook al was er van een inzinking niet echt sprake, omdat ik enorm goed de kalmte wist te bewaren, terwijl mijn zenuwen het nogal te verduren hadden, dat wel.

Het was namelijk zo vandaag, dat Zoon2 ziek werd. Compleet uit het niets, zoals kinderen dat nu eenmaal doen. Ineens hoge koorts, nogal veel snot en veel hangerige zieligheid. Met een dekentje op de bank, bakje appel op schoot en niet teveel naar buiten. Zo loste ik dat wel even op dacht ik zo. Ben wel wat gewend met Zoon2, immers.
Het leek allemaal onder controle en ik had nog niet eens de huisarts gebeld dit keer, en toen werd het tijd voor zijn slaapje.
Wij gingen naar boven met zijn warme melk, ik deed hem zijn warme sokjes en lekkere zachte slaapzak aan en na zijn melk legde ik hem in bed.
Waar ik direct 'gloep' hoorde en nog net zag hoe een hele straal melk zo zijn hele matrasje doordrenkte. Ik sleurde hem heel zachthandig uit zijn kribje en zette hem op een stoel, zodat ik zijn bed kon verschonen.
Legde hem weer terug in bed.
En hoorde 'Gloeoeoep'.
En moest weer het kind uit bed halen, om vervolgens zelf volkomen ondergebraakt te worden. Ik liep, plassen kots vermijdend, en druipend, door zijn kamer en zette het kind op zijn commode teneinde hem in een schoon pyjamaatje te hijsen.
Deed de la open.
De la met al zijn kleding.
Op nette stapeltjes.
En hoorde, 'GLOEOEOEOEOOEEEEP' en moest toezien hoe Zoon2 echt heel erg veel braakte, over zichzelf, de vloer, mijn trui en sokken en IN de openstaande la.

Eerst was ik even te verbaasd, om in paniek te raken.
Alles, maar dan ook alles, zat onder het overgeefsel.
En Zoon2 zat er bepaald verbijsterd naar te kijken. En wilde mij knuffelen. Ja, het is zo'n lieve jongen.
Hij had alleen nogal veel kots in zijn haar en zeg maar overal op hem.
Maar nou ja.

Na de eerste verbazing bekroop mij een lichte stress. En ik zei dus maar tegen Zoon2 dat hij en ik vooral rustig moesten blijven.
'Rustig, liefje. Ja, wij blijven sàmen rustig. Ruuuustig. Ruuuuuuuuuuustig.'
Ik vond mezelf waarlijk heel kalmerend en het hielp ook echt. Z2 liet zich uitkleden, wassen en afpoetsen en weer aankleden en op het enige schone plekje in zijn kamer zetten om te wachten terwijl ik overal braaksel wegveegde, zijn ledikant maar weer verschoonde.
En zijn hele la met kleding leeghaalde.
Ik verloor ook wat brokjes en stukjes.
En bleef maar zeggen, dat wij ruuuuuustig moesten blijven.
Eigenlijk was het bijkans een yoga-achtige oefening, zo kalm waren Zoon2 en ik samen.

Uiteindelijk lag het kind weer in bed en kon ik naar beneden, met een enorme mand vol met stinkend wasgoed.

En omdat ik me de hele episode zo wonderlijk en, eigenlijk, onkarakteristiek rustig had gehouden, was ik eenmaal beneden met koffie in mijn hand, opeens een zenuwinzinking nabij.
En dat meldde ik dus even aan Echtgenoot.
Die pas twee uur later terugbelde.

Toen ik allang weer zennn was. Pfff.

maandag 14 november 2011

Huis & Comfort, een verkwikkend boek.

Vandaag iets wat werkelijk ièdereen zal verblijden. Ik kàn dit niemand onthouden, zoveel leut en jolijt. En dat alles uit 1 boekje. Namelijk; Huis & Comfort.

Het komt van mijn moeder, die mij soms opbelt en zeer blijde meededeelt dat ze een aanschaf heeft gedaan uit Huis & Comfort, een boek vol wondere zaken, dat alle verwachtingen overtreft. Het betreft dan een nep-conservenblik, bijvoorbeeld, heel realistisch gedecoreerd met doperwtjes, om daarin al het familiezilver te verstoppen, teneinde inbrekers te foppen, mochten zij in de voorraadkast op zoek gaan naar juwelen. Want heeee, wie steelt er nou een blik doperwten? Zoon1 heeft eens een bijzonder lelijk gipsen poezenbeeldje gekregen, met glitters, die weldra door mijn hele huis lagen en moeilijk te verwijderen bleken, met de speciale gave om het weer te voorspellen. Was het poesje roze, konden wij regen verwachten, maar was het blauw uitgeslagen, zouden wij die dag in de zonneschijn fietsen.
Het poesje werd daags bestudeerd door Zoon1, die mij vervolgens op de hoogte bracht van welke jas wij aan konden trekken. Hij had erg vaak gelijk, dus verder geen kwaad woord over de lelijke poes. Die op dit moment, vrijwel zonder glitters, vanuit de vensterbank in zijn slaapkamer treurig het weer staat te voorspellen, zonder dat iemand nog op zijn drie overgebleven glitters let, die een soort lila kleur hebben, wat betekent dat het kan vriezen of dooien.

Zelf heb ik vorig jaar op pakjesavond een set van drie springvormen gekregen, in de vorm van een hart, met jaren '50 motief op de zijkanten. Waar ik nog erg blij mee ben, want mijn geitenkaasquiche in de vorm van een hart.. heel veel blijer word ik niet.

Vorig jaar hadden mijn ouders een soort houten kerstboomachtige in huis staan, die bij navraag ook besteld bleek te zijn uit het wondere boek. Nu staan er ook maar liefst 1001 ideeen in, staat op de voorkant, dus ik vond het tijd worden om ook maar eens dat boek van binnen te bekijken. Ik heb een oud exemplaar van mijn moeder meegenomen vanmorgen, waardoor ik me meteen afvraag wat er in de nieuwere versie te vinden is, aangezien dit uitgave Herfst/Winter is, en ik me dus kennelijk reeds kan verlustigen aan Lente/Zomer.

En verlustigen deed ik! Oh hoe ik me verlustigde. Het is nu al mijn nieuwste liefhebberij en ik snap mijn moeder dan ook volkomen. Want hoe kan ik ooit nog leven, zonder kussenhoezen, genaamd 'winterdorp' of een Kaarsenkribbe 'voor een korte bezinning', laat staan zonder 'betoverende-engeltjes-met-fraaie-details-van-kunststof-en-metaal-en-de-hemelse-klanken-die-ze-produceren-om-u-eraan-te-herinneren-even-een-moment-voor-uzelf-te-nemen'. Ik verzin dit niet. Ik zou het niet eens kunnen.
Maar het is niet al kerst en bezinning hoor, in het boek, ook al kreeg ik een lichtelijk waas voor mijn ogen door alle sierkleedjes 'kat' en de set glazen met kerstboom-pootjes die mij 'levensvreugd' zouden brengen.
Neen, vanaf pagina 56 begon pas het echte genieten. Want 'moest ik altijd alleen de glazen van mijn gasten vullen?' Dan kon ik rap een Manneken Pis met een reservoir van 500 ml aanschaffen, teneinde deze te vullen met wijn en zo de glazen laten volwateren. Wat dacht ik van de Sjaalmuts? Een muts, een sjaal èn handschoenen ineen! Of de Multi-deken, te gebruiken als tas, kleed, zitkussen of poncho('voor in het stadion'), dit alles zeer comfortabel, zo las ik.
Ook werd ik erg aangesproken door een paar schoenijzers tegen uitglijden, voor maar 32 euro, waarbij de verkoopleus schreeuwt; 'Goedkoper dan een ongeluk!!'
Voor Zoon1 kan ik een VogelVoederStation kopen voor maar drie euro en voor Echtgenoot marterwerend draadgaas, waarbij ik leer dat een Marter een snoezig diertje is, dat leeft in Azie, Japan en Borneo, maar die kennelijk ook in Nederland wel eens rondkuieren en dan bij voorkeur in de auto willen klimmen. Maar niet als je marterwerend draadgaas hebt!

Het beste vond ik op pagina 103. Want,'omdat het in het leven soms beter is om geen sporen na te laten' kan ik overgaan tot de aanschaf van de Documentenvernietiger 'Mobiel'. Met een druk op de knop vernietigd hij bankafschriften, brieven en contracten, zodat 'vernietigende bewijzen' direct verdwijnen.
Dit sprak me wel aan. Aangezien Echtgenoot het misschien niet zal waarderen dat ik al ons spaargeld reeds op heb gemaakt aan een Tochtkoe, een set opblaasbare kleerhangers en wat schoen-afdruip-schalen.
Ik vernietig gewoon het bewijs en ga stilletjes in een hoek zitten lezen in de Zomer Uitgave die ik binnenkort op de mat verwacht.

zondag 13 november 2011

Het verschil tussen vijf en vier

Gisteren was De Dag Dat Vriendin3 Ging Verhuizen. En dus stonden Vriendin1+2, Zuske en ik ’s ochtends op de stoep om te helpen, want dat doe je dan als vriendin, ook al hadden we allemaal veel meer zin om alle dozen weer uit te pakken en Vriendin3 met de handboeien van Vriendin2 aan het keukenblok vast te ketenen.

Een verhuizing is doorgaans altijd leuk, vinden wij allemaal. Je sleept met spullen van een ander rond, pakt een busje in, drinkt veel koffie, lacht om alle grappen over de spullen van een ander , neemt veel rookpauzes, bewondert het nieuwe huis, sleept de boel weer naar binnen, richt keuken en slaapkamers naar je eigen smaak in en aan het eind ga je zitten op dozen, stoelen en de vloer en slaat aan het borrelen en proost op Het Nieuwe Huis.
Dit keer was het anders. We hebben koffie gedronken , we hebben gerookt en gelachen en dozen van trappen gesjouwd, met kussens gegooid en maakten wat grappen over de schilderkunsten van Vriendin3 die wat jammerlijk tot uiting kwamen in een leeg huis, maar daarna kwam Het Afscheid.

Want Vriendin3 verhuisde niet naar zomaar een andere straat of desnoods een naburig dorp, zoals sommigen van ons nodig vonden te doen maar naar de andere kant van Nederland. En daar aan de andere kant, zou een andere groep mensen klaar staan om uit te pakken, wat wij net ingepakt hadden. Wij wisten dat het moment ging komen, want we hebben het er uitgebreid over gehad. Over dat het het einde van een tijdperk is. Onze meisjesgroep is niet meer compleet. Het Partycentrum mist een lid. WoensdagavondBorrelavond, is natuurlijk niet hetzelfde, zonder Vriendin3. We spraken over voorbije tijden. Over wat we nu toch moeten. En kregen een goed idee, om ervoor te zorgen dat wat er ook gebeurt, wij elkaar over 40 jaar nog steeds zien. We gaan een tijdcapsule maken. We werden bepaald een beetje hysterisch van dat idee.
Wat gaat er allemaal in, naast de logische zaken als een fles champagne en een pakje sigaretten, die over 40 jaar waarschijnlijk een zeldzaam goed zijn. Het zakdoekje waarmee Vriendin1 haar tranen droogde bij het afscheid. De foto van ons allen op koninginnedag. Een heleboel verhalen die we op papier gaan zetten. Een quiz met de antwoorden erbij, om te kijken of we over heel veel jaar nog steeds de details van onze jeud Twintiger/Dertiger Jaren weten. De namen van onze huidige mannelijke huisgenoten, voor het geval daar het een en ander in zou komen te veranderen. Hoeveel kinderen we in het jaar 2011 tesaam hadden. De glittersteentjes die wij te pas en te onpas op dingen plakken. De lootjes van het sinterklaasfeest van dit jaar. Het lelijke Hello Kitty poesje dat om een of andere onduidelijke reden het symbool van ons Partycentrum is, sinds reeds jaren. Foto’s van Locatie 1+2+3 waar wij zoveel leuke avonden hebben gehad.
En nog veel meer dingen, waar we waarschijnlijk nog erg om gaan lachen.

De capsule moet op een droge, donkere plek worden bewaard. En wij zullen die als oude dametjes ooit een keer weer tevoorschijn halen. Of natuurlijk gewoon over een paar jaar, als we daar een keer zin in hebben en meer dan een gezonde hoeveelheid chardonnay hebben gedronken. De capsule wordt het symbool van onze vriendschap. De zekerheid dat we elkaar allemaal in de oorspronkelijke formatie van onze groep van vijf, terug gaan zien. Okee, ook volgende week zal dat gebeuren, en we gaan nog sinterklaas vieren. En we gaan natuurlijk alle toekomstige bruiloften en baby’s bezoeken, maar dat wat was, is niet meer. Vijf is vier geworden. En dat is echt een heel erg groot verschil.

Maar gelukkig hebben we ons whatsapp groep. En natuurlijk de tijdcapsule. En godzijdank een heleboel wijn elke week. En wij wensen Vriendin3 alle geluk in de wereld. En Succes zonder ons

donderdag 10 november 2011

De vergeten taart en emoooooties.

Och, och och och och och. Och. Het is 'ne week vol emoooooties, emooooties. En ook allemaal zo van heen en weer en van leuk naar nietleuk enzo, pfff. Gisteren was allereerst Het Partijtje van Zoon1. Zeven olijke kleuterkes in mijn huis, met spelletjes en schilderen en verstoppertje en best wel veel geschreeuw, maar ook wel veel gegil en hard gelach. Het was een oprecht leuke middag ook al was ik een half uur vòòr aanvang eigenlijk al best wel uitgeput, vanwege omdat ik namelijk zeg maar de taart was vergeten.
Daar kwam ik de avond vantevoren achter, doordat Zoon1 mij vertelde dat hij een groot stuk van zijn Piratentaart ging eten, op zijn feestje.
Hrrrnnnggghh! Zei ik. En ik denk dat ik een zeer geschokte blik in mijn ogen had. Dat denk ik, omdat Zoon1 zeer wantrouwig begon te kijken en van mij wenste te weten wat de staat van zijn taart was.
En ik was dus de taart vergeten.
Vergeten te bestellen.
En ik zou dus gèèn piratentaart kunnen serveren.
Ik vertelde Zoon1 een soort van leugen verhaal over bestellingen op internet die echt heel onbetrouwbaar zijn, en beloofde het kind dat er hoe dan ook een prachtige taart zou zijn de volgende dag.

Dus gisterochtend fietste ik eerst met Zoon2 naar de supermarkt voor 38 blikken knakworsten, een heleboel witte bolletjes, ballonnen en bellenblaas en glitterpennen en nog meer onmisbare partijtje-items, ging snel weer naar huis, zette het kind voor de tv, goot snel koffie naarbinnen, pakte een tas met slaapzakken, luiers, rompers, fles, spenen, knuffeldoekjes en boekjes, teneinde Zoon2 voor de rest van de dag geheel verzorgd naar zijn opa en oma te brengen. Zo fietste ik daarna met kind en tas naar mijn ouders. Vervolgde mijn weg naar de bakker. Waar geen taart was. Daarna fietste ik, met een bijna onzichtbare paniekaanval, terug naar Het Dorp, waar ook een bakker is. Daar werd ik vrienden met de verkoopsters, die het hele geval van De Vergeten Taart nogal vermakelijk vonden en ik kreeg tips en adviezen en kwam zelf, na het afwijzen van een soort roze taart, op een werkelijk briljant idee.
Ik kocht een chocoladecakedinges, en zeven soesjes. En bij dn Blokker een plastic leeuw en tijger, best wel angstaanjagend. Zette thuis de hele boel op een bord, garneerde alles waarlijk heel stijlvol met de soesjes en plantte de wilde dieren op de cake. Daar deed ik wat vuurwerksterretjes bij en verrastte 's middags de Zoon met een vurige wilde dieren taart.
Ja, inderdaad, echt hèèl goed bedacht van mij ja.
kuch
vergeet nooit meer taart te bestellen
Na het feestje haalde ik Zoon2 weer op die het erg naar zijn zin had gehad. Het hele leven van Z2 is een feestje en opa en oma zijn de kers op zijn eigen taart.

's Avonds ging ik naar de vriendinnen, wij dronken zo eens wat wijn en hadden een hoop te vertellen aan elkaar. Wij planden ons Sinterklaasfeest en we hoefden maar 6 keer lootjes te trekken voordat we ook daadwerkelijk allemaal een lootje van een ander dan onszelf hadden.
We hebben nogal gelachen, ook al wil ik steeds huilen, omdat Vriendin3 over 2 dagen gaat verhuizen.

En vandaag op mijn werk was ik in staat om iemand met veel omhaal iets akeligs aan te doen. Want er doen veel mensen bepaald onvriendelijk tegen mij daar tegenwoordig. En iemand vroeg of ik zwanger was.
En dat is gewoon niet echt een leuke vraag aan iemand die dat niet is. Dat zei ik ook hoor, als antwoord. Maar het leed was al geschied. Tja.

En ziehier, emoooooties emoooooties.
Pffff.
En nu heeft mijn fantoom-baby best wel zin in een wijntje.

vrijdag 4 november 2011

Poëzie van onderste plank # 4

De komende week;

Eerst is Zoon1 jarig, zondag viert hij feest,
Dan drie dagen later, is het partijtje ook weer geweest.
Dagen vol kinderen en taart en koek,
Moeder huilt stilletjes in een hoek.

Na weer twee dagen is het Sint Maarten, de dag,
Dat je als hysterische zoon met een lichtje langs de deuren mag.
Een tas vol snoep en lampion in de regen,
Moeder met een paraplu op de stoep neergezegen.

De volgende dag reeds, jawel, hoera,
Schoen zetten en nog meer chocola.
Sinterklaas komt ook maar weer eens aan,

Moeder zit inmiddels aan de valeriaan.

dinsdag 1 november 2011

Afstrepen maar

Toen namen Echtgenoot en ik er zo eens een mandarijn bij, een bekertje water en de ingepakte spuit. Openden de spuit en het pakje met de naald, zetten de boel op elkaar en bekeken zo eens het osbcure ding. Een spuit met een naald in mijn hand en ik voelde me direct Christiane F op het station met een bleek gezicht en een vriendje die Detlef heet. boek al 5 keer gelezen, kan best nog een keer eigenlijk
Maar neen, het was om te oefenen, om mijzelve elke week te kunnen beprikken met mijn nieuwste vloeibare vriend, B12. Mandarijnen zijn zeer geschikt om op te oefenen schijnt, met zelfde dikte en structuur als huid enzo. Ik vind toch dat mijn been er wat leuker uitziet dan mandarijn, gelukkig, maar ik vond het best. Ik wilde eigenlijk oefenen op Echtgenoot, maar die vond dat slecht idee.

Van de B12 ga ik energie krijgen en mooier haar en geeneen pijntje en inmiddels heb ik zulke hoge verwachtingen dat ik verwacht over een paar weken wakker te worden met cup C en lange zwarte krullen op mijn hoofd, een lief klein wipneusje en voeten in maat 37. Ben benieuwd.

De energie heb ik hoe dan ook wel nodig, want het zijn hier tijijijden, allemachtig.
Natuurlijk was ik van de week maar weer eens bij de huisarts, omdat Zoon2 het nodig vond om in de voetsporen van zijn broer te treden en te gaan pseudo-kroepen. Zoon1 klaagde vanmorgen over zijn oor, wat ik een klein beetje negeerde want ik kan het serieus niet aan om weer de huisarts te bellen, Zoon2 denkt inmiddels dat de assistente en de huisarts onze beste vrienden zijn, zo vaak komen we over de vloer. En er is ook nooit iemand ziek op vrijdag, wat de enige dag is dat Echtgenoot zijn opwachting zou kunnen maken bij de arts. Neee, op vrijdag is iedereen gezond.
Verder was gisteren Zoon1 jarig. Zes jaar. Zes! Jaar!
De avond voor zijn verjaardag hadden wij een fraaie conversatie:

Ik: Spannend he liefje, morgen jarig!
Zoon1: Jaaa. Hoe gaan wij dat doen?
Ik: Nou, je krijgt misschien wel cadeautjes?
Zoon1: MISSCHIEN?
Ik: Haha.
Zoon1: Ik wil dat jullie zingend mijn kamer inkomen, morgenochtend. Om 07.00 uur en niet later.
Ik: Okee.
Zoon1: Denk eraan, zingend. Vorig jaar deden jullie dat niet.
Ik: Ai..echt? Ik zal eraan denken liefje, beloofd.
Zoon1: En weet jij wel waar de slingers zijn?
Ik: Aaiii..nou, nu je het zegt, ik heb geen idee ghehehe
Zoon1: Als er morgen geen slingers hangen, word ik woedend hoor, woedend!
Ik: Hahahahahahahahahahahahaha!
Zoon1: WOEDEND!
Ik: Ja liefje.

En natuurlijk, zingend kwamen wij zijn kamer in. Cadeaus in het grote bed. Grote ogen vol verwachting, rode wangen van de spanning en een hart vol hoop. Dat waren wij. Zoon1 sprong als een dolle in het rond en was zò blij met zijn cadeautjes dat ik hem op voorhand de komende dagen van hysterie al had vergeven. Niks zo fijn als een blij kind. Dat leer je wel na zes jaar.
De slingers konden zijn goedkeurig wegdragen en de vlaggetjes op zijn stoel vond hij ook wel aardig, ook al was ik de ballonnen vergeten.
De verjaardag zelf was een succes. Taart, wijn en leuke mensen, patat, chips en hele moeie kinderen. Ook dat gaat het zesde jaar een stuk beter dan de eerste paar keer. Waar ik een paar jaar geleden nog huilend in een hoekje wilde kruipen vlak na aanvang van het feest, weet ik nu hoe het wel moet. meer wijn schenken, breekbare spullen opbergen, geen losse zakjes chips uitdelen en kinderen met de wii laten spelen.

De traktatie voor school is vanmorgen enigszins heelhuids in de klas aangekomen, ik heb foto's gemaakt en Zoon2 weer onder mijn arm thuisgekregen. Ja, ik was danig trots op mezelf.
En ik kon afstrepen.
Cadeaus voor Zoon1 regelen
Taart in huis, boodschappen, huis netjes
Huis weer netjes, traktaties maken
Hele boel weer naar school zien te krijgen

Woensdag is het partijtje.
Vrijdag is het Sint Maarten.
Zaterdag komt Sinterklaas aan.
Zaterdag verhuist Vriendin3 naar de andere kant van het land. Maar dat is weer een ander verhaal.
Het is een week vol emoties. Tijd voor een nieuw shot wijn B12.