woensdag 29 juni 2011

Van de onpraktische vrouw

Oei, warm he? Gisteren gutste ik van het zweet (ja, charming)(maar serieus, ik voelde het zelfs uit mijn knieen komen. Ik wist niet dat dat kon) en vanmorgen liep ik wederom druipend in het rond, maar dit keer door de regen. Lekker hoor. Ik heb de hoop dat het straks in Bloemendaal wat stabieler weer is. Ja, het is maar 5 minuten van Haarlem, maar toch he, het is een heeeeeel andere omgeving hoor.

Gisteren was mijn eerste dag vrij in het kader van De Verhuizing, met Zoon1+2 niet in mijn kielzog, en dus toog ik naar Ikea voor diverse zeer onmisbare items voor in Huis2. Ik heb er 3 uur rondgelopen. Had een ongelooflijk volle kar en daar zaten niet eens alle kasten in, die ook nog aangeschaft moesten worden. Wel een aanzienlijk aantal lampen en ophangdingesen, alsmede diverse wcrolhouders. Ja, ik weet wel waar de prioriteiten liggen.
Ook hing ik ongeveer een uur rond bij de afdeling gordijnen, waar ik uiteindelijk, eindelijk, gordijnen vond die mij bekoorden. Daarna gooide ik in het wilde weg wat roedes en rails in dn kar, en toen kreeg ik een brainwave en vroeg een Ikeagordijnafdelingmevrouw om hulp. Dat bleek een goede zet, want ik had heul verkeerde roedes en rails in mijne kar en ook nog had ik alle bevestigingsdingesen vergeten. De mevrouw keek mij zo eens aan en vroeg, of ik van plan was om alles zelf in huis op te hangen en te bevestigen. Dat zag zij namelijk niet zo zitten, kreeg ik de indruk. Ik vertelde haar dat mijne Echtgenoot dat zou gaan doen, wat zij duidelijk een opluchting vond en zij gooide nog wat onduidelijke tussenstukjes en ophangseltjes in mijn kar.
Vervolgens stond ik geruime tijd bij de afdeling jaloezieen (irritant woord), met mijn lijstje met maten van de ramen in Huis2. En zeer goed oplettend en ook heel nauwkeurig, maakte ik berekeningen enzo en laadde de kar nog voller met diverse pakketten.

Uiteindelijk ging ik bijna tegen de vlakte, kocht snel een flesje sap, verschanste mij in het waarlijk vrij nette rookhok van Ikea en kwam weer een beetje tot leven. Belde Echtgenoot en verzocht hem met rasse schreden naar me toe te komen. Wij maakten een beetje amok over nog wat lampen en tilden een stuk of 38 heel erg zware dozen uit rij 44 vak 7. Enzo.

Eenmaal in Huis2 was ik zeer in mijn nopjes met alle aangeschafte spullen, nadat ik gewoon meteen vergeten was wat het bedrag bij de kassa was geweest, en startte een schoonmaakmanie. Ik lapte alle ramen en zag alvast voor me hoe het zonlicht zo mooi door de nieuwe jaloezieen luxaflexachtigen zou schijnen.
En toen bleek dat ik echt geeneen goede maat had gekocht. Geeneen van de dingen past voor het raam. Ja, hoe is het mogelijk ja.

's Avonds ging Echtgenoot aan de slag met alle roedes en aanverwante zaken en bleef geruime tijd weg. En toen hij thuiskwam, had hij het opwekkende bericht, dat ik ook daar niet helemaaaal de juiste dingen had aangeschaft. Maar het was toch gelukt. Wat een handige man heb ik toch.
Dat moet ook wel met zo'n vrouw.
Vanavond komt Vriendin2 mij helpen met het in elkaar zetten van de nieuwe boekenkasten, gelukkig is zij nogal een praktisch type, want anders is het leed niet te overzien denk ik.
En ik heb bier gekocht.
Maar dat terzijde.

maandag 27 juni 2011

30 Day Challenge - 4. Je ouders

Mijn ouders. Zijn al heul lang bij elkaar, 34 jaar getrouwd en iets van 36 jaar samen. Ja dat hoor je niet vaak meer he. Ik wel, trouwens. Ik had vroeger in de klas heeel veel kinderen met gescheiden ouders, maar in mijn omgeving nu, zijn er van de mensen die ik ken vind ik opvallend veel ouders nog gezellig bij elkaar, van bijna al mijn vriendinnen.
Mijn ouders zijn beiden rond de 60 en natuurlijk opa en oma van De Zonen. Is vrij jong, natuurlijk ook omdat ik zelf vrij jong De Zonen heb gekregen.
Het eerste woord van Zoon2 na pappa en mamma was oooopaaa, en het eerste woord van Zoon1 was oooomaaaa. Natuurlijk tot groot plezier van opa en oma zelf, en het zegt natuurlijk niks dan goeds over de band die ik met ze heb en die Zoon1+2 ook met ze hebben.
Als ik het over mijn ouders ga hebben heb ik het dus over mijn jeugd. Ik zit weliswaar nog steeds enorm in mijn jeugd uche, maar dan vooral de jeugdjeugd, toen ik kindeke was en tot ik thuis woonde.

Ik herinner me van dn Jeugd, met name veel Gezin, gewoon, Gezin. Gewoon, pappa, mamma, Zuske en ik. Aan tafel. Op vakantie. In de trein. Op de fiets. Thuis. Eten. Drinken. Naar school. Spelen. En, Tradities.
Ja, houden we van.
Elke zondag uitgebreid ontbijten, met warme broodjes en ei (en toen ik begon uit te gaan gewoon ook, brak hoofd, warme broodjes, ei), die we gekookt en wel tegen elkaar aan klatsten om te kijken welke het eerste stuk was. En de wedstrijd wie het beste een halfhardhalfzacht eitje kon koken.
De verjaardagen in het grote bed. Na het eten afwassen en daarna koffie drinken met elkaar. Op zaterdagavond voor de tv eten bij wijze van feestelijkheid. Met ons allen Flying Doctors en Zeg 'ns Aaa kijken. Zelfgemaakte kleding aan van mijn moeder, vooral feestjurken op verjaardagen.
Op vakantie altijd kamperen in eigen land. Met de taxi erheen, want wij hadden geen auto thuis. Aldaar altijd maar wandelen, fietsen en naar musea.
Altijd huisdieren bij ons thuis, katten, hond, cavia, hamster, wandelende tak.
Vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom en mochten altijd blijven eten en slapen. En, vooral toen ik ontzettend irritante puber was ietsje ouder was, veel coulance, met betrekking tot mijn uiterlijk. Gingen moeders van vriendinnen uit hun dak als het over piercings en tatoeages ging, mijn moeder liet weten dat ik vooral zelf moest weten wat ik zou doen, ik moest er immers mee rondlopen. Wat tot gevolg had dat ik het allemaal nog best redelijk heb gehouden qua piercings enzo. Ik knipte alleen nogal vaak mijn haar en liep voortdurend met andere haarkleuren rond. Nog steeds eigenlijk dus.

Ik heb mijn liefde voor lezen en taal van mijn ouders. En mijn afkeer van frikandellen. Mijn grote weerzin tegen campings met een disco en mensen die hun was ophangen met op kleur gesorteerde knijpers. Maar ook een voorkeur voor baardige mannen, tweedehands spullen en een grote empathie voor mensen die net iets anders zijn, niet zo perfect. Thuis zijn we nuchter, makkelijk in de omgang en wij maken liever een grap dan dat we diepzinnig over onze gevoelens praten. Met vaak eenzelfde helende werking.

Natuurlijk zijn er ook punten die ikzelf nu anders doe, juìst. De Zonen hoeven niet alleen op degelijke schoenen te lopen, maar ook juist op gare gympies van hun favo stripfiguur. Ze mogen mayo bij het eten en gekookte aardappels komen er hier eigenlijk niet in. Als hun tandjes niet helemaal zelf zo mooi staan als zij dat zelf willen, plaats ik er desnoods eigenhandig een beugel in en ik koop altijd het allerzachtste wc papier dat ik kan vinden. Sausjes maak ik vrolijk uit een pakje met in gedachten mijn moeder die walgend over mijn schouder meekijkt. En als er iemand ziek is, dan mag je de hele dag tv kijken.

Maar bewondering is er nog altijd voor het feit, dat het mij en mijn Zuske, vroeger aan niks heeft ontbroken. Mijn ouders hadden het niet breed, en ik kan denk ik nu pas beseffen, hoe erg niet breed. Maar alles was er altijd en als het er niet was, dan heb ik er nooit wat van gemerkt. We gingen niet met het vliegtuig op vakantie en ik kreeg geen merkkleding en wij hadden, als we het hadden, alleen maar priklimonade van obscure merken. Maar wij gingen altijd samen weg, met de trein en met de fiets. Wij kregen altijd bergen cadeaus met Sinterklaas en wij mochten op een sport,met tegenzin op muziekles en een abonnement op een tijdschrift. En als er wat te vieren was, of niet, dan trokken we een fles wijn open. ben erfelijk belast
Ik kom heel graag bij mijn ouders thuis, en doe dat ook heel vaak. En ik kan alleen maar hopen, dat ook al doe ik het op sommige punten wat anders allemaal, dat De Zonen later net zo goed terugkijken op hun jeugd als ikzelf. En dat ze later net zo graag en vaak nog hun ouderlijk huis opzoeken.

Lief he, allemaal.

zaterdag 25 juni 2011

Het Nieuwe Leven en het Kinderdagverblijf

Afgelopen woensdag hadden wij onze eerste echte kennismaking met Het Nieuwe Leven. Dat is zeg maar net als Het Nieuwe Werken, heul hip, maar dan zonder dat je er geld voor krijgt en lekker thuis de wasmasjien kan volgooien terwijl je met je koffie en laptop op het balkon in de zon 'aan het werk bent'. Ja.
Het is dus iets compleets anders eigenlijk.
Nu ja.

Zoon2 had zijn eerste wen-moment (alleen voor het woord alleen al wilde ik wegrennen) op zijn nieuwe kinderdagverblijf. En nu ben ik misschien wel heel overdreven en aanstellerig, heeel misschien, maar ik vond dat nogal wat.
Ik word een beetje huilerig, als ik denk aan zijn huidige plekje, en zijn lieve juffies en de locatie waar ik al jaren kom en waar everybody knows my his name enzo.
Maar, positief als ik ben, ja, reed ik met de jongens naar Bloemendaal en stapte blijmoedig binnen voor de intake en om daarna Zoon2 een uurtje achter te laten.

Allereerst kon ik de goede deur niet vinden. Dus kwam ik via de verkeerde weg binnen, wat tot gevolg had dat ik op een andere groep liep, waar twee peuterkes stonden, twee jongetjes die mij aankeken, en tegen elkander zeiden: 'wat een gekke mamma' terwijl ze mij grinnikend achterna liepen.
Nu, dat was een mooie binnenkomer. Ik weet niet wat ik deed waarom ik er kennelijk niet uitzag of deed wat een gemiddelde mamma aldaar doet of uitstraalt, maar ik mocht meteen hun moeders al niet.

Toen volgde de intake, wat inhoudt dat ik vertel hoe Zoon2 is en waar hij van houdt en niet van houdt enzo. Ik heb natuurlijk een heel waarheidsgetrouw verslag gegeven van het karakter van Zoon2, waar ik vertelde dat hij heel zelfstandig is (gaat als een wilde beer tekeer als hij iets niet zelluf mag doen), dat hij erg veel houdt van fruit (gaat als een wilde beer tekeer als hij druiven in zijn vizier krijgt), dat hij niet zo heel veel houdt van appelstroop (want dat kan ik dan elke keer uit zijn haren en oren halen), dat hij er bepaald niet op gesteld is om in de box gezet te worden (gaat als drie wilde opgesloten beren tekeer), dat hij net kan lopen (rent als een wilde beer door het huis), dat hij heel onderzoekend is (sloopt alles wat in zijn bereik ligt), dat hij net een paar kiezen heeft gekregen (heel erg scherp), dat het een heel vrolijk manneke is (een ongelooflijke flirt en windt ie-de-reen om zijn plakkerige vingertjes) en dat hij lekker kan slapen (na een ritueel van fles en diverse boekjes lezen want anders wordt het een wilde beer).
Ik geloof wel dat ze zich verheugen op zijn komst.

Zijn uurtje wennen ging prima en ik kreeg de indruk dat het meteen een zeer populair kind is. Ja, dat zie je wel als moeder. Ik ben daar meestal erg objectief in, al zeg ik het zelf.

En komende week is zijn laatste week op zijn huidige kinderdagverblijf, hij gaat trakteren enzo en ik zal wel een beetje huilen, 's nachts in mijn bed. Want ik moet het voortaan doen met Het Nieuwe Kinderdagverblijf en het zal heus ook allemaal heel erg leuk zijn, maar die twee peuterkes met hun moeders, die zitten me dwars.

donderdag 23 juni 2011

30 Day Challenge - 3. Je eerste liefde

Ach. De liefde. Ja, het is fraai, de liefde. Ik heb me er in elk geval best wel mee vermaakt zo in mijn leev'n. Tot ik natuurlijk Echtgenoot ontmoette. Hem hing ik een bord om zijn nek met Liefde erop en we leven lang ende gelukkig.
Maar, de eerste was hij niet. mhhihihi

De eerste èchte, dat was Clement. In twee HAVO volgens mij, zaten we bij elkaar in de klas. En oei oei, wat werd ik verliefd op Clement. Ik was 15 en ik geloof niet dat ik er destijds nou zo heel florissant uitzag, maar ik deed mijn best en kamde mijn hele lange haren nog eens flink pluizig, lachte mijn abominabele tanden bloot en stopte zo nog eens wat watten en sokken in mijn bh. Oei wat was ik verliefd.
En na een enorme aanloopperiode, jawel, toen hadden wij toch echt verkering. Het staat me nog heel helder voor de geest, hoe we de eerste keer hand in hand liepen en ik eigenlijk op dat moment direct wilde loslaten om gillend naar mijn vriendinnen te fietsen om dat te vertellen. Hij was 17 en dat was al heel stoer op zich. Ik noemde hem mijn Vriendje tegen iedereen en ik kreeg van hem een kettinkje met een half hartje en hij had de andere helft om zijn nek. Heel mannelijk ja. Oei wat was ik verliefd. Wij deden zoenen en hand in hand lopen en hij had een brommert, waar ik dan heel romantisch achterop zat. We gingen naar de kermis en naar het strand en bivakkeerden op elkaars slaapkamer en bij elkaars ouders op de bank.

Wij hebben Het nooit met elkaar gedaan. Ik was pas 15 hee, hallo. Ik geloof niet dat hij het daar heel erg mee eens was, want ik herinner me nog wel een paar ongemakkelijke gesprekjes waar ik steeds deed of ik geen idee had waar hij het over had en dat hij de moed dan maar opgaf en maar gewoon weer heel simpel zijn tong in mijn mond stak en ik daar heel tevreden mee was.
En mijn ouders, die dachten echter dat ik het wèl deed. Mijn moeder kocht condooms. En liet mij zien waar ze die neer had gelegd, zodat ik ze wel kon pakken.
The Horror. De Hel Op Aarde. OMG.
En nu denk ik, wat een hippe, coole, vooruitstrevende actie, om condooms te kopen voor je dochter zodat ze, wat ze doet, veilig doet. Nu he, denk ik dat. Toen niet, oh nee. Gillend, brakend en scheldend vond ik het belachelijk en het sterkte mij alleen maar in mijn idee om het nièt te doen. heeeel slimme ouders, heeeeeel slim

De liefde ging over. Omdat ik op een feestje, ongeveer 6 maanden later, het wel okee vond dat iemand anders mij ging zoenen. Zoiets, was het geloof ik. Clement vond dat niet zo'n heel goed idee. Ik geloof dat het een beetje zo'n soort verhaal was. En dat wij toen gingen praten en dat we toen dachten dat het, 'maar uit was' en dat ik toen niet durfde te zeggen van 'nee weeehhhh neeeeee blijf bij mijijijijij' en dat het toen uit was.
Ik heb er wel om gehuild.
En ik geloof niet dat we elkaar de rest van de HAVO periode nog veel zagen en daarna ook eigenlijk nooit meer. Een jaar of 4 geleden kwam ik hem een keer tegen, dat was grappig, maar ik zou nu geen idee hebben hoe het met hem is. Hij zit niet op Facebook, ontdek ik net. Ja, hoe moet je dan oooit contact met iemand onderhouden.

Overigens zat voor Clement nog wel een Liefde, maar dat was zo jeugdig en basisschool, dat is niet smeuïg genoeg dunkt mij. Maar oei, daar was ik ook verliefd op.
En na Liefde1 kwam Liefde2 en op hem was ik ook verliefd, oei. En daarna nog een keer op iemand die het achteraf niet zo erg waard was, al mijn verliefdheid. Maar oei. En FavoEx, oei daar was ik ook verliefd op.

Maar Echtgenoot, nee, maar hàllo, dààr ben ik verliefd op. Ja, ik ga niet zomaar trouwen en Zonen baren enzo. Wat denkt u wel.
Echtgenoot is Liefde5, als ik het zo bedenk. Maar voor mij gewoon 1 hoor.

woensdag 22 juni 2011

30 Day Challenge - 2. Iets waar je naar uitkijkt

Nah, dat is niet zo moeilijk. Ik kijk voortdurend naar dingen uit. Het is natuurlijk ook heel makkelijk om nu het belangrijkste te benoemen. Namelijk, De Verhuizing. Nog 10 dagen en het is zover.
Ik kijk erg uit naar het wonen in Huis2. Want het wordt een fancy huis, oei oei. Ik kijk uit naar mijn nieuwe keuken. Naar de mooie vloer en het grote balkon waar ik mijzelve voortdurend zie zitten met de laptop, met een boekje, een flesje wijn of wat en een kopje thee. Uitkijkend op de tuin, waar De Zonen natuurlijk heel zoet spelen. Naar het bad, waar Zoon1+2 samen inkunnen, twee blote kindertjes in bad, die daarna de hele nacht slapen in hun nieuwe kamers. Ik kijk ook uit naar het rustige leven waar ik me een hoop van voorstel, zeker na de laatste maanden die van hectiek bijna uit elkaar zijn gebarsten. De maanden. Maar ook ik zelf. En Echtgenoot. Avonden lang gaan wij samen op de bank zitten kijken naar mijn fabulous behang. Wij gaan uren zitten praten aan de tafel in de keuken. En vooral gaan we weekenden lang samen zijn met de kinderen, en niet alleen op zondag een paar uurtjes. Ik hoef dan even niet te denken aan inpakken, aan verbouwen, aan nieuwe scholen en kinderdagverblijven regelen, aan kennismakingsgesprekken op scholen, kinderdagverblijven en naschoolseopvangen. Ja, dat wordt 'ne fraaie tijd.
Maar nu eerst kijk ik ook even uit naar de bijna-twee-weken die ik vrij van werk ben, vanaf maandag. Om al het bovenstaande te doen. En ik moet natuurlijk nog wel een klein beetje inpakken. En Huis2 moet nog schoongemaakt, want ik denk niet dat de kinderbescherming het goed vindt dat ik Z1+2 in het stofnest ga huizen, wat Huis2 op dit moment nog is. Ik geloof ook zelfs dat er nieuw leven aan het groeien is in het bad, het is wel interessant, het is het groeien van de wereld in het klein, daar in dat bad. Met kleine groene plantjes, waar kleine pootjes aan groeien en oogjes en handjes. Komt omdat er al een hele tijd een laagje water in staat.

Het is belangrijk, ergens naar uitkijken. Het is nooit zo lekker opstaan in de ochtend, als wanneer je weet dat er iets leuks gaat gebeuren die dag. Het is nooit zo prettig werken, als wanneer je weet dat je in de avond een pleziertje gaat hebben. Uitkijken kan naar alles. Na een dag werken kijk ik er naar uit om De Zonen weer te zien. En na een dag thuis, kijk ik er naar uit dat ze 's avonds in bed liggen. Ik kijk vaak uit naar het eten, omdat ik er van houd. Ik kijk uit naar de vakantie, ik kijk uit naar het moment dat ik een fles wijn openmaak, om die vervolgens in een glas te schenken. Ja maar echt, want dat is een heel mooi geluid hoor. kdoekkdoekkdoek. Ik kijk uit naar feestjes. Vooral als ik een fab outfit heb. Ik kijk uit naar een kappersbezoek, want niks zo lekker als nieuwe haren. Na een brakke nacht kijk ik erg uit naar koffie en sigaret, lekker in de tuin in mijn eentje even 5 minuten van bezinning. Ik kijk erg uit naar een ongeopend mailtje wat leuk gaat zijn en natuurlijk naar het moment elke avond dat ik heerlijk in bed lig met een kopje thee en een boek.

Vandaag kijk ik uit naar vanavond. Borrelavond met de meisjes. Elke week, twee keer per week, absoluut iets om naar uit te kijken. Zuske en Vriendin 1 t/m 3. Altijd ongeevenaard.
En een avondje niet denken aan de rest waar ik naar uitkijk, maar wat eerst nog heeel veel werk is.

maandag 20 juni 2011

30 Day Challenge - 1. Introductie

Er circuleren op internet en op heul veul blogs 30-day-challenges. In 30 dagen jezelf laten zien met tekst of door middel van muziek. Vooral die met muziek is populair en dat is natuurlijk dan ook heel leuk en vaak heel mooi en soms heel dansbaar en al, maar ik ben niet goed met muziek. Serieus niet, Echtgenoot en ik hebben samen heel erg veel cd's, maar wij weten beiden echt helegaar niet waar ze vandaan komen. Kennelijk wel gekocht, maar wanneeeer? En waarooooom? En waaaar?
Anyway, ik heb ze dit weekend allemaal in een enorme verhuisdoos gestopt en ik pak ze vrolijk in Huis2 wel weer uit, maar we draaien ze erg weinig. Nu zijn we wel van plan nog een festijn aan te gaan richten in Huis2, dus dan zullen ze wel van pas komen. Ik heb ook heus wel een mening over muziek. Ik dans er graag op, als het zo uitkomt, en ik kan me ook enorm ergeren aan muziek, van sommige muziek word ik akelig en melancholisch op een stomme manier en van sommige muziek moet ik huilen, maar daar hou ik niet zo van, want ik ben niet zo huilerig. Dus. En sommige muziek is heel erg leuk en houd ik veel van. Dat is meestal muziek van lang gelee, van toen de kapsels van Zoon1+2 nog in de hitlijsten stonden. En mensen het woord hitlijsten nog gebruikten.
Ik doe maar even niks met muziek dan. Dus.
Maar toevallig praat ik wel graag over mezelf. Ja, dat zou je niet zeggen, maar dat is best wel zo. Komt natuurlijk omdat ik zoveel heel erg leuks te vertellen heb. Ja, want anders zou ik het niet doen natuurlijk.
Spreekt voor zich.
Immers.

En ik vond een 30-day-challenge die wel leuk leek. Niet perse alles van die 30, maar ik vind, soms moet ik gewoon niet zeuren. Of nou ja, een beetje dan.

Het begint zo:

1. Introductie

Van mijzelf? Nah, lijkt me een overbodig punt. Dat begint al lekker.

zaterdag 18 juni 2011

Van hoe ik heel volwassen was en ook schreeuwde.

Het is maar goed dat ik vandaag niet achtervolgd werd door een cameraploeg. Ofzo.
Want oei, wat een dag. Niet perse mijn charmantste. Dat kwam deels omdat Zoon2 vanmorgen om 05.00 reeds zijn opwachting maakte, weliswaar heel goedgemutst en blij om zijn moeder te zien, maar dat was niet wederzijds. Ja, dat klinkt niet aardig, maar hallo, 05.00 uur.
Zoon1 kwam om 06.00 en op dat moment nam ik de dap're beslissing om naar het bed van Z2 te verhuizen. (Dapper, omdat ik wel dacht hiermede de toorn van Zonen & Echtgenoot op de hals te halen)(Wat mee bleek te vallen. Aardig ja.) Allereerst bleek Zoon's bed een peuterbed te zijn. Wat ik heus wel wist. Maar weet ik veel dat peuters kennelijk maximaal 1 meter 40 worden.
Dus paste ik er niet in. Toen ik toch enigszins comfortabel lag, hoorde ik een oorverdovend lawaai, werkelijk. Het was de klok in de kamer van Zoon1, die daar staat, zodat hij niet vòòr 07.00 in de ochtend naar ons toekomt.Dus. Maar dat ding tikt, ongelooflijk, miljààr wat een geluid. Dus moest ik weer uit bed, gooide de klok op de gang, er 3 handdoeken bovenop en begaf mij weer in het kabouterbed. Toen lag ik niet lekker vanwege omdat Z1 een piepklein plat kinderkussentje heeft en dat is mijn gekwelde nek niet gewend, ik slaap altijd op een stapel van 2 dikke kussens, vind ik lekker. Dus moest ik er weer uit en haalde een deken om onder het kussen te leggen. En kroop daarna weer in de gnomenkribbe. En viel uiteindelijk in slaap, totdat ik een half uurtje later werd gewekt doordat Z1 in mijn oor schreeuwde, om zijn vader te laten weten dat 'mamma lekker ligt te slapen hoor'.

10 minuten later had Echtgenoot het pand verlaten om Huis2 nog wat bewoonbaarder te maken en kon ik aan de slag om Huis1 toonbaar te maken voor Open Dag, zodat alle drommen mensen vandaag mijn mooie schone huis konden gaan zien. Best wel een opgaaf hoor, met morsende, knoeiende, kruimelende Zonen in huis. Maar hee, dat lukte eigenlijk heel goed. Oh jongens, ik ben best een poetsert hoor, ik ben nètjes, als ik mijn best doe, nee maar echt. Nee maar serieus, nimmer was mijn huis zo netjes. Ik wil er eigenlijk blijven wonen. Haha. Maar serieus.
Maar goed. De middag zou ik hier alleen zijn, om voornoemde drommen mensen rond te leiden in Huis1. Twee en een half uur gingen voorbij, terwijl ik spiedend om mij heen keek of er geen kruimels opeens opdoemden op de vloer, of de afwas niet opeens uit de kastjes was gewandeld en of de regen niet opeens dwars door het dak naar beneden kwam. En natuurlijk of er geen mensen voor de deur stonden. Mensen die juichend naar binnen zouden komen met stralende ogen en geld in mijn handen duwend om Huis1 voor heel veel geld te kopen. Er kwam 1 mevrouw. Die weliswaar heel vriendelijk was en complimenteus over mijn verzameling Mariabeelden, maar dat was het dan ook.

Toen Echtgenoot en De Zonen weer thuiskwamen, ging ik boodschappen doen met Zoon1, in de stromende regen. Met 5 hele volle tassen kwam ik de Albert Heijn uit en was vergeten dat ik lopend was gekomen. Ach ja. Maar de zon scheen wel, inmiddels. Jaaa, dat wel hoor. Dat was o zo fijn. Heerlijk. Nee maar echt zalig.
Na 10 meter zette ik vloekend alle tassen op straat, Zoon1 ernaast met diverse aanwijzingen om vooral niet met vreemde mensen te praten, laat staan mee te gaan en in geval van nood mocht hij diverse voorbijgangers met enge bedoelingen met zijn paraplu prikken. Dat bekoorde hem wel en ik zag aan zijn ogen dat hij hoopte op vele avonturen in zijn 10 minuten van eenzaamheid met de boodschappen.
Ik rende naar huis, pakte de bakfiets en na wat beelden voor mijn ogen van een verdwenen en ontvoerde Zoon1, een klein akkefietje met een auto op straat zodat ik er niet door kon, was ik weer bij Zoon en laadde de tassen in de fiets.

Toen zag ik dat op het speelpleintje naast ons, iets gaande was met kinderen. Grotere kinderen die lelijk deden tegen een kleiner kind. Kleine kind spuugde tegen grote kinderen en grote kinderen schopten tegen kleiner kind. Al met al zinde het mij niks en ik besloot om maar eens heel volwassen op te treden. Ik deed 2 stappen vooruit en stak mijn hand omhoog. En het blijkt dat ik tegenover kinderen die mij nièt kennen, een heel overwicht heb, want het spugen en schoppen werd direct gestaakt en de hele kinderschare begon te roepen van wie er begon en wie wat deed en waarom en dat het niemands schuld was en al. Gesterkt door mijn kennelijke natuurlijke indrukwekkende uitstraling, riep ik dingen als 'kan me niet schelen, jullie houden nu op' en 'klein kind, kleiner dan groot kind, dus groot kind houdt op met plagen klein kind' en meer heel prachtige volzinnen vol pedagogische perfectie.
En nou ja, na wat heen en weer gedoe was ik het eigenlijk zat, vertelde de grote kinderen dat kleiner kind misschien wel een heel irritant kereltje was (want, heel eerlijk, dat zag ik ook al van verre), dat ik toch vond dat ze onmiddellijk moesten ophouden en ook met zeuren tegen mij en fietste weg. Ik zag wel dat Zoon1 onder de indruk was van het optreden van zijn moeder, en thuis vertelde hij dan ook direct aan zijn vader dat ik 'geschreeuwd' had. Jawel. Trots uit zich soms op verrassende manieren.

En nou ja, dat was het eigenlijk wel. En hier thuis heb ik de agenda vervalst, zodat het net lijkt of het morgen moederdag is, en niet vaderdag. Ik denk dat Echtgenoot daar misschien wel intrapt. Nu Zoon1 nog. Maar daarvan zet ik de klok vannacht stiekem 2 uur terug.

donderdag 16 juni 2011

Een waanwereld met zelfbedachte verrassingen

Soms denk ik oprecht dat alles mij maar overkomt. Ook al ben ik best wel plannerig en houd ik niet perse van verrassingen en ben ik ook best wel van de regelmaat en rust enzo. Waar ik ook heilig in geloof bij dn Zonen. Ja, ik ben 'ne suf type. Waarschijnlijk daarom, compenseer ik al die sufheid met heul rode haren en vind ik altijd more is more, als het om sieraden gaat. Dan lijkt het nog een beetje gezellig. Vind ik zelf.
Ha! Ha! Welnee, ik ben een enòrm leuk en gezellig en spontaan iemand! Echt! Nee, maar echt!

Anywho, toch overkomen mij toch steeds maar dingen. En dat ontdek ik altijd, als ik al ontzettend doende met iets Groots ben, al een tijd, en dan opeens komt het tot mij. Ik had dat op mijn bruiloft. Een paar maanden was ik er ontzettend doende mee, met de jurk en het eten en de gasten en de ballonnen en de ringen en Zoon1 die toen pas 1,5 was en waar iedereen moest zitten en de kleur van de champagne en de muziek en mijn haar, ook vooral. En toen het zover was, waren we serieus al lang en breed in het stadhuis geweest, was het diner voorbij en begon ons feest en ergens op dat moment, dacht ik opeens, en ik zette nog net niet heel oncharmant heel grote ogen op en een wijdopen mond, maar opeens toèn dacht ik; Raaaaaaahh! Waaaaaat?? Ik ben getroùwd??! En op zich had ik dat door de dag heen best al wel kunnen opmerken door mijn witte jurk enzo, en het feit dat ik 'ja' had gezegd en al, maar op een of andere manier heb ik dat allemaal laten gebeuren en overkwam het me toch. Ondanks al het plannen.
Niet dat ik het een vervelende ontdekking vond hoor.
Dat ik opèèns getrouwd was.
Welnee.
Maar toch was het even schrikken. Niet schrikkenschrikken. Neenee.

Ik heb het ook met de Zonen. Dan gaan wij gezin'lijk ergens naar toe en zitten De Zonen in de auto, Echtgenoot achter het stuur en ik sta op het punt om in te stappen want moet altijd nog iets uit huis halen. Of roken ofzo en dan overzie ik de boel eens zo en denk dan werkelijk; Maar Hela, Heb Ik Twee Kinderen? Een Gezin? Met Twee Zonen?
Ja, dat denk ik dan serieus. Niet dat ik vergeten ben hoe het was om zwanger te zijn, of hoe het was om de bevallingen mee te maken, neen. Neen, dat vergeet een meisje niet zomaar, believe me. Maar toch lijkt het dan soms net of de hele tussenliggende tijd er niet was. Alsof ik alles maar mee heb gemaakt, zonder dat ik het doorhad en zo uit het niets opeens de gevolgen van mijn leven zie. Geen onprettige ontdekking, nee.

En nu heb ik het waarlijk met De Verhuizing ook alweer. Ik twijfel soms werkelijk aan mijzelf, want ik snap waarlijk niet hoe het mogelijk is, maar toch is die hele verhuizing voor mij een plotselinge ontdekking. Vanavond pakte ik doos 9 t/m 12 in en ik bekeek zo eens het resultaat van mijn inspanningen van de laatste dagen een heel enorm opgeruimde gang, sowieso nog nooit vertoond in Huis1 en jawel, het was een klap in mijn gezicht. Het sloeg gewoon op mijn ogen. Ik moest er even bij gaan zitten.
We gaan over 3 weken verhuizen. Dan wonen we niet meer hier. Maar daar.
En ook al zijn we er al maanden mee bezig, is Echtgenoot helemaal kapot van al het verbouwen en kan hij geen bouwmarkt meer naar binnen de komende maanden, zonder er een deerlijke tic aan over te houden, iets met een sleepbeen ofzo, stel ik me zo voor. Niet dat dat er wat mee te maken heeft, maar meer voor de beeldvorming. Ook al zijn we Zoon1 al geruime tijd aan het voorbereiden op de komende veranderingen in zijn leven, ook al vertel ik iedereen die het maar wil horen dat ik mijn hele leven, mijn hele leven!! in een cirkeltje rond de stad heb gewoond en nu potvolperen, ga ik in een dorp wonen in een grotemensenhuis, in een dorp, waar geen Hennes is.
En toch, besèf ik het dan kennelijk niet. Vanavond drong het langzaam tot me door. Wat? Verhuizen? Naar een ander huis? Weg hier? Muuhuuuuu.

Hoe ik het ook plan, hoe ik ook dozen inpak, hoe ik ook wekelijks naar Huis2 fiets om rond te kijken. Toch is het me allemaal voor mijn gevoel weer overkomen.

En nu vraag ik me af. Leef ik zo oppervlakkig, dat zulke belangrijke zaken in mijn leven kennelijk compleet langs me heen gaan, of, omdat ik eigenlijk een best wel suf iemand ben, leef ik in een waanwereld, waarin ik me voortdurend laat verrassen door gebeurtenissen die ik evenwel zèlf bedacht heb. Raadselachtig.

(En nu schenk ik maar rap een wijntje in. Ook zowat, ik ontdekte vandaag een fles in de koelkast zeg, had geen ideeeee dat ik daar van houd).

woensdag 15 juni 2011

Trouwen met een oude vrouw

Zoon1: Bleeerrrrk ik ga echt nooooit met een meisje uit mijn klas trouwen.
Ik: Oh nee? Wat jammer, het zijn zulke leuke meisjes.
Zoon1: Bleeeerrrk nee echt niet, ik wil ze èten, niet met ze trouwen.
Ik: Ach. Met wie ga je dan trouwen?
Zoon1: Met jou!
Ik: Jeeuhh, dat hoopte ik al!
Zoon1: Ja, ik trouw met een oude vrouw.
Ik: Watte?
Zoon1: Jij bent toch een oude vrouw.
Ik: Nou zeg, dat valt toch wel mee? Hallo, dat valt toch wel mee?
Zoon1: Ja, nu wel, maar als ik groot ben, dan ben jij toch een oude vrouw?
Ik: Hmmm. Ieieiiiitsje ouder dan nu, maar niet òud, niet echt òud.
Zoon1: Echt wel.
Ik: Nou, denk maar niet dat ik nog kinderen ga krijgen hoor, anders. Dat je het even weet.
Zoon1: Nee, daar ben je dan te oud voor.
Ik: Ja. Inderdaad ja. Tssk. Misschien kun je dan beter toch trouwen met iemand anders, als je wel kinderen wilt.
Zoon1: Pfff, mammaaa, je krijgt geen kinderen van tròuwen hoor. Ik krijg wel kindjes van de vriendin, die ik dan heb.


En zo kon ik maar weer eens zeer verontrust en verward verder met de rest van mijn dag.

maandag 13 juni 2011

Pinksteren en een heilige geest

Ach, Pinksteren. Niet dat ik weet wat dat allemaal preciès inhoudt, maar ik geloof dat er wel iets van een heilige geest in de Zonen was gevaren, gisteren. Eentje die van zins was om er een gedenkwaardig weekend van te maken. Een beetje een grappenmaker ook. En heilig zou ik hem ook niet willen noemen. Eerder, eerlijk gezegd, recalcitrant.
De nacht van zaterdag op zondag was niet alleen voor Echtgenoot luidruchtig en gevuld met drankjes en weinig slaap. Zoon2 deed de hele nacht door slaapjes van een uurtje en riep vervolgens balkend om zijn vader, die niet reageerde vanwege omdat hij eerst niet aanwezig was en vervolgens in comateuze toestand verkeerde. Ik was echter compleet ter beschikking van Z2 en begaf mij dus de ganse nacht in het gezelschap van Dikkie Dik boekjes, slaaplekkerliedjes, tandenspul en flesjes melk. Tegen de ochtend had ik er vertrouwen in dat het kind lekker zou gaan slapen. Wat ook zo was. Voor drie kwartier. Om 05.30 riep hij wederom luidkeels om aandacht en er zat niks anders op dan de dag te laten beginnen. De zondag begon ik dus niet al te best, voornamelijk moe en met erg aanwezige deja vu's naar tijden van weleer; zondagochtenden waarop ik ook om half zes in de ochtend wakker was, maar om heel andere redenen. Zoon1 deed ook een duit in het zakje door op hoge toon allerlei eisen aan zijn arme moeder te stellen en toen tegen half elf Echtgenoot uit de echtelijke sponde kwam zetten met een kater die niks van doen had met Dikkie Dik, was ik het allemaal een klein beetje zat. Om de zondag toch nog plezierig te laten zijn, togen wij naar een speeltuin waar een twijfelachtig deel van de mensheid van rondom Haarlem ook was. Toch knapte ik er wel van op, De Zonen ook, Echtgenoot niet, want die betaalde aan de lopende band ritjes in een treintje en ijsjes. Bij thuiskomst was ik dusdanig vriendelijk gestemd dat ik pannenkoeken bakte, wat vooral Zoon1 kon waarderen, vooral omdat ik hem de de halve middag had voorgehouden dat het diner uit spruitjes en vieze aardappels zou bestaan. Ja, daar heb ik dan lol in he. Zo ben ik.

Zo na het diner was ik wel toe slapen en bed. Voor Z1+2. Maar die hadden het beiden zooo leuk gevonden deze dag, dat zij beiden besloten om maar niet te gaan slapen. Zo zaten wij om 21.00 nog steeds met hen allebei op de bank, wat zij erg leuk vonden en ik ook best wel, want ik had de illusie van een rustige avond allang opgegeven. Echtgenoot zat met ijs tegen zijn lip en dat kwam omdat Zoon2 hem met een goedgemikte armzwaai een enorme klapper gaf met de afstandsbediening. Ik moest daar een beetje om lachen, maar dat deed ik stiekem in de keuken, terwijl ik ondertussen naar E riep, of het wel ging enzo. mmhhiihihihihihi. Uiteindelijk lag Zoon2 te slapen en Zoon1 nog lange niet. Die had namelijk LogeerPartijtje in Het Grote Bed. Waar het veel te licht is, kennelijk. Dus was ik nog geruime tijd bezig met het verduisteren van de ramen, met alle dekens die ik in huis heb, waar Zoon1 heel belangstellend naar keek, ondertussen aanwijzingen gevend. Daar raakte ik dusdanig uitgeput van, dat ik ook maar meteen in bed ging. En zo lag ik om 21.15 in bed, met Zoon1, wat eigenlijk echt heel gezellig was.

En zo werd het vandaag. Echgenoot vertrok naar Huis2 en ik plande een dagje vol nuttige bezigheden, wat wonderwel lukte. Z1 en ik pakten vier verhuisdozen in, ik maakte de hele boekenkast schoon en na de lunch vertrokken Z1+2 en ik op de fiets voor een ritje naar de kinderboerderij. Die dicht was. En toen ging het heel hard regenen. En moest ik onder een boom schuilen, vlak voor een verkeerslicht, waarop Zoon1 woedend werd, omdat het al vier keer groen was en wij niet verder fietsten, omdat ik nog immer onder de boom wenste te staan. Ik handelde wat telefoontjes af, deelde wat rozijnen uit, suste een paar kleine akkefietjes tussen de broers, want die tijd is kennelijk aangebroken, ruzietjes tussen de broers. Met als aanstichter elke keer Zoon2. Die pas 1 is, dus.
Maar de dag eindigde goed, met een kopje thee bij fijne familie, waar de broers hun onmin vergaten en zich van een goede kant lieten zien en ik voor het eerst in drie hele dagen even rustig kon zitten. Ja, dat klinkt dramatisch. Maar zo is het wel. Daar klaag ik verder niet over hoor, welnee.

En morgen mag moet ik weer werken. En is het borrelavond met de vriendinnen. Daar ben ik nou eens echt aan toe zeg, na zo'n lekker lang weekend.

zaterdag 11 juni 2011

opvoeding

'Zoon1, hup, tv uit en aan tafel'

Zoon: Nee.
Ik: eh, wat?
Zoon: Dat kan je wel wat netter vragen.
Ik: Ach, natuurlijk. Lieve zoon, zou je, als het je schikt, alstublieft nu aan tafel willen komen en de tv uitzetten?
Zoon: Nee.
Ik: Pardon?
Zoon: Nee mamma. Je moet grààg zeggen mamma, je zei niet grààg'
Ik: Ah. Ik heb GRAAAAAG dat je aan tafel komt, zoon. NU!
Zoon: Pfff, je hoeft niet te schreeuwen hoor.

Het is een beetje een twijfelachtige vaststelling dat hij toch op d'een of d'andere manier iets van een opvoeding oppikt.

woensdag 8 juni 2011

Een goed nieuwtje, jawel.

Gisteren hoorde ik een nieuwtje. Ik belde FavoEx eens op, namelijk. Ja wij zijn goede vrinden, heel niet akelig en naar, en sinds wij ruim 8 jaar geleden gingen echtscheiden, onderhouden wij een gezellig contact door middel van bellen, smsen en af en toe een date. Echtgenoot doet dat ook met zijn exgeliefde, en zelfs zijn er wel eens tijden geweest dat wij allemaal tegelijk samen waren. Ja, wij zijn enorm schappelijke gezellige mensen.

Vorige week was FavoEx jarig en voor die gelegenheid stuurde ik een berichtje met hieperdepiep, waarop hij meldde dat hij van zins was mij de volgende dag te gaan bellen. Nu ken ik hem langer dan vandaag, dus. En ik belde dus gisteren zelf maar even, een week later.

En toen hoorde ik een nieuwtje. FavoEx gaat trouwen! Nu, dat deed mij deugd, waarlijk. Want het is met een leuk meisje, ook nog. Waarlijk een leuk meisje. En ik had het ook leuk gevonden als het nieuwtje was geweest dat hij zijn haar maar weer eens had afgeknipt ofzo, of als een babyhond in hun leven was gekomen, of als hij had ontdekt dat vis wèl lekker is, of als hij had gezegd van 'weet je Kristel, jij bent ook mijn FavoEx, hier, tickets naar een tropisch eiland, voor jou en je gezin' of dat hij had verteld dat ik inderdaad gelijk had, die ene keer met die discussie 10jaar geleden, en van ja, die ene vaas die jij al 8 jaar kwijt bent, die heb ik! Ik doe daar altijd pioenrozen in. Maar het trouwnieuwtje ja, dat was toch wel oprecht een leuk bericht. Ik vertelde het meteen aan mijn ouders, die ook verheugd waren, want FavoEx viel in de categorie Prima Schoonzoons, en ze zullen hem nooit vergeten, alleen al omdat hij altijd de neiging had om erg moeilijke woorden in de conversatie te slingeren. Woorden waarvan mijn moeder af en toe nog steeds wakker wordt, in het holst van de nacht en dan roept zij iets van utensils? Utensils? En valt dan weer in een verwarde slaap.

Maar het doet mij deugd, ja. En misschien is het mijn moederlijke inslag, die ik gratis kreeg tijdens het baren van Zoon1, maar ik vind het ook zo prettig, het kind FavoEx is onder de pannen. Niet dat hij niet al eeuwen samen is met zijn verloofde en samenwoont in een grotemensenhuis en al, en ook nog eens een paar jaar ouder is dan ik, maar toch is het prettig voor mijn gemoedsrust vind ik. Ik heb heel graag iedereen blijde en getrouwd en met kinderen en honden en katten en huizen enzo.
Daarbij lijkt het mij een uitstèkende reden om nieuwe schoenen te kopen. Wat ik zeg, een goed nieuwtje.

dinsdag 7 juni 2011

Acht jaar zonder hoeren en sloeren

Acht jaar hoor hee, acht heule jaren.
Zijn Echtgenoot en ik vandaag bij elkander. Ik ontdekte dat vanmorgen op de fiets naar mijn werk, en belde hem meteen maar even op. Is leuk, zit hij net op zijn werk, bel ik meteen, ja, daar klaart zijn dag direct van op. Ik feliciteerde hem met zijn leuke vrouw. 'hai liefje, gefeliciteerd met je leuke vrouw!' en dat vond de meneer naast mij bij het stoplicht volgens mij vreemd, zo keek hij wel een beetje. Vooral omdat ik zelf erg moest lachen om mijn enorm leuke grapje tegen Echtgenoot. E had natuurlijk geen idee waar ik het over had. Dus dat moest ik nog even verduidelijken, wat ik heus niet erg vond. Hoezee, zei ik, liefje, we zijn vandaag acht hele jaren samen.
'Ehm, ach, ja?' deed Echtgenoot heel verheugd en liefdevol.
Hij vond het nodig om ook nog mede te delen dat hij het al heel lastig vindt om onze trouwdatum te onthouden, wat ik helemaal geen zinvolle bijdrage vond, want dat is een heel andere datum en een heel ander jubileum. Namelijk.

Ach ja, acht jaar geleden. Eigenlijk ontmoetten wij elkander op 3 mei, waar ik laatst al iets over schreef. Dat was een heug'lijke nacht dag natuurlijk, maar toch was dat niet precies helemaal echt exact de datum dat wij besloten voor aaaaltijd samen te blijven. Dat ging namelijk iets anders. Twee dagen na die 3 mei, was ik jarig en kwamen wij elkaar toevallig tegen op het bevrijdingsfestival, laat op de avond, dus een klein beetje dronken moe, en het wederzien was leuk, maar ik was niet onverdeeld enthousiast, met name omdat hij op die avond echt een afgrijselijke jas droeg, waar ik bepaald niet warm van werd.(die jas heb ik pas een paar jaar geleden kunnen verdonkeremanen, tijdens weer eens een verhuizing) (oeps, jas in vuilniswagen).
En ook omdat ik samen met Zuske was, die niet mocht weten dat wij elkander reeds beter kenden dan die twee uur die we in de kroeg hadden doorgebracht. Ja, mijn zusje heeft liever niet dat ik lichtzinnig door het leven ga. Aardig wel.
Hoe dan ook, die avond zeiden wij elkaar vriendelijk gedag en gingen na korte tijd weer ieder ons weegs.
De ochtend na die eerste ontmoeting, had ik hem mijn mailadres op mijn werk gegeven, niet denkend dat hij die ooit zou onthouden, laat staan zou gebruiken.
Maaaar, een weekje later kreeg ik een mailtje. Of ik uit eten wilde, met hem. Daar ging ik heel goed mee om, vind ik zelf. Eerst gilde ik tegen mijn collega, zo van 'mihihihweetjenogdieenediemailtmijnuhahahah' en daarna wachtte ik een paar uur en stuurde een heel enorm relaxed berichtje terug, van ja, dat ik dat best-wel-leuk zou vinden. Eventueel. En dat zijn restaurantkeus ook wel leuk was, want daar was ik al een tijijdje niet geweest, en van nou ja, vooruit, dan gaan we maar. Leuk.
Nu, daar knapte hij niet op af, wat voor hem spreekt.

En zo gingen wij samen eten. Dat was een leuke avond, vol met kaasfondue, elkander leren kennen en best wel veel wijn. Ook werd die avond mijn kleine nichtje geboren, wat ik wist omdat mijn moeder mij 18 keer achter elkaar belde, en toen nam ik dus maar op, en zo kwam het blijde nieuws. Wat handig is, is dat ik daarom erg goed kan onthouden hoe oud mijn nichtje is. Ja, ik ben een praktisch type.

Echter kwam onze prille relatie vrij snel daarna reeds in het slop. Dat lag een beetje aan mij, omdat ik best nog wel kort vrijgezel was en het eigenlijk bijzonder naar mijn zin had met hoeren en sloeren op mezelf zijn.
Zuske en ik gingen een weekje op vakantie naar Spanje om te hoeren en te sloeren en te zuipen een beetje in de zon te liggen enzo, en op weg naar Schiphol, zeulend met mijn koffer belde ik hem op. Voor gewoon een kletspraatje. Hij nam niet op, ik vertelde een ongetwijfeld hilarische anekdote op zijn voicemail en dacht een weekje alleen maar aan hoeren en sloeren Spaanse stranden en cultuur enzo.

De avond dat wij weer in Haarlem waren, ik was fabulous bruin en slank en met een hoofd vol vlechtjes, (dat maakt verder niet uit, maar vond ik zelf wel een leuk detail) stuurde ik een sms dat ik die avond in de kroeg zou zijn. En zo ontmoetten wij elkander die avond weer. En gingen enorm zoenen enzo en de volgende dag gingen we zeilen en nog meer zoenen enzo en ik geloof dat er ook nog wel wat wijn en zon en strand en zoenen aan te pas kwam en na die zomer trok ik bij hem in.
Nou ja, zo ging dat dus. Zeg maar in het kort. Acht jaar geleden. Vandaag.
En heus niet dat ik dan denk dat ik rozen en champagne zou krijgen hoor, neenee. Maar een klein wijntje drink ik er maar wel op. Met Zuske. Steun in lichtzinnige dagen en tijdens jubilea.

maandag 6 juni 2011

Een heel goed weekend. Naar mijn zin.

Nou, het was mooi weer he. Ooh wat was het mooi weer. En mooie dagen. Ik heb een week achter de rug, oeioei, het leek wel vakantie. Zoon1 was 4 dagen vrij, Zoon2 ook, Echtgenoot ook, en ik 3, want vrijdag moest ik gewoon werken. Als bijna de enige in heel Haarlem, zo leek het.
Maar toch voelde het heel vakantieachtig. Ik zal het eens even allemaal uit de doeken doen, alle leut en pleizier. Woensdag ging ik een klein wijntje drinken op het terras, met de vriendinnen. Dat was een enorme dronken late lallende avond en ik ben ook nog gevallen, genant ja heel gezellig avondje. Het voelde als vrijdagavond, want donderdag vrij vanwege de Hemelvaart, wat heel toepasselijk was vond ik, want ik voelde me de hele dag alsof ik elk moment ter hemel kon gaan varen.
Vriendin3 belde me eind van de ochtend op toen zij net wakker was en zich ook een beetje voelde alsof ze net van haar sterfbed opstond, en wij besloten met De Zonen naar het meertje te gaan. Strand in het klein.
Ik begon als een dolle alle spullen bijeen te rapen die ik dacht nodig te hebben voor een paar uurtjes strandgang, wat eindigde in een overvolle bakfiets waar de kinderen nog maar net bij pasten. Een grote doek om op te zitten, zwembroek voor Z1, luiers en doekjes voor Z2, diverse speelattributen zoals schep, emmer, bal en nog een schep, heel veel druiven, flesjes water, pakjes drinken, koek, chips, zonnebrand, parasol, portemonnee, en nog net op tijd mijn eigen bikini. Vriendin3 kwam kalmpjes aangefietst met een piepklein tasje waarin 'een doekje en een flesje water' zaten, bleek. Dat blijkt een mens zònder kinderen alleen maar nodig te hebben, dat ben ik al een jaar of 6 vergeten. Zo gingen wij op weg, waarbij ik er dus uitzag alsof ik met De Zonen een week ging kamperen op de boerderij.
Na een kwartier zweette ik als een otter en had ik lichtelijk hartkloppingen, aangezien de weg naar het strand nogal omhoog gaat en ik een klein beetje een kater had dus moe was.
Eenmaal in het zand, voerde Zoon1 een act op, die heette: Niemand Mag Mijn Piemel Zien. Want kennelijk opeens, is dat een punt van zorg, bij Zoon. Vorige week rende hij nog in zijn blootje in huis rond, terwijl er allerlei bezoek op de bank zat, maar nu is hij daar te groot voor. Ja. Gelukkig vindt Zoon2 het heerlijk in zijn blootje, zolang hij maar geen zand aan zijn handjes krijgt en er druiven zijn. Hij plaste zo eens in het rond op ons kleed, likte aan de zonnebrand en speelde 83 keer het spelletje Waar Is De Bal. (heel goed verstopt onder zijn eigen beentjes) En ik ging er eens bij liggen. Dacht ik. Want de parasol moest staan. Na een heel klein gedoetje, lukte het nog steeds niet en Vriendin3 zag een rol voor zichzelf weggelegd in deze. Ze leende ergens een hamer, sloeg als een dolle de stok van de parasol in het zand, sloeg nog wat meer. En de parasol was ter ziele.
Toen ik was bijgekomen van het lachen en mij schikte in de afwezigheid van schaduw, was het tijd om de diverse meegenomen etenswaren uit te delen. Deze waren inmiddels al half niet koud en frisch meer, wat ons deed denken aan de koelbox, die Echtgenoot en ik ooit bezaten. En die Vriendin3 een keer geleend had. En die ook gesloopt had. Al dan niet met een hamer. Vriendin3 heeft blijkbaar een merkwaardige band met onze strandattributen. Daarvan moest ik weer zo lachen, dat mijn hoofd een klein beetje ontplofte. Door de gruwelijke kater. Door de warmte, denk ik.

Uiteindelijk hadden wij een zalige middag en toen we teruggingen, mijn hele huisraad en kinderen weer in de fiets hadden, een ijsje hadden gegeten en weer thuis waren, was ik dusdanig opgeknapt dat een klein wijntje er wel weer inging. In mijn knieen. En dus lag ik die avond erg vroeg in bed. Vrijdag werken, de dag waarop ik me nuttig maakte in mijn eentje op kantoor, en Echtgenoot het strandritueel van donderdag in zijn eentje herhaalde, met een gare parasol die hij een beetje opgelapt had. Ja, het is een handige man. Einde middag ging ik een borreltje drinken met Zuske en allerlei andere leuke mensen, direct uit werk, wat ik echt nooit doe, dus een hele ervaring weer. Sinds De Zonen in mijn leven zijn, is het een beetje uit met de pret qua vrijdagmiddagborrels, omdat ik me dan huiswaars spoed voor het hele eten-naar-bed-shalala, maar deze keer een keer niet. Goede beslissing, bleek, want het was supergezellig. Zo gezellig, dat Zuske en ik om 20.00 even naar huis gingen voor een pizza en nieuwe mascara en daarna weer de stad ingingen om met Vriendin2 maar weer eens op terras te zitten. Ja, het was een fraaie dag.
Zaterdag was ik een beetje moe, maar niet zo moe dat ik het niet aankon om maar weer de bakfiets vol te laden en dit keer met Zuske en Echtenoot weer strandwaarts te gaan.
En zo was het daarna zondag. Waarop ik met De Zonen een enorme fietstocht maakte door onze toekomstige woonomgeving, Huis2 bewonderde met de nieuwe trappen en einde dag bij oma nog een kopje thee ging drinken.

Nou, klinkt dat niet leuk? Ik vind van wel. Het was een heel goed weekend. Een beetje teveel gefietst naar mijn zin, een beetje veel wijn gedronken, wel naar mijn zin, maar over all, heel prettige dagen. En dan ga ik nu maar eens al het zand opruimen wat hier door het huis ligt en de geplette druiven tussen de handdoeken uithalen, want daar had ik nog geen tijd voor gehad. Of misschien doe ik eerst een klein tukje.

woensdag 1 juni 2011

Verhuisesque taferelen

Nog 1 maand en dan gaan we verhuizen! Ja, dat zeg ik nu wel zo juichend, en ik lijk ook heus heel kalm enzo, maar dat is nu eenmaal hoe ik ben, kalm en alles onder controle ja RAAAAHHHHGGGGHHH, handig hoor, als je zo in balans bent als ik HEEEEEEELPPPP.
Het schiet waarlijk erg op met Huis2. De vloer ligt erin en ik zeg, de hele wereld zou van walnotenhout moeten zijn, daar zou het van opknappen. De keuken wordt moooi, ik kan niet wachten om etentjes te gaan geven zodat iedereen aan de tafel kan zitten in de open keuken en dat ik dan allerlei culinaire toestanden op tafel zet die er heel mooi uitzien en heel erg lekker zijn en ik word daar dan heel bekend mee, dat ik echt een heel goede gastvrouw ben die echt heel goed kan koken. (Houdt u allemaal van macaroni?)
Gisteren kwam Echtgenoot bloedend thuis, met een duim die er niet meer echt als een duim uitzag, toen hij het verband eraf haalde, en deed heel olijk ook de mededeling dat een stuk van de vloer er weer uit moet, vanwege omdat er een 'vering' inzit. En dan slaat de schrik mij niet om het hart hoor, neenee. Niet om het bloed uit de duimachtige, niet omdat de vloer die er net zo mooi strak inligt, er weer uit moet en ook niet om het idee dat er nu geeneen trap meer in het huis ligt, omdat er vrijdag 2 nieuwe trappen inkomen en dat Echtgenoot nu op wiebelige ladders zich van verdieping naar verdieping verplaatst.
Ook ben ik echt heel rustig onder het idee dat ik de boel moet gaan inpakken. Zelfs zoo rustig, dat ik vind dat ik eerst heel goed moet nadenken hoe ik alles moet gaan aanpakken, alvorens te gaan inpakken.

Het goede nieuws is, dat Echtgenoot met het blijde nieuws kwam, dat hij behang heeft besteld. Verwachtingsvol keek ik hem aan, een klein beetje angstig ook, want wat dat betreft is Echtgenoot soms net een lama, spuugt ie, of spuugt ie niet? (Ja ik ben echt heel goed in vergelijkingen, dat hoor ik wel vaker)
Maar het bleek oprecht goed nieuws te zijn. Het is het behang, wat ik zo graag wilde, grijs met vogeltjes, zo mooi, zo hip, zo leuk en zo sfeervol, voor in de woonkamer. En omdat ik vind dat je altijd naar de positieve kant van het leev'n moet kijk'n, denk ik nu dus steeds aan het mooie behang en verder aan weinig anders.
(...)

En oh ja, ik denk ook een beetje aan nieuwe schoenen, wijn en haarverf. Gewoon om de sfeer er goed in te houden. Want ik heb zo het idee dat de komende weken een beetje druk zullen zijn en dat het uiterste gevraagd gaat worden van Echtgenoot en mijzelve, in het kader van samenwerking, slaap, stress en allerlei verhuisesque toestanden. Misschien is het het beste als ik er even een weekje tussenuit ga. Gewoon, om even op te laden. Vanavond maar even overleggen. Ik denk dat Echtgenoot daar best goed op zal reageren, dat idee.