Heel veel leuke dingen

Toen ik gisteren zo eens een rondje Facebook maakte, leek iedereen met liefde afscheid te willen nemen van 2011. Kennelijk was het niet het meest fleurige jaar voor veel mensen. Ik ben het daar niet perse mee eens, maar ik ben dan ook een heel fleurig type he, ik zie de dingen best wel lollig in meestal. Ja. Het glas halfvol met chardonnay en de zon achter de wolken na de regen.
Ook gisteren even niet hoor, toen ik mijn net zo'n beetje geheelde teen weer in stukken brak door er een flesje nagellak op te laten vallen. Een flesje nagellak van twee meter hoog recht op dn teen doet pijijiijn echt, ik krijste wel een beetje.

Vroeger was ik altijd enorm bezig met Goede Voornemens. Ik had daar zelfs een boekje voor, waar ik dan altijd heel serieus van alles in opschreef, waarmee ik mijn leven en karakter en huisgenoten en financiele situatie en kapsel en kledingkast enorm zou gaan verbeteren.
Ben nog altijd beetje bang daarvoor.
Ben boekje namelijk al jaren kwijt.
En kan dus overal zijn. Brr, best wel voor schut als iemand dat leest ooit.

Maar ja, vroeger was ik ook altijd enorm bezig met Wat Te Doen Met Oud En Nieuw. Er moesten kaartjes voor feesten komen en onmogelijke schoenen en glitterhaarlak en grote oorbellen en al. En hoewel ik van de laatste twee nog steeds het belang wel inzie, vul ik nu de laatste avond van het jaar best wel graag anders in dan vroegerrr.
Echtgenoot en ik bleven thuis, samen, en wij hadden voor die gelegenheid een diversiteit aan dvd's, hapjes en drank in huis gehaald.
Oh.
Dat hebben we altijd.
Nou ja, waarom stoppen met iets wat goed bevalt, denk ik dan maar.
Zeker op zo'n avond. Dat zou gewoon raar zijn, immers.

En ik kwam toch nog zo wat te denken over het nieuwe jaar. We gaan in elk geval nièt verhuizen, dit keer. Ook al is dat in ons leven heus een heel olijk ritueel, dit jaar slaan we dat even over.
Natuurlijk hoop ik op een jaar vol met leuke dingen, want dat is immers wel zo gezellig. En ben ik van plan om de mensen en dingen die me energie kosten op een verkeerde manier, gewoon te negeren. Gelukkig zijn dat al onbeduidende mensen, dus ik denk dat dat me makkelijk af zal gaan.oei, onvrindelijk zeg

En gisterenavond, toen ik met Echtgenoot een paar fijne flessen opentrok, van lieve mensen leuke berichten kreeg, Zoon1 wakker werd en met zijn slaperige gezichtje zeer verrukt was van zijn middernachtelijke wakker-zijn en Zoon2 gewoon doorsliep, had ik toch waarlijk niet heel veel meer te wensen.
En kan ik alleen maar voor iedereen ook een Echtgenoot en Zoon1+2 en Vriendin 1t/m4 wensen, in elke vorm.
En omdat dit weer al te zoet klinkt en ik bijna een beetje moet braken, net als Zoon2 vanmorgen in ons bed, nadat ik hem een heel gelukkig nieuwjaar wenste, zal ik u vertellen dat Zoon1 tegenwoordig kan lezen en daartoe van zijn vader een moppenboekje heeft gekregen, waardoor ik op elk moment van de dag een diversiteit aan moppen en raadsels naar mijn hoofd krijg van het kind. Ja, echt HEEL grappig ja. Vooral omdat hij denkt dat ik echt elke keer moet lachen als ik voor de 38e keer dezelfde mop of raadsel hoor.

Wat geeft licht, èn kun je eten?

Kaarsfondue.

Ja, het belooft een mooi jaar te worden.

Niet in een afgrond gevallen, dat niet.

Mocht iemand zich afgevraagd hebben of er soms iets aan de hand was, of ik in een afgrond was gevallen of met gruwelijke griepen te bedde lag of mijzelve bij ongeluk verwond had ofzo. Ja.
Haha.
Nee hoor. Behalve dat laatste dan.
Allemachtig, ik kan tegenwoordig echt niets meer doen zonder dat ik overal pijnen heb en al. En nooit bloed ofzo he, dus nooit aantoonbaar, nooit eens met gips en verbanden enzo, is trauma uit jeugd. Nooit eens een arm vol gips waar dan iedereen dingen op schrijft, nooit eens met krukken lopen, tssssk.
Wat ik wel had, was een verrukte nek. Ik kon niet meer naar links kijken zeg, wat vrij irritant blijkt te zijn. Zere nek, zere schouder, zere rug. Eigenlijk nog steeds, maar minder erg.
Ook stond ik laatst zo half op het balkon met mijn voet over de drempel, waarop Zoon2 de deur een zwiep gaf en daardoor mijn voet eronder klemde. Dat deed pijijijijn, echt. En toen was zeg maar nu net nog maar een heeel klein stukje blauwe nagel te zien, toen viel er dit weekend een pan op mijn voet. Gewoon, toen ik die in de kast wilde zetten. Een heel zware pan. Dat deed pijijijijn echt. En toen een dagje later, gisteren, toen zette zich zo Zoon2 zich op zijn driewielert en wilde er niet meer afkomen, terwijl ik hem net naar boven wilde tillen. Dus ik tilde het kind heel lieflijk onder zijn armpjes omhoog, waarop hij met zijn beentjes de stalen fiets omklemde. Ja, ik geef mijn kind geen plastic rommel he, neen, zwaar en degelijk moet het zijn. Dus de ganse fiets ging mee de lucht in, en eenmaal een meter omhoog, liet Zoon2 de fiets los. Die met zijn hele gewicht op diezelfde voet viel. Dat deed pijijijijn! Dus ik schreeuwde zo wat en gaf Echtgenoot de schuld natuurlijk, die rap met ijs kwam aanzetten. En waarlijk, heb ik nu echt best nog wel een zere voet.

Dit alles was nadat wij een zondagse wandeling hadden gemaakt, omdat het buiten zo mooi weer leek. Maar onderweg ging het hagelen hoor.

En vanmorgen ging ik met De Zonen op pad om Zoon1 naar school te brengen, toen het heel glad bleek te zijn. En compleet in de lijn der verwachting was ik natuurlijk met kinderen en al tegen de vlakte gegaan maar dit is mij bespaard gebleven doordat een vriendelijke voorbijganger mijn karma kennelijk doorzag en mij waarschuwde voor de gladde weg zodat wij afstapten, om 2 meter verderop alle inwoners van Het Dorp te zien uitglijden.
Het koste een klein beetje overredingskracht om Zoon1 van zijn fiets te krijgen, want het leek hem wel 'cool' om over ijzige wegen te fietsen. Ik denk dat hij mijn gips-loosheid wil compenseren.

Eenmaal weer thuis na een verkwikkende wandeling naar de supermarkt, kuch zat ik heel rustiek aan de koffie, toen ik me net afvroeg waar Zoon2 eigenlijk mee bezig was, aangezien rustiek-aan-de-koffie-zitten eigenlijk al vreemd is, toen het kind heel blij met de wii spelletjes van Zoon1 aan kwam zetten, die hij eigenhandig uit de hoesjes had gepulkt.
Daarna kwam Vriendin3 op bezoek met haar Zoon2 en wij zaten net zo'n beetje leuk te praten over het liefdesleven van Vriendin 1,2 en 4, toen wij een beetje lawaai hoorden en de ZonenTwee bleken bezig te zijn om de kooi van Cavia1+2 om te gooien, nadat zij deze hadden volgegooid met autootjes.

Nadat we de boel hadden gesust met kerstkransjes, zo wat fantaseerden over Dochters en onze koffie op hadden, namen wij afscheid.
En zo zat ik hier, met een zere voet, een huis vol kerstkransresten, die ik aan de linkerkant toch niet zie, door het raam zie ik een enorme hagelbui komen, net als ik straks Zoon2 weer van school ga halen en denk ik aan de 'WinterWonderLand' voorstelling waar ik vanavond naar toe moet, omdat Zoon1 daarin meedoet. Het is een voorstelling van de BSO, waar ik op een of andere manier van vermoed dat het vooral een vrij vermoeiende aangelegenheid gaat zijn, op een onmogelijk tijdstip (17.30 uur) maar waar ik natuurlijk met liefde heenmoet ga, omdat Zoon1 precies 10 seconden een liedje zal zingen, samen met 84 andere kinderen, die ik niet ken.

Dus ik dacht, dat zal ik eens opschrijven. Knapt u van op.

Honden en kerstbomen.

Mijn ouders hebben een hond, eentje waarmee ik niet echt contact heb, behalve dat ik bij binnenkomst bij ouders en ontmoeting met hond, heel hysterisch 'niet likken, NIET LIKKEN' roep, omdat hij anders met zijn snotneus en natte tong mijn schone broek/panty/hawaii-legging besmeurt. Mijn moeder zegt dan elke keer, echt elke keer: 'dat verstaat hij niet, je moet NEE zeggen' en dat hoor ik dan half niet, want ik ben bezig met enerzijds het beest begroeten, want dat hoort zo, en dus anderzijds met heen en weer springen en 'niet likken' roepen.
Ondertussen zijn Zoon1+2 dan bezig om het huis af te breken, te roepen om opa, koek, poes, wafwaf en andere belangrijke zaken, dus het is altijd bepaald geen ontspannen entree, zeg maar.
Maar dat terzijde.
Een hond is leuk, vroeger hadden we ook altijd honden en behalve dat wij altijd goed zijn in het geven van namen aan dn hond (Wilma, Mina, Nico) (degelijk, duidelijk qua geslacht en lekker roepbaar)(Niiiiiicoooooo! NIET LIKKEN!!), zijn ze elke keer oud geworden en hebben ze een warm plekje in ons hart Nico soms ook

Het leukste aan een hond, is dat je die moet uitlaten. Niet dat ik dat vroeger ook vond, want toen was het een verplichting waar ik geen zin in had, behalve toen ik stiekem was begonnen met roken en het een uitkomst bleek om heel onschuldig maar vooral heel onbaatzuchtig thuis steeds voor te stellen om de hond even een blokje mee om te nemen.
Het is namelijk leuk om rond te lopen in de buurt en overal naar binnen te kijken, wat je dan heel prima kunt doen zonder argwaan te wekken, want je loopt gewoon te kuieren met het beest en kijkt zo wat in de rondte. Heel normaal.
Natuurlijk zijn er ook stomme suffe mensen met de gordijnen dicht, echt heel onattent zodat je niks kunt zien, maar daar is een oplossing voor, namelijk rond een uur of vijf in de middag gaan rondlopen in de winter, zodat het wel al donker is, maar de gordijnen nog open.
Zo kun je zien wie er al een kerstboom heeft bijvoorbeeld en daar thuis dan verslag over uitbrengen; wie er elke dag al om vijf uur aan tafel zit; wie er al-tijd voor de televisie zit; of er al een baby is geboren bij mensen die er eentje verwachten; en natuurlijk gewoon kijken hoe de inrichting er bij iedereen uitziet. Heeft me altijd al geinteresseerd. Bij sommigen is het een bende, bij sommigen heel erg netjes, soms heel knus met veel kaarsjes en soms heel donker en zielig en ongezellig, of met een enorme grote lamp aan en verder niks. Vermakelijk om te zien, ja.

Op zich kun je dit ook allemaal zien als je een baby hebt en geen hond, omdat je dan ook de halve dag uren in de rondte loopt met de wagen.
Echter, omdat wij al twee keer zulks hebben meegemaakt en we eindelijk die fase voorbij zijn, wij houden veel ja veel van onze jongens, maar dat uren wandelen waren we spuugzat hoor, mag ik nu geen hond. Ik wilde wel zo'n kleintje, die ik dan in mijn tas mee zou nemen en immer op mijn arm zou dragen. Maar volgens Echtgenoot is dat een heel slecht idee. Ook volgens mijn moeder trouwens. (Ook al wandelde ik dus vroeger echt heel vaak met de hond). Maar dat heeft volgens mij ook te maken met C1+2 en de ietwat afnemende liefde daaromtrent.

Maar, waarom ik zo kwam te denken over honden, is omdat ik hier in de buurt dus echt nergens naar binnen kan kijken. Bij ons kan dat ook niet, omdat we de woonkamer op de eerste verdieping hebben, en er beneden niet veel valt te zien daarom. Al onze buren wonen ook zo. En loop ik verder rond in de buurt, zijn daar alleen maar enorme grote huizen met weliswaar ook grote uitnodigende ramen, maar die kan je alleen maar vanuit een verte bekijken omdat men hier nogal doet aan Hectaren Grond om het huis en uitstrekkende oprijlanen. De keerzijde van Bloemendaal, zou ik haast zeggen.
Het is natuurlijk fijn dat ik als ik dat zou willen, nakende rond zou kunnen dansen terwijl ik ondertussen obscure versiersels voor de kerstboom knutsel, zonder dat iemand dat ziet. Maar het is wel jammer dat ik dat dus nooit bij een ander kan zien ook. De kerstboomversiersels dan dus.

Verder werd mij van de week door Zoon1 medegedeeld dat ik voortaan niet meer hoor bij hemzelf, pappa en Zoon2.
Omdat ik als enige geen piemel heb in dit huis.
Dus tja.

Hoe ik heel yoga-achtig was.

'Bel me. Ik heb een zenuwinzinking.' Is wat ik Echtgenoot sms'te, vanmorgen.
Ongeveer twee uur later belde hij inderdaad. Dat lijkt wat aan de late kant, in het kader van de zenuwinzinking en al, maar dat valt wel mee. Echtgenoot kent mij natuurlijk al langer dan vandaag en hij weet daardoor, dat als hij direct had gebeld, ik tierend aan de telefoon was verschenen. Terwijl ik nu heel kalmpjes opnam en van hysterische inzinkingen weinig blijk gaf.
Het kan ook zijn dat E natuurlijk omdat hij heel Belangrijk En Druk aan het werk was, daarom pas later terugbelde. Maar liever zie ik het zo, dat hij de hele dag zijn telefoon in de gaten houdt om te zien of zijn lieftallige echtgenote misschien belt of belangwekkende berichten stuurt en dan steeds beslist of hij direct, of iets later terugbelt. Ja.

Maar, de zenuwinzinking was absoluut niet overdreven ofzo. Ook al was er van een inzinking niet echt sprake, omdat ik enorm goed de kalmte wist te bewaren, terwijl mijn zenuwen het nogal te verduren hadden, dat wel.

Het was namelijk zo vandaag, dat Zoon2 ziek werd. Compleet uit het niets, zoals kinderen dat nu eenmaal doen. Ineens hoge koorts, nogal veel snot en veel hangerige zieligheid. Met een dekentje op de bank, bakje appel op schoot en niet teveel naar buiten. Zo loste ik dat wel even op dacht ik zo. Ben wel wat gewend met Zoon2, immers.
Het leek allemaal onder controle en ik had nog niet eens de huisarts gebeld dit keer, en toen werd het tijd voor zijn slaapje.
Wij gingen naar boven met zijn warme melk, ik deed hem zijn warme sokjes en lekkere zachte slaapzak aan en na zijn melk legde ik hem in bed.
Waar ik direct 'gloep' hoorde en nog net zag hoe een hele straal melk zo zijn hele matrasje doordrenkte. Ik sleurde hem heel zachthandig uit zijn kribje en zette hem op een stoel, zodat ik zijn bed kon verschonen.
Legde hem weer terug in bed.
En hoorde 'Gloeoeoep'.
En moest weer het kind uit bed halen, om vervolgens zelf volkomen ondergebraakt te worden. Ik liep, plassen kots vermijdend, en druipend, door zijn kamer en zette het kind op zijn commode teneinde hem in een schoon pyjamaatje te hijsen.
Deed de la open.
De la met al zijn kleding.
Op nette stapeltjes.
En hoorde, 'GLOEOEOEOEOOEEEEP' en moest toezien hoe Zoon2 echt heel erg veel braakte, over zichzelf, de vloer, mijn trui en sokken en IN de openstaande la.

Eerst was ik even te verbaasd, om in paniek te raken.
Alles, maar dan ook alles, zat onder het overgeefsel.
En Zoon2 zat er bepaald verbijsterd naar te kijken. En wilde mij knuffelen. Ja, het is zo'n lieve jongen.
Hij had alleen nogal veel kots in zijn haar en zeg maar overal op hem.
Maar nou ja.

Na de eerste verbazing bekroop mij een lichte stress. En ik zei dus maar tegen Zoon2 dat hij en ik vooral rustig moesten blijven.
'Rustig, liefje. Ja, wij blijven sàmen rustig. Ruuuustig. Ruuuuuuuuuuustig.'
Ik vond mezelf waarlijk heel kalmerend en het hielp ook echt. Z2 liet zich uitkleden, wassen en afpoetsen en weer aankleden en op het enige schone plekje in zijn kamer zetten om te wachten terwijl ik overal braaksel wegveegde, zijn ledikant maar weer verschoonde.
En zijn hele la met kleding leeghaalde.
Ik verloor ook wat brokjes en stukjes.
En bleef maar zeggen, dat wij ruuuuuustig moesten blijven.
Eigenlijk was het bijkans een yoga-achtige oefening, zo kalm waren Zoon2 en ik samen.

Uiteindelijk lag het kind weer in bed en kon ik naar beneden, met een enorme mand vol met stinkend wasgoed.

En omdat ik me de hele episode zo wonderlijk en, eigenlijk, onkarakteristiek rustig had gehouden, was ik eenmaal beneden met koffie in mijn hand, opeens een zenuwinzinking nabij.
En dat meldde ik dus even aan Echtgenoot.
Die pas twee uur later terugbelde.

Toen ik allang weer zennn was. Pfff.

Huis & Comfort, een verkwikkend boek.

Vandaag iets wat werkelijk ièdereen zal verblijden. Ik kàn dit niemand onthouden, zoveel leut en jolijt. En dat alles uit 1 boekje. Namelijk; Huis & Comfort.

Het komt van mijn moeder, die mij soms opbelt en zeer blijde meededeelt dat ze een aanschaf heeft gedaan uit Huis & Comfort, een boek vol wondere zaken, dat alle verwachtingen overtreft. Het betreft dan een nep-conservenblik, bijvoorbeeld, heel realistisch gedecoreerd met doperwtjes, om daarin al het familiezilver te verstoppen, teneinde inbrekers te foppen, mochten zij in de voorraadkast op zoek gaan naar juwelen. Want heeee, wie steelt er nou een blik doperwten? Zoon1 heeft eens een bijzonder lelijk gipsen poezenbeeldje gekregen, met glitters, die weldra door mijn hele huis lagen en moeilijk te verwijderen bleken, met de speciale gave om het weer te voorspellen. Was het poesje roze, konden wij regen verwachten, maar was het blauw uitgeslagen, zouden wij die dag in de zonneschijn fietsen.
Het poesje werd daags bestudeerd door Zoon1, die mij vervolgens op de hoogte bracht van welke jas wij aan konden trekken. Hij had erg vaak gelijk, dus verder geen kwaad woord over de lelijke poes. Die op dit moment, vrijwel zonder glitters, vanuit de vensterbank in zijn slaapkamer treurig het weer staat te voorspellen, zonder dat iemand nog op zijn drie overgebleven glitters let, die een soort lila kleur hebben, wat betekent dat het kan vriezen of dooien.

Zelf heb ik vorig jaar op pakjesavond een set van drie springvormen gekregen, in de vorm van een hart, met jaren '50 motief op de zijkanten. Waar ik nog erg blij mee ben, want mijn geitenkaasquiche in de vorm van een hart.. heel veel blijer word ik niet.

Vorig jaar hadden mijn ouders een soort houten kerstboomachtige in huis staan, die bij navraag ook besteld bleek te zijn uit het wondere boek. Nu staan er ook maar liefst 1001 ideeen in, staat op de voorkant, dus ik vond het tijd worden om ook maar eens dat boek van binnen te bekijken. Ik heb een oud exemplaar van mijn moeder meegenomen vanmorgen, waardoor ik me meteen afvraag wat er in de nieuwere versie te vinden is, aangezien dit uitgave Herfst/Winter is, en ik me dus kennelijk reeds kan verlustigen aan Lente/Zomer.

En verlustigen deed ik! Oh hoe ik me verlustigde. Het is nu al mijn nieuwste liefhebberij en ik snap mijn moeder dan ook volkomen. Want hoe kan ik ooit nog leven, zonder kussenhoezen, genaamd 'winterdorp' of een Kaarsenkribbe 'voor een korte bezinning', laat staan zonder 'betoverende-engeltjes-met-fraaie-details-van-kunststof-en-metaal-en-de-hemelse-klanken-die-ze-produceren-om-u-eraan-te-herinneren-even-een-moment-voor-uzelf-te-nemen'. Ik verzin dit niet. Ik zou het niet eens kunnen.
Maar het is niet al kerst en bezinning hoor, in het boek, ook al kreeg ik een lichtelijk waas voor mijn ogen door alle sierkleedjes 'kat' en de set glazen met kerstboom-pootjes die mij 'levensvreugd' zouden brengen.
Neen, vanaf pagina 56 begon pas het echte genieten. Want 'moest ik altijd alleen de glazen van mijn gasten vullen?' Dan kon ik rap een Manneken Pis met een reservoir van 500 ml aanschaffen, teneinde deze te vullen met wijn en zo de glazen laten volwateren. Wat dacht ik van de Sjaalmuts? Een muts, een sjaal èn handschoenen ineen! Of de Multi-deken, te gebruiken als tas, kleed, zitkussen of poncho('voor in het stadion'), dit alles zeer comfortabel, zo las ik.
Ook werd ik erg aangesproken door een paar schoenijzers tegen uitglijden, voor maar 32 euro, waarbij de verkoopleus schreeuwt; 'Goedkoper dan een ongeluk!!'
Voor Zoon1 kan ik een VogelVoederStation kopen voor maar drie euro en voor Echtgenoot marterwerend draadgaas, waarbij ik leer dat een Marter een snoezig diertje is, dat leeft in Azie, Japan en Borneo, maar die kennelijk ook in Nederland wel eens rondkuieren en dan bij voorkeur in de auto willen klimmen. Maar niet als je marterwerend draadgaas hebt!

Het beste vond ik op pagina 103. Want,'omdat het in het leven soms beter is om geen sporen na te laten' kan ik overgaan tot de aanschaf van de Documentenvernietiger 'Mobiel'. Met een druk op de knop vernietigd hij bankafschriften, brieven en contracten, zodat 'vernietigende bewijzen' direct verdwijnen.
Dit sprak me wel aan. Aangezien Echtgenoot het misschien niet zal waarderen dat ik al ons spaargeld reeds op heb gemaakt aan een Tochtkoe, een set opblaasbare kleerhangers en wat schoen-afdruip-schalen.
Ik vernietig gewoon het bewijs en ga stilletjes in een hoek zitten lezen in de Zomer Uitgave die ik binnenkort op de mat verwacht.

Het verschil tussen vijf en vier

Gisteren was De Dag Dat Vriendin3 Ging Verhuizen. En dus stonden Vriendin1+2, Zuske en ik ’s ochtends op de stoep om te helpen, want dat doe je dan als vriendin, ook al hadden we allemaal veel meer zin om alle dozen weer uit te pakken en Vriendin3 met de handboeien van Vriendin2 aan het keukenblok vast te ketenen.

Een verhuizing is doorgaans altijd leuk, vinden wij allemaal. Je sleept met spullen van een ander rond, pakt een busje in, drinkt veel koffie, lacht om alle grappen over de spullen van een ander , neemt veel rookpauzes, bewondert het nieuwe huis, sleept de boel weer naar binnen, richt keuken en slaapkamers naar je eigen smaak in en aan het eind ga je zitten op dozen, stoelen en de vloer en slaat aan het borrelen en proost op Het Nieuwe Huis.
Dit keer was het anders. We hebben koffie gedronken , we hebben gerookt en gelachen en dozen van trappen gesjouwd, met kussens gegooid en maakten wat grappen over de schilderkunsten van Vriendin3 die wat jammerlijk tot uiting kwamen in een leeg huis, maar daarna kwam Het Afscheid.

Want Vriendin3 verhuisde niet naar zomaar een andere straat of desnoods een naburig dorp, zoals sommigen van ons nodig vonden te doen maar naar de andere kant van Nederland. En daar aan de andere kant, zou een andere groep mensen klaar staan om uit te pakken, wat wij net ingepakt hadden. Wij wisten dat het moment ging komen, want we hebben het er uitgebreid over gehad. Over dat het het einde van een tijdperk is. Onze meisjesgroep is niet meer compleet. Het Partycentrum mist een lid. WoensdagavondBorrelavond, is natuurlijk niet hetzelfde, zonder Vriendin3. We spraken over voorbije tijden. Over wat we nu toch moeten. En kregen een goed idee, om ervoor te zorgen dat wat er ook gebeurt, wij elkaar over 40 jaar nog steeds zien. We gaan een tijdcapsule maken. We werden bepaald een beetje hysterisch van dat idee.
Wat gaat er allemaal in, naast de logische zaken als een fles champagne en een pakje sigaretten, die over 40 jaar waarschijnlijk een zeldzaam goed zijn. Het zakdoekje waarmee Vriendin1 haar tranen droogde bij het afscheid. De foto van ons allen op koninginnedag. Een heleboel verhalen die we op papier gaan zetten. Een quiz met de antwoorden erbij, om te kijken of we over heel veel jaar nog steeds de details van onze jeud Twintiger/Dertiger Jaren weten. De namen van onze huidige mannelijke huisgenoten, voor het geval daar het een en ander in zou komen te veranderen. Hoeveel kinderen we in het jaar 2011 tesaam hadden. De glittersteentjes die wij te pas en te onpas op dingen plakken. De lootjes van het sinterklaasfeest van dit jaar. Het lelijke Hello Kitty poesje dat om een of andere onduidelijke reden het symbool van ons Partycentrum is, sinds reeds jaren. Foto’s van Locatie 1+2+3 waar wij zoveel leuke avonden hebben gehad.
En nog veel meer dingen, waar we waarschijnlijk nog erg om gaan lachen.

De capsule moet op een droge, donkere plek worden bewaard. En wij zullen die als oude dametjes ooit een keer weer tevoorschijn halen. Of natuurlijk gewoon over een paar jaar, als we daar een keer zin in hebben en meer dan een gezonde hoeveelheid chardonnay hebben gedronken. De capsule wordt het symbool van onze vriendschap. De zekerheid dat we elkaar allemaal in de oorspronkelijke formatie van onze groep van vijf, terug gaan zien. Okee, ook volgende week zal dat gebeuren, en we gaan nog sinterklaas vieren. En we gaan natuurlijk alle toekomstige bruiloften en baby’s bezoeken, maar dat wat was, is niet meer. Vijf is vier geworden. En dat is echt een heel erg groot verschil.

Maar gelukkig hebben we ons whatsapp groep. En natuurlijk de tijdcapsule. En godzijdank een heleboel wijn elke week. En wij wensen Vriendin3 alle geluk in de wereld. En Succes zonder ons

De vergeten taart en emoooooties.

Och, och och och och och. Och. Het is 'ne week vol emoooooties, emooooties. En ook allemaal zo van heen en weer en van leuk naar nietleuk enzo, pfff. Gisteren was allereerst Het Partijtje van Zoon1. Zeven olijke kleuterkes in mijn huis, met spelletjes en schilderen en verstoppertje en best wel veel geschreeuw, maar ook wel veel gegil en hard gelach. Het was een oprecht leuke middag ook al was ik een half uur vòòr aanvang eigenlijk al best wel uitgeput, vanwege omdat ik namelijk zeg maar de taart was vergeten.
Daar kwam ik de avond vantevoren achter, doordat Zoon1 mij vertelde dat hij een groot stuk van zijn Piratentaart ging eten, op zijn feestje.
Hrrrnnnggghh! Zei ik. En ik denk dat ik een zeer geschokte blik in mijn ogen had. Dat denk ik, omdat Zoon1 zeer wantrouwig begon te kijken en van mij wenste te weten wat de staat van zijn taart was.
En ik was dus de taart vergeten.
Vergeten te bestellen.
En ik zou dus gèèn piratentaart kunnen serveren.
Ik vertelde Zoon1 een soort van leugen verhaal over bestellingen op internet die echt heel onbetrouwbaar zijn, en beloofde het kind dat er hoe dan ook een prachtige taart zou zijn de volgende dag.

Dus gisterochtend fietste ik eerst met Zoon2 naar de supermarkt voor 38 blikken knakworsten, een heleboel witte bolletjes, ballonnen en bellenblaas en glitterpennen en nog meer onmisbare partijtje-items, ging snel weer naar huis, zette het kind voor de tv, goot snel koffie naarbinnen, pakte een tas met slaapzakken, luiers, rompers, fles, spenen, knuffeldoekjes en boekjes, teneinde Zoon2 voor de rest van de dag geheel verzorgd naar zijn opa en oma te brengen. Zo fietste ik daarna met kind en tas naar mijn ouders. Vervolgde mijn weg naar de bakker. Waar geen taart was. Daarna fietste ik, met een bijna onzichtbare paniekaanval, terug naar Het Dorp, waar ook een bakker is. Daar werd ik vrienden met de verkoopsters, die het hele geval van De Vergeten Taart nogal vermakelijk vonden en ik kreeg tips en adviezen en kwam zelf, na het afwijzen van een soort roze taart, op een werkelijk briljant idee.
Ik kocht een chocoladecakedinges, en zeven soesjes. En bij dn Blokker een plastic leeuw en tijger, best wel angstaanjagend. Zette thuis de hele boel op een bord, garneerde alles waarlijk heel stijlvol met de soesjes en plantte de wilde dieren op de cake. Daar deed ik wat vuurwerksterretjes bij en verrastte 's middags de Zoon met een vurige wilde dieren taart.
Ja, inderdaad, echt hèèl goed bedacht van mij ja.
kuch
vergeet nooit meer taart te bestellen
Na het feestje haalde ik Zoon2 weer op die het erg naar zijn zin had gehad. Het hele leven van Z2 is een feestje en opa en oma zijn de kers op zijn eigen taart.

's Avonds ging ik naar de vriendinnen, wij dronken zo eens wat wijn en hadden een hoop te vertellen aan elkaar. Wij planden ons Sinterklaasfeest en we hoefden maar 6 keer lootjes te trekken voordat we ook daadwerkelijk allemaal een lootje van een ander dan onszelf hadden.
We hebben nogal gelachen, ook al wil ik steeds huilen, omdat Vriendin3 over 2 dagen gaat verhuizen.

En vandaag op mijn werk was ik in staat om iemand met veel omhaal iets akeligs aan te doen. Want er doen veel mensen bepaald onvriendelijk tegen mij daar tegenwoordig. En iemand vroeg of ik zwanger was.
En dat is gewoon niet echt een leuke vraag aan iemand die dat niet is. Dat zei ik ook hoor, als antwoord. Maar het leed was al geschied. Tja.

En ziehier, emoooooties emoooooties.
Pffff.
En nu heeft mijn fantoom-baby best wel zin in een wijntje.

Poëzie van onderste plank # 4

De komende week;

Eerst is Zoon1 jarig, zondag viert hij feest,
Dan drie dagen later, is het partijtje ook weer geweest.
Dagen vol kinderen en taart en koek,
Moeder huilt stilletjes in een hoek.

Na weer twee dagen is het Sint Maarten, de dag,
Dat je als hysterische zoon met een lichtje langs de deuren mag.
Een tas vol snoep en lampion in de regen,
Moeder met een paraplu op de stoep neergezegen.

De volgende dag reeds, jawel, hoera,
Schoen zetten en nog meer chocola.
Sinterklaas komt ook maar weer eens aan,

Moeder zit inmiddels aan de valeriaan.

Afstrepen maar

Toen namen Echtgenoot en ik er zo eens een mandarijn bij, een bekertje water en de ingepakte spuit. Openden de spuit en het pakje met de naald, zetten de boel op elkaar en bekeken zo eens het osbcure ding. Een spuit met een naald in mijn hand en ik voelde me direct Christiane F op het station met een bleek gezicht en een vriendje die Detlef heet. boek al 5 keer gelezen, kan best nog een keer eigenlijk
Maar neen, het was om te oefenen, om mijzelve elke week te kunnen beprikken met mijn nieuwste vloeibare vriend, B12. Mandarijnen zijn zeer geschikt om op te oefenen schijnt, met zelfde dikte en structuur als huid enzo. Ik vind toch dat mijn been er wat leuker uitziet dan mandarijn, gelukkig, maar ik vond het best. Ik wilde eigenlijk oefenen op Echtgenoot, maar die vond dat slecht idee.

Van de B12 ga ik energie krijgen en mooier haar en geeneen pijntje en inmiddels heb ik zulke hoge verwachtingen dat ik verwacht over een paar weken wakker te worden met cup C en lange zwarte krullen op mijn hoofd, een lief klein wipneusje en voeten in maat 37. Ben benieuwd.

De energie heb ik hoe dan ook wel nodig, want het zijn hier tijijijden, allemachtig.
Natuurlijk was ik van de week maar weer eens bij de huisarts, omdat Zoon2 het nodig vond om in de voetsporen van zijn broer te treden en te gaan pseudo-kroepen. Zoon1 klaagde vanmorgen over zijn oor, wat ik een klein beetje negeerde want ik kan het serieus niet aan om weer de huisarts te bellen, Zoon2 denkt inmiddels dat de assistente en de huisarts onze beste vrienden zijn, zo vaak komen we over de vloer. En er is ook nooit iemand ziek op vrijdag, wat de enige dag is dat Echtgenoot zijn opwachting zou kunnen maken bij de arts. Neee, op vrijdag is iedereen gezond.
Verder was gisteren Zoon1 jarig. Zes jaar. Zes! Jaar!
De avond voor zijn verjaardag hadden wij een fraaie conversatie:

Ik: Spannend he liefje, morgen jarig!
Zoon1: Jaaa. Hoe gaan wij dat doen?
Ik: Nou, je krijgt misschien wel cadeautjes?
Zoon1: MISSCHIEN?
Ik: Haha.
Zoon1: Ik wil dat jullie zingend mijn kamer inkomen, morgenochtend. Om 07.00 uur en niet later.
Ik: Okee.
Zoon1: Denk eraan, zingend. Vorig jaar deden jullie dat niet.
Ik: Ai..echt? Ik zal eraan denken liefje, beloofd.
Zoon1: En weet jij wel waar de slingers zijn?
Ik: Aaiii..nou, nu je het zegt, ik heb geen idee ghehehe
Zoon1: Als er morgen geen slingers hangen, word ik woedend hoor, woedend!
Ik: Hahahahahahahahahahahahaha!
Zoon1: WOEDEND!
Ik: Ja liefje.

En natuurlijk, zingend kwamen wij zijn kamer in. Cadeaus in het grote bed. Grote ogen vol verwachting, rode wangen van de spanning en een hart vol hoop. Dat waren wij. Zoon1 sprong als een dolle in het rond en was zò blij met zijn cadeautjes dat ik hem op voorhand de komende dagen van hysterie al had vergeven. Niks zo fijn als een blij kind. Dat leer je wel na zes jaar.
De slingers konden zijn goedkeurig wegdragen en de vlaggetjes op zijn stoel vond hij ook wel aardig, ook al was ik de ballonnen vergeten.
De verjaardag zelf was een succes. Taart, wijn en leuke mensen, patat, chips en hele moeie kinderen. Ook dat gaat het zesde jaar een stuk beter dan de eerste paar keer. Waar ik een paar jaar geleden nog huilend in een hoekje wilde kruipen vlak na aanvang van het feest, weet ik nu hoe het wel moet. meer wijn schenken, breekbare spullen opbergen, geen losse zakjes chips uitdelen en kinderen met de wii laten spelen.

De traktatie voor school is vanmorgen enigszins heelhuids in de klas aangekomen, ik heb foto's gemaakt en Zoon2 weer onder mijn arm thuisgekregen. Ja, ik was danig trots op mezelf.
En ik kon afstrepen.
Cadeaus voor Zoon1 regelen
Taart in huis, boodschappen, huis netjes
Huis weer netjes, traktaties maken
Hele boel weer naar school zien te krijgen

Woensdag is het partijtje.
Vrijdag is het Sint Maarten.
Zaterdag komt Sinterklaas aan.
Zaterdag verhuist Vriendin3 naar de andere kant van het land. Maar dat is weer een ander verhaal.
Het is een week vol emoties. Tijd voor een nieuw shot wijn B12.

Wintertijd in ons gezin.

Ach, het is weer zover. De verdomde wintertijd.
Even serieus, ik haat wintertijd. Het is niet eens de Gewone Tijd. Zòmertijd is gewòne tijd. Dat klopt in alle facetten, zeg ik.
Een of andere kerel is in 1909 begonnen met het idiote plan om te gaan spelen met de tijd en te rommelen met de klokken. Ergens na de Tweede Wereldoorlog is de hele boel afgeschaft door een heldere geest, en in 1977 weer ingevoerd, om een of ander suf gebeuren, iets met oliecrisis. Pfff.
Ja, zo steken we nog eens wat op. Kom vooral bij mij met al uw geschiedkundige vragen voor een helder antwoord. Al zeg ik het zelf.
(Overigens, toen ik googelde op 'sinds wanneer wintertijd ingevoerd' kwam als eerste link naar boven; 'sinds wanneer zit Jantje Beton op Hyves'. Werkelijk. Alsof iemand dat ooit wil weten?) (Ik heb een beetje een probleem met Jantje Beton. Maar dat is lastig uit te leggen.) (Jantje is overigens een prima naam, dat dan weer wel.
Pri-ma.)
En wat gebeurt er nu helemaal, met die wintertijd? De ochtenden zijn ietsje lichter. Voor heel eventjes, tot het echt winter wordt. De avonden zijn eerder donker. Tot ze nog donkerder worden. Werkelijk, wat is nu helemaal de moeite, om gewoon de tijd gewoon te laten? Dan zal het in de ochtend donkerder zijn...whatever, opstaan moet je toch wel. De avonden zijn toch al donker, en dat ze nu wat eerder donker zijn, maakt alleen maar dat eind van de middag op werk voelt, alsof je tot in de late avond doorwerkt. Blerk.

Verder zorgt het ervoor, dat Zoon2 morgen op een helemaal onmogelijk tijdstip zijn opwachting maakt. Jaja, het is eieiiiigenlijk 06.00 uur, maar het is dan dus 05.00. Aaargghh.
De klok van Zoon1 zet ik gewoon straks alvast achteruit. Het kind komt namelijk altijd pas om 07.00 zijn kamer uit. Ghehehehehe Er is er in elk geval èèntje redelijk opgevoed hier in huis.

Maar, het toppunt is toch wel elk jaar de conversatie die Echtgenoot en ik voeren, over dit onderwerp. Elk jaar. Twee keer.

E: Nou, de kinderen moeten maar wat later naar bed vanavond.
Ik: Watte?
E: Jaa, de wintertijd en al?
Ik: Dat meen je niet, gaan we dit gesprek nu weeeer voeren?
E: Serieus, ga je nu weeeer moeilijk doen?
Ik: Ja.
E: Ja, maar nu later naar bed, dan wennen we ze aan de nieuwe tijd.
Ik: Ze worden gewoon vroeg wakker morgen hoor.
Ë: We hebben een uur extra in de nacht.
Ik: Nee, alleen mensen zonder Zoon2 hebben een uur extra. Wij niet.
E: Maar morgen gaan ze later naar bed.
Ik: Wat maakt dat nou uit. Ze slapen heus niet langer.
E: Maar ze moeten wennen aan dat uur.
Ik: Welnee, we hebben gewoon een iets langere dag. Ze slapen evenveel als altijd.
E: Maar morgen gaan ze dan voor hun gevoel later naar bed.
Ik: Nou en, ze worden er echt niet later wakker van.
E: Jawel, want ze maken gewoon hun uren.
Ik: Ze gaan naar bed om half acht. En zijn om half zes wakker. Maandag ook.
E: Dan voelt het alsof ze om half negen naar bed zijn gegaan.
Ik: Nou en. Ze worden echt niet later wakker. En als dat wel zo is. HALLELUJAH!
E: Ik word zo moe van jou.
Ik: Werkelijk. Ik denk tenminste normaal.
E: Ik ga vanavond de kroeg in.
Ik: Denk eraan dat we morgen heel vroeg wakker zijn.
E: Nee, we hebben een uur extra.
Ik: Neeee, niet dus.
E: Ik vraag de scheiding aan.
Ik: Okee. Mag ik dan eerst een wijntje? Dank je.

Ik verheug me op de tijd dat Zoon2 ook kan klokkijken. Dan zet ik elke week de klok 20 minuten achteruit. Net als die aap in 1909. Toch misschien wel prima kerel.

Hoestdrank en de nieuwe tandarts.

Nadat Zoon2 ons de afgelopen weken elke ochtend om 05.00 wakker maakte, volgde een periode van wel drie hele dagen van uitslapen tot 06.00. Dat deed ons goed hoor, maar toch werden wij het ondertussen spuugzat. Eigenlijk.
Het is echt een leuk kind, hoor, maar hij is nog veel leuker, een uurtje later.
Dus ik opperde zo wat van sterke drank in de fles, (want persoonlijk dicht ik vele goede eigenschappen toe aan drank), maar ik las zo eens wat op internet en kreeg toch niet de indruk dat dat een heel gezonde oplossing zou zijn.
Buiten natuurlijk al het gezever van de kinderbescherming dat ik me op de hals zou halen. Stel je voor, ik word al heel moe van het consultatiebureau.
Met collega N had ik het nog over de oplossing die bij kleine baby's wel eens helpt, iets van suiker in de fles, om over het nachtelijke 'suikerdipje' heen te komen. Ik kwam daar bij Zoon1 namelijk jaren geleden achter, doordat het kind, na het toedienen van wat hoestdrank omdat hij erg verkouden was, opeens de hele nacht doorsliep. Toen de hoest over was, gaf ik bij wijze van onschuldig experiment toen alsnog een keer een eetlepel klein beetje hoestdrank en weer sliep hij de nacht geheel door.
Lyrisch van vreugd' waren wij over deze langverwachte slaap, en ik begon me erin te verdiepen, en er volgde een periode van dextro-voor-baby's, wat het probleem inderdaad oploste. Na een klein tijdje stopten wij daar weer mee, wederom bij wijze van gevaarlijk experiment, maar het kind was inmiddels gewend aan slapen, dus vanaf toen volgde een zeer vrolijke periode van goede nachten en langverwachte avondjes uit.
Totdat Zoon2 in ons leven kwam.
Hij kwam snel en geruisloos, wat een schijnbeweging was. Sindsdien is hij alles behalve geruisloos. Vanaf moment1 is hij een aanwezig type, dat met zijn snoezige gezichtje iedereen om zijn vingertjes windt, dat de hele dag '1,2, hop' van alles afspringt, ook al is het een heel hoog stoepje, een fiets, een bank of elk willekeurig obstakel in de buurt, wat vele bloederige neusjes oplevert, waar hij zelf bewonderenswaardig weinig last van heeft.
Als hij valt, staat hij op. Als hij eet is dat niet met een kindervorkje, maar met grotemensenbestek en een flesje pap bliefde hij al nooit, ook nog met zonder tanden, at hij al een boterham als ontbijt, omdat zijn broer dat nou eenmaal ook eet.
Hij doet elke avond een plasje in de kamer van Zoon1, vooral omdat hij weet dat zijn broer dat Niet Leuk vindt. Maar daarna geeft hij zijn broer zo'n dikke lieve omhelzing, dat zelfs hij zijn broertje alles vergeeft.
Hij plukt de dag, elke dag met zoveel plezier, dat je zou denken dat hij daar 's avonds best wel moe van is. Neen hoor.
Al slaapt hij vrij rustig door de nacht, dan begint hij de dag op schandalig vroege tijdstippen, en soms wordt hij wakker midden in de nacht en eist op hoge toon om Bumba en TikTak op de smartphone, waar hij al heel aardig mee om kan gaan.

En dan zou je ook denken, dat hij, net als zijn arme ouders, overdag gapend door het leven gaat en zou snakken naar een flink lang middagdutje. Maar nee hoor, dòòrgaan, dat is zijn motto. Waarbij het wel zo is dat hij daar een goed humeur bij houdt, dat moet gezegd.

Mijn humeur probeer ik waarlijk heel hard redelijk goed te houden, al word ik bijzonder op de proef gesteld.
We gingen namelijk naar de tandarts. De nieuwe tandarts in Het Dorp. Waar ik met de jongens heenging, met een prettige gevoel van vertrouwen, zonder angst, want wij hebben nooit wat. Allereerst moesten we 20 minuten wachten. Waardoor de wachtkamer er uitslag als een slagveld, toen we eindelijk opgeroepen werden. Maar ik vind, dan moet je maar niet zòveel speelgoed neerzetten. Als je mijn Zonen op bezoek krijgt.
Het bleek dat er een uur voor ons gereserveerd was. Een uur! Ik ben normaal altijd nog geen 5 minuten binnen. Maar, ik vond het netjes dat er genoeg tijd werd uitgetrokken voor de kennismaking. Dus.
Het bleek dat ze me stiekem een mondhygieniste opdrongen. Wat ik pas doorhad toen ik al in de stoel lag met allerlei haken tussen mijn arme tanden. De mondhygieniste was ook de receptioniste, bleek later. Allround type, vond ik.
Zoon1+2 renden rond in de spreekkamer, terwijl ik daar lag. Zoon2 klom af en toe op schoot. Trok laatjes open. Stootte voortdurend al het gereedschap van het tafeltje. Zoon1 riep op luide toon zijn broertje tot de orde. En ik lag daar maar. En mompelde steeds zo iets van 'rustig, jongens', wat best onverstaanbaar was, met open mond.

Ik moest een vervolgafspraak, want bleek een gaatje te hebben. Voor De Eerste Keer In Mijn Leven. Waar ik danig van van mijn slag was. Ik kreeg ook te horen, dat ik de volgende keer misschien beter zònder Zonen kon komen. Tssk.
En oh ja. Zoon1 heeft Hele Mooie Gezonde Tandjes. Zoon2 weigerde zijn mondje open te doen.
En nu ga ik snel naar bed.

Elke week!! En wat goed nieuws.

Soms heb je wel eens zo van die epifanische momenten he. Dat je zeg maar het licht ziet, of in mijn geval een vogeltje. En dat je dan opeens denkt dat je hele leven echt vèèl meer zin zou hebben als je van dat vogeltje de naam zou kennen. Zodat je zou kunnen denken: 'hela kijk aaan! Een blauwgele specht!Ach, dat is leuk!
Ik kan me zo voorstellen dat ik daar veel voldoening uit zou halen.
Of niet natuurlijk.
Want eigenlijk interesseren vogels me helegaar niet.
En al helemaal niet dat ik daarvoor dan in een afritsbroek met een verrekijker om in de vroege ochtend voor naar de duinen zou moeten fietsen om dan in een viezig huisje waar ook vast veel spinnen zitten, dan de hele ochtend zou moeten zitten staren in de einder, om misschien dan een mus ofzo te zien zitten eten.
Pff. Ik heb dus echt onwijs een hekel aan vogels he.

Ik heb het wel een beetje met kleding. Ik weet zomaar als ik iemand zie lopen, waar de jas vandaan komt. En waar iemand haar schoenen heeft gekocht.
Ook leuk ja.
Maar het enige dat er dan met mij gebeurt, is niet Verlichting, maar Verlangen Naar Alles Waar Ik Geen Geld Voor Heb.
Mocht u dat willen verhelpen, mail me dan even voor mijn bankrekening.

En zo toog ik maar weer eens naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Dat lijkt opeens een heel ander onderwerp, en dat is het ook.
Ik moet de laatste tijd nogal vaak bloedprikken. Ik vind dat niet zo erg op zich, niet omdat ik een enge fascinatie heb voor naalden ofzo, iewk, dat zou echt heel raar zijn, maar omdat ik dat nou eenmaal niet zo erg vind. Ik kan wel naardere dingen bedenken. vogels bekijken ofzo
En ik had zo eens wat klachten, al een tijdje, die te maken hadden met moe en akelig en de huisarts is zo'n type die niet denkt, van komaan, wij zullen jou eens even duchtig onderzoeken, neen, zij onderzoekt zo wat halfbakken waar dan steeds niks uitkomt en onderzoekt dan maar weer wat meer, wat er op neerkomt dat ik nu al 3x heb gebloedgeprikt om steeds iets nieuws uit te zoeken.
De laatste keer liep ik een hele dag met een zere blauwe arm rond, omdat ik werd geprikt door een vrouw waarvan ik achteraf gezien weg had moeten rennen, alleen al omdat zij in het zakje van haar witte jas 38 pennen had zitten. En omdat ze ook al heel grote borsten had (en uitgelopen rode lippenstift) (en een waanzinnige blik in haar ogen) zag dat er heel raar uit. Een ontzettend uitbulkend zakje op haar ene borst. Vol met pennen.
Ik vond dat geen goed teken.
En dat bleek ook waar te zijn. Gezien mijn blauwe arm. Ik denk dat ze me misschien met een pen heeft geprikt.
Anywho. De uitslag kreeg ik gisteren. En wat blijkt!
Ik heb een of ander tekort aan een of andere vitamine.
Waardoor ik de komende tien weken elke week een injectie moet met die vitamine. Elke week! Tien weken! Djiez.
Zelf opperde ik nog om gewoon wat extra mandarijntjes te eten, maar dat scheen er niks mee te maken te hebben.
En ik moet volgende week weer bloedprikken ook nog, om te bekijken waar dat tekort dan wel niet vandaan komt. Want als blijkt dat ik een gemuteerde alien ben met zelfmakende antistoffen, dan moet ik de rest van mijn leven die injecties krijgen.
Ja, ik moet zeggen, dat is een bijzonder vooruitzicht.
Maar, niet gevreesd, het kan ook nog zo zijn dat er een andere oorzaak is. Die ook al heel lollig klonk. Iets met darmen.

Ik heb even op internet gezocht, en ik las wel dat wijn drinken er zeg maar niks mee te maken heeft. Dus dan doe ik dat maar veel, want ik voorzie nog een hoop vermoeienissen met die prikken elke week, waarbij ik De Zonen natuurlijk moet meeslepen en Zoon2 in combinatie met injectienaalden in mijn tas, lijkt me vragen om ellende.

Maar, Zoon1 kan opeens helemaal zelf lezen, en dat is echt het beste nieuws sinds, zeg maar gisteren.

Ik en mijn waanzinnig goede idee.

Niet dat ik mezelf nu echt serieus op de schouders heb geklopt hoor.
Oh. Ja, toch wel.
Maar hallo, kijk nu zelf!! Hier boven, een waarlijk mooie waslijn voor des Zoons tekeningen en andere heel belangrijke zaken.

Dat ging heel soepel eigenlijk hoor, want neen, heus niet draai ik mijn hand om voor zeer intelligente, fashionable en ook technisch kloppende oplossingen voor in huis.
Welneen!
Ik zei namelijk tegen Echtgenoot:
'Hela liefje, maak jij mij eens even een lijntje voor daar aan de muur, wil je'
'huh wat' zei de lieftallige.
'Nu, ik wil een lijntje, van zo'n ijzerachtig draadje weet je wel, met van die dingesen waarmee het dan strak hangt zeg maar en een minimaal aantal gaten in de muur, met van die zilveren ophangsels'

Nadat ik heus wel zag dat hij met zijn ogen rolde, wat ik beantwoordde met een knikje in de richting van Zoon2 die diarree had, toog de man naar een of andere bouwmarkt. En maakte echt heel snel mijn lijntje aan de muur.
Ik gaf nog wat heel slimme aanwijzingen natuurlijk, want zo ben ik.

En nu heb ik een lijntje aan de muur. Toen vond ik dat ik hij echt heel goed bezig was en opperde meteen maar even dat ik me best wel stoorde aan de 38 jassen in de woonkamer en zo knutselde hij ook nog 'ne kapstok voor in de gang in elkander. En hing de klok aan de muur die daar al een paar maanden tegenaanleunde en waarvan ik pas 19 keer zei dat ik die liever hangend zou zien, maar verder geen druk over uitoefende.

Toen was ik zo tevreee met al mijn goede ideeen zeg. Ja, want dat loopt anders allemaal maar in de soep he, daar bij ons thuis.
En het is dat ik niet zelf naar de bouwmarkt kon gaan. Vanwege omdat ik altijd visioenen heb van neerstortende wc potten die daar op een randje balanceren. Anders dan was ik misschien wel meegegaan. Nee.

Dus ik roep van driewerf hoera voor mijn handige man en voor vierwerf schouderklop voor mijn amazing idee.

Mocht u nu thuis ook zo'n fabulous lijntje willen.
Voer dan bovenstaande conversatie.
Of neem het risico van de bouwmarkt.
En geniet van dn lijn.

Een paar flessen voor de glasbak

Ach, als ik toch van dauwtrappen in de regen zou houden... dat zou mijn leven bepaald makkelijker maken.
Helaas houd ik meer van liggen in mijn bed.
En heb ik Zoon2.
Die na drie feestelijke dagen van uitslapen tot 06.30 maar liefst, er weer mee is gestart om gewoon weer om 05.00 zijn opwachting te maken.
Schreeuwend.
Och, Zoon2 is bepaald een type. Met zijn kleine zoete gezichtje. Zijn liefde voor Zoon1 en zijn vader (en oma en opa en Zuske en elke willekeurige voorbijganger behalve zijn eigen moeder) en zijn daags toenemende woordenschat.
Ja het is echt genieten, Zoon2.
Vooral ook vanmorgen, toen Echtgenoot en ik maar een beetje slaags raakten in onze echtelijke sponde, toen het erom ging wie met schreeuwlelijkje Zoon2 naar beneden zou gaan om Bumba te kijken en wie er nog een half uurtje zou blijven liggen, tot Zoon1 zich zou toevoegen aan het bed en de gelukkige achterblijver nog even met het kind kon liggen soezen.
Ik won de strijd vanmorgen, omdat ik iets wakkerder was en dus betere argumenten kon verzinnen. Ik was namelijk al sinds 04.00 wakker. Ik weet ook niet waarom. Ik lig er persoonlijk liever op dat tijdstip pas in, dan dat ik wakker word.

Na een paar uur, toen het alweer half acht was dus, waren wij inmiddels als compleet gezin beneden, wat echt gezelliger klinkt dan het was.

Na te weinig koffie en ik denk doordat de helft van mijn hersenen nog sliepen, bedacht ik het plan om de lege flessen naar de glasbak te brengen. Met de jongens.
De Lege Flessen hadden inmiddels een nogal beschamende omvang bereikt in totaal. Zelfs voor mijn doen. Zeg maar het hele balkon lag vol. Volgens mij vond mijn oma het ook een nogal verrassende aanblik toen zij hier dit weekend op bezoek was en zij een blik op de verzameling flessen wierp.
Dus.
Echtgenoot laadde de hele boel in een plastic tasje een paar vuilniszakken en bracht de boel naar beneden in de bakfiets.
Ik probeerde ondertussen De Zonen in de jassen, schoenen en naar buiten te krijgen.
Na een half uurtje en een beetje verlies van geduld, zaten wij allen op de fiets. (Zonder Echtgenoot. Die had opeens 'een belangrijk telefoontje')En waren 25 meter verder toen het stralende herfstweer veranderde in een ontzettende regenbui.
Krijsend kiepte ik de fiets om, spoorde Zoon1 aan om ook om te keren en fietste als een dolle terug naar huis, rammelend als een Gall & Gall winkel tijdens een aardbeving.
Zoon2 keek bepaald ontstemd, toen hij, slechts 5 minuten nadat ik hem met trappelende beentjes ìn de fiets had gepropt, er weer uit werd gesleurd.

Nadat we tien minuten in de gang hadden gewacht, besloot ik dat het niet meer zou stoppen met regenen en sleepte de hele kinderschare weer naar boven, ontdeed ze van schoenen, jassen en ook wat ledematen en zette ze aan tafel voor snoep, koek en limonade. Want zo ben ik dan ook wel weer.
Na 3 minuten keek ik uit het raam naar een stralende zon.
En commandeerde de hele boel dus weer naar beneden en naar buiten.
Tot verbijstering van Zoon2, waar ik dankbaar gebruik van maakte.

Eenmaal bij de plek van de vermeende glasbak, zag ik nergens een glasbak en stuurde Zoon1 naar de supermarkt om te vragen waar wij een paar flesjes zouden kunnen weggooien. Ondertussen was het weer gaan regenen en dat deed niet echt veel goeds voor mijn humeur, vond ik zelf.
Toen de bak gelokaliseerd was, probeerde ik zo onopvallend mogelijk de 786 flessen weg te gooien, wat niet helemaal lukte, met twee krijsende Zonen en het geluid wat flessen nu eenmaal doorgaans maken, als je ze met maar een klein beetje agressie in de bakken gooit.

Omdat ik nu eenmaal verder echt een heel leuke moeder ben, sleept ik de kinders nog even mee om pepernoten te kopen, waarmee ik meteen een dreigement had, om ze weer mee naar huis te krijgen. (WANT ANDERS EET IK ALLE PEPERNOTEN HELEMAAL ZELF OOOOP).

Thuis kreeg ik toen koffie van Echtgenoot, die er bepaald fris en uitgerust uitzag na zijn uurtje van 'belangrijke telefoontjes' en knapte daar danig van op.
Dus ik voel me nu echt een stuk beter en ik ga echt zo genieten van deze vrije dag, voor ik morgen weer heerlijk moet werken.

In de film

Het schijnt dat pornofilmverhalen zich vaak afspelen in een wiskundelokaal.
Ja. Dat is een leuk weetje he, zo op de maandagmorgen.
En nu las Echtgenoot ergens dat er onderzoek was gedaan, of de sommen die dan heel sfeervol op het schoolbord staan geschreven, terwijl de acteurs zeg maar heel cultureel bezig zijn, wel kloppen. Mooi onderzoek, vind ik. Ik vind dat waarlijk wel interessant ook om te weten. Al interesseert cultuur wiskunde me niet zo erg.
En wat blijkt! Ze kloppen inderdaad ook meestal wel. Geinig.
Waarop ik dacht aan dat ik me tijdens films die ik kijk, gewone films ja, altijd heel veel dingen afvraag.
- waarom de mensen in films nooit naar de wc gaan.
- waarom ze altijd doodgaan door pietluttigheden maar altijd weer opstaan nadat ze van een dak worden geschoten.
- waarom mensen nooit het licht aandoen als ze in een donker huis op zoek gaan naar enge insluiperts.
- waarom ze nooit hun eten opeten in restaurants.
- hoe het kan dat ze nooit de rekening vragen maar altijd wat geld uit hun zak frommelen en dat op tafel gooien en dat het dan genoeg is.
- waarom ze in een taxi nooit geld terugkrijgen als ze betaald hebben.
- hoe het kan dat als mensen van binnen naar buiten lopen en de voordeur dichttrekken, deze nooit op slot is, maar als de deur per ongeluk dichtvalt, deze dan opeens wel op slot is.
- dat het zo opvallend is dat iedereen in zijn slaapkamer altijd een diepe kast heeft waar een persoon in kan, met altijd van die horizontale latjes om doorheen te kijken.
- dat iemand die de politie belt, luid sprekend aan de telefoon, onhoorbaar blijkt, maar als die persoon op een krakende vloer loopt, dat iedereen dat opmerkt.
- dat pasgeboren baby's direct uit de buik al 4 maanden oud zijn.
- die nooit een schone luier hoeven.
- en nooit honger of dorst hebben.
- dat niemand ooit honger of dorst heeft, behalve als ze net in de woestijn lopen.
- dat er aan de telefoon altijd een afspraak wordt gemaakt met zeer summiere informatie. Wel dàt de afspraak wordt gemaakt. Maar nooit waar, wanneer en hoe laat.
- en toch treffen ze elkander altijd.
- dat voordeuren altijd direct op de woonkamer uitkomen.
- dat een auto nooit op slot is.
- en dat altijd de sleutels nog in het contact zitten.
- zodat elke willekeurige boef er zo mee kan wegrijden.

En zo nog veel meer. Ik kan het niet helpen, maar daar denk ik voortdurend aan, als ik een film kijk.
Meestal kijk ik trouwens naar zalige romantische comedy’s. En heel soms naar iets wat Echtgenoot ook leuk vind. Zodat ik vorige week naar een film over afgrijselijke natuurrampen keek. Waarbij ik alleen maar kon denken aan het feit, dat de hele groep mensen weliswaar de ellende overleefd had en al dagen in een kamer met elkaar zat te surviven en al, maar dat er dus kennelijk niemand een keer naar de wc hoefde. Omdat ze niks dronken dan ook misschien. Maar wat dan wel weer handig was, is dat ze overal jassen en mutsen vandaan trokken, toen het opeens heel koud werd. Echt handig.
Als ik in een film zou leven zou ik het voorts ook zo aanpakken. Dan zou Zoon2 niet elke ochtend weer om 05.00 wakker worden. En dan zou ik nu ook niet een halve bril op hebben, omdat Zoon2 die, toen ik even mijn ogen dichtdeed, op de vroege morgen, in stukken brak. Dat zou namelijk niet gebeuren in een film. Sowieso zou het feit dat ik als hoofdrolspelert een gezin heb, alleen op papier bestaan. Die kinderen zouden nergens te bekennen zijn, de hele film lang. Behalve natuurlijk als ze ontvoerd zouden worden.

Wat ik heus heel erg zou vinden.

Het zal mij benieuwen

Vroegerrr schreef ik altijd briefjes. Altijd. Ik deed waarlijk weinig anders. Speelde zo eens wat met een barbie ofzo en knipte de haren daar weer af ook, ook al wist ik heus wel, dat dat niet meer aangroeide. Maar ergens is daar toch wel de basis gelegd voor mijn huidige obsessie met kapsels, knippen, kappers en haren verven. Denk ik. Psychologisch gezien dan he.
Maar daarnaast schreef ik altijd briefjes. Om mijn ouders uit te schelden, natuurlijk, zoals dat zo gaat. : Stome mamma, ik ben hel boos op jij.
Zoiets een beetje.
En met mijn Zuske altijd tegen elkaar op grappig doen over elkaars slechte staat van de outfit die dag, of wie de kat eten moest geven en de afwas doen.
Als er een huisdier weer eens het loodje legde, schreef ik hele rouwadvertenties, over dat wij dn hamster toch node zouden missen, ook al was hij niet zo'n heel leuk lid van het gezin geweest en beet hij altijd in onze vingers en hoopten wij eigenlijk dat hij al eerder de verkeerde kant van het gras op zou zoeken, toch kreeg hij een pamflet op zijn naam, met een kruis van ijsstokjes op zijn grafje in de tuin.
Toen ik ging trouwen, kreeg ik van mijn ouders een enorme map, vol met al die briefjes. Al die briefjes, geschreven op het keukennotitieblokje van mijn moeder, dwars door boodschappenlijstjes heen. Alle brieven die ik ooit van vakantie en buitenlandperiodes naar huis had gestuurd. Alle boze en blije en verdrietige en grappige briefjes samen in 1 map.
Ja.
'Ne fraai cadeau ja.

En daar dacht ik zo eens aan. Want verder kan ik namelijk niks, serieus niet. Ik schrijf briefjes. En stukskes. Compleet onverdienstelijk. Maar met pleizier. En leut, hoor.
Maar ochhh kon ik toch maar zingen.
En aachh kon ik toch maar heel goed rekenen. Dat lijkt me zo handig.
En iieegghh kon ik toch maar op zijn minst dan heel bijzondere cupcakes maken ofzo. Met pindakaas en aarbei. Bijvoorbeeld. Maar ik lust geen pindakaas. En ik hou eigenlijk niet zo van aarbeidingen zonder hele aardbei erin. Ja, het is een lastige kwestie.

En daarom heb ik besloten iets nieuws te gaan doen. Schilderen, bijvoorbeeld. Ik vind mijzelve daar wel een type voor. Dat ik dan enorm creatief blijk te zijn en zo hatsflats hele doeken volschilder met fraaie kleuren en dat ik dan in een galerie kan gaan staan, heel interessant kijkend met een heel hippe outfit aan. En nieuwe schoenen. Daar zou ik nou echt van opknappen. van de schoenen vooral die ik laatst zag en die echt schreeuwend duur zijn en die ik wel kan kopen, maar dan het Sinterklaasfeest en de komende kinderverjaardagen moet overslaan. Ja.
Ook heb ik een echt waarlijk heel grappig idee bedacht, waarmee ik heel rijk ga worden. Waar ik ook van zou opknappen vanwege de schoenen ook alweer.

Dus ik heb allerlei plannen. En ik heb besloten daar nu eens wat mee te doen. Dus als u mij binnenkort met echt fabulous schoenen ziet lopen, dan ben ik waarschijnlijk onderweg naar de kroeg om mijn succes te vieren.
Spannend zeg. Het zal mij allemaal benieuwen.

Inzichten allover

Gisteren las ik op internet op een enorm interessant en literaire website Telegraaf.nl dat er ergens in Mexico ofzo een idee is om huwelijken niet voor aaaaltijd af te sluiten, om vervolgens iedereen na een paar jaar weer met veel omhaal te laten scheiden, maar een contract af te sluiten voor bijvoorbeeld twee jaar. Hm. Klinkt ongezellig. Ik bedacht hoe het zou zijn geweest, Echtgenoot die, toen hij voor mij op zijn knietjes ging zou hebben gezegd; 'liefje, we zijn al twee jaar samen, wat zou je ervan zeggen, als we voor de komende twee jaar gaan trouwen? Dan zien we dan daarna wel verder. Misschien kun je dan nog even nog een Zoon baren en als we elkaar dan zat zijn, nou jaaa, dan loopt gewoon ons contract af'.
Nah. Misschien had ik dan de ring ergens anders gestopt dan om mijn vinger.

Aan de andere kant, omdat dan de verwachtingen anders liggen, zou het misschien juist heel goed gaan, zulks een idee?
Wellicht is het dan een grote meevaller, als het na twee jaar nog allemaal reuzegezellig is, dan verleng je de boel nog een tijdje, en daarna weer eventueel voor onbepaalde tijd. En je doet misschien wel extra je best, tegen de tijd dat het eerste contract bijna afloopt, omdat je hoopt dat het verlengd gaat worden.
Als je een vaste baan wilt, ga je tijdens je tijdelijke contract ook niet lopen lapzwansen, omdat dan echt niemand gaat zeggen; 'hela, jij doet echt niet je best, jij maakt er een potje van, hier pak aan, een vaste aanstelling en geluk en sieraden loonsverhoging op de koop toe.'

En zo had ik het gisteren op werk ook al over verwachtingen. En ook over de waanzin van veranderingen, die geen veranderingen zijn. Jaja, heel diep.
Het had te maken met een paar zinnen, binnen een paar minuten bedacht en daarna verspreid als een soort nieuwe religie binnen de organisatie. Waarop vervolgens reacties kwamen, die ik het beste zou omschrijven als, nouja, waanzin.
Het blijkt, als je doet alsof je iets verandert, je verpakt dat in een paar mooie zinnen, mensen denken dat er inderdààd iets heel anders is. Ook al is dat (nog) niet bewezen en is het uiteindelijk ook niet zozeer ànders, maar wel mooier verpakt.
Waarop ik vervolgens dacht aan mijn tekenleraar van twintig jaar geleden. Ja, het was een bijzondere dag. kuch
Die tekenleraar liet mij een boom tekenen. Ik tekende dus een boom. Zo ben ik hoor, waarom niet, immers, als die man dat nou vriendelijk vraagt he.
En liet het aan hem zien.
Hij maakte wat opmerkingen over schaduw en takken en aanpassen en bijwerken en gummen. Vervolgens ging ik weer op mijn plek zitten, keek wat in het rond, tekende op mijn gum en gooide wellicht wat Oostindische inkt om ofzo, en deed helegaar niets aan mijn eerste ontwerp van de boom. Liep terug naar leraar, die vervolgens lyrisch werd over mijn'verbeteringen' en een aanbeveling voor de Rietveldacademie voor mij wilde schrijven.
Hij verwachtte dat ik mijn best deed om een mooiere boom te tekenen, toen ik net deed alsof ik dat gedaan had, was hij zeer tevreden en zag in mijn lelijke boom meteen een mooiere.

Nu lijkt mij dit niet een reden om maar liegend en bedriegend door het leven te gaan, om te bereiken dat iedereen de dingen mooier ziet dan ze eigenlijk zijn. Maar het geeft wel te denken.
Als je veel verwacht, kan het tegenvallen. Als je niks verwacht, kan het erg meevallen, als je doet alsof iets mooi is, dan is het misschien ook wel mooi en als je uitgaat van verbetering, dan lijkt het per direct beter.

Dus ik drink vanavond heel veel wijn, doe net alsof het limonade is, dan voelt dat morgen ook zo en als ik heel blij kijk, dan is er geen hoofdpijn en werken De Zonen gewoon heel erg mee en vallen geen tanden stuk enzo. Ook verwacht ik helemaal geen gelukkige huwelijksjaren meer en zal als vanzelf bedolven worden onder sieraden, liefdesbetuigingen en romantische weekendjes weg. Natuurlijk zal ik zelf ook wel mijn best doen, aangezien je nooit weet of je vaste contract ineens niet meer zo zeker is als het lijkt. Werk en huwelijk hebben soms raar veel gemeen met elkaar, blijkt maar weer. Gut, wat een inzichten vandaag.

Kristel for President. Dank u.

Heel even was ik niet vastgeklonken aan mijn laptop. Ongeveer een weekje. Ik had het nogal druk op werk, met dingesen en toestanden en gedoe enzo en wat minder in de stemming voor de dagelijkse leutigheden daardoor. Ja. Tssk ja. Verder was er Open HuizenRouteDinges afgelopen zaterdag, waardoor Zuske gedwongen werd mij een dag in mijn haar huis te laten rondhangen, chloor rond te sprenkelen voor het frissche effect en ging ze ook nog de tuin te lijf met een paar handschoenen en een enge schaar om een paar maanden wildgroei om te toveren tot een 'verzorgde tuin' zoals Funda heel huiszoekend Haarlem belooft.
Maar alla, er zijn drie kijkers geweest, waarvan de eerste oprecht wel interesse leek te hebben, dus de hoop op een Huis1-loos-leven is weer wat groter.
Ook nog had Echtgenoot afgelopen week afscheid van zijn werk, omdat hij vandaag aan een nieuwe baan begint. Dat was allemaal leuk en hij kwam thuis met allerhande kaarten, cadeautjes en maar liefst negen flessen wijn. Rode wijn, dat wel. Ik drink witte wijn. Maar het blijkt dat de ex-collega's van Echtgenoot, die mij helegaar niet kennen, daar verder geen boodschap aan hadden. Dus nu ga ik dan maar allerhande culinaire zaken op tafel zetten de komende tijd, met veel vleesch, want daar vind ik een rood wijntje dan wel weer lekker bij eigenlijk. Ja, ik drink zoals het hoort hoor.
Ook was er bij het afscheid een kookworkshop geweest, waar ze Surinaams eten hadden gemaakt, waarvan E de restjes mee naar huis had genomen. Vrijdag gingen wij dat eten en het was echt erg lekker. Maar ik was die nacht de hele nacht ziek. Voelde me die ochtend alsof ik een groteske kater had en braakte zo de hele roti er weer uit. Nee, dat klinkt niet zo lekker nee. Maar het was wel zo. Niet zo heel lekker ook om te lezen zeker?
Oh.
En zo ging ik dus tamelijk geradbraakt braakt, mehehehehe die ochtend naar Huis1 om heel vrolijk rondleidingen te geven en te vertellen dat de vloer ja heel netjes is enzo. Die middag voelde ik me inmiddels zo beroerd dat ik zelfs niet meer van de bank kon opstaan om de tv uit te zetten, terwijl ik al een half uur naar Frans Bauer zat te kijken waar ik ook al bepaald niet van opknapte.
Eerder deze week was ik trouwens nog bij de huisarts. Waar ik al best een tijdje niet geweest was, dus het weerzien was werkelijk hartverwarmend.
Zoon1 klaagde namelijk al 3 dagen over buikpijn, en aangezien ik niet echt een goede moeder ben en Z1 langer ken dan vandaag, had ik er niet veel aandacht aan besteed, maar omdat hij opeens geen cake en limonade meer wilde, vond ik het tijd worden om de dokter eens te bellen. Ik moest een plasje van het kind opvangen. Ik had alleen maar een heel klein tupperware achtig bakje wat dienst kon doen, dus ik ging samen met Z1 naar de wc, om die klus eens heel netjes te klaren. Zoon2 wilde mee, en omdat hij nog te klein is om 3 seconden een paar minuten alleen in de woonkamer te laten, liet ik dat maar toe. Zoon1, op de wc gezeten, klaagde dat hij niet hoefde te plassen, Zoon2 rolde diverse wcrollen compleet uit en versierde daarmee de vloer, zichzelf en mijn haar en ik hield het hele kleine bakje half in de wc onder Z1 teneinde er wat in op te vangen. Na een een klein gedoetje lukte dat, ik haalde heel voorzichtig het bakje weer omhoog, morste maar een beetje en was tevree met het resultaat, totdat Zoon2 ongemerkt dichtbij was gekomen en zijn hand zo het bakje in flatste om die druipend weer omhoog te halen. Hij schrok best wel van mijn schreeuw en zwaaide wat druppels in het rond en mijn gezicht en zette het op een brullen. Zoon1 kon er wel om lachen zodat hij in elk geval even niet aan zijn buik dacht.
Bij de dokter bleek er bijzonder weinig aan de hand te zijn met de buik en het plasje en de pijn ook opeens genezen, wat ik heus heel fijn vond voor Zoon1.

En zo was het een tamelijk normale week. Hoogtepunt is ook dat Zoon2 inmiddels van de tv begint te houden, wat ik persoonlijk toejuich, bij kinderen. Bumba is echt wel educatief namelijk. Maar vooral heb ik nu soms twintig minuten voor mezelf.


Welnu, kern van zaak; ik heb meegedaan met een wedstrijdske, waarmee ik kan winnen, dat ik elke week op een enòrm leuke site denk ik een blog mag schrijven die dan door een paar mensen hopelijk gans Nederland gelezen gaat worden.
Maar alleen als u op mij stemt. Het is een democratisch gebeuren ja. Vind ik goed, ja, goed, maar alleen als ik win.
Dus hier de link. En stem. Kristel for President.
Dank u.

http://www.hippemamaclub.nl/ (rechtsonder onder de advertenties is te stemmen)

Stukske heet: 'Zomaar een dag'

Daag

Een vermakelijke weg naar huis

Och, hoe ik genoten heb vandaag.
Niet perse vanmorgen, toen ik me als een dolle naar het station haastte, om de trein te halen, waardoor ik Zoon2 zo ongeveer in de armen van zijn juffie moest gooien, vanuit de deuropening, Zoon1 veel te vroeg in een nog donkere en lege klas achter moest laten en mezelf een ademhalingsmoeilijkheidje fietste.
Neen, dat vond ik niet perse heel erg genieten, ook al kon ik daarna uitgebreid bijkomen omdat ik velerlei vertragingen meemaakte met trein en bus en daardoor nogal veel aan het wachten was. En ik eigenlijk op mijn dooie akkertje drie kwartier later naar het station had kunnen gaan.
En de terugweg ging eigenlijk best goed hoor, toen duurde het maar anderhalf uur voor ik weer in Haarlem was en toen kon ik gewoon mijn dagelijkse enorme eind stukje naar mijn werk fietsen.
Jaa, dat was allemaal wel best, maar niet perse genièten. Ik heb wel gelachen, dat wel.
En mini-lions gegeten.
Maar het echte plezier kwam op de weg terug naar huis.
Vanuit de stad fietste ik achter een gezin, de hele weg naar Bloemendaal.
Normaal fiets ik nooit de hele weg achter iemand, omdat ik meestal als een wilde fiets en dus mensen inhaal. (Behalve als ik met Vriendin2 fiets. Die fietst zo hard, ze is bijkans een brommert op een fiets. Naast haar lijk ik altijd net iemand die net na een jarenlang verblijf op een verlaten plek in de binnenlanden van Zimbabwe babyleeuwtjes heeft verzorgd en net weer terug is in Nederland en voor de eerste keer in 15 jaar weer op de fiets zit. Met een slecht kapsel. Ofzo.)
Maar dit was een gezin van vader, moeder, zoon en dochter en ze fietsten vrij hard, dus ik kon er achter blijven, maar bovenal genoot ik erg van het beeld dat zij vormden en dus bleef ik bij ze fietsen.
Het ging vooral om de moeder. Een mager iemand met blond kort haar en een akelige neus. De vader leek een beetje op een geslagen hond, zelfs van de achterkant, de zoon heette Laurens, wat ik weet omdat de moeder dat de hele tijd riep; Laaauuw-rwens, LAUW-RWENS, hànden aan je stuur, Lauw-rwens, NIET op de stoep bonken, Lauw-rwens, nààst je vader.
Laurens schat ik zo op 15 jaar ofzo, dus nauwelijks een leeftijd waarop je nog naar je moeder luistert, wat hij ook niet deed.
De dochter had een heel dure jas aan, net als de moeder. Dochter is denk ik een jaar of 11, en keek steeds een beetje angstig opzij, wat ik me best kon voorstellen, aan het eind van de rit. De hele familie fietste op dezelfde soort fiets, aangeschaft bij dezelfde winkel, zag ik op de stickertjes achterop. Details, details.
Allemaal hadden ze hele suffe fietstassen, ook de dochter, waarvan ik me kan voorstellen dat daar grote ruzies aan vooraf zijn gegaan. Zij wilde roze met bloemen, maar Moeder wilde perse de blauwe degelijke met van die gaas-zakjes aan de zijkant voor bidons met water ofzo. Arm kind.
De moeder stak bij elke lichte buiging van de weg haar gehele arm uit, zodat deze in een hoek van 90 graden stond.
Bij een rotonde kwam er een auto met een oude meneer aan, in een sukkelgang, maar Moeder vond dat hij toch niet snel genoeg stopte, wat zij liet merken door hem toe te schreeuwen dat hij wel een nieuwe brwil kon kopen, bij de SPECSAVERS. Werkelijk waar, riep zij dat drie keer, ook toen we allemaal al lang voorbij de rotonde en de meneer waren. SPECSAVERS, riep ze. En keek haar dochter aan die daar maar een beetje om grinnikte. Wie weet wat er zou gebeuren als ze dat niet deed, dacht ik. Arm kind.
Ik denk ook niet dat de meneer het hoorde hoor. Hij zag er een beetje doof uit, eigenlijk.
De vader rolde met zijn ogen denk ik, schat ik zo in.
Toen reden we allemaal heel gemoedelijk langs de schaatsbaan, waarop de moeder wederom haar arm uitstak en bijna haar dochter tegen de vlakte sloeg toen ze wilde aanwijzen dat DE SCHWAATSBAAN weerw òpen was, en of dochter dat niet eeenig vond? Lauw-rwens rolde toen ook met zijn ogen zag ik aan zijn achterhoofd en Moeder sperde haar enge neus nog even open, en trok haar dure jas met de ruitjescapuchon een beetje recht.

En toen moest ik helaas naar rechts om naar huis te gaan. Omdat ik het wel vrij overdreven zou vinden om ze naar hun huis te volgen, hoewel ik best benieuwd was. Ik had best wel daar voor de ramen willen staan om te zien hoe het er binnen aan toe zou gaan. Lauw-rwens zou denk ik direct naar zijn kamer vertrekken om een pornofilm op te zetten en bier te drinken en drugs te gebruiken. Met zijn vader.
Dochter zou denk ik maar met haar barbies gaan spelen omdat ze bang is dat haar moeder anders kwaad zou worden, als ze liever op Hyves met haar vriendinnen over de zwemleraar zou willen praten en Moeder zou waarschijnlijk de aardappelen gaan schillen en haar man toeroepen of hij niet even de schaatsen vast uit het vet zou willen halen.
Maar helaas, ik zal het nooit weten.
Het was wel echt vermakelijk en de hele weg van werk naar huis was veel leuker dan normaal.
En morgen zal ik weer genieten van de bitt're lange weg alleen.

Oh nee! Morgen ga ik bier drinken met mijn werk. Ha!

Stukkende gehaktballen enzo

Het is 's avonds alweer veel sneller donker. Nog geen twee maanden geleden was het tegen tien uur dat het pas een beetje nachtelijk werd, en nu al voor half negen. Dat is best wel knus, met de lampjes aan enzo. Het zou wel iets beter voor onze ogen zijn als we genoeg lampen in huis zouden hebben trouwens, want 's avonds lopen wij hier bijkans met zaklampen rond, omdat we nog steeds niet alles heeeelemaal op orde hebben, qua verlichting, hier in Huis2.
Wat ik jammer vind is dat het bijna over is met de avondjes op het balkon, met een fleske wijn en mijn zusterke. Maar we slaan ons wel door de winter heen, aangezien wij ook al een paar jaar ervaring hebben met terrassen in de winter, sinds dat vermaledijde rookverbod. Want wat is er mis mee om met een dekentje over de benen lekker in de koude avondlucht te zitten, hm? Niets zeg ik.

Cavia1+2 kijken alweer uit naar de donkere winterdagen, zie ik aan hun gezichtjes. Of ze hebben gewoon net hun eigen poep opgegeten, dat kan ook.

Vandaag op mijn werk hadden we het over de vallende blaadjes en dat sommige mensen daar in een depressie van schieten. Ik heb dat niet zozeer, maar ik hou niet zo erg van de kooi van de cavia's verschonen, want dan moet ik ze optillen en dan gaan ze zo erg met hun pootjes schoppen en enge geluiden maken en ben ik bang dat ze bijten. En dat heeft dan weer niks met de vallende blaadjes te maken, eigenlijk. Ah well.
Net moest ik van Echtgenoot even zijn schouders opmeten, vanwege omdat hij een nieuw overhemd op internet ging bestellen. En omdat hij de kooi van de cavia's altijd schoonmaakt, doe ik dat natuurlijk graag voor hem. Ook al konden we geen meetlint vinden en moest het met een rolmaat, die steeds uit mijn handen schoot en ik was waarlijk blind geworden met bloedende ogen en al, als ik geen bril op had gehad. Dus dat was weer een meevallertje. Ja, ik geniet echt van de kleine dingen des levens.
Desalniettemin ben ik vandaag op mijn werk nogal boos geweest. Ik zal de vuige details hier niet neerzetten. Vooral ook omdat er geen vuige details waren eigenlijk, maar vuig is een fraai woord. En ik had ook eigenlijk alleen maar een beetje geschreeuwd en met de deur gesmeten. Zo hard zelfs dat de deur niet eens dichtging, maar meteen weer terugklapte. Beetje suf dus eigenlijk. En ik ben normaal ook niet zo bozig, ik zou zelfs zeggen dat ik immer vrindelijk en vrolijk ben op mijn werk. Maar vandaag even niet, en ook al had ook dat weer niks met de vallende blaadjes te maken, het was waarlijk herfstig, stormachtig, regen-op-goed-haar-achtig.
Maar toen kwam ik thuis, in ons zalige lamp-loze huis, met Zoon1 die, toen hij liet zien hoe hij gelachen had voor de schoolfotograaf, eigenlijk het meest leek op Cavia2 die net zijn eigen poep heeft gegeten en Zoon2 die op zijn kinderdagverblijf op zijn neusje was gevallen en ook nog een stuk paprika aan het eten was, dus ik schrok een klein beetje van een lief klein jongetje met een bloederig rood neusje en een roodgevlekt blousje aan waarvan het leek of er ook nog poep opzat, maar volgens Echtgenoot waren dat gewoon stukken van een chocoladekoekje, Echtgenoot die macaroni aan het maken was met zoveel gehakt erin dat het leek op een enorme pan met stukkende gehaktballen en her en der een macaroni in rode saus, en dat was zo fijn.

Natuurlijk

Er zijn mensen op deez' aard, die denken dat hun hele leven en medische geschiedenis algemeen bekend zijn. Ik kom dat zò vaak tegen, ja, ik maak veel mee, weet u, dat ik mensen spreek, die tijdens de kennismaking, of een dag later of een week later, maar in elk geval zonder dat ik me er in de tussentijd van heb vergewist, dat ik alle details van hun leven weet, ervan uitgaan dat ik alles weet.
Zij vinden alles 'natuurlijk'. Niet natuurlijk als in bio-eco-dinges, maar natuurlijk als in vanzelfsprekend.

Ik: Hallo, persoon die ik gisteren nog niet kende. Alles wel?
PDIGNNK: Hallo. Ja nou, ik zie niet waar de koffie staat.
Ik: Oh, maar ik wel, kijk hier.(immer hulpvaardig ja)
PDIGNNK: Ah ja. Ja, ik heb natuurlijk twee jaar geleden een staaroperatie gehad, dus ik zie niet zo best.
Ik: Ach. Tja, wat akelig.
PDIKNNK: Ja maar ja, mijn schoonzus had dat natuurlijk ook al eens gehad, maar zij heeft natuurlijk 6 kinderen, dat is best lastig dan hoor.
Ik: hm?
PDIKNNK: Ja want zij woont natuurlijk in een bos en daar staan bomen enzo.
Ik: ehh..
PDIGNNK: Maar jaaa, ik help haar veel hoor. Mijn man kan natuurlijk niet veel meer he, dus dat is ook niet zo leuk.
Ik: jaaa... dus.
PDIGNNK: Maar nu ga ik eiersalade maken. Dat kan ik heel goed, ik hou natuurlijk veel van eieren, dus dan gaat dat zo.
Ik: nouou...succes he, daaag.

Nee maar serieus, dat maak ik vaak mèè! Niet precies zo hoor, elke keer.
Ik vind dat intrigerend. Ik staar dan naar zulke mensen, daarna.

Wat ik ook intrigerend vind, maar dan op een verkeerde manier, zijn mensen die zichzelf 'lekker gek' vinden. Of 'een maf mens'. Of mensen die op Facebook zulke tenenkrommende dingen schrijven, dat ik dat steeds maar wil lezen. Echtgenoot heeft een nieuwe vrind op FB, en die is tenenkrommend in elk aspect. En dat intrigeert mij mateloos en ik zit elk vrij moment op het account van E te kijken naar wat er allemaal geschreven is en ik ril dan van afgrijzen. En daar hou ik van.
Om die reden kijk ik ook graag naar programma's waar hele vieze mensen hun hele gore vuile stinkende huis laten schoonmaken door andere mensen. Ik vind dat zo iets afstotelijks en goors en onbegrijpelijks, dat ik er juist naar ga kijken.

Of programma's waarin mensen fan zijn van iemand, waarvan ik sowieso al niet begrijp waar de fascinatie vandaan komt, maar dat zo iemand zich dan compleet voor schut zet, en op straat gaan huilen en schreeuwen, omdat Wolter Kroes ofhoeheetie ze dan niet op het podium heeft getrokken voor een vette tongzoen. Terwijl ze juist net een nieuwe legging-met-kwastjes aan heeft gedaan en nieuwe parelmoeren lippenstift op. En haar kamer heeft behangen met posters van Woltertje.
Ik vind dat intrigeeeerend. Ja.

Maar genoeg hierover. Ik moet eigenlijk nodig eens iets aan onze voortuin doen. Want zo krijg ik natuurlijk nooit vrienden hier, met zulks een rampzalige bomen-en struikenbedoening voor ons huis. Want ik ben natuurlijk wel een heel net meisje.

'ne hele belevenis.

Aangezien wij verder geen leven meer hebben behalve op ons werk een beetje bijkomen van de 3 uur slaap die wij des nachts genieten, dankzij Zoon1+2, klaarden wij danig op bij het bericht van Het Zomerfeest dat het kinderdagverblijf organiseerde.
Of nou ja, eigenlijk wisten wij van niks en hoorde ik ergens deze week pas van het feest. En eigenlijk gisteren pas dat er eten meegenomen diende te worden. En dat de kinderen verkleed mochten komen, dat wisten wij helegaar niet, zodat Zoon2 gewoon maar als zwerver zijn entree maakte; Zijn dagelijkse voorkomen van lange haartjes, bevlekte kleding en een schooierig handje uitgestoken naar elke willekeurig voorbijkomende vorm van eten.
Vanmiddag op mijn werk had ik er opeens niet zoveel zin meer in.
En kreeg een ontzettende heimwee naar het oude kinderdagverblijf, waar ik allerhande erg leuke mensen kende en nog steeds goede herinneringen heb aan de borrel die daar ooit georganiseerd werd. Iets met een heel dronken avond terwijl ik heel pedagogisch verantwoord voor de dag wilde komen. Eigenlijk.

Maar nou ja, we kennen nog niet zoveel mensen hier en op zich hebben we normaalgesproken tussen 17.00 en 19.00 uur niet veel anders te doen dan zorgen dat
Z1+2 wat eten binnenkrijgen en zorgen dat we zelf wat drinken binnenkrijgen. Dus een beetje afwisseling was best welkom. Qua locatie.
Echtgenoot maakte wat hapjes om mee te nemen en ik dacht dat er misschien in godsnaam wel wijn zou zijn.

En nou ja, de glazen vulden zich, de hapjes gingen in een rap tempo in monden, er werd gedanst, er werd heen- en weer gelopen en veel gepraat.
Dat waren de kinderen.
Die allemaal de naam Floris hadden.
Of natuurlijk Roderick.

Zoon1 at zeven brownies met slagroom. Zoon2 negeerde mij compleet maar hing daarentegen de hele tijd aan de benen van zijn favo juffie en at iets van 18 bladerdeegkaashapjes, Echtgenoot schonk ons nog eens bij en kwam voortdurend oud-klasgenoten tegen die
1. heel heel heel rijk waren geworden
2. heel heel heel dik waren geworden
of 3. heel vervelend waren
en 4. allemaal Martin en Nicole heetten.

En Zoon1 werd geschminkt, als een tijger, om vijf voor zeven. En om kwart over zeven zat hij in bad. Dus we hebben maar een foto gemaakt. Niet toen hij brullend werd gewassen hoor.
We hadden geen camera in de badkamer.

En toen lagen De Zonen in bed en wij op de bank, een weinig uitgeput. Omdat wij slechts een stukje quiche hadden gegeten schrokken wij nu bakken chips en toastjes met kaas naar binnen en schenken daar een glaasje port bij. En voelen ons vrij tevreden over onze eerste stap in de Bloemendaalsche socializing. Het was in elk geval weer 'ne belevenis.

Daag.

Bloed in de Ugg enzo

Soms verbaas ik mijzelf waarlijk. Natuurlijk op de standaard momenten, dat ik bijvoorbeeld in de ochtend heel soepeltjes en fris uit bed kom, terwijl ik toch zeker weet dat ik er helegaar niet soepeltjes en fris inging, of wanneer ik tegen De Zonen iets roep over arme kindekes die nooit, neen nooooit heerlijke prei-ovenschotel krijgen, en dat zij dus wel dankbaar, ja, dankbaar mogen zijn. (De arme kindekes zullen zèker dankbaar zijn mamma, aldus Zoon1). Maar gisteren bracht ik Zoon2 naar bed, en die brak zijn kamertje af, alsmede mijn neus, toen hij ertegen sloeg, en toen zei ik: 'Dat Is Toch Wel Bar En Boos Met Jou '
Watte?
Nee maar serieus. WAT?
Hoezo en vooral waarom, zeg ik zulke rare dingen? Bar en boos? Mijn hemel, een zin uit de middeleeuwen, toen 'ne jonkvrouwe dat misschien van een kruistocht vond ofzo. Of weet ik het.
Het scheen Z2 niet echt uit te maken allemaal.
En toen besloot ik het ook maar zo'n beetje te vergeten. Maar dat lukt niet echt.

Dus nou ja, iets leuks; afgelopen zaterdag. De dag van het feest van Vriendin T en hare Echtgenoot. Waarvoor ik een jurkje had gevonden. En ik deed dat nog aan ook, en mijn haar zat heel snel vrij goed zodat ik er een complete bus haarlak op spoot en ik deed er wat bloemen in enzo, ja, heel feestelijk. Toen deed ik, tegen echt heel erg beter weten in, mijn nieuwe schoenen aan. Hele hoge hakken.
En toen dronk ik zo eens een paar flessen glazen wijn en er was heerlijk eten en er waren hele leuke mensen en leuke muziek en wij hadden zo nog wat grappigs met glas en bloed en dat alles in een paar beeldige Ugg sandaaltjes en daar schrokken wij van, van dat bloed in die dure schoenen. Echt helemaal niemand lette meer op de hevig bloedende voet hoor. Maar de schoen werd schoon, er was een pleister en daar dronken we nog maar wat op en zette de boel op Facebook enzo. Ja, dat was waarlijk een Goed Feest. Vriendin T was een klein beetje dronken, maar dat viel niet zo heel erg op hoor. Alleen een klein beetje toen ze uit haar stoel viel. Haar schoen niet meer aankreeg. Een ijsje in het oog van een kind gooide. En haar enkel kneusde vanwege omdat er een hak een beetje bleef hangen enzo. Haha!

En vandaag had ik een tripje, voor mijn werk. Heel zakenvrouwachtig klinkt dat ja. Uche. Fietste me ongans, zat in trein en bus en liep ik daarna 38 kilometer op maar een beetje pijnlijke schoenen. Naar een verlaten oord ergens tussen Haarlem en Amsterdam. Maar het was wel een leuk tripje, eigenlijk. Vond ik toen ik weer een heel eind had gelopen en daarna weer een heel eind had gefietst en weer veilig aan mijn eigen bureau zat.
Lala.

De activiteitenlijst

Vanmiddag was ik even in de stad. En ik ben dat tegenwoordig zo weinig, dat ik een beetje lijk op een dorpsbewoner die opeens in De Grote Stad loopt en een beetje nerveus om zich heen kijkt naar de drukte. En dan moet niezen.
Oh.
Ja, dat was ik dus.
Het was 'ne drukke dag op mijn werk geweest, ik was nogal bezig geweest met veel praten en nadenken en dingen en typen en computer enzo. Njah, dat is op zich wel de bedoeling van mijn werk sowieso, maar soms zijn er van die dagen dat ik dat ook doe ik waarlijk een nuttig mens ben. En ik vond dat ik wel een nieuw jurkje verdiende. Ook al omdat ik eigenlijk al de hele week als een maniak op zoek ben naar een jurkje om morgen aan te doen naar het festijn dat VriendinT met haar Echtgenoot aan gaat richten op het strand. En ook al heb ik een paar weken geleden met de verhuizing een doos of 18 met jurkjes uitgepakt, gek genoeg lijken die opeens allemaal zoekgeraakt.
Of ik lijk er dik in.
Of mijn benen zijn te wit.
Of het is te kort. Te lang. Te suf. Te leeeeeeelijk.
Dus ik was maar eens in de stad. En slaagde wonderwel. Dat verwacht je niet he, meestal als je on a mission bent, gaat alles mis, krijg ik ruzie of loop in de regen en kom thuis met niks meer dan een stemming die het meest weg heeft van een schuimbekdier op oorlogspad.
Zoo, klein kijkje in mijn karakter. Altijd leuk.
Maar vandaag paste ik 8 dingen. Kocht er 2. Liet Echtgenoot kiezen. En koos de ander.
En morgen zal ik niet nakende naar het feest hoeven.
Zo heel content met alles zat ik hier in dn woonkamer, verschoof wat rommel zo van hier naar daar en overdacht zo eens even mijn schoenencollectie. Vind ik rustgevend.
Tot mijn blik viel op een stapeltje papieren dat Zoon1 kennelijk van school mee had gekregen. Of de ouder/verzorger dat eens even wilde invullen en maandag bij de juf inleveren.
Ik moest er even van gaan zitten. Het was een Activiteiten Lijst. Voor Het Hele Jaar.
Of ik wellicht wil sintversieren, kerstversieren, mee naar de kinderboerderij, luizen zoeken, elke week, mee Sint Maarten lopen, biebboeken halen, biebboeken brengen, overblijven, boeken plakken, boeken kaften, dingen inplakken, versiersels weghalen, de schooltuin bijhouden, wortels zaaien, de klas schoonmaken, mee met reisjes, broodtrommels zoeken, kerstdiner maken, kerstdinerspullen afwassen, de billen van de juf afvegen op 18 april mee met een tripje, op 16 juli een middag in de klas helpen, klassenmoeder zijn en nog 38 activiteiten.
Hmmm. Dacht ik. Neen, dat wil ik eigenlijk niet.
Heb willekeurig wat kruisjes gezet en zal te zijner tijd Echtgenoot inlichten welke belangrijke taken er op zijn schouders rusten. En dat Zoon1 op hem rekent.
Welke oorbellen zal ik morgen indoen?

Vriendin3 en het Oost'n

Vriendin3 is vandaag jarig, van je hieperdepiep 30 jaar. De arme, ik weet hoe ze zich voelt, ook al heb ik haar nog niet gesproken en alleen nog een bericht gestuurd. Maar alla, ik was immers ook vorig jaar een tijdje geleden gisteren ooit net 30. En dertig is akelig ja. Natuurlijk is 31 32 nog akeliger, nummerieksgewijs, maar eigenlijk niet erger dan 31.
Wat een geleuter.
Het kind is 30 geworden en viert dat dit jaar door verdorie naar het Oost'n des Lands terug te verhuizen met hare liefde. Jaja blala, ze komt er vandaan en haar ouders wonen daar en allemaal vrienden en broer en zus enzo, en natuurlijk ook hare liefde daar ergens, maar ik niet.
Neen, ik niet. Weeehh.
Vriendin3 en ik hebben elkaar 11 jaar geleden leren kennen in Italie. Stiekem eigenlijk al in Utrecht maar dat klinkt lang niet zo avontuurlijk. En eigenlijk was het gewoon Italie.
Wij waren daar allebei heengegaan met een weldoordacht idee; Drinken, Feesten, Slettebakken, WegVanHuis, Avontuur en ook wat werken. Alles was in ruime mate aanwezig en het waren voor haar 3 maanden en voor mij 6 maanden van puur plezier en fabulousheid. Njah, we woonden in een zeer brakke caravan. Moesten echt onbedaarlijk hard werken en sliepen eigenlijk nooit. Aten maandenlang hamburgers en pizza en hebben van het hele Italie bijzonder weinig gezien behalve het Gardameer.
Maar oehh, we hebben veel leuke mensen leren kennen. En vooral elkaar.
Het doet wat met een prille vriendschap, een paar maanden samenwonen op 10 vierkante meter. In 1 bed slapen. Letterlijk 24 uur per dag op elkaars lip zitten. Hard werken, hard drinken en elkaar elke ochtend naar het werk slepen en elke avond de kroeg in. Wij liepen hand in hand. Namen samen een obscure oorbel. Dronken Havannah Cola en Sangria, leenden elkaars kleren, wisten het zweet van elkaars voorhoofd en hielden elke avond picknicks met brie en pesto op toastjes. Vertelden elkaar in een paar weken ons hele leven, bespraken Liefdes en Vriendschappen en Familie en Werk en Studie en ook heel veel over oorbellen en lipgloss enzo natuurlijk.
We werkten samen in De IJs en achter de bar. Hadden een heleboel gezamenlijke stopwoordjes en lachten werkelijk over alles.
Het afscheid na 3 maanden was hartverscheurend. En ook een beetje dronken.
En vol goede beloftes.
En die hebben we nog waargemaakt ook. In de jaren daarna hebben we elkaar eerst regelmatig en daarna weer wat minder, opgezocht. Van Arnhem naar Nijmegen naar Haarlem en weer terug. Twee jaar elkaar uit het oog verloren. Door Studie, Liefdes, Een Zoon. Maar elkaar weer gevonden, niet heel dramatisch, maar gewoon weer eens gebeld. Want ik had ooit gezegd, daar in Italie, dat wij BFF waren, en dat als ik ooooit, (haha), oooooit zou trouwen, dan zou zij mijn getuige zijn.
En toen ging ik trouwen, notabene. En vroeg Vriendin3 inderdaad als getuige, ik kon geen logischer keus bedenken.
En tijdens mijn vrijgezellenfeest bleken Vriendin1, 2, 3 en Zuske, als ware kurken op elkanders chardonnay te passen. En zo ontstond Het Partycentrum. En verhuisde Vriendin3 als kers op dn taart, naar Haarlem. Eindelijk.
Wij zijn met vijf, wij zijn Het Partycentrum van je Chardonnay Holadiejee, lalalaaa.

En nu gaat Vriendindrieieieiee verhuuiuiiiizeeeeeeen. Bulder ik elke avond. Wenend in mijn bedje.
Wij vinden het allemaal heel niet leuk neen. Niet dat we elkaars deur platlopen. Slechts 2x per week. We bellen niet dagelijks. En we hangen sinds die tijd in Italie niet meer letterlijk om elkaars nek.
Maar we horen bij elkaar.
En jajajajaja, De Liefde van 3 is geweldig. Dat gaat 'ne Echtgenoot en 'ne Vader worden ooit. En dat dat dan gebeurt bij ouders en familie en oude vrienden in de buurt. Snappen we. Snap ik ook wel zelfs.
Maar weeeeeehhhh.

En dus drinken we er vanavond maar een paar kleine glaasjes op tesaam. Holadiejee!

Een eng meneertje en lekker eten.

Dit weekend spraken mijne zuster en ik elkaar zo eens heel wijs en zusterlijk toe, dat het toch wellicht eens tijd werd om de boel eens om te gooien. Wij mijmerden over diverse Grote Stappen die wij zo eens konden gaan nemen, lichamelijke versieringen die wij ons zouden aanschaffen, roeren om te gooien, geld over de balk en meer van zulks. Dat heb je wel eens, zo'n avond. Wij schonken daar een klein wijntje bij, want dat praat niet lekker he, met 'ne droge keel. Vinden wij.
Ergens in de nacht stapten wij toch maar gewoon op de fiets naar huis, want het ging regenen, en een avontuur stap je toch liever droog ende uitgerust tegemoet. Wij zijn heel praktische types.
De volgende dag was het gewoon zondag en bestond het leven weer heel heerlijk normaal uit speeltuin en gebakken eieren. Maar het blijft toch altijd een beetje hangen, zo'n gesprek over Laten We Alles Eens Anders Aanpakken.
's Avonds keken Echtgenoot en ik een film over heerlijk koken en eten en ambities enzo en ook dat bleef hangen, dus wellicht dat ik me binnenkort eens op Eten met een Hoofdletter ga storten. Ik zal dan gaan verhalen over alle heerlijke macaroni's die ik kan maken en zo wat klagen over de kilo's die ik aan zal komen.
Maar eerst ging vanmorgen Zoon1 weer naar school. De vakantie is voorbij en ik maakte broodjes en appel voor in de nieuwe piraten-lunch-bakjes -en bekers, trok het kind zijn netste spijkerbroek aan en wij togen met ons allen richting De Nieuwe School. Zoon1 met frisse tegenzin, vol spanning maar ook benieuwd naar de nieuwe dingen en kinderen.
In zijn klas spraken wij heel ouderlijk met de nieuwe juf, knikte ik zo eens vriendelijk tegen wat moeders en vaders her en der en miste het praatje met De Leuke Moeders van de Oude School. Zoon1 was stoer, geen traan te bekennen, zat op zijn stoeltje met een verse naamsticker, zwaaide door de ramen, en wij vertrokken weer, nadat we Zoon2 eerst even moesten zoeken die zichzelf een rondleiding gaf.

Tevreden met een tot dusver soepele maandagochtend, ging ik boodschappen doen met Zoon2. Het ging net erg regenen, dus ik heb zo een uurtje in de supermarkt rondgehangen, bedacht diverse voedzame maaltijden en bij de kassa bleek dat ik de verkeerde pinpas mee had genomen. Dat heb ik vaak. Dus weet wat mij te doen staat.
Terug naar huis ja.
Zonder boodschappen.
Thuis pakte ik snel de andere pas, hees het regententje op de bakfiets, gaf Zoon2 een koekje en fietste weer de route naar de supermarkt.
Daar betaalde ik de boodschappen, propte de boel in de fiets en rende achter Z2 aan die de benen had genomen.
Weer terug bij de fiets, stond er een meneertje ook zijn boodschappen in te pakken. Een klein meneertje, dat leek op een lief opaatje. Zoon2 prikte in de sinaasappels van het meneertje, het meneertje lachte naar Z2, Z2 zei wat tegen het meneertje en het meneertje vond dat een goed moment om zijn akelige karakter aan mij te laten zien. Eerst heel onopvallend, door mij te vertellen dat 'bakfietsen de toekomst zijn'. Ach, zei ik. Is dat zo? Het is wel heel handig, in elk geval, deed ik onschuldig.
HANDIG? HANDIG? Het meneertje verslikte zich bijkans in zijn gebit, of iets anders vies', en begon een relaas over het einde van de wereld. Dat bakfietsen de toekomst zijn, omdat wij over een paar jaar geen auto meer kunnen betalen. Dat ik toch zeker wel inzag dat toen vroeger de olie van de arabieren werd gekocht(?), de hele bliksemse boel eigenlijk toen al ten onder ging. Dat was het begin van het eind. En ik had zeker wel een goede studie gedaan, vroeg het meneertje zich af. Mjaooww, zei ik.
En daarop lachte hij waarlijk heel naar en begon een nieuw verhaal over vroeger, toen de boodschappen nog door loopjongens thuis werden gebracht en wat er allemaal voor ellende in de wereld is, waar hij bepaald de nadruk legde op nogal rascistische opvattingen. Hij bekeek mij zeer afkeurend en vroeg zich wederom af of ik dat dan niet dòòr had allemaal. Ik zei dat ik alles wellicht iets positiever bekeek, maar dat was het verkeerde antwoord. Zoon2 begon zelfs wat angstig te kijken en liet zich gewillig in mijn bakfiets-van-de-toekomst zetten. En wij fietsten samen snel weg, weg van het enge meneertje.
Eenmaal weer thuis brak de zon door en Z2 en ik dronken gezellig samen koffie en limonade en aten nog zo maar eens een koekje.
En nu kan ik toch steeds niet anders dan maar weer denken aan het enge meneertje die leeft in vroeger tijden, waar voor hem het leven kennelijk wel iets beter was dan nu, maar waar ik toch de indruk van krijg dat hij niet genoeg wijn drinkt nogal blijft hangen in doemdenkbeelden en alles wat hem vroeger al niet zinde en nu nog steeds niet.
En kan ik toch vooral concluderen dat het heel niet slecht is om eens na te denken over Andere Stappen en Nieuwe Dingen om daarmee wellicht te voorkomen dat je over 50 jaar een eng en ontevreden persoon bent.

Maar eerst eten we vanavond tortilla's, met veel creme fraiche. Want ik vind wel, Nieuwe Dingen zijn allemaal wel leuk, maar niet met een lege maag, immers.

De gemotoriseerde voertuigen in mijn leven.

Ach hoe ik toch zou kunnen genieten van deez' dag vol zonneschijn enzo.
Doe ik ook wel. Koffie, balkon, de buurvrouw die heel buurvrouw'lijk haar eigen balkon staat te poetsen en mij terloops meedeelt dat dat heus heel makkelijk gaat met chloor en groene zeep. Ja, heel zaterdagochtendig allemaal. We hebben er ook al een wandeling naar Het Dorp opzitten. Ja, tijd zat zo, met Zoon2 die al om 05.15 de dag begon. Nee, maar daar klaag ik heus niet over.
Het enige dat een beetske jammer is op deze dag, is dat Echtgenoot, as we speak, een motor aan het kopen is. In het pittoresque Zoetermeer.
Ja, dat klinkt leuk. Is het niet.
Het is reeds de vierde motor die ons gezin binnenkomt.
En als ik het zo eens optel, gewoon voor de leut he, heb toch even niks anders te doen behalve balkon poetsen, is het ongeveer het 11e (ELFDE) gemotoriseerde voertuig dat Echtgenoot zich aanschaft, in de acht jaren dat wij nu ons leven delen.
Je zou haast spreken van een kleine obsessie. Haast. Bijkans.
Niet dat ik dat zomaar doe. Stempels op mensen drukken buurvrouw smetvrezig type.
Toen ik E leerde kennen, bezat hij een motor en een auto, een heule leuke kleine Mini. In de tijd daarna schafte hij zich een ouderwetsche Vespa aan. En een boot.
Nadat ons leven in bezit genomen werd zich aanvulde met Zoon1, deden wij de Mini de deur uit, vanwege te klein en onveilig enzo. Er volgde een degelijke automobiel. En de motor moest het pand verlaten. E kende zichzelve en bedacht dat het wellicht niet zo prettig was, dat omdat hij niet normaal zachtjes kan rijden, maar slechts geniet van dolle dodemansritten, ik alleen achter zou blijven met babykeZoon1 en metzonder Echtgenoot.
De Vespa bleef, alsmede dn Boot. Na een tijdje besloten we ook die maar van de hand te doen. De Vespa omdat we er toch nooit meer samen op konden rijden. En ook omdat we de hele tijd boetes kregen omdat we met leuke kleine helmpjes heel hip waren, maar ook onveilig. Dn Boot verloor ook z'n charme, omdat het met een kind dat geen seconde stil kan zitten, iets minder plezierig varen was, zoals wij dat wensten. (Urenlang dobberen met flessen wijn erbij).
Ergens in de tijd daarna kreeg Echtgenoot een waas voor dn ogen, kocht weer eens een motor, deed die weer weg, en ook onze degelijke automobielen hielden het niet lang vol, waardoor wij steeds een andere kochten. De beste in die rij was een Peugeot404, een heuse oldtimert, waar ik roze hartjes op plakte, mijzelve in een trouwjurk hees en Echtgenoot eeuwige trouw beloofde.
De auto's daarna werden allengs degelijker en gezinsachtiger, vanwege een groeiend aantal Zonen, alsmede kinderzitjes en diverse wandelwagens.
Twee jaar geleden vierde E zijn verjaardag en kreeg, tijdens een oorspronkelijk zeer rustgevend motorloos jaar, van zijne vrind een motor cadeau. Jawel.
Ik was niet bijster enthousiast.
Wat is er mis met een boekenbon? Hm?
Die motor werd vorig jaar verkocht, om ongeveer dezelfde reden als ooit Motor1 mijn leven verliet.
Ik was zeer tevreden.
Behalve dat de motor-manie plaatsmaakte voor een fiets-manie.
Maar dat is een ander verhaal. Een heel, heel tragisch verhaal. Iets met geschoren benen.
Anywho. Van de week kreeg Echtgenoot weer een blik in zijn ogen waar ik door de jaren heen zeer angstig voor ben geworden. Het heeft niet zozeer te maken met zwaaiende bijlen en gezichten tussen openvallende gordijnen, waar ik toevallig heel angstig voor ben, maar met motor-gerelateerde zaken.
En ja, er diende wederom een motor aangeschaft te worden.
Kennelijk is de angst voor Echtgenoot om zijn lieftallige vrouw achter te laten met twee bloedjes van Zonen, inmiddels niet meer zo belangrijk.
Fraai, zeg ik.
Dus ik ben nu zelf op zoek naar een angstaanjagende hobby. Ik twijfel nog tussen zelf pindakaas maken of veganist worden. Iets waardoor Echtgenoot inziet, dat er met mij niet te sollen valt. Oh nee.